Foreign Policy: Το Πακιστάν εμπαίζει τις ΗΠΑ

Το Πακιστάν είναι εμπρηστής που θέλει να νομίζουμε πως είναι πυροσβέστης, ενώ η Ουάσιγκτον έχει μια ατελείωτη όρεξη για τις κοροϊδίες του Ισλαμαμπάντ.

Αυτά αναφέρονται στη αρχή του πολύ ενδιαφέροντος άρθρου της Carol Christine Fair, καθηγήτριας στο Πανεπιστήμιο Georgetown της Ουάσιγκτον, που δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Foreign Policy.

Στις 27 Αυγούστου, ο Γερουσιαστής Lindsay Graham έγραψε στο Twitter ότι «οποιαδήποτε βιώσιμη λύση στο Αφγανιστάν, πρέπει να περιλαμβάνει και το Πακιστάν», ενώ εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς την κυβέρνηση του Πακιστάν για την βοήθεια που πρόσφερε στην εκκένωση των Αμερικανών πολιτών και των συμμάχων τους από το Αφγανιστάν.

Όμως η πραγματικότητα είναι πως επί δεκαετίες το Πακιστάν ανάβει φωτιές στην Νότια Ασία και μετά περιμένει επαίνους για να τις σβήσει.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι οι Αμερικανοί αξιωματούχοι συνεχίζουν να διακινούν τις επιστημονικής φαντασίας ιδέες του Πακιστάν, παράλληλα με μέσα ενημέρωσης όπως το BBC, όπως ανακάλυψα πρόσφατα όταν με διέκοψαν στη μέση μιας συνέντευξης επειδή μίλησα γι’ αυτό, αναφέρει χαρακτηριστικά η Carol Christine Fair.

Με το Αφγανιστάν να έχει καταρρεύσει στο μυαλό των υπεύθυνων χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ, είναι μια καλή στιγμή να σκεφτούμε κριτικά την ευπάθεια της Ουάσιγκτον στα πρόσφατα τέχνασμα του Πακιστάν.

Και τα δύο Αμερικανικά κόμματα είναι εδώ και καιρό υπεύθυνα για την αντιμετώπιση του Πακιστάν, σαν να υπάρχει η ελπίδα για μια μυστική πολιτική των ΗΠΑ που θα μεταρρύθμιζε τον υποτιθέμενο εθελοντή σύμμαχό τους. Παρόλο που η συμμετοχή του Πακιστάν στο Αφγανιστάν χρονολογείται εδώ και σχεδόν επτά δεκαετίες, η ελίτ της Ουάσιγκτον συνεχίζει να τρώει τα λεγόμενα του Πακιστάν που προσπαθεί να πλασαριστεί ως λύση στα προβλήματα που δημιούργησε.

Οι Πακιστανοί αφηγούνται μια δακρύβρεχτη ιστορία: εμείς κοιτούσαμε την χώρα μας όταν το 1979 οι ΗΠΑ έπεισαν το Πακιστάν να συμμαχήσει μαζί τους για να πολεμήσουν στο Αφγανιστάν κατά των Κομμουνιστών / Σοβιετικών.

Οι Πακιστανοί υποστηρίζουν πως έπεσαν θύματα των Αμερικανών, επειδή τους ξέχασαν κατά την δεκαετία του 1990, αφήνοντας το Ισλαμαμπάντ να αντιμετωπίσει μόνο του τα χάλια που δημιουργήθηκαν, ενώ η Ουάσιγκτον επέβαλε κυρώσεις στο Πακιστάν επειδή προσπαθούσε να αποκτήσει πυρηνικά όπλα.

Όμως, τα συμφέροντα και οι παρεμβάσεις του Πακιστάν στο Αφγανιστάν έχουν βαθιές ρίζες. Το Ισλαμαμπάντ κληρονόμησε τη Βρετανική αντίληψη για το Αφγανιστάν ότι αποτελεί το κράτος που προσφέρει προστασία από τη Ρωσία. Από την άποψη των διαχειριστών της ασφαλείας του νεοσύστατου Πακιστάν, το Πακιστάν κληρονόμησε τα πιο ταραγμένα σύνορα γεμάτα απειλές, διαθέτοντας ελάχιστα χρήματα για να ανταπεξέλθει.

