Μονόκλινο σε μπουάτ
zoornalistas.com
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Μονόκλινο σε μπουάτ
https://www.zoornalistas.com/2025/01/blog-post_88.html
Jan 22nd 2025, 16:09
H παράσταση που ακόμη κι αν σου χαλάσει τη διάθεση, τελικά σε κάνει να νιώθεις πιο έτοιμος για τις δικές σου μάχες!Όταν η συγγραφέας του έργου ονομάζει μπουάτ την κατάθλιψή της και Καζαμπλάνκα τη σκλήρυνση (κατά πλάκας) που την άφησε σχεδόν παράλυτη και στο ίδιο έργο περιγράφει πώς βιάστηκε από τον σύντροφό της, καταλαβαίνεις ότι δε μιλάμε απλώς για έναν θεατρικό μονόλογο αλλά για συνταρακτική ιστορία.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η ιστορία δεν εξιστορείται στο βιβλίο και στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη για να προκαλέσει τον οίκτο ή όποιο άλλο συναίσθημα του θεατή/αναγνώστη θα έβλεπε την ηρωίδα ως πάσχουσα. Ακριβώς το αντίθετο. Το έργο της Όλγας Στέφου, που ανεβαίνει στη σκηνή υπό την σκηνοθετική φροντίδα της Άννας Χατζησοφιά είναι η ωδή μιας γυναίκας που νίκησε τους δαίμονες της και βγαίνει στο φως, από το σκοτάδι, ισότιμα, δυναμικά και με διάθεση να συνεχίσει.
Ο υπότιτλος της παράστασης, όπως ήταν και του βιβλίου, είναι: Μια παράσταση που θα σας χαλάσει σίγουρα τη διάθεση.
Προσωπικά καταλαβαίνω την ανάγκη να προειδοποιηθεί ο θεατής αλλά όταν σβήνουν τα φώτα και ο κόσμος που παρακολουθεί την παράσταση ξεσπάει σε χειροκροτήματα και «μπράβο» στις τρεις ηθοποιούς που ερμηνεύουν την ίδια ηρωίδα μόνο με χαλασμένη τη διάθεση δεν τον είδα.
Μπορεί τα μάτια να γυάλιζαν από το βουβό κλάμα σε διάφορα σημεία του έργου αλλά το ίδιο το έργο αποπνέει μια αισιοδοξία.
Δεν είναι αυτονόητο ότι μπορεί κάποιος, άντρας ή γυναίκα που έχει βιαστεί και κακοποιηθεί να νικήσει αυτό το τέρας που τον/την κρατάει δεμένη με την παγωμάρα του θανάτου και της ματαίωσης. Η ηρωίδα της παράστασης, η συγγραφέας του έργου, αυτή τη νίκη περιγράφει και η παράσταση καταφέρνει να μεταδώσει εκείνα λεπτά συναισθήματα που επικρατούν σε διάφορες στιγμές της ζωής της ηρωίδας και πώς καταφέρνει να μετατρέψει ο μηδέν που έχει φτάσει σε ζωή.
Η Ελένη Φίλιππα, η Ιφιγένεια Καραμήτρου και η Τζίνη Παπαδοπούλου ερμηνεύουν την ίδια γυναίκα και μας βάζουν στη σκοτεινιά που την τυλίγει αλλά και στον τρόπο που κόβει το δεσμό της απώλειας, που αφήνει πίσω της το πένθος για ό,τι έχει υποστεί και στέκεται στα πόδια της.
Η κόκκινη κλωστή που ενώνει τις τρεις ηθοποιούς άλλοτε θυμίζει την «κόκκινη κλωστή δεμένη» ενός μακάβριου παραμυθιού κι άλλοτε το αίμα που βράζει – την ηρωίδα που διεκδικεί τη θέση της μεταξύ των ζωντανών, όσων προσπαθούν, όσων κερδίζουν με τη βοήθεια των γονιών, των φίλων, της επιστήμης μικρές ζωές μέχρι να πάρει να τη ζωή της πίσω.
