Το ΝΑΤΟ και η στρατηγική του Νέου «Ψυχρού Πολέμου»

Η ίδρυση του ΝΑΤΟ

Επιπλέον, η πιο πρόσφατη μεγάλη επιχείρηση του ΝΑΤΟ, η επέμβαση στη Λιβύη μάλλον δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι στέφθηκε με επιτυχία, εάν αναλογιστούμε ότι για την δήθεν ειρήνευση και τη δημοκρατία οδήγησε σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και διαμελισμό κρατών με ψεύτικα στοιχεία, παράδειγμα Ιράκ, Συρία, Ιεμένη, Σερβία κ.α, που στο τέλος θα φέρει δυνάμεις της συμμαχίας να στηρίζουν αντίπαλες παρατάξεις.
Και όλα αυτά σε συνέχεια προηγούμενων ρηγμάτων όπως ήταν η ανοιχτή διαφωνία το 2003 γύρω από τον πόλεμο στο Ιράκ.
Όλα αυτά ήταν εν μέρει και αναμενόμενα εάν αναλογιστούμε ότι το ΝΑΤΟ υπήρξε μια συμμαχία που διαμορφώθηκε εντός μια συγκεκριμένης αντιπαράθεσης δύο κοινωνικών συστημάτων και όχι απλώς συμμαχιών, η οποία έληξε με τη σαφή αποδυνάμωσης της μίας πλευράς.
Στην πραγματικότητα, εάν κάτι δείχνει να ξαναδίνει κάποιου είδους στρατηγικό νόημα στο ΝΑΤΟ, κάτι που φαίνεται και στη συγκεκριμένη έκθεση της «ομάδας ειδικών», είναι ακριβώς αυτό που ονομάζουμε «Νέος Ψυχρός Πόλεμος», δηλαδή η αυξημένη αντιπαράθεση ανάμεσα στη Δύση και τη Ρωσία, με την τροπή που έχει πάρει μετά την κρίση στην Κριμαία του 2014.
Τόμας ντε Μαιζιέρ
Το όραμα για το ΝΑΤΟ του 2030
Η έκθεση εκτιμά ότι το βασικό στοιχείο της περιόδου είναι η επιστροφή στη «συστημική αντιπαλότητα» και η ανάδυση των «παγκόσμιων απειλών».
Ως μεγαλύτερη πρόκληση τίθεται η απειλή της Ρωσίας.
Με τον πιο σαφή τρόπο η Ρωσία περιγράφεται ως η βασική γεωπολιτική πρόκληση για την Ευρωατλαντική περιοχή, στο βαθμό που έχει μια ισχυρή συμβατική πολεμική μηχανή και ένα ρωμαλέο πυρηνικό οπλοστάσιο και είναι ευρωπαϊκή χώρα.
Η έκθεση κατηγορεί τη Ρωσία για επιθετικές ενέργειες ενάντια στην Ουκρανία και τη Γεωργία, για επιθετική συμπεριφορά στην περιοχή από τον Βόρειο Ατλαντικό και πιο βόρεια και για συγκέντρωσης αεροπορικών και ναυτικών δυνάμεων σε κρίσιμα θαλάσσια περάσματα στη Θάλασσα Μπάρεντς, στη Βαλτική, τη Μαύρη Θάλασσα και τη Μεσόγειο.
Κατηγορείται ακόμη για την εγκαθίδρυση «καθεστώτων-δορυφόρων», για παραβιάσεις των συμφωνιών για τον περιορισμό των εξοπλισμών και για πρακτικές «υβριδικών επιθέσεων».
Σε αυτή τη βάση περιγράφεται ως μια άμεση στρατιωτική απειλή.
Από την άλλη η Κίνα περιγράφεται επίσης ως μια γεωστρατηγική πρόκληση, αν και θεωρείται ότι δεν αποτελεί ακόμη μια άμεση στρατιωτική απειλή για τη συμμαχία αφού παίζουν το κρυφτό στα οικονομικά με την Αμερική.
Ωστόσο, εκτιμάται ότι η βιομηχανική πολιτική της Κίνας και η σύμφυση ανάμεσα στον στρατιωτικό και τον πολιτικό τομέα της οικονομίας αποτελεί την αφετηρία για νέους κινδύνους και στρατηγικές απειλές για τη Συμμαχία.
Βέβαια την ίδια στιγμή η Έκθεση αναγνωρίζει ότι για πολλές χώρες μέλη της Συμμαχίας η Κίνα είναι ταυτόχρονα και ένα σημαντικός οικονομικός και επενδυτικός εταίρος.
Από εκεί και πέρα η έκθεση επικεντρώνει στην απειλή της τρομοκρατίας αλλά και φαινόμενα όπως η κλιματική αλλαγή, ενώ έχει ενδιαφέρον ότι δεν επικεντρώνει σε χώρες όπως το Ιράν, παρά την ιδιαίτερη αμερικανική έμφαση το τελευταίο διάστημα στην αντιπαλότητα με την Τεχεράνη. 