Το Αφγανιστάν έκανε βιαστικές κινήσεις που το έφεραν αντιμέτωπο με έναν πόλεμο ασφαλείας με το Πακιστάν, που δεν μπορούσε να κερδίσει. Αρχικά, στις αρχές του 1970, το Αφγανιστάν προσπάθησε να μπλοκάρει την ένταξη του Πακιστάν στον ΟΗΕ. Από τον Σεπτέμβριο του 1950, το Αφγανιστάν άρχισε να διεισδύει στις φυλές του Πακιστάν στην επαρχία του Βελουχιστάν. Οι προσπάθειες του Αφγανιστάν να ανταγωνιστεί το ισχυρότερο Πακιστάν συνεχίστηκαν και τη δεκαετία του 1970.

Το Πακιστάν, επιδιώκοντας να επηρεάσει το Αφγανιστάν, άρχισε να υποστηρίζει την ανάπτυξη της ρεφορμιστικής ισλαμιστικής οργάνωσης Jamaat-e-Islami στο Αφγανιστάν, όπου αρχικά είχε μικρή υποστήριξη. Αυτή η εξέλιξη ήταν ευνοϊκή. Η πλειοψηφία των λεγόμενων ομάδων μουτζαχεντίν που θα κινητοποιούνταν τελικά από το Πακιστάν, είχαν τις ρίζες τους στην Jamaat-e-Islami.

Το 1973, μετά την ανέλιξη στην εξουσία του Αφγανιστάν, του Mohammed Daoud Khan και την δημιουργία μονοκομματικής δημοκρατίας και την έναρξη ενός επιθετικού κοινωνικού μετασχηματισμού από τα πάνω προς τα κάτω, εκκαθαρίζοντας τους ισλαμιστές και τους κομμουνιστές, το Πακιστάν βρήκε την ευκαιρία με τον Zulfikar Ali Bhutto που πήρε την εξουσία μετά τον πόλεμο του 1973 όπου το Πακιστάν έχασε τον μισό του πληθυσμό και το Μπαγκλαντές απέκτησε την ανεξαρτησία του.

Τον Αύγουστο του 1973 ο Μπούτο δημιούργησε στο Πακιστάν το Αφγανικό Εργατικό κόμμα, μέσω των μυστικών του υπηρεσιών (ISI). Ο στρατηγός Zia-ul-Haq που κατέλαβε την εξουσία το 1977 ανατρέποντας τον Μπούτο, συνέχισε την πολιτική αυτή. Πενήντα περίπου Αφγανικές ομάδες, διαιρέθηκαν σε πολλές μικρότερες και πιο διαχειρίσιμες από την ISI ώστε να γίνουν πιο στενές οι σχέσεις μεταξύ των Αφγανικών και των Πακιστανικών ισλαμικών ομάδων.

Έτσι δημιουργήθηκαν 7 κύριες σουνιτικές Αφγανικές ισλαμικές παραστρατιωτικές ομάδες και 7 σιιτικές. Μέχρι οι Σοβιετικοί να διασχίζουν τον ποταμό Amu Darya και να εισβάλουν στο Αφγανιστάν, ο στρατός του Zia-ul-Haq και η ISI είχαν καταφέρει να δημιουργήσουν σημαντικές ισλαμιστικές ομάδες που έγιναν ο ακρογωνιαίος λίθος της αποκαλούμενης αντισοβιετικής τζιχάντ.

Αυτή η ανάμειξη των Πακιστανών στο Αφγανιστάν, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, αναφέρει η Carol Christine Fair στο άρθρο της στο Foreign Policy που παρουσιάζει το CosmoStatus. Οι Πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, δημιούργησαν και υποστήριξαν τους Ταλιμπάν στην πρώτη εμφάνισή τους και το επανέλαβαν μετά την πτώση τους το 2001.

