Οι πολιτικές της... πείνας...

Διαβάζοντας τους στίχους του ποιητή Ντίνου Σιώτη από το ποίημα «Κόλαση»
«Δεν ήταν εύκολο να βγούμε από την Κόλαση ούτε να μπούμε,
ενώ καθόμασταν αμέριμνοι στο σπίτι
συμπληρώνοντας τη λίστα με τα ψώνια που έπρεπε να κάνουμε,
άλλοι εκεί έξω υπέφεραν από δυστυχία, πόνο, πείνα, αρρώστια, δυσπραγία...»

συνειδητοποίησα ότι η...παγκόσμια κρίση πείνας που πυροδότησε ο κορονοϊός απορρυθμίζοντας τα συστήματα δημόσιας υγείας και τις οικονομίες σε όλο τον κόσμο, δεν είναι τόσο μακριά όσο κάποιοι θέλουν να μας πείσουν.

Η αδυναμία (;) των ηγεσιών να αντιμετωπίσουν την απώλεια εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, τις διαταραχές της αλυσίδας εφοδιασμού και τις άλλες οικονομικές εξαρθρώσεις που προκλήθηκαν από την πανδημία, ήδη έχει εκτοπίσει εκατομμύρια ανθρώπους από την επισιτιστική ασφάλεια στην επισιτιστική ανασφάλεια – και προς την πλήρη πείνα. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς βρίσκονται πολύ κοντά μας, αλλά οι ηγέτες μας προσπαθούν να τους κάνουν «αόρατους» όχι για να καλύψουν την αδυναμία τους αλλά για να συγκαλύψουν τις προθέσεις τους. Είναι πλέον φανερό ότι οι ηγέτες κλείνουν τα αυτιά στις εκκλήσεις εκατοντάδων επιστημόνων που προειδοποιούν ότι η μόνιμη βλάβη που θα προκαλέσει η υγειονομική κρίση δεν θα είναι στους πνεύμονες και στην καρδιά αλλά στο... στομάχι εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων που είτε θα πρήζεται από την πείνα είτε θα γουργουρίζει από τη στέρηση.

Ο D. Beasley, εκτελεστικός διευθυντής στο World Food Programme των Ηνωμένων Εθνών, έγραψε τον Ιούνιο για την «Πανδημία πείνας που πνίγει»: «Με την πανδημία της COVID-19 να επιδεινώνει τις υπάρχουσες κρίσεις, οι εκτιμήσεις υποδηλώνουν ότι ο αριθμός των ανθρώπων που πάσχουν από οξεία πείνα θα μπορούσε σχεδόν να διπλασιαστεί έως το τέλος του έτους, σε 265 εκατομμύρια ανθρώπους. Επιπλέον 300 εκατομμύρια άνθρωποι θα γίνουν ελλειμματικοί σε θρεπτικά συστατικά (nutrient deficient) –χωρίς να έχουν αρκετές βιταμίνες και μέταλλα στη διατροφή τους για να παραμείνουν υγιείς– σύμφωνα με μια εκτίμηση από την Παγκόσμια Συμμαχία για τη Βελτιωμένη Διατροφή (Global Alliance for Improved Nutrition)».

Το μείζον ερώτημα είναι αν οι κυβερνήσεις μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το πρωτοφανές κύμα πείνας και ανέχειας ή αν θα περιοριστούν σε ευχολόγια και παρελκυστικές τακτικές, προκειμένου να «εξυπηρετήσουν» τους οικονομικούς τους χρηματοδότες και χορηγούς. Μπορεί ο Beasley, να επικεντρώνεται στους ανθρώπους που ζουν στη Συρία, στην Υεμένη, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό ή σε άλλες φτωχές και κατεστραμμένες χώρες και να προειδοποιεί ότι «η πανδημία θα μπορούσε να οδηγήσει σε λιμό περίπου 35 χώρες, συμπεριλαμβανομένων του Αφγανιστάν, της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας και της Αϊτής» αλλά η πείνα είναι και πρόβλημα της αναπτυγμένης Δύσης.

Σήμερα στις πλούσιες χώρες της Δύσης, η μεσαία τάξη, οι εκατοντάδες εκατομμύρια εργαζόμενοι –κυρίως ανειδίκευτοι και απασχολούμενοι στην γκρίζα οικονομία– και οι μυριάδες άνεργοι, προσπαθούν να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι αύριο θα πρέπει να επιβιώσουν με ακόμα λιγότερα. Αν μελετήσει κάποιος την αλληλουχία των δηλώσεων, των μέτρων «προστασίας» και των πολιτικών, θα μείνει με την εντύπωση ότι οι κυβερνώντες προσπαθούν με περιορισμένα μέσα να «κόψουν τα κεφάλια» της υγειονομικής «λερναίας ύδρας».

