H Ευρωπαϊκή «Πράσινη» Συμφωνία

Επιμέλεια: Βάννα Σφακιανάκη

Ετοιμη από καιρό, η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωράει την «πράσινη» αναδιάρθρωση, εκτιμώντας ότι θα απαιτηθούν πρόσθετες ετήσιες επενδύσεις ύψους 260 δισ. ευρώ έως το 2030. Τα μεγάλα λόγια περισσεύουν. Η κοινωνία καλείται να εντυπωσιαστεί και να συνεργαστεί –αφού βέβαια «διαπαιδαγωγηθεί» για να παραπλανηθεί– σε όλα τα καινούρια, ενώ θα έχουν μείνει ίδια τα κυρίαρχα πρότυπα της κατανάλωσης και της αγοράς ενέργειας.

Όποιος νομίζει ότι στόχος είναι: «να επανεξεταστούν οι πολιτικές, για τη βιομηχανία, την παραγωγή και την κατανάλωση, τις υποδομές μεγάλης κλίμακας, τις μεταφορές, τα τρόφιμα και τη γεωργία, τις κατασκευές, τη φορολογία και τις κοινωνικές παροχές», με στόχο να γίνουν όλα πράσινα και δίκαια, θα απογοητευθεί γρήγορα. Γιατί το διακύβευμα δεν είναι «ο εφοδιασμός με καθαρή ενέργεια όλης της οικονομίας», αλλά αυτή η ίδια η αναδιάρθρωση.

Πρόκειται για ένα καπιταλιστικό μετασχηματισμό μεγάλης κλίμακας που αξιοποιεί τη δραματική συγκυρία της τριπλής κρίσης [οικονομικής , περιβαλλοντικής και υγειονομικής] και που δεν είναι καθόλου πράσινη. Γι’ αυτό θα βρεθούν στο στόχαστρο όλοι αυτοί οι «ανεδαφικοί» που τολμούν να αντιτάσσουν ως μείζον διακύβευμα, την άρση μιας πραγματικότητας που βασίζεται σε: περιφρόνηση της κοινωνίας, όξυνση των ανισοτήτων, αρπαγή και κατανάλωση γης και φυσικών πόρων, εκτοπισμό γηγενών πληθυσμών, εφαρμογή νέο-αποικιοκρατικών πρακτικών, πρόκληση πολέμων, άθλια ζωή με πανδημίες, ασύστολα ψεύδη και πολιτικά στερεότυπα που καθιστούν αδύνατο το διάλογο, όλα αυτά δηλαδή, που η σχεδιαζόμενη αναδιάρθρωση έρχεται να οξύνει.

Μετά από 30 χρόνια ανανεώνουν τις υποσχέσεις του Ρίο

«Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, είναι απαραίτητο να αυξηθεί η αξία που αποδίδεται στην προστασία και την αποκατάσταση των φυσικών οικοσυστημάτων, στη βιώσιμη χρήση των πόρων και στη βελτίωση της ανθρώπινης υγείας» γράφουν στην «Πράσινη» Συμφωνία. (1)

Ξανα-υπόσχονται δηλαδή όλα όσα δεν εκπλήρωσε η πολιτική της «αειφόρου ανάπτυξης», ακριβώς επειδή συνδέθηκε οργανικά με την οικονομική μεγέθυνση. Ανανεώνουν τώρα την υπόσχεση επικαιροποιώντας όλα τα παλιά εργαλεία, όπως «τον συντονισμό των διεθνών προσπαθειών για την οικοδόμηση ενός συνεκτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος που θα στηρίζει βιώσιμες λύσεις» και «την ενσωμάτωση των κινδύνων για το κλίμα και το περιβάλλον στο χρηματοπιστωτικό σύστημα».
Απειλούνται τα απειλούμενα!