Το Πακιστάν εξαπέλυσε τους προπαγανδιστές του για να πείσουν πως έχει αλλάξει. Το Πακιστάν υποστηρίζει πως αποτελεί θύμα της τρομοκρατίας, ότι κακολογείται άδικα και ότι εάν η Δύση θέλει να πολεμήσει την τρομοκρατία, θα πρέπει να δώσει περισσότερα χρήματα στο Πακιστάν και να αγνοήσει τα σφάλματά του, τα οποία περιλαμβάνουν τη βοήθεια που έχει προσφέρει σε πολλές ισλαμιστικές τρομοκρατικές ομάδες, όπως και την ελεύθερη διάδοση των πυρηνικών όπλων.

Ο λαός του Πακιστάν είναι στην πραγματικότητα το θύμα των τρομοκρατών, που ανατρέφονται και εκπαιδεύονται από τις στρατιωτικές μυστικές υπηρεσίες.

Όπως είπε η Hillary Clinton σε Πακιστανούς το 2011 «δεν μπορείς να έχεις φίδια στην αυλή σου και να περιμένεις να δαγκώσουν μόνο του γείτονες». Όμως το Ισλαμαμπάντ κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα και προσφέρει / πουλά ταυτόχρονα την ικανότητά του να πιάνει τα φίδια, όταν αυτά δραπετεύουν.

Η ικανότητα του Πακιστάν να πείθει τους Αμερικανούς για το πόσο σημαντικό είναι, μπορεί να φέρνει αμηχανία - αλλά αντιπροσωπεύει μια εξελιγμένη και στρατηγική διπλωματική προσέγγιση. Πρώτα απ’ όλα, το Πακιστάν εκμεταλλεύεται τις ασυμμετρίες πληροφοριών. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά χαρτοφυλάκια για διπλωματικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς αξιωματούχους. Απαιτείται να γνωρίζουν τα θέματά τους και να τα παρουσιάζουν πειστικά. Τις περισσότερες φορές, οι Αμερικανοί ομόλογοί τους δεν γνωρίζουν τα στοιχειώδη για τις σχέσεις ΗΠΑ - Πακιστάν και τείνουν να πείθονται από τις αφηγήσεις που τους προσφέρουν οι Πακιστανοί. Ακόμη και οι Αμερικανοί αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών έχουν ελάχιστη επιχειρησιακή εξοικείωση με το Πακιστάν, εν μέρει επειδή οι ουσιαστικές διεθνείς επαφές και τα ταξίδια, όπως είναι δύσκολη και η παραχώρηση άδειας μετάβασης / εισόδου σε διάφορες χώρες. Ο πιο εύκολος τρόπος για να ξεπερνιέται αυτό το πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι να προσλαμβάνει νέους απόφοιτους Πανεπιστημίων, αλλά με μικρή διεθνή εμπειρία.

Το Ισλαμαμπάντ αντιλαμβάνεται την αξία των αντιπροσωπειών από το Κογκρέσο (σ.σ. που το επισκέπτονται και συζητούν μαζί του) στη διαμόρφωση των απόψεων των Αμερικανών πολιτικών. Σε αντίθεση με την Ινδία που συνδέεται με τις ΗΠΑ με πρωτόκολλο, το Πακιστάν παραβιάζει όλα τα διπλωματικά πρωτόκολλα σε αυτές τις περιπτώσεις. Οι αντιπροσωπείες συναντούν τον αρχηγό του στρατού, τον επικεφαλής του ISI και τον Πρωθυπουργό και συχνά αντιμετωπίζονται ως στρατιωτικοί τουρίστες.

