Παρακούοντας τον Μανιμανάκη...
zoornalistas.com
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Παρακούοντας τον Μανιμανάκη...
https://www.zoornalistas.com/2024/11/o.html
Nov 10th 2024, 11:10
Ενα βράδυ, λίγες ημέρες αφότου είχα χάσει τον πατέρα μου, έγραψα εν θερμώ ένα πυρετώδες κειμενάκι για τον «οδοστρωτήρα» μιας τέτοιας προσωπικής απώλειας και το πέρασα σ' αυτήν εδώ την εισαγωγική στήλη, των «Νησίδων». Πιο ψύχραιμη την επομένη δέχτηκα το τηλεφώνημα του Μανιμανάκη και ευτυχώς τον πρόλαβα κι απέσυρα το γραπτό μου, προτού μου ψιθυρίσει διακριτικά πως κάτι τόσο απότοκο προσωπικής οδύνης ίσως καλύτερα να το κρατήσω για εμένα γιατί δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη. Σωστά. Ηταν ακόμα ένα δημοσιογραφικό μάθημα από τον άνθρωπο που υπήρξε «ο τελευταίος μεγάλος εφημεριδοκατασκευαστής», όπως τον χαρακτήρισε στο τρυφερό του «ξόδι» ο, κατεξοχήν «εφημεριδάς» επίσης, Νίκος Ξυδάκης.
Οσο για εμένα, ήρθε η ώρα να παρακούσω τον αυστηρό και δίκαιο και χιουμορίστα κι ακέραιο Κώστα. Και, για να τον αποχαιρετίσω, να καταχραστώ στήλη που ήταν δική του υπό κανονικές συνθήκες, στο ένθετο που ο ίδιος έστησε, για να γράψω πόσο γελοίο μου φαινόταν πάντοτε εκείνο το «ουδείς αναντικατάστατος». Η αλήθεια είναι πως οι πάντες στον Τύπο μπορούν να αντικατασταθούν αλλά κι ότι ορισμένοι μένουν εσαεί αναντικατάστατοι. Νομίζω πως αυτό σκέφτεται ολόκληρη η εφημερίδα, βαριά και άραχλη αυτή την εβδομάδα, κι ας ήμασταν προετοιμασμένοι για την κακή είδηση. Μα δεν ήταν μόνο που ο Μανιμανάκης ήξερε τη λειτουργία της εφημερίδας. Δεν ήταν μόνο η κρίση, το μάτι, η γνώση, η ισχυρή άποψη, η ατζέντα, το σχόλιο, η «κόψη» του.
Ηταν κι ο τρόπος που πάλεψε λυσσαλέα με την ασθένεια, διατηρώντας το χιούμορ, παίζοντας με την έννοια του τέλους και με τον εαυτό του κι απαγορεύοντας κάθε ένδειξη συμπόνοιας. Πέθανε στη σκηνή κυριολεκτικά – μέχρι πριν από 20 μέρες έστηνε το ένθετο. Ή μάλλον στο παρασκήνιο, εκεί όπου στις εφημερίδες δημιουργούν οι πολύτιμοι συντάκτες ύλης, αυτοί που μένουν κατά κανόνα λιγότερο γνωστοί, όσο φροντίζουν να προβληθούν άψογα τα γραπτά και τα ονόματα των άλλων. Μόνο σ' αυτή τη γωνίτσα έδινε χρόνια το «παρών» του ο Μανιμανάκης. Οσο άντεχε να γράφει, χωρίς να χαρίζεται ούτε στον εαυτό του. Ούτε στο πολιτικό του παρελθόν και παρόν όταν έφτασε η ώρα να το αποχαιρετήσει μ' ένα κείμενο-λεπίδι. Παλαιάς κοπής δημοσιογράφος και ο ίδιος. Απ' όσους όταν τους συναντήσεις και συνεργαστείς μαζί τους «εγγράφονται» μέσα σου ως μάθημα διαρκείας. Ως αναντικατάστατοι.
Ναταλί ΧατζηαντωνίουΝησίδες / Εφημερίδα των Συντακτών
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp
Περιήγηση στον ζωολογικό κήπο των media, της ενημέρωσης και της (μικρο)πολιτικής
Παρακούοντας τον Μανιμανάκη...
https://www.zoornalistas.com/2024/11/o.html
Nov 10th 2024, 11:10
Ενα βράδυ, λίγες ημέρες αφότου είχα χάσει τον πατέρα μου, έγραψα εν θερμώ ένα πυρετώδες κειμενάκι για τον «οδοστρωτήρα» μιας τέτοιας προσωπικής απώλειας και το πέρασα σ' αυτήν εδώ την εισαγωγική στήλη, των «Νησίδων». Πιο ψύχραιμη την επομένη δέχτηκα το τηλεφώνημα του Μανιμανάκη και ευτυχώς τον πρόλαβα κι απέσυρα το γραπτό μου, προτού μου ψιθυρίσει διακριτικά πως κάτι τόσο απότοκο προσωπικής οδύνης ίσως καλύτερα να το κρατήσω για εμένα γιατί δεν ενδιαφέρει τον αναγνώστη. Σωστά. Ηταν ακόμα ένα δημοσιογραφικό μάθημα από τον άνθρωπο που υπήρξε «ο τελευταίος μεγάλος εφημεριδοκατασκευαστής», όπως τον χαρακτήρισε στο τρυφερό του «ξόδι» ο, κατεξοχήν «εφημεριδάς» επίσης, Νίκος Ξυδάκης.
Οσο για εμένα, ήρθε η ώρα να παρακούσω τον αυστηρό και δίκαιο και χιουμορίστα κι ακέραιο Κώστα. Και, για να τον αποχαιρετίσω, να καταχραστώ στήλη που ήταν δική του υπό κανονικές συνθήκες, στο ένθετο που ο ίδιος έστησε, για να γράψω πόσο γελοίο μου φαινόταν πάντοτε εκείνο το «ουδείς αναντικατάστατος». Η αλήθεια είναι πως οι πάντες στον Τύπο μπορούν να αντικατασταθούν αλλά κι ότι ορισμένοι μένουν εσαεί αναντικατάστατοι. Νομίζω πως αυτό σκέφτεται ολόκληρη η εφημερίδα, βαριά και άραχλη αυτή την εβδομάδα, κι ας ήμασταν προετοιμασμένοι για την κακή είδηση. Μα δεν ήταν μόνο που ο Μανιμανάκης ήξερε τη λειτουργία της εφημερίδας. Δεν ήταν μόνο η κρίση, το μάτι, η γνώση, η ισχυρή άποψη, η ατζέντα, το σχόλιο, η «κόψη» του.
Ηταν κι ο τρόπος που πάλεψε λυσσαλέα με την ασθένεια, διατηρώντας το χιούμορ, παίζοντας με την έννοια του τέλους και με τον εαυτό του κι απαγορεύοντας κάθε ένδειξη συμπόνοιας. Πέθανε στη σκηνή κυριολεκτικά – μέχρι πριν από 20 μέρες έστηνε το ένθετο. Ή μάλλον στο παρασκήνιο, εκεί όπου στις εφημερίδες δημιουργούν οι πολύτιμοι συντάκτες ύλης, αυτοί που μένουν κατά κανόνα λιγότερο γνωστοί, όσο φροντίζουν να προβληθούν άψογα τα γραπτά και τα ονόματα των άλλων. Μόνο σ' αυτή τη γωνίτσα έδινε χρόνια το «παρών» του ο Μανιμανάκης. Οσο άντεχε να γράφει, χωρίς να χαρίζεται ούτε στον εαυτό του. Ούτε στο πολιτικό του παρελθόν και παρόν όταν έφτασε η ώρα να το αποχαιρετήσει μ' ένα κείμενο-λεπίδι. Παλαιάς κοπής δημοσιογράφος και ο ίδιος. Απ' όσους όταν τους συναντήσεις και συνεργαστείς μαζί τους «εγγράφονται» μέσα σου ως μάθημα διαρκείας. Ως αναντικατάστατοι.
Ναταλί ΧατζηαντωνίουΝησίδες / Εφημερίδα των Συντακτών
You are receiving this email because you subscribed to this feed at https://blogtrottr.com
If you no longer wish to receive these emails, you can unsubscribe here:
https://blogtrottr.com/unsubscribe/nfz/FfCjQp
Σχόλια