Επικαλούνται ακόμα και την τήρηση ενός «πράσινου» όρκου για «μη βλάπτειν»! Στην πραγματικότητα αντί να περιορίσουν το «βλάπτειν», επεκτείνουν τα πεδία επέμβασης και εμπορευματοποίησης. Τέτοια πεδία θα προκύψουν από την «αύξηση της κάλυψης προστατευόμενων χερσαίων και θαλάσσιων περιοχών», «τη διαχείριση του θαλάσσιου χώρου με πιο βιώσιμο τρόπο, με στόχο ιδίως την αξιοποίηση του αυξανόμενου δυναμικού των υπεράκτιων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας», ενώ η Επιτροπή θα καταρτίσει και «μια νέα δασική στρατηγική της Ε.Ε. που θα καλύπτει το σύνολο του κύκλου των δασών και θα προωθεί τις πολυάριθμες υπηρεσίες που παρέχουν τα δάση».


Οι προνομιούχες χώρες διεκδικούν την πρόσβαση σε προϊόντα εξορύξεων όπου, εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, το κόστος –εργασιακό και περιβαλλοντικό– είναι μικρότερο, πουλώντας παράλληλα, «πράσινη» εικόνα και μαζί την τεχνολογία τους. Παράγουν κέρδος οι ανισότητες και πρέπει να συντηρούνται και να οξύνονται για να τροφοδοτούν την ανταγωνιστικότητα

Στα απειλούμενα είδη περιλαμβάνονται και οι πολίτες οι οποίοι καλούνται όχι μόνο να πληρώσουν αδιαμαρτύρητα την αναδιάρθρωση, αλλά να κάνουν και τη δική τους «αναδιάρθρωση» σε επαγγελματικούς χώρους και κατοικίες για να συνάδουν με τους στόχους της «Πράσινης» Συμφωνίας, υπό την απειλή της προοπτικής να πληρώσουν νέους φόρους αν δεν μπορέσουν να ανταποκριθούν. Κι αυτό γιατί η Επιτροπή θα διερευνήσει την προοπτική να συμπεριλαμβάνονται οι εκπομπές ακόμα και από κτίρια, στο ευρωπαϊκό σύστημα εμπορίας ρύπων.
Εξαγωγές αποβλήτων και πρόσβαση σε προϊόντα εξορύξεων

Στην περιγραφή της στρατηγικής για την κυκλική οικονομία τα «θα» περισσεύουν. Κάποια είναι τραγελαφικά όπως το ότι θα αναλύσουν κατά πόσον είναι αναγκαίο[!] να θεσπιστεί ένα «δικαίωμα επισκευής» προϊόντων για να θέσουν περιορισμούς στην τεχνητή απαξίωση των συσκευών, ιδίως των ηλεκτρονικών. Ή το ότι εν έτει 2020 «Η Επιτροπή είναι της άποψης [!] ότι η Ε.Ε. θα πρέπει να παύσει να εξάγει τα απόβλητά της εκτός της Ε.Ε. και, ως εκ τούτου, θα επανεξετάσει τους κανόνες για τις μεταφορές αποβλήτων και τις παράνομες εξαγωγές»!

Γράφουν: «Η εμπορική πολιτική πρέπει επίσης να εξασφαλίζει ανόθευτο, δίκαιο εμπόριο και επενδύσεις σε πρώτες ύλες που χρειάζεται η οικονομία της Ε.Ε. για την πράσινη μετάβαση». Κι αυτό επειδή: «Η πρόσβαση σε πόρους αποτελεί επίσης στρατηγικό ζήτημα ασφαλείας για τη φιλοδοξία της Ευρώπης να υλοποιήσει την Πράσινη Συμφωνία… [και] μία από τις προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση αυτής της μετάβασης είναι η διασφάλιση του εφοδιασμού με βιώσιμες πρώτες ύλες –ιδίως εκείνες τις κρίσιμης σημασίας πρώτες ύλες που είναι απαραίτητες για τις καθαρές τεχνολογίες, τις ψηφιακές, διαστημικές και αμυντικές εφαρμογές– …».

Οι προνομιούχες χώρες δηλαδή, διεκδικούν την πρόσβαση σε προϊόντα εξορύξεων όπου, εντός ή εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, το κόστος –εργασιακό και περιβαλλοντικό– είναι μικρότερο, πουλώντας παράλληλα, «πράσινη» εικόνα και μαζί την τεχνολογία τους. Παράγουν κέρδος οι ανισότητες και πρέπει να συντηρούνται και να οξύνονται για να τροφοδοτούν την ανταγωνιστικότητα!

Παραπομπή

1) Η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία, eur-lex.europa.eu

edromos