Εκτός από τον μεγάλο προϋπολογισμό για τους νόμιμους λομπίστες στην Ουάσιγκτον, το Πακιστάν έχει ιστορικό στη δημιουργία ανθρώπων σκιών που ξεπλένουν τα άπλυτα του Ισλαμαμπάντ και προωθούν τα σχέδιά τους στους Αμερικανούς υπεύθυνους της χάραξης πολιτικής και τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Το Πακιστάν αποθαρρύνει την κριτική εναντίον του, αρνούμενο την παραχώρηση βίζας, τον περιορισμό της πρόσβασης σε συγκεκριμένους τομείς και με την απειλή χρήσης βίας σε όσους τολμούν να αποκαλύψουν τη σκοτεινή πλευρά του βαθύτατου κράτους του Πακιστάν.

Αντίθετα, το Πακιστάν δίνει κίνητρα σε όσους το βοηθούν. Προσφέρει δωρεάν ταξίδια όπου οι δικαιούχοι αντιμετωπίζονται με τη διάσημη πακιστανική φιλοξενία, η οποία περιλαμβάνει ιδιωτικές συναντήσεις με σημαντικούς Πακιστανούς σε πολιτικά και στρατιωτικά επίπεδα, βόλτες με ελικόπτερο σε χώρους που συνήθως απαγορεύεται η πρόσβαση στους ξένους και προσεκτικά επιτηδευμένη πρακτική να φαίνονται ανοιχτοί και ευγενικοί.

Αυτού του είδους η πρόσβαση είναι σημαντική για τους ανθρώπους που εργάζονται σε δεξαμενές σκέψης που ζουν από τις επιχορηγήσεις που εξασφαλίζουν, οι οποίες απαιτούν πρόσβαση στους διαδρόμους ισχύος του Πακιστάν. Ο συνδυασμός αυτών των μέτρων, καταλήγει σε μια σιωπηλή παρέα κριτικών και σε ένα εκτεταμένο οικοσύστημα εκείνων που δεν έχουν πρόβλημα να προωθούν τις αφηγήσεις του Πακιστάν, με αντάλλαγμα την πρόσβαση που σε τομείς που περιγράφηκαν.

Σημείωση CosmoStatus.
Την ίδια ακριβώς τακτική ακολουθεί και η Τουρκία, οι σχέσεις της οποίας με το Πακιστάν είναι στενότερες από ποτέ. Δημιουργεί ένα πρόβλημα και μετά προβάλει τον εαυτό της ως μέρος της λύσης, προωθώντας τα συμφέροντά της. Ξοδεύει εκατομμύρια για τις επίσημες εκπροσωπήσεις της με λομπίστες στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες και ταυτόχρονα ξοδεύει άλλα τόσα εκατομμύρια σε μυστικά κονδύλια που κατευθύνονται σε πολιτικούς, σε αξιωματούχους και όσους επηρεάζουν την διαμόρφωση πολιτικών υπέρ της. Χρησιμοποιεί την φιλοξενία και την δουλικότητα για πείσει πως αυτή είναι το καλό παιδί και το θύμα, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο θήτης, ο παραβάτης και ο ταραχοποιός.

Με την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Καμπούλ κλειστή, οι ΗΠΑ είναι πολύ πιθανό να κάνουν αυτό που κάνουν συνήθως: να επιστρέψουν στον εμπρηστή (το Πακιστάν) και να υποστηρίξουν ότι (το Πακιστάν) είναι η πυροσβεστική.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιθανότατα θα βρεθούν περισσότερο εξαρτημένες από το Πακιστάν, καθώς αναζητούν βάση για διατήρηση της συνεργασίας σε θέματα πληροφοριών. Πιθανότατα θα βασίζονται σε μη επανδρωμένα αεροσκάφη για τη στόχευση των καταφυγίων των τρομοκρατών στο Πακιστάν, ακόμη και όταν το Πακιστάν θα συνεχίζει να αναπτύσσει αυτά τα καταφύγια.

