Φρίκη στην Τυλισό της Κρήτης! | Μαθητές σκότωσαν ένα μικρό γατάκι!

Ίσως θα ήταν φρόνιμο και πρέπον να αφήσουμε μόνο τη δύναμη των δύο φωτογραφιών χωρίς κανένα άλλο σχόλιο… Ωστόσο η εικόνα αποτελεί «γροθιά στο στομάχι» τουλάχιστον για όσους ακόμα έχουν κάποια ψήγματα ανθρωπιάς ή και ευαισθησίας (κακώς στις μέρες μας!).

Δυο μέρες τώρα το γατάκι ταϊζόταν από μαθητές του σχολείου κι από συναδέλφους. Προσπαθήσαμε να βρούμε κάποια οικογένεια ή να γίνει γνωστό μέσω των μαθητών στην περιοχή πως βρίσκονταν εκεί, αν κάποιος το είχε χάσει γιατί φαινόταν οικόσιτο καθώς από τη πρώτη μέρα έγιναν καταγγελίες πως κάποιοι μαθητές το κλωτσούσαν. Σε έναν από αυτούς που μου υπέδειξαν μάλιστα, έκανα συστάσεις τη Δευτέρα. Δυστυχώς και σήμερα πάλι τα ίδια… Μέχρι κι έναν μαύρο σκυλάκο με την «ουρά στα σκέλια» που τόλμησε να μπει στην αυλή του σχολείου κλότσησαν. Άλλοι έπιασαν το γατάκι (σύμφωνα με μαρτυρίες) και το έριχναν στο σκύλο «για πλάκα», η κλασική ατάκα της κακοποίησης από τη γατούλα της Φολεγάνδρου, μέχρι τον Ρεθυμνιώτη φοιτητή της γαλακτοκομικής! Οι μαθήτριες τα τελευταία διαλείμματα ανέφεραν πως χάσαν το γατάκι γιατί κάποιος μαθητής το κλώτσησε και του πέταξαν ένα ξύλο. Αργότερα άλλοι μαθητές θεάθηκαν με ένα «τέλι»… Το είδαν να βγάζει αφρούς από το στόμα και είχε λερωθεί και με περιττώματα. Είπαν πως το κυνήγησε ο σκύλος, δαγκώματα δεν φάνηκαν… Αυτά είναι τα στοιχεία που υπάρχουν. Δεν μπορεί κάποιος να γνωρίζει αν ο θάνατος προκλήθηκε από ασφυξία, δεν είμαστε ιατροδικαστές. Αν και θα έπρεπε το θέμα να μην καλυφθεί και να ψαχτεί περισσότερο είτε από τη σχολική κοινότητα είτε από τον δήμο Μαλεβιζίου που υπάγεται το σχολείο ώστε να αποδοθούν ευθύνες όπου και όπως πρέπει.

Το γατάκι κείτεται νεκρό από το μεσημέρι στην άκρη του γηπέδου ποδοσφαίρου της Τυλίσου. Βρέθηκε έμαθα στην αυλή του σχολείου νεκρό και κάποιος μαθητής το πέταξε στο γήπεδο. Αρχικά σκέφτηκα να το θάψω κάπου τριγύρω, ωστόσο είπα μήπως συγκινηθεί κάποιος επίσημος φορέας και το ψάξει περισσότερο.

Γνωρίζω πως σε πολλούς δεν θα είναι αρεστή η δημοσιοποίηση του θέματος, αλλά ήδη τα τελευταία χρόνια έχω δυστυχώς συναντήσει αρκετές περιπτώσεις κακοποίησης ζώων είτε στη σχολική κοινότητα, είτε από παιδιά – μαθητές. Πιο πρόσφατη η περυσινή περίπτωση της Γέργερης που γίναμε πάλι μάρτυρες της φρίκης που πέρασε μια σκυλίτσα με τα εννέα κουταβάκια της που προσπάθησαν μαθητές πάλι να κάψουν με αποτέλεσμα δυο απ΄αυτά να βρουν το θάνατο. Και τότε η σχολική αλλά και η τοπική κοινότητα τήρησε «σιγή ιχθύος» φυσικά καλυπτόμενη από το γεγονός πως αν δεν είσαι αυτόπτης ή αυτήκοος μάρτυρας είναι δεμένα τα χέρια σου… Αυτή τη φορά πάλι τα ίδια; Ίσως θα περιμένουν να σηκώσουν όπλα ο ένας στον άλλον; Ή μήπως οι πράξεις αυτές είναι προάγγελοι κάποιων εν δυνάμει δολοφόνων; Φοβάμαι πως ναι…

Εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια υπηρετώ στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Το μένος, το θυμό, την αγριότητα, που βγάζουν οι μαθητές τα τελευταία δύο τρία χρόνια ή τα όποια οικογενειακά, ψυχολογικά ή άλλου είδους προβλήματα που αντιμετωπίζουν, δεν τα έχω συναντήσει! Ίσως αντικατοπτρίζουν την αλλοίωση των ηθών ή του φιλότιμου που υπήρχε παλαιότερα. Μάθαμε (ειδικά οι μαθητές μας) να χρησιμοποιούμε τη λέξη bulling κάποιες φορές σαν «άνοστη καραμέλα»! Ωστόσο μήπως πραγματικό bulling δεν ήταν το σημερινό περιστατικό για κάποιες από τις μαθήτριες που έτρεξαν στην αγκαλιά μου κλαίγοντας για το θέαμα που αντίκρισαν; Για μας , τους εκπαιδευτικούς; Καθημερινά ακούμε το οτιδήποτε και σιωπούμε για να μην στιγματιστούν τα παιδιά;
Συχνά αναφέρω στους μαθητές μου πως δεν είναι και κομμός κεφαλής να μάθουν πως κλείνεται ο αόριστος του ρήματος διαβάζω. Αυτό όμως που θα ήθελα να συγκρατήσουν από μένα και που πια ίσως και να είναι και προαπαιτούμενο για την πορεία τους, είναι να μάθουν να κλείνουν στον ενεστώτα το ρήμα ΣΕΒΟΜΑΙ!
Ε.Α.»