Μελετώντας κανείς την Ελληνική Γλώσσα, διαπιστώνει εύκολα τον πλούτο της

Μελετώντας κανείς την Ελληνική Γλώσσα, διαπιστώνει εύκολα τον πλούτο της, την εκφραστικότητά της, την πολυπλοκότητα, καθώς και την διαχρονική της αξία. Η Μάριον Μακ Ντόναλντ, στο λεξικό «θησαυρός της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης» έχει καταγράψει έξι εκατομμύρια