Όπως και στο παρελθόν, είτε πρόκειται για χρήση του εδάφους του Πακιστάν για πτήσεις κατασκοπευτικών αεροσκαφών U-2 είτε για μη επανδρωμένα αεροσκάφη, το Πακιστάν και οι Ηνωμένες Πολιτείες πιθανότατα θα δημιουργήσουν ένα ακόμη πρόγραμμα πληρωμένου παιχνιδιού. Το Πακιστάν θα συνεχίσει να παρέχει τα ελάχιστα αποτελέσματα για να δικαιολογήσει τις δαπάνες στο Αμερικανικό Κογκρέσο που είναι πάντα επιφυλακτικό με το Πακιστάν αλλά όχι αρκετά επιφυλακτικό για να κάνει κάτι ουσιαστικό ώστε να περιοριστεί η οργή κατά του Πακιστάν. Ταυτόχρονα τα στρατιωτικά περιουσιακά στοιχεία του Πακιστάν που αποκτήθηκαν για δράση εναντίον της Ινδίας, θα επωφεληθούν τα μέγιστα από τα ασφαλή καταφύγια των τρομοκρατών που προστατεύονται από τους Ταλιμπάν, που είναι η Αφγανική κυβέρνηση.

Αντί να βαδίζουν οι ΗΠΑ στον λάθος δρόμο με το Πακιστάν, όπως κάνουν από τη δεκαετία του 1950, μπορεί να αλλάξει κάτι στις σχέσεις ΗΠΑ - Πακιστάν; Μπορεί, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει η πολιτική βούληση στην Ουάσιγκτον, γράφει χαρακτηριστικά η η Carol Christine Fair στο άρθρο της στο Foreign Policy που παρουσιάζει το CosmoStatus.

Για αρχή, οι ΗΠΑ θα πρέπει σταματήσουν να διατρανώνουν πως είναι πολύ επικίνδυνο να πέσει το Πακιστάν. Το Πακιστάν εκφοβίζει τις Ηνωμένες Πολιτείες και την υπόλοιπη διεθνή κοινότητα, με το αφήγημα της κατάρρευσης ενός κράτους στο οποίο μία ή περισσότερες τρομοκρατικές ομάδες θα εξασφαλίσουν πυρηνικά όπλα ή σχάσιμο υλικό.

Για να αποτρέψουν ένα τέτοιο εφιαλτικό σενάριο, οι ΗΠΑ δεν επιβάλλουν κυρώσεις στο Πακιστάν και δεν να διακόπτουν την χρηματοδότηση καθεστώτων από τα διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Το Πακιστάν τα παίρνει όλα. Ενώ το βαθύ κράτος του Πακιστάν θέλει να θεωρείται αξιόπιστο, είναι ευχαριστημένο με την ενθάρρυνση αυτής της πεποίθησης, καθώς είναι προσοδοφόρα. Το βαθύ κράτος δεν νοιάζεται πραγματικά για την απώλεια πακιστανικών ζωών από αντιδράσεις, ιδίως εάν τις απώλειες τις υποστούν οι φτωχοί πολίτες που δεν είναι Παντζάμπ.

Το Πακιστάν έχει αποδειχτεί πως είναι μια πολύ σταθερή αστάθεια. Δεν αναμενόταν να επιβιώσει ως ανεξάρτητο κράτος, δεδομένης της ανισότητας των ανθρώπων και άλλων θεμάτων που προέκυψαν από τις διαμελίσεις. Οι Βρετανοί και οι Ινδοί πίστευαν πως το Πακιστάν θα καταρρεύσει και θα ενσωματωθεί στην Ινδία. Ακολουθώντας τη διαδρομή της ανεξαρτησίας του, πολλοί σχολιαστές περίμεναν από καιρό το Πακιστάν να υποκύψει περαιτέρω στις εθνοτικές απαιτήσεις. Ωστόσο κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Το Πακιστάν βγήκε από τον πόλεμο του 1971 ισχυρότερο και πιο ικανό να προβάλει τα συμφέροντά του, παρά την απώλεια του μισού πληθυσμού του, των φυσικών πόρων και τη σημαντική απώλεια εδαφών. Επιπλέον, το Πακιστάν επιβίωσε από σοβαρές φυσικές καταστροφές, καμία από τις δευτερογενείς επιπτώσεις. Έχει έρθει η ώρα να παραδεχτούμε ότι η ιδέα της κατάρρευσης του Πακιστάν ή του φόβου ότι θα καταρρεύσει, δεν υφίσταται.

