Barrett M82 - Πέρα από το χιλιόμετρο

Το πυρομαχικό .50BMG είχε φτιαχτεί αρχικά για να καταρίπτει αεροπλάνα και να διαλύει οχήματα.
Μέχρι που ο Ronnie Barrett, επαγγελματίας φωτογράφος και χομπίστας σκοπευτής προσλήφθηκε για να αποθανατίσει μια στρατιωτική εκδήλωση.
Mαγεύτηκε από το “πενηντάρι” πολυβόλο Browning M2. Χωρίς τεχνική εκπαίδευση βάλθηκε να σχεδιάζει σε χαρτί ένα φορητό ημιαυτόματο όπλο που θα έστελνε τα τεράστια βλήματα διαμέτρου 12,7mm σε αποστάσεις ενός μιλίου (1,6 χιλιόμετρα).
Οι άνθρωποι στους οποίους έδειχνε τα σχέδια του έλεγαν πως αυτό ήταν αδύνατο.
Μέσα στη φαντασία του όμως ο Barrett “έβλεπε”ένα τρισδιάστατο μηχανισμό που θα απορροφούσε την τεράστια ενέργεια της εκπυρσοκρότησης του πυρομαχικού και θα έθετε σε κίνηση το όπλο του.
Τελικά το 1981 ένας μηχανουργός από το Τεννεσί, ονόματι Bob Mitchell (Μπομπ Μίτσελ), αποδείχτηκε “αρκετά τρελλός”, ώστε να ασχοληθεί να κατασκευάσει ένα πρωτότυπο βασισμένα στα σχέδια του Barrett.

Το όπλο λειτούργησε και σύντομα βελτιώθηκε με ένα χαλινωτήριο στην κάνη για να μειωθεί σε ανεκτά όρια η μεγάλη ανάκρουση.

Ο Barrett χρηματοδότησε την παραγωγή 30 όπλων παραγωγής και το 1982 έβαλε μια διαφήμιση σε κυνηγετικό περιοδικό για την πώληση τους.
Τα όπλα πουλήθηκαν και η Barrett Firearms ξεκίνησε την πορεία που θα την έστελνε κυριολεκτικά στην άλλη άκρη του κόσμου.

Το πυροβολικό των Μουτζαχεντίν

Ο Barrett προσπάθησε να πουλήσει το τουφέκι του στον αμερικανικό στρατό ως όπλο ελεύθερου σκοπευτή για μεγάλες αποστάσεις.
Εκείνη την εποχή, χρησιμοποιούσαν τροποποιημένα Remington 700 με βεληνεκές 800 μέτρων και δεν έβλεπαν χρήση για ένα τουφέκι μήκους σχεδόν ενός και μισού μέτρου που έριχνε αντιαεροπορικά βλήματα.
Όμως η ιδέα τράβηξε την προσοχή των πρακτόρων της CIA που ήταν “χωμένοι μέχρι το λαιμό” στο να σαμποτάρουν την σοβιετική κατοχή του μακρινού Αφγανιστάν (καμιά φορά η ιστορία έχει περίεργο χιούμορ!).
Αγόρασαν μια ποσότητα και την έστειλαν λαθραία στους μουτζαχεντίν, σαν ένα χαμηλής τεχνολογίας υποκατάστατο των πυραύλων, ώστε να καταστρέφουν τα σοβιετικά ελικόπτερα.
Οι “σύμβουλοι” που εκπαίδευαν τους αντάρτες (βρετανοί SAS και πράκτορες της CIA με εκτενή στρατιωτική εμπειρία), ανακάλυψαν σύντομα ότι το Barrett M82 όπως πλέον λεγόταν, ήταν πολύτιμο εργαλείο.
Όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά, από ένα μίλι μακρυά δύο άνθρωποι μπορούσαν να θέσουν εκτός μάχης υλικά αξίας εκατομμυρίων με μια σφαίρα που κόστιζε δύο δολλάρια.
Έστηναν ενέδρες γύρω από αεροδρόμια και σταθμούς ραντάρ και πυροβολούσαν τα σταθμευμένα αεροσκάφη ή τις κεραίες εκπομπής, αχρηστεύοντας πανάκριβο και κρίσιμο εξοπλισμό.
Ελαφρά οχήματα, σταθμοί ασυρμάτων, αλλά και τοίχοι κτηρίων έπεφταν θύματα των εκρηκτικών βολίδων.