Από εκεί και πέρα η έκθεση στέκεται στα ζητήματα ενότητας της συμμαχίας και στις υπαρκτές αποκλίσεις που έχουν υπάρξει, είτε σε σχέση με τις στρατηγικές μετατοπίσεις των ΗΠΑ είτε σε σχέση με την διαφορετικές τοποθετήσεις μελών της συμμαχίας σε κρίσιμα ζητήματα, είτε σε σχέση με την πολιτική επιρροή που εντός της συμμαχίας χώρες που προέρχονται από το εξωτερικό της.
Βέβαια, σε αυτό το ζήτημα πέραν μιας γενικής επίκλησης της ανάγκης για αποτελεσματικότερη ενότητα και δέσμευση, δεν έχουν να προτείνουν κάτι.
Παράλληλα, εντοπίζει και το πρόβλημα από το διαφορετικό βαθμό συνέπειας στην ανάληψη των υποχρεώσεων, στοιχείο που κατεξοχήν έχουν προβάλει και οι ΗΠΑ που έχουν κατηγορήσει άλλες χώρες ότι δεν τηρούν τη δέσμευση για ισχυρή συνεισφορά στον εξοπλισμό της συμμαχίας (θυμίζουμε τις αλλεπάλληλες αναφορές του Ντόναλντ Τραμπ στο ότι τα μέλη της συμμαχίας δεν κινούνται στην κατεύθυνση της συνεισφοράς στο 2% του ΑΕΠ, όπως συμφωνήθηκε το 2014).
Τα όρια της επιστροφής στη λογική του «Ψυχρού Πολέμου»
Είναι προφανές ότι η έκθεση προσπαθεί να βρει στη «συστημική αντιπαλότητα» με τη Ρωσία και την Κίνα το είδος της συνεκτικής στρατηγικής που θα μπορέσει να απαντήσει στην ασάφεια του ρόλου «μηχανισμού συλλογικής ασφάλειας» που υποτίθεται ότι γενικά θα αντικαθιστούσε την αντισοβιετική στόχευση. Ουσιαστικά, ο «νέος Ψυχρός Πόλεμος», έστω και με το τίμημα μιας εμφανούς τεχνητής διόγκωσης του μεγέθους της «άμεσης» ρωσικής απειλής, αντιμετωπίζεται ως η έξοδος από τη στρατηγική αμηχανία.
Ταυτόχρονα, αυτό είναι το όριο της έκθεσης. Ακριβώς επειδή σε πείσμα σχηματοποιήσεων, σε έναν κόσμο υπαρκτών διαιρέσεων αλλά και πολύ πιο σύνθετων αλληλεξαρτήσεων (από το ρόλο της Κίνας ως «ατμομηχανής ανάπτυξης» μέχρι το οικονομικό κόστος για την Ευρώπη από τις κυρώσεις στη Ρωσία) είναι πολύ πιο δύσκολο να διαμορφωθεί το είδος καθολικής συστημικής αντιπαράθεσης που σφράγισε τον «παλαιό» Ψυχρό Πόλεμο.
Χωρίς αυτό να σημαίνει μικρότερες εντάσεις ή κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη.
Το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να κρύβει το κεφάλι του στην άμμο σχετικά με την πρόσφατη συμπεριφορά της Τουρκίας απέναντι στους συμμάχους.
Προς Πληροφορία Σας,
Οι Αμερικανικές Νατοϊκές Στρατιωτικές Βάσεις που Στρατοπεδεύουν στην Ελλάδα, (Βόλο κ.λ.π.), ΔΕΝ είναι για προστασία της Ελλάδος έναντι των Τούρκων, όπως νομίζετε, αλλά εναντίον της Ελλάδος, προς δημιουργία της Μακεδονίας του Αιγαίου…………
(Σχέδιο της Νέας Τάξης)
Προς όφελος των Σκοπιανών, (Σλάβων, & Αλβανών, κ.λ.π.)
Για το διαμελισμό της Ελλάδος……..
Μετά τη ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών.
Γιαυτό ήλθε η ΜΕΡΚΕΛ εδώ………
Οι Σκοπιανοί είναι φίλοι των Τούρκων………
Ομάδα Διεθνών Σχέσεων

…………………………………..
Όλα έγιναν με μακροχρόνιο σχέδιο, από τους Αμερικάνους, για αυτό το στρατόπεδο, το ποιο σύγχρονο και το ποιο μεγάλο σε παγκόσμια κλίμακα. ΓΙΑΤΙ;


arxaiaithomi.gr