Εξίσου σημαντικός είναι ο μύθος ότι τα πυρηνικά όπλα του Πακιστάν θα πέσουν στα χέρια τρομοκρατών. Τα σημαντικότερα περιουσιακά στοιχεία του Πακιστάν είναι τα πυρηνικά του όπλα. Αυτά τα όπλα αποτελούν χρήσιμη απειλή μόνο στο βαθμό που το Πακιστάν διατηρεί τον πλήρη έλεγχο. Ενώ κανείς δεν μπορεί ποτέ να αποκλείσει τίποτα, γεγονός είναι ότι τα συμφέροντα του Πακιστάν για την εξασφάλιση αυτών των όπλων, των σχάσιμων υλικών και της τεχνολογίας, είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα με εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αντί οι ΗΠΑ να επιδιώκουν να διατηρήσουν πρόσβαση στη χώρα, προσπαθώντας να τη νοικιάσουν, θα πρέπει να εγκαταλείψουν τη μυθοπλασία ότι υπάρχει κάποιος μυστικός συνδυασμός γοητείας και προτροπών που θα μετατρέψουν το Πακιστάν σε υπεύθυνο κράτος.

Αυτή τη στιγμή, η Ουάσιγκτον και οι εταίροι της θα πρέπει να επικεντρωθούν στη βελτίωση της ανθρωπιστικής καταστροφής που δημιούργησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Πακιστάν, γράφει χαρακτηριστικά η Carol Christine Fair στο άρθρο της στο Foreign Policy που παρουσιάζει το CosmoStatus. Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να απαιτήσει από το Πακιστάν να παράσχει έναν ασφαλή διάδρομο για τους Αφγανούς που δεν θέλουν να ζήσουν παραγκωνισμένοι στη φρίκη του καθεστώτος των Ταλιμπάν. Θα πρέπει να υπάρξει ασφαλής διέλευση ακόμη και σε εκείνους τους Αφγανούς που εργάζονταν στη νόμιμη κυβέρνηση και οι οποίοι μπορεί να θεωρούνται εχθροί του Πακιστάν και των Ταλιμπάν. Το Πακιστάν θα πρέπει να αποζημιωθεί για τις υπηρεσίες του, μέσω γενναίας χρηματοδότησης της οικονομίας του, σε αντίθεση με τους επικερδείς όρους αποζημίωσης του προγράμματος των Ταμείων Υποστήριξης του Συνασπισμού. Θα πρέπει να υπάρξουν αυστηρές ποινές για την αποτυχία προστασίας των Αφγανών ή τη διευκόλυνση της επανεγκατάστασής τους αλλού. Το Ισλαμαμπάντ θα πρέπει να πειστεί να ασκήσει πίεση στους Ταλιμπάν για να φύγουν τα αεροπλάνα που βρίσκονται επί του παρόντος αποκλεισμένα στα αεροδρόμια του Αφγανιστάν.

Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να λάβουν μέτρα και να τιμωρήσουν το Πακιστάν για τη συνεχιζόμενη στρατιωτική και άλλου είδους υποστήριξή του στους Ταλιμπάν, στο δίκτυο Haqqani και σε άλλους ισλαμιστές αντάρτες που χρησιμοποιεί στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Την ώρα που συντασσόταν το άρθρο, οι Ταλιμπάν ανακοίνωναν το προσωρινό τους Υπουργικό συμβούλιο, το οποίο περιλαμβάνει τον χαρακτηρισμένο ως τρομοκράτη Sirajuddin Haqqani, που είναι επικεφαλής ενός βάναυσου τρομοκρατικού δικτύου, ως νέο Υπουργό Εσωτερικών, καθώς και πολλούς άλλους που βρίσκονται σε διάφορες λίστες με κυρώσεις των ΗΠΑ και του ΟΗΕ.