Με επιχείρημα την «έλλειψη πόρων» εμφανίζουν τις αποφάσεις και τις ιεραρχήσεις τους ως αναπόφευκτες, αναπότρεπτες και επιβεβλημένες θυσίες, προκειμένου οι ευάλωτοι πολίτες να εξασφαλίσουν τις απολαβές του... παραδείσου. Στην πραγματικότητα, η θεολογική προσέγγιση είναι το καμουφλάζ που χρησιμοποιούν για να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Αυτό γίνεται φανερό, όχι μόνο από τον τρόπο που κατανέμουν τους –υποτιθέμενους– ανεπαρκείς πόρους αλλά και από την απροθυμία τους να βρουν λεφτά από εκείνους που τα έχουν: τις πολυεθνικές και τους πλούσιους. Πριν από λίγες μέρες, η «Εφ.Συν.» δημοσίευσε την έκθεση «The State of Tax Justice 2020» που συντάχθηκε από το Tax Justice Network. Σε αυτήν αναφέρεται ότι κάθε χρόνο χάνονται φορολογικά έσοδα 427 δισ. δολαρίων παγκοσμίως, εξαιτίας της άρνησης των κυβερνήσεων να κλείσουν τα «παράθυρα» (εξαιρέσεις, φορολογικοί παράδεισοι κ.ά.) που διευκολύνουν τις πολυεθνικές και τους πλούσιους να πληρώνουν λιγότερους –ή και καθόλου– φόρους.


Σύμφωνα με τους συντάκτες της μελέτης, η Ελλάδα «χάνει κάθε χρόνο από τις καταχρηστικές πρακτικές φοροαποφυγής των πολυεθνικών και πλουσίων ιδιωτών, 1,36 δισ. δολάρια. Εξ αυτών το 1 δισ. δολάρια χάνεται εξαιτίας της φοροδιαφυγής των ιδιωτών, ενώ τα υπόλοιπα 360 εκατ. δολάρια από τις καταχρηστικές πρακτικές των πολυεθνικών εταιρειών». Και αυτό συμβαίνει την ώρα που η απώλεια του εισοδήματος που έχει προκαλέσει η υγειονομική κρίση εκτοξεύεται. Στο β΄ τρίμηνο 2020, η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος υπολογίζεται σε 3,87 δισ. ευρώ και της κατανάλωσης σε 4,1 δισ. ευρώ. Περισσότερα από 2 εκατ. Ελληνες φλερτάρουν με τη φτώχεια (1.881.600 πέρυσι), ενώ στη λίστα των ανέργων υπάρχουν 1.043.709 άνθρωποι (983.200 τον Οκτώβριο 2019).

Οι αριθμοί όμως ωραιοποιούν την πραγματική κατάσταση που βιώνουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη χώρα. Η πραγματικότητα καταγράφεται μόνο στις «μικρές» ειδήσεις που ξεφεύγουν από τον ασφυκτικό κλοιό της δημοσιογραφίας των «υποδείξεων» και από τις αναρτήσεις στα κοινωνικά δίκτυα. Το πρόσφατο παράδειγμα της «ευαίσθητης» στην κοινωνική απελπισία ΔΕΗ, δεν είναι ούτε μεμονωμένο ούτε περιστασιακό.

Ανάλογα δράματα συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε σπιθαμή αυτού του τόπου. Και πώς επέλεξε να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση αυτήν την κρίση που όμοιά της δεν έχει βιώσει ο τόπος από τη δεκαετία του 1940 και που καταδικάζει εκατοντάδες ζωές στην ακραία φτώχεια; Ψηφίζει τον «Πτωχευτικό Κώδικα». Αφήνει ανεξέλεγκτους του τραπεζίτες, τα funds και τις εισπρακτικές. Ανοίγει διάπλατα τα παράθυρα στις πολυεθνικές και στους πλούσιους να φοροαποφεύγουν. Δίνει ψίχουλα με τη μορφή επιδομάτων, αφού προηγουμένως εξαιρέσει κάμποσους. Χορηγεί δάνεια 120 εκατ. ευρώ στο αεροπορικό μονοπώλιο με χαλαρούς όρους (warrants για αγορά μετοχών) και αφήνει τους τραπεζίτες να κλείνουν τα γκισέ στους μικροεπιχειρηματίες. Σχεδιάζει την ανάκαμψη (;) επιβάλλοντας: κατάργηση του οκτάωρου, την απλήρωτη εργασία, την πιο βίαιη ελαστικοποίηση της εργασίας, εκχώρηση της επικουρικής ασφάλισης στις ασφαλιστικές και πώληση δημόσιας περιουσίας στους «ευεργέτες» πλούσιους.

Επομένως, για την «Πανδημία πείνας» που γράφει ο Beasley δεν φταίει ο Θεός αλλά αυτοί που τον... υποδύονται...


Γιάννης Σιώτος
Πηγή:efsyn.gr