Η Βιομηχανία της Ελευθερίας

Υπάρχει ένα πράγμα για το οποίο κάθε επαναστάτης και ιδεολόγος στην Γη, στο παρελθόν και παρόν, έχει αγωνιστεί ανά τους αιώνες, η Ελευθερία. Υπάρχουν λίγα πράγματα (αν υπάρχουν) τόσο ευρέως αποδεκτά τόσο καθολικά καλά, όπως η ιδέα ή το αίσθημα της ελευθερίας. Είτε πρόκειται για φιλελεύθερους, κομμουνιστές, ριζοσπάστες ισλαμιστές, κάποιο περιθωριακό κίνημα ή το κατεστημένο των κυβερνήσεων, όλοι ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται για κάποιου είδους ελευθερία, τουλάχιστον για τους ίδιους και την μεριά τους.

Η ερμηνεία αυτής της λέξης, σίγουρα ποικίλει με την πάροδο του χρόνου, αλλά είναι συντριπτικά αποδεκτή ως η υψηλότερη των ηθικών στόχων κι αυτό δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ωστόσο, με τα χρόνια η ιδέα του τι σημαίνει ελευθερία έχει περιοριστεί κι επί του παρόντος η ερμηνεία της, φαίνεται αφημένη στα χέρια της Δύσης. Οι υποστηρικτές ενός πολυπολικού κόσμου δεν έχουν παρουσιάσει ακόμα ένα σαφές όραμα της ελευθερίας τους, το οποίο θα ήταν βεβαίως, προς τα συμφέροντά τους, την επόμενη φορά που η κεντρική “εκλεγμένη” εξουσία θα προσπαθήσει να προκαλέσει μια «χρωματιστή επανάσταση», με τους γνωστούς δόλιους τρόπους της.

Η “μονοπολικότητα” της όποιας, ιδέας για την ελευθερία, δεν υπήρχε από πάντα, επομένως υπάρχει περιθώριο για κάποια ευελιξία. Κατά την διάρκεια του “ψυχρού πολέμου” οι κομμουνιστές Σοβιετικοί, προσπάθησαν απολύτως προπαγανδιστικά να πουλήσουν ένα όραμα ελευθερίας από την επιθυμία, την έλλειψη στέγης, την ανεργία και άλλα «μειονεκτήματα» του καπιταλισμού. Αυτό το είδος της “ελευθερίας από θέληση”, πολέμησε κατά της “ελευθερίας του λόγου/έκφρασης” για αρκετό καιρό. Αυτή η κομμουνιστική προσπάθεια πώλησης μιας μονοκομματικής μορφής ελευθερίας τελικά απέτυχε (απέτυχε;) αλλά σίγουρα ήταν ένα δελεαστικό όραμα στα μάτια των μη εχόντων, που πυροδότησε επαναστατική δράση σε όλον τον φτωχόκοσμο. Ο Στάλιν τους έκανε όλους φτωχούς κι επαίτες και καθάρισε με την πλέμπα, κρατώντας τον πλούτο και την χλιδή για τους δικούς του.

Το φιλελεύθερο όραμα της ελευθερίας που “νίκησε” την ΕΣΣΔ των κομμουνιστών, μας έχει δώσει πολλά μεγάλα πράγματα, όπως την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων και κάτι το οποίο συχνά ξεχνάμε να εκτιμήσουμε όπως το “αθώος μέχρι να αποδειχθεί ένοχος”, αλλά όσο περνάει ο καιρός σε αυτή την άποψη, έχει αρχίσει να παίρνει μια στροφή προς το χειρότερο και είναι από πολλές οπτικές γιατί η σιωπηλή, οικονομικά αδύναμη πλειοψηφία, αισθάνεται παγιδευμένη μέσα στο πλασματικά ευχάριστο, δυτικό δυστοπικό βιότοπό της. Κανένα εναλλακτικό όραμα δεν έχει σταθεί για να αμφισβητήσει την αντίληψή μας για την ελευθερία, κάτι που έχει οδηγήσει φυσικά στην αποσύνθεση της έννοιας, κατά την διάρκεια των δεκαετιών. Υπάρχει εναλλακτικό όραμα άραγε; Φυσικά υπάρχει.

Η ελευθεριότητα, «παιδικοποιεί» την κοινωνία.