Το Κογκρέσο θα πρέπει να δράσει και να αφαιρέσει το Πακιστάν από το καθεστώς συμμάχου του ΝΑΤΟ, το οποίο δημιούργησε ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ το 2004. Η δημιουργία του καθεστώτος της συμμάχου χώρας, είχε ως στόχο να ενισχυθεί η πακιστανική πίστη ότι οι ΗΠΑ δεσμεύονται προς το Πακιστάν, καθώς είχε ζητηθεί η υποστήριξη του Πακιστάν στις διεθνείς αντιτρομοκρατικές εκστρατείες των ΗΠΑ. Επίσης ήταν το μέσο για την άμεση απόκτηση από τις Πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις Αμερικανικών στρατιωτικών όπλων και ανταλλακτικών, καθώς και μια σειρά από άλλα προαπαιτούμενα. Οι προηγούμενες προσπάθειες του Κογκρέσου να στερήσουν το Πακιστάν από αυτό το καθεστώς, συμπεριλαμβανομένης μίας που έγινε τον Ιανουάριο, απέτυχαν. Η ώρα για να τελειώνει η φάρσα, έφτασε.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να επιβάλλουν κυρώσεις μέσω του Υπουργείου Οικονομικών σε κάθε Πακιστανό αξιωματούχο για τον οποίο υπάρχουν αξιόπιστες πληροφορίες που υποστηρίζουν ότι έχει υποστηρίξει τις τεράστιες εγκαταστάσεις εκπαίδευσης τρομοκρατών στο Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Τέτοιες συγκεκριμένες κυρώσεις θα επικεντρώνονται στους χειρότερους παραβάτες, χωρίς να υποτιμούν περαιτέρω τους περισσότερους από 200 εκατομμύρια Πακιστανούς που είναι επίσης όμηροι του βαθέως κράτους, τονίζει η Carol Christine Fair στο άρθρο της στο Foreign Policy.

Οι ΗΠΑ θα πρέπει να ανακηρύξουν το Πακιστάν ως κράτος χορηγό της τρομοκρατίας - με σαφή κριτήρια αναφοράς, σύμφωνα με τα οποία το καθεστώς αυτό θα μπορεί να αναστραφεί. Επί του παρόντος, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ορίζει την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν και τη Συρία ως χορηγούς της τρομοκρατίας. Πώς όμως είναι δυνατόν το Πακιστάν να μην πληροί αυτά τα κριτήρια;

Και, ακόμη και αν η Ουάσιγκτον δεν έχει τα κότσια να ανακηρύξει το Πακιστάν κράτος χορηγό της τρομοκρατίας, θα πρέπει τουλάχιστον να βάλει το Πακιστάν στη μαύρη λίστα όταν θα αξιολογηθεί από την Οικονομική Ομάδα Δράσης, τον παγκόσμιο φορέα που αξιολογεί τη διαφθορά, τη νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας από εθνικά χρηματοπιστωτικά συστήματα.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο προτίμησαν ανεπίσημα, να παραμείνει το Πακιστάν στη γκρίζα λίστα του οργανισμού, ώστε να διασφαλιστεί ότι μπορεί να συνεχίσει να λαμβάνει χρηματοδότηση από το ΔΝΤ. Αυτό είναι παράλογο σύμφωνα με την Carol Christine Fair.

Το Πακιστάν φοβάται την πιθανότητα επιβολής ακόμη και των πιο μετριοπαθών ποινών για τις ατελείωτες προσβολές του - γι' αυτό και ξεκίνησε διπλωματική επίθεση, προσελκύοντας ταυτόχρονα συμμάχους και στοχεύοντας τους επικριτές.