Ερμηνείες με μέτρο και ρυθμό – που υποβάλλεται σε μεγάλο βαθμό από το εξαιρετικό κείμενο – δουλεμένες με μαεστρία ώστε να μην προδώσουν το πνεύμα του έργου. Οι τρεις πρωταγωνίστριες της παράστασης «Μονόκλινο σε μπουάτ» δεν «ζητιανεύουν» το δάκρυ, το συναίσθημα του θεατή. Μας κάνουν συμμέτοχους σε μια νικηφόρα μάχη. Ο καταιγιστικός λόγος, με το απαραίτητο χιούμορ – έστω και μαύρο – με σύγχρονη γλώσσα είναι επίσης πρωταγωνιστής μαζί με τις τρεις ηθοποιούς που μας παρασέρνουν σ' αυτό το ταξίδι από την εσωτερική κόλαση στην καθημερινότητα και τη ζωή – που φυσικά δεν είναι ο παράδεισος!
Όταν είχα διαβάσει το βιβλίο έγραψα ότι η Όλγα Στέφου άθελά της γίνεται παράδειγμα και ότι θα αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε πρόσωπο που θέλει να βγάλει τον εαυτό του από τη θέση του θύματος, να υψώσει τη φωνή του και να αγωνιστεί. Το ίδιο και η παράσταση «Μονόκλινο σε μπουάτ». Είναι ένα έργο γεμάτο ανθρωπισμό, πολιτικό και συγχρόνως άγρια τρυφερό.
(Κι αν …πετύχει αυτό που λέει ο υπότιτλος και σας χαλάσει τη διάθεση, είναι βέβαιο ότι όσο θα το συζητάτε τόσο θα γίνετε λίγο πιο γενναίοι. Όλοι θα είμαστε λίγο πιο έτοιμοι για τις δικές μας μάχες μετά την παράσταση. Όπως η ηρωίδα του!)
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Μονόκλινο σε μπουάτ
https://www.zoornalistas.com/2025/01/blog-post_88.html
Jan 22nd 2025, 16:09
H παράσταση που ακόμη κι αν σου χαλάσει τη διάθεση, τελικά σε κάνει να νιώθεις πιο έτοιμος για τις δικές σου μάχες!Όταν η συγγραφέας του έργου ονομάζει μπουάτ την κατάθλιψή της και Καζαμπλάνκα τη σκλήρυνση (κατά πλάκας) που την άφησε σχεδόν παράλυτη και στο ίδιο έργο περιγράφει πώς βιάστηκε από τον σύντροφό της, καταλαβαίνεις ότι δε μιλάμε απλώς για έναν θεατρικό μονόλογο αλλά για συνταρακτική ιστορία.
Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η ιστορία δεν εξιστορείται στο βιβλίο και στη σκηνή του θεάτρου Αλκμήνη για να προκαλέσει τον οίκτο ή όποιο άλλο συναίσθημα του θεατή/αναγνώστη θα έβλεπε την ηρωίδα ως πάσχουσα. Ακριβώς το αντίθετο. Το έργο της Όλγας Στέφου, που ανεβαίνει στη σκηνή υπό την σκηνοθετική φροντίδα της Άννας Χατζησοφιά είναι η ωδή μιας γυναίκας που νίκησε τους δαίμονες της και βγαίνει στο φως, από το σκοτάδι, ισότιμα, δυναμικά και με διάθεση να συνεχίσει.
Ο υπότιτλος της παράστασης, όπως ήταν και του βιβλίου, είναι: Μια παράσταση που θα σας χαλάσει σίγουρα τη διάθεση.
Προσωπικά καταλαβαίνω την ανάγκη να προειδοποιηθεί ο θεατής αλλά όταν σβήνουν τα φώτα και ο κόσμος που παρακολουθεί την παράσταση ξεσπάει σε χειροκροτήματα και «μπράβο» στις τρεις ηθοποιούς που ερμηνεύουν την ίδια ηρωίδα μόνο με χαλασμένη τη διάθεση δεν τον είδα.
