Πάμε ξανά: Η κατοικία είναι δικαίωμα, όχι "ευκαιρία"...

Στην χώρα που το κόμμα που κυβερνά χρωστάει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα 381.296.262,32 ευρώ, δεν μπορεί να γίνονται... πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας για κανένα φυσικό πρόσωπο. Μόνο με αυτό το επιχείρημα θα μπορούσε να «λήξει» η συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει, τώρα, για όσους απειλούνται με έξωση επειδή οφείλουν κάποιες χιλιάδες ευρώ για το σπίτι που αγόρασαν.

Ιδίως αν κανείς συνυπολογίσει ότι το χρέος της Νέας Δημοκρατίας προς τις τράπεζες, όχι απλά δεν μειώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά αυξήθηκε μερικές δεκάδες εκατομμύρια. Επίσης το ότι πρόκειται για το ίδιο κόμμα που μέχρι πρότινος είχε στην κοινοβουλευτική του ομάδα κάποιον που σχεδίαζε να κερδοσκοπήσει από «κόκκινα δάνεια», τον Ανδρέα Πάτση που ΔΕΝ διαγράφθηκε γι αυτόν τον λόγο. Αλλά για κάποιον άλλο, που δεν έχει ακόμη διευκρινιστεί και ούτε πρόκειται.

Παρόλα αυτά δεν είναι τα παραπάνω τα σημεία στα οποία πρέπει να εστιάσει κανείς, αν θέλει να πει κάτι πραγματικά «δομικό» για το θέμα της κατοικίας. Η πεμπτουσία της όλης υπόθεσης βρίσκεται στο ότι το να έχει κανείς ένα αξιοπρεπές σπίτι, αποτελεί αναφαίρετο και θεμελιώδες δικαίωμα. Σε μία χώρα με Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα της τάξης των 216,2 δις (2021) αυτό το ζήτημα δεν θα έπρεπε να είναι καν υπό συζήτηση. Αντικειμενικά μπορεί να ισχύσει και ως εκ τούτου κάθε κυβέρνηση έχει υποχρέωση «να το κάνει να ισχύσει».

Απέναντι σε αυτό το δικαίωμα όλα τα υπόλοιπα …ωχριούν. Ιδίως μάλιστα τα «εταιρικά δικαιώματα» των χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Πιο ειδικά αυτού του είδους των μορφωμάτων που λέγονται «εταιρίες διαχείρισης απαιτήσεων» ή «funds» ή όποιο από τα υπόλοιπα αγγλόφωνα ονόματα διαθέτουν.

Το ίδιο το τραπεζικό σύστημα, όπως και οι πολιτικές δυνάμεις που «δηλώνουν πίστη» σε αυτό δεν έχει κανένα ηθικό έρεισμα να μιλά για «στρατηγικούς κακοπληρωτές» και «επισφαλείς απαιτήσεις». Κυρίως επειδή λειτουργεί από καταβολής ως συνεργάτης των βασικών «στρατηγικών κακοπληρωτών». Δεν είναι άλλοι από τα κόμματα που σώρευσαν δεκάδες εκατομμύρια χρεών και τους «φορείς της ανάπτυξης» μέσω «αεροδανείων», που επί δεκαετίες μεταφέρουν δισεκατομμύρια σε «χρηματαποθήκες» γνωστών προορισμών της κεντρικής Ευρώπης με σκληρό τραπεζικό απόρρητο.

Το δικαίωμα στην κατοικία υπονομεύεται με σταθερό ρυθμό τις τελευταίες δεκαετίες. Τόσο στην πράξη όσο και στην θεωρία.

Ήδη από τις αρχές της 10ετίας του ’90 εγκαταλείφθηκαν ως «ασύμφορα» τα κατασκευαστικά προγράμματα με χρηματοδότηση από τις δημόσιες επενδύσεις. Για να αντικατασταθούν με επιδοτήσεις επιτοκίων τραπεζικού δανεισμού. Η αγορά του ενοικίου συνεχώς «αναδιανέμεται» υπέρ των εταιρικών σχημάτων διαχείρισης ακινήτων σε βάρος των μικρο-ιδιοκτητών και των ενοικιαστών. Όσο για την κλασσική αγορά ακινήτου μέσω δανεισμού γίνεται εξαρχής με όρους ασφυκτικούς για τον δανειολήπτη.

Στο θεωρητικό επίπεδο το αν ένας πολίτης θα διαθέτει η όχι σπίτι επαφίεται στην «ανταγωνιστικότητά» του. Σε καιρούς όπου τα μνημόνια διαδέχονται οι πανδημίες ο μισθωτός ή ο μικρο-επαγγελματίες καλείται να «προβλέψει» οικονομικές συνθήκες που κινούνται έξω ακόμη και από την φαντασία του. Η «κατοικία» μετατρέπεται σε ένα «έπαθλο για τους ικανούς» και προβάλλεται ως τεκμήριο προσωπικής επιτυχίας. Αντίστοιχα θεωρείται μία «δυνατότητα» που μπορεί να πραγματώσει μόνο όποιος αντιλαμβάνεται την ζωή του ως «το κυνήγι της ευκαιρίας».

Πάνω-κάτω βέβαια περιγράψαμε την «νεώτερη ιστορία» όλων των δικαιωμάτων…

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

news247.gr