Κατά το πέρασμα των γενεών, η ιδέα της ιερότητας του ατόμου και των αναφαίρετων δικαιωμάτων του, έχει μετατραπεί σε μια οπτική «δεν μπορείτε να μου πείτε τι να κάνω». Ο χθεσινός άσχετος καλοβολεμένος, έχει γίνει σήμερα ένας τρελός που ουρλιάζει, γιατί αισθάνεται τα δικαιώματά του να έχουν παραβιαστεί, επειδή του έβαλαν ένα κομμάτι κοτόπουλο λιγότερο στον κουβά παραγγελίας από το τοπικό φαστ φουντ drive-thru.

Έχουμε την ελευθερία των “δημοσιογράφων” να μπορούν να φτιάχνουν φρικτά σκληρά memes με την Βασίλισσα της Αγγλίας, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ ή οποιοδήποτε άλλο σημαντικό πρόσωπο. Μπορούμε να κάψουμε την σημαία/εθνικά σύμβολα ελεύθερα. Κανείς δεν μπορεί να μας πει να σταματήσουμε να τρώμε πρόχειρο φαγητό, ακόμη και όπως εμείς οδηγούμαστε με σιγουριά στον διαβήτη ή χειρότερα και ενώ κάνουμε την βόλτα μας γύρω στα walmart με ένα ειδικά διαμορφωμένο Scooter για ακραία παχύσαρκους. Οι άνδρες δεν μπορούν να σταματήσουν από το πρόχειρο σεξ, ούτε να εμποδιστούν από το να ντυθούν ως γυναίκες πόρνες, ως μέρος μιας “παρέλασης περηφάνιας”. Για πολλούς αυτά είναι μια επίδειξη των δυτικών ελευθεριών τους, όπως τις καταλαβαίνουν σήμερα. Έχουμε έρθει να πιστεύουμε ότι αν κανείς δεν μπορεί να μας πει “όχι” ή ακόμη και να ασκήσει πίεση σε μας να στο να μην κάνουμε κάτι, τότε και μόνο τότε είμαστε ελεύθεροι.

Αυτή η ερμηνεία δημιουργεί έναν κατασταλτικό εφιάλτη, στον οποίο τα «ενήλικα παιδιά» κάνουν ξεσπάσματα, όπως αντίστοιχα τα μωρά, που πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να ανεχτούμε. Δεν έχουμε την ελευθερία να σηκωθούμε και να υπερασπιστούμε τους ηγέτες μας, τους ήρωες ή ακόμα και την προσωπική μας τιμή. Δεν είμαστε ελεύθεροι να ενεργούμε σαν το ότι εθνικά μας σύμβολα είναι ιερά. Δεν μπορούμε να κάνουμε τους ανθρώπους να σταματήσουν να τρώνε, να φύγουν από το διαδίκτυο και να επιστρέψουν στην κοινωνία, να ξεκινήσουν οικογένειες, ούτε μπορούμε να πούμε στους ανθρώπους να κρατήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες για τον εαυτό τους. Η ανικανότητα της Σιωπηλής Πλειοψηφίας, να απορρίψει τις ενέργειες της ουρλιάζουσας υστερικά μειονότητας, τους στέρησε την ελευθερία τους.

Τα παιδιά που ποτέ δεν ακούν πλέον την λέξη “όχι”, καθώς μεγαλώνουν γίνονται άθλιοι μη-ενήλικες, με τους οποίους ποτέ δεν θα θέλατε πολλή επαφή. Αλλά η κοινωνία ποτέ δεν ακούει την λέξη “όχι”, αυτό έχει επίσης ένα πολύ παρόμοιο αποτέλεσμα. Η ελευθεριότητα, το όραμα της ελευθερίας που ήταν το αποκορύφωμα του Διαφωτισμού, έχει στον πυρήνα της το ότι κανείς δεν μπορεί να σας αναγκάσει να κάνετε τίποτα, ειδικά η κυβέρνηση (δηλαδή την ελευθερία από αυτό ή το άλλο). Στο πλαίσιο του 17ου αιώνα ίσως η αγροτιά έπρεπε να αρχίσει να βλέπει περισσότερη αξία από μόνη της, αλλά το παράδοξο είναι ότι, το να αναγκαστείς να κάνεις πράγματα για το γενικότερο καλό ή τουλάχιστον να κρατήσεις το στόμα σου κλειστό δημοσίως για χάρη της κοινωνικής αρμονίας, είναι αυτό που μετατρέπει τα αγόρια σε άνδρες και τα παιδιά σε ενήλικες. Η ελευθερία όπως έχει μεταλλαχθεί στην μεταψυχροπολεμική εποχή (όχι πριν), έχει γίνει η ελευθεριότητα να είναι κάποιος, ένα ενήλικο κακομαθημένο παιδί.