Μπορεί τα μάτια να γυάλιζαν από το βουβό κλάμα σε διάφορα σημεία του έργου αλλά το ίδιο το έργο αποπνέει μια αισιοδοξία.
Δεν είναι αυτονόητο ότι μπορεί κάποιος, άντρας ή γυναίκα που έχει βιαστεί και κακοποιηθεί να νικήσει αυτό το τέρας που τον/την κρατάει δεμένη με την παγωμάρα του θανάτου και της ματαίωσης. Η ηρωίδα της παράστασης, η συγγραφέας του έργου, αυτή τη νίκη περιγράφει και η παράσταση καταφέρνει να μεταδώσει εκείνα λεπτά συναισθήματα που επικρατούν σε διάφορες στιγμές της ζωής της ηρωίδας και πώς καταφέρνει να μετατρέψει ο μηδέν που έχει φτάσει σε ζωή.
Η Ελένη Φίλιππα, η Ιφιγένεια Καραμήτρου και η Τζίνη Παπαδοπούλου ερμηνεύουν την ίδια γυναίκα και μας βάζουν στη σκοτεινιά που την τυλίγει αλλά και στον τρόπο που κόβει το δεσμό της απώλειας, που αφήνει πίσω της το πένθος για ό,τι έχει υποστεί και στέκεται στα πόδια της.
Η κόκκινη κλωστή που ενώνει τις τρεις ηθοποιούς άλλοτε θυμίζει την «κόκκινη κλωστή δεμένη» ενός μακάβριου παραμυθιού κι άλλοτε το αίμα που βράζει – την ηρωίδα που διεκδικεί τη θέση της μεταξύ των ζωντανών, όσων προσπαθούν, όσων κερδίζουν με τη βοήθεια των γονιών, των φίλων, της επιστήμης μικρές ζωές μέχρι να πάρει να τη ζωή της πίσω.
Ερμηνείες με μέτρο και ρυθμό – που υποβάλλεται σε μεγάλο βαθμό από το εξαιρετικό κείμενο – δουλεμένες με μαεστρία ώστε να μην προδώσουν το πνεύμα του έργου. Οι τρεις πρωταγωνίστριες της παράστασης «Μονόκλινο σε μπουάτ» δεν «ζητιανεύουν» το δάκρυ, το συναίσθημα του θεατή. Μας κάνουν συμμέτοχους σε μια νικηφόρα μάχη. Ο καταιγιστικός λόγος, με το απαραίτητο χιούμορ – έστω και μαύρο – με σύγχρονη γλώσσα είναι επίσης πρωταγωνιστής μαζί με τις τρεις ηθοποιούς που μας παρασέρνουν σ' αυτό το ταξίδι από την εσωτερική κόλαση στην καθημερινότητα και τη ζωή – που φυσικά δεν είναι ο παράδεισος!
Όταν είχα διαβάσει το βιβλίο έγραψα ότι η Όλγα Στέφου άθελά της γίνεται παράδειγμα και ότι θα αποτελεί σημείο αναφοράς για κάθε πρόσωπο που θέλει να βγάλει τον εαυτό του από τη θέση του θύματος, να υψώσει τη φωνή του και να αγωνιστεί. Το ίδιο και η παράσταση «Μονόκλινο σε μπουάτ». Είναι ένα έργο γεμάτο ανθρωπισμό, πολιτικό και συγχρόνως άγρια τρυφερό.
(Κι αν …πετύχει αυτό που λέει ο υπότιτλος και σας χαλάσει τη διάθεση, είναι βέβαιο ότι όσο θα το συζητάτε τόσο θα γίνετε λίγο πιο γενναίοι. Όλοι θα είμαστε λίγο πιο έτοιμοι για τις δικές μας μάχες μετά την παράσταση. Όπως η ηρωίδα του!)
Γιάννης Καφάτος / Viewtag
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp
Σχόλια