Η μηχανή του “κτήνους”

Τα προφανή προβλήματα όταν κάποιος σχεδιάζει ένα όπλο γύρω από το φυσίγγιο .50BMG είναι το μήκος του μηχανισμού και η διαχείριση της ανάκρουσης.
Η ανάγκη για ακρίβεια επιβάλλει τη χρήση περιστροφικού κλείστρου, ώστε τα κινητά μέρη να ασφαλίζουν κατά το δυνατό στην ίδια θέση κάθε φορά.
Για ευθύγραμμη μετάδοση της ανάκρουσης, κοντάκι τοποθετείται στο ίδιο ύψος με την κάνη, δημιουργώντας ταυτόχρονα και χώρο για την επανάταξη του κλείστρου.
Για να μειώσει την ανάκρουση, ο Barrett δανείστηκε την παλιότερη ιδέα του Browning.
Η κάνη κατά τη βολή οπισθοδρομεί, σπρώχνοντας το κλείστο που με τη σειρά του οπλίζει τη σφύρα.
Το αποτέλεσμα είναι ένα ημιαυτόματο τουφέκι που “κλωτσά” όπως ένα λειόκανο δωδεκάρι supermagnum με πλήρεις γομώσεις.
Δε θα το έλεγε κανείς “ευχάριστο” αλλά παραμένει ανεκτό.
Μεγάλο πρόβλημα για τη χρήση του όπλου είναι το σύννεφο σκόνης και ο έντονος θόρυβος που παράγεται κατά τη βολή, αποκαλύπτοντας τη θέση των σκοπευτών.
Η τοποθέτηση υφασμάτινων υποθεμάτων μπροστά από την κάνη και η χρήση σιγαστήρων το μετριάζουν.
Η λαβή και τα χειριστήρια μιμούνται αυτά του Μ16 που είναι γνώριμα στους στρατιωτικούς.
Ενας μοχλός όπλισης στη δεξιά πλευρά φορτίζει το όπλο για την πρώτη βολή.
Παραδόξως για όπλο που προορίζεται για βολές μεγάλης απόστασης, ο κατασκευαστής εξοπλίζει το Μ82 με ανοικτά σιδερένια στόχαστρα πτυσσόμενου τύπου.
Το κύριο σύστημα βεβαίως είναι διόπτρες υψηλής μεγέθυνσης και για το λόγο αυτό τη ράχη του κορμού καλύπτει μια ράγα ανάρτησης τους.
Επειδή προορίζεται για βολές από σταθερή θέση, το όπλο εξοπλίζεται με ένα δίποδα κάτω από την κάνη και ένα σταθεροποιητικό μονόποδα στο κοντάκιο.
Μια λαβή περίπου στο κέντρο βάρους, χρησιμοποιείται για την ταχεία μεταφορά από μια θέση βολής σε άλλη.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες το Barrett μεταφέρεται αποσυναρμολογημένο σε σακίδιο για ευκολία ευκολία των χειριστών και προστασία των οπτικών.

Εξέλιξη

Η πορεία του άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στα όπλα μεγάλων αποστάσεων.
Οι στρατοί συνειδήτοποίησαν την αξία χρήσης ειδικευμένων ανδρών και υλικών (τυφέκια, βαλιστικοί υπολογιστές, φορητοί ανεμομετρητές, ισχυρές διόπτερες) για να πλήξουν στόχους με χαμηλές παράπλευρες απώλειες και μικρό αναλογικά κόστος.
Εταιρείες όπως η Raufoss κατασκεύασαν φυσίγγια υψηλής ακρίβειας που επιτρέπουν βολές κοντά στα δύο χιλιόμετρα και η ίδια η Barrett έχει εφαρμόσει βελτιώσεις που επιτρέπουν στο όπλο να βάλλει 5 βλήματα σε ένα κύκλο 25 εκατοστών στα 1000 μέτρα.
Το 2004, ο λοχίας Brian Kremer χρησιμοποιώντας ένα τέτοιο συνδυασμό στο Ιράκ, πέτυχε έναν αντίπαλο μαχητή σε απόσταση 2.515 γιαρδών (2.300 μέτρα) με μία βολή.

bankingnews.gr