Επιπλέον, η ιδέα ότι μπορούμε να πούμε και να κάνουμε ό, τι μας αρέσει, αρκεί να μην προκαλέσει σωματική βλάβη σε έναν άλλο είναι παράφρων συλλογιστική που βασίζεται σε μια πολύ απομονωμένη άποψη του ατόμου στην κοινωνία. Οι πράξεις και οι πεποιθήσεις των γύρω μας επηρεάζουν πάρα πολύ την ζωή μας. Το διαζύγιο είναι ένα «ιδιωτικό θέμα», αλλά τα ποσοστά διαζυγίου και τα ποσοστά φυλάκισης ανηλίκων από διαλυμένα σπίτια, αυξάνονται και κανένας δεν θέλει να ζήσει σε εγκληματικές γειτονιές.

Οι πράξεις των γύρω σας έχουν πολλή σημασία. Τι θα ήταν πιο ευχάριστο – να ζεις σε μια πόλη με οικογένειες που κάνουν ό,τι μπορούν για να μεγαλώσουν καλά παιδιά ή να περιτριγυρίζεσαι από μερικά εκατομμύρια διαλυμένα σπίτια; Μια αλυσίδα είναι μόνο τόσο ισχυρή, όσο ο πιο αδύναμος κρίκος της και στην Δύση, η Ελευθερία έχει δώσει την ευκαιρία στον κάθε κρίκο-σύνδεσμο να γυαλίσει τον εαυτό του στην τελειότητα ή να σκουριάσει, αναλόγως όπως του αρέσει. Αυτή είναι η στιγμή της ευκαιρίας για την Παγκόσμια Ανατολή να κηρύξει ένα νέο όραμα. Ζώντας σε έναν κόσμο όπου πιστεύουμε ότι “Το δικαίωμά μου να ταλαντεύεται η γροθιά μου, τελειώνει όπου αρχίζει η μύτη σου”, οδηγεί σε μας να πρέπει να ανεχτούμε εκατοντάδες ηλίθιους τριγύρω, αρκεί να μην υπάρχει καμία φυσική επαφή μεταξύ μας. Πολλοί από εμάς έχουν βαρεθεί αυτόν τον χορό της τρέλας που έρχεται μέσα σε ένα δέκατο έκτο της ίντσας, κοντά στην μύτη μας.



Ένα εναλλακτικό όραμα της ελευθερίας

Έτσι, αν όχι η ελευθεριότητα, τότε πως αλλιώς θα μπορούσε να μοιάζει η ελευθερία; Αν η ελευθερία δεν είναι η ανικανότητα των άλλων να μας σταματήσουν από το να ενεργούμε όπως μας αρέσει, να μας μαλώνουν ή να προσπαθούν να διορθώσουν την συμπεριφορά μας, τότε ακριβώς πώς θα ήταν αυτή η αίσθηση; Η αρχή αυτής της αναζήτησης πρέπει να ξεκινήσει από την εξέταση των πραγμάτων από ένα κοινωνικό/ομαδικό επίπεδο και όχι μεμονωμένα.

Έχουμε όλοι πάει σε κοινωνικές εκδηλώσεις που περιλαμβάνουν πολλή ανθρώπινη αλληλεπίδραση και ο καθένας μπορεί να αισθανθεί αν υπάρχει μια ισχυρή θέση πλειοψηφίας στην αίθουσα. Ένα δείπνο μπορεί σχεδόν να σχηματίσει έναν προσωρινό μικρόκοσμο, με μια ξεχωριστή κουλτούρα που περικλείεται μέσα στο δωμάτιο. Είτε πρόκειται για μια συγκέντρωση των Vegan για ένα πάρτι γενεθλίων ή ένα δείπνο ευχαριστιών ή ψηφοφόρων, μια οριστική μίνι-κουλτούρα θα τεθεί σε λειτουργία στην εκδήλωση.

Η προσωπική σας εμπειρία εκείνης της βραδιάς, θα πάει πολύ διαφορετικά με βάση τις πεποιθήσεις σας, σε σύγκριση με τον πολιτισμό της πλειοψηφίας. Εάν αισθάνεστε ότι η συλλογή των αυγών κοτόπουλου είναι σκληρότητα και ότι η έκτρωση ανθρώπινων μωρών είναι ένα δικαίωμα, θα είστε πολύ ευτυχέστεροι στο Σαν Φρανσίσκο, ή σε μια ημέρα της Γαλοπούλας στην Αλαμπάμα. Αντιστρόφως, η συζήτηση με βάση την Αγία Γραφή ενώ επιδεικνύεται ένα γυαλιστερό περίστροφο Smith & Wesson, δεν είναι μια καλή ιδέα, οπουδήποτε, επίσης είναι σχεδόν θανατηφόρο να είστε ΠΑΟΚ και να το βροντοφωνάξετε σε μιά μάζωξη του Άρη.

Εάν έχετε ισχυρές πεποιθήσεις προς την μία πλευρά της όποιας πολιτικής, τότε σίγουρα θα αισθάνεστε πολύ ελεύθεροι και άνετοι σε ένα παρόμοιο γεγονός και όμως εντελώς καταπιεσμένοι και περιφρονημένοι σε ένα άλλο – αλλά παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν μηχανισμοί σε ισχύ για να σας αφαιρέσουν το αίσθημα της ελευθερίας σας. Τίποτα δεν σας σταματά από το να λέτε τις πεποιθήσεις σας και να διαφωνείτε με όσους διαφωνείτε, αλλά αυτό έρχεται με κοινωνικό κόστος και τον κίνδυνο να σας αποφεύγουν.

Το αίσθημα ελευθερίας μας, ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι πεποιθήσεις μας, δεν βασίζεται σε κάποιο αντικειμενικό σύνολο πλαισίων ελέγχου του Διαφωτισμού, αλλά στο επίπεδο συμφωνίας μας με τους ανθρώπους και τις πολιτικές γύρω μας. Κανείς δεν θα σας πυροβολήσει για την ψήφο σας για τον x υποψήφιο, αλλά θα αισθανθείτε την ελευθερία της έκφρασης, μόνο σε ένα περιβάλλον με άλλους που ψηφίζουν για τον ίδιο εν λόγω υποψήφιο ή αν απλά δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα. Παρουσία εκείνων που ψηφίζουν για τον υποψήφιο Υ με μεγάλη θέρμη, θα είστε ένα ανεπιθύμητο πρόσωπο.

Η αληθινή ελευθερία επιτυγχάνεται μόνο όταν κάποιος βρίσκεται σε γενική κατάσταση συμφωνίας με τους γύρω του.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να αισθάνεται την ελευθερία κάτω από διάφορα διαφορετικά συστήματα και περιβάλλοντα, που θα φαινόντουσαν κατασταλτικά για άλλους και ως απόθεμα αξιών του 17ου αιώνα. Εάν κάποιο είδος εργάτη στα χωράφια, πιστεύει ότι είναι ελεύθερος, δεν είναι επειδή τελικά εξαπατήθηκε από την κρατική προπαγάνδα, αλλά επειδή συμφωνεί με την εν λόγω προπαγάνδα. Αντίθετα, ένας εργάτης στην Φλόριντα, θα μπορούσε να αισθανθεί το ίδιο επίπεδο ελευθερίας, καθώς έχει καταφύγει σε ένα έθνος που του παρέχει έναν τρόπο ζωής με τον οποίο συμφωνεί.

Οι περισσότερες παραδοσιακές θρησκείες είναι πολύ περιοριστικές, αλλά οι πιστοί αισθάνονται πολύ πιο ελεύθεροι περιτριγυρισμένοι από άλλους πιστούς, που ζουν κάτω από τους νόμους που αντανακλούν την πίστη τους. Μερικοί μπορούν να αισθανθούν μια πολύ μεγαλύτερη ελευθερία σε ένα έθνος με την αστυνομικά προστατευόμενη ηθική στους δρόμους, παρά την απαγόρευση της δημόσιας κατανάλωσης αλκοόλ και της μίνι φούστας.

Αυτή η ελευθερία υπό συμφωνία, την οποία θα μπορούσαμε ίσως να ονομάσουμε Svoboda, Soglasie ή κάτι άλλο με Ανατολική ηχώ (κάθε έννοια πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο όρο, αλλιώς δεν υφίσταται), θα μπορούσε να είναι ένα πολύ ισχυρό εργαλείο στα χέρια των εθνών στην πολυπολική/πλευρά μη ελευθεριότητας των πραγμάτων.

Ως έχει τώρα, κάθε προσπάθεια για την οικοδόμηση μιας ισχυρότερης κουλτούρας ή αποκατάστασης των παραδόσεων που χάνονται στον απόηχο του Διαφωτισμού, θεωρούνται ως τρομακτικά κατασταλτικές, επειδή μας λένε “όχι” ή προσπαθούν να μας αναγκάσουν να κάνουμε φρικτά πράγματα όπως το να αποκτήσουμε παιδιά. Αλλά όταν αλλάζουμε την έννοια της ελευθερίας μας να είναι υπό συμφωνία, οτιδήποτε ταιριάζει στην Σιωπηλή Πλειοψηφία, θα πρέπει ξαφνικά να γίνει μια έκφραση της καθαρής ελευθερίας.

Σε μια στιγμή, όσοι αναγκάζονται να παρακολουθούν και να ανέχονται τον πάντα παρών εκφυλισμό που δεν “τους βλάπτει”, θα έχουν την δυνατότητα να το απορρίψουν αυτό, κάτι το οποίο είναι η δική του μορφή ελευθερίας. Για να είμαστε σαφείς, αυτό δεν αποτελεί υπεράσπιση του μπολσεβικισμού, στον οποίο δύο λύκοι που ψηφίζουν για να έχουν τα πρόβατα για δείπνο, θεωρείται καλό πράγμα. Αυτή η έκκληση για συμφωνία, δεν αποτελεί έκκληση για εξαναγκασμό με την βία. Μια ελευθερία υπό συμφωνία, μπορεί να λειτουργήσει μόνο εάν η συμφωνία συμβεί με την ελεύθερη βούληση της σιωπηλής πλειοψηφίας. Γκλόμπς και πλαστές υπογραφές (δηλαδή με την βία και όχι από επιλογή), θα δημιουργήσουν μόνο περισσότερη καταπίεση στο στυλ «αρχές του 20ου αιώνα», κάτι που έχει γίνει σχεδόν καρικατούρα στην ωμότητά του.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι μπορούμε να δούμε υπαινιγμούς αυτού του οράματος της ελευθερίας, ακόμη και στην αμερικανική ιστορία, όπου στο παρελθόν τα δύο μεγάλα κόμματα/ιδεολογίες, τελικά συμφώνησαν σε ορισμένους βασικούς πυλώνες: ότι η Εκδήλωση του Πεπρωμένου, ο πόλεμος της ανεξαρτησίας, οι ιδρυτές πατέρες και το Σύνταγμα των ΗΠΑ, ήταν όλα καθαρά καλά και τίμια θέματα. Αυτή η βασική συμφωνία έδωσε στην Αμερική μεγάλη κοινωνική σταθερότητα σε σύγκριση με πολλά άλλα έθνη και επέτρεψε σε αγάλματα διάφορων διαφορετικών θέσεων και ιδεολογιών, να σταθούν όρθια σε αρμονία μέχρι πολύ πρόσφατα. Η συζήτηση γύρω από κοινές βασικές αρχές φαίνεται εκπληκτικά ανοικτή, αστική και γεμάτη ελευθερία του λόγου, σε σύγκριση με ιδεολογικές μάχες μηδενικού αθροίσματος.

Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Αμερική, είναι ότι η Αριστερά και η Δεξιά δεν μοιράζονται πλέον ιερές αγελάδες. Η κοινωνία μπορεί να έχει μικρές διαφωνίες, αλλά ουσιαστικά και ριζικά διαφορετικές βασικές αξίες, θα οδηγήσουν σε συγκρούσεις και σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας, να χάσει την «ελευθερία» της.

Θα οδηγούσε η επίτευξη συμφωνίας εντός της κοινωνίας, για την δημιουργία ενός αισθήματος ελευθερίας, στην δυστυχία ορισμένων πνευματικών μειονοτήτων;

Πρώτον, ανεξάρτητα από την εκάστοτε ουτοπική φαντασίωση στην οποία μπορούμε να πιστεύουμε, η χορήγηση ενός συγκεκριμένου συνόλου ελευθεριών, δεν θα εγγυηθεί ένα αίσθημα ελευθερίας για όλους και αυτή την στιγμή σε ολόκληρη την Δύση και πέρα από αυτήν, υπάρχει σαφής κατανόηση ότι τα συμφέροντα των μικρών μειονοτήτων, έχουν επιβληθεί ριζικά στην πλειοψηφία των πολλών.

Δεύτερον, αυτή η έννοια της ελευθερίας μέσω συμφωνίας, λειτουργεί μόνο εάν η συμφωνία είναι πραγματική και δεν είναι εξαναγκαστική. Η έκκληση για μεγαλύτερη συμφωνία εντός της κοινωνίας, είναι μια προσπάθεια να φέρει τους ανθρώπους κοντά σε ένα κοινώς αποδεκτό όραμα, χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης, ως όχημα για την παράδοσή του. Αυτή η ιδέα δεν είναι μια έκκληση για κάψιμο μαγισσών και εξαναγκασμό μέσα από ξιφολόγχες, αν και σίγουρα θα απεικονίζεται ως τέτοια από το γνωστικά ασύμφωνο πλήρωμα, που αγαπά να σκόπιμα παρεξηγεί οτιδήποτε γραμμένο κατά του status quo τους.

Στις περισσότερες ανατολικές κοινωνίες, υπάρχει μια τάση να υπάρχει ένα μεγάλο πολιτικό κόμμα (Ρωσία, Καζακστάν, Κίνα) με μικρότερα κόμματα σε τροχιά. Η Παγκόσμια Ανατολή βασίζεται σε αυτή την ιδέα ενός πιο μοναδικού κοινωνικού οράματος. Τώρα ήρθε η ώρα να αποκαλύψουμε ότι αυτός ο τρόπος ύπαρξης, μπορεί να δώσει στην Σιωπηλή Πλειοψηφία αυτών των περιοχών, ένα μεγάλο αίσθημα ελευθερίας, που η Ελευθεριότητα δεν μπορεί να τους προσφέρει.

Ποιο είναι το στρατηγικό πλαίσιο της προώθησης ενός διαφορετικού τύπου ελευθερίας;

Ως έχει σήμερα η ιδέα ενός πολυπολικού κόσμου, πολλαπλών μεγάλων πολιτισμών, είναι μια ιδέα για τους διανοούμενους και θα πρέπει να έρθει με μια προειδοποιητική σφραγίδα ότι είναι μόνο για εκείνους ηλικίας 35 ετών και άνω που διαβάζουν τακτικά. Οι νέοι άνδρες του κόσμου κάθε γενιάς, θα είναι πάντα σε κάποιο είδος μάχης για την ελευθερία ενάντια στο status quo, γι’ αυτό είναι σημαντικό να τους δώσουμε κάτι “για να αγωνιστούν υπέρ του”. Οι μεγάλες ιδέες δεν μπορούν να έρθουν σε ύπαρξη, χωρίς την υποστήριξη της σιωπηλής πλειοψηφίας. Αν οι ιδέες του παραδοσιακού και της πολυπολικότητας παραμείνουν ζωντανές μόνο στο εσωτερικό των ίντερνετ φόρουμ και της συζήτησης μεταξύ των ανδρών με φανταχτερά πτυχία, σε υπέροχα σκούρα κοστούμια, αυτό δεν πάει πουθενά.

Επιπλέον, ένας βασικός παράγοντας στις επαναστάσεις χρώματος, είναι το επιχείρημα ότι η μόνιμη κυβέρνηση, παραβιάζει την ελευθερία με το να μην είναι 100% υποτακτική στην Δύση. Επί του παρόντος δεν υπάρχει μεγάλο αντεπιχείρημα, δεν υπάρχει αντι-ελευθερία. Από μια καθαρή άποψη αυτοσυντήρησης, πολλά έθνη πρέπει να πείσουν τις μάζες τους ότι είναι μεν ελεύθερες, αλλά από ένα διαφορετικό σύνολο προτύπων με το οποίο αυτές πρέπει και να συμφωνήσουν. Εδώ κάνει παιχνίδι η υψηλή τέχνη της προπαγάνδας.

@Ηω Αναγνώστου/ από το βιβλίο της “Η Υψηλή Τέχνη της Εξαπάτησης” / τόμος 2ος “Στο Ταμείο των Ερπετών”