Η Ηγουμενίτσα τη δεκαετία του 1920 ήταν χωριό της επαρχίας Παραμυθιάς

 

Σύμφωνα με το σχολικό βοήθημα του Δημήτρη Κυριακόπουλου, που πρωτοκυκλοφόρησε 10 περίπου χρόνια πριν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και το εντόπισε ο Βαγγέλης Χαλμαντζής, η Θεσπρωτία, που τότε ανήκε στο νομό Ιωαννίνων, είχε δύο επαρχίες, των Φιλιατών και της Παραμυθιάς, όπου ανήκε και η Ηγουμενίτσα (ως χωριό Γουμένιτσα αναφέρεται).

Γράφει συγκεκριμένα το βιβλίο: "Η επαρχία Φιλιατών με πρωτεύουσα τις Φιλιάτες είναι το δυτικό μέρος του νομού ως το ποτάμι Θύαμι με επίνειο τους Σαγιάδες.

Η επαρχία της Παραμυθιάς στα νότια του Θύαμι με πρωτεύουσα την Παραμυθιά. Σε μικρό κόλπο απέναντι από την Κέρκυρα είναι το χωριό Γουμένιτσα".

Σε απογραφή του 1920 η Κοινότητα Ηγουμενίτσας αριθμούσε 649 κατοίκους και τρεις οικισμούς: την Ηγουμενίτσα, τη Γράβα και το Λιμάνι.


Πλούσιοι κτηνοτρόφοι αγόρασαν στρέμματα γης στην Ηγουμενίτσα από τον Μπέη του Γραικοχωρίου Χαμίτ, έκτισαν κτίρια και λειτούργησαν καταστήματα και ξενοδοχείο.

Η Ηγουμενίτσα άρχισε να αναπτύσσεται σε οργανωμένη πόλη, μετά το 1936, όταν και ορίστηκε πρωτεύουσα του νεοσύστατου νομού Θεσπρωτίας, αλλά καταστράφηκε κατά την κατοχή και ανοικοδομήθηκε ακολούθως με νέο σχέδιο.

Αρχικά η σύνδεση με την Κέρκυρα πραγματοποιούνταν με μαούνες, ενώ στις 6 Ιουνίου του 1955 δημιουργήθηκε η πορθμειακή γραμμή Ηγουμενίτσας - Κέρκυρας με πρώτο πλοίο το ανοιχτού τύπου: F/B "Σέριφος".

Οικονομική άνθηση γνώρισε μετά τον εμφύλιο, όταν πολλοί από τα χωριά κατέβηκαν στην πόλη, αλλά και τη δεκαετία του 80 και του 90 με το λιμάνι εξωτερικού, ενώ η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Ιταλία έγινε το 1960.

Πρόκειται για μια όμορφη πόλη, που εξελίχθηκε, ωστόσο μένουν πολλά ακόμη να γίνουν.