Την παρέδωσαν βορά στα «κοράκια»...

 

Βυθισμένη σε πελάγη απελπισίας η ίδια απευθύνεται προς τους Ελληνες ψηφοφόρους, ευχαριστώντας το 40% γιατί ψήφισε με... αμοραλισμό την κυβέρνηση των funds και των πλειστηριασμών.
Τα «κοράκια» είναι πάνωθέ της. Κι είναι μόνη στο πέλαγος της απελπισίας. Θα περίμενε κάτι παραπάνω σε τούτη την προεκλογική περίοδο, που κατέληξε όπως κατέληξε, αλλά το πρόβλημά της, το πρόβλημα περίπου 700.000 άλλων πολιτών, συμπιέστηκε σε μία και μοναδική λέξη: «πλειστηριασμοί».

Η λέξη προφανώς ήταν κακόηχη, έκοβε την όρεξη των «κορακιών» και ήταν άλλη μια λέξη που αποσύρθηκε τελείως από τον δημόσιο διάλογο, όπως και η λέξη «Τέμπη».

Η σιωπή δεν διερράγη ούτε με τη φωτογραφία του ανάπηρου στα Φλογητά Χαλκιδικής, για τον οποίο επιστρατεύτηκε η «Τάξη» και τα όργανά της: είκοσι αποφασισμένοι αστυνομικοί για να τον πετάξουν έξω από το σπίτι του. Ομως η κ. Γλυκερία Δ. από την Κάτω Τούμπα (τα στοιχεία της είναι διαθέσιμα στα όργανα της Τάξεως αυτής της χώρας) πήρε βαθιά ανάσα και μίλησε, παρότι όλοι αδιαφόρησαν, παρότι γνωρίζει ότι και πάλι θα αδιαφορήσουν, ευχαρίστησε από καρδιάς το 40% των πολιτών αυτής της χώρας οι οποίοι στρατεύτηκαν αυτοβούλως στους Νόμους και στην Τάξη.

Εμφανίστηκε στην εκπομπή του υπογράφοντος το κείμενο, στο «Κόκκινο Θεσσαλονίκης 91,4», και τους ευχαρίστησε. Η κ. Γλυκερία είναι γνωστή στη Θεσσαλονίκη. Εχει μεγαλώσει τρεις γενιές μουσικών της πόλης, διδάσκοντας στα πιο γνωστά ωδεία της, σε τάξεις πλημμυρισμένες –κυριολεκτικά– από νεαρούς και νεαρές που θα παίζουν σήμερα σε ολόκληρο τον κόσμο. Η κ. Γλυκερία έχει σύζυγο καρκινοπαθή, καθηλωμένο, γιο με εκφυλιστική νόσο. Εχει μια σύνταξη και προσπαθεί να βγάλει το σκοινί που είναι δεμένο στον λαιμό της.

Ολα τα όργανα έχουν βουβαθεί. Τα πλήκτρα στα πιάνα έσπασαν. Οι χορδές στα βιολιά είναι κομμένες. Τα πνευστά πατήθηκαν από τις ερπύστριες της Τάξης και της Ευνομίας. Και το τηλέφωνο που έδινε φωνή στην απελπισία της το έκλεισε, τα «κοράκια» το μετέτρεψαν σε όργανο βασανιστηρίου της. Κι εμείς, εγγαστρίμυθοι, μεταφέρουμε τον αντίλαλο μιας φωνής που ζητάει βοήθεια.

Από το βάθος του χρόνου ο Νίκος Παπάζογλου τραγουδάει τους στίχους του Τάκη Σιμώτα: «γλυκιά πατρίδα, σπιτικό, μια ιστορική αρλούμπα / Σε εικονοστάσι τα ’κλεισε, καημένη κάτω Τούμπα»…


Απόστολος Λυκεσάς


Η Εφημερίδα των Συντακτών

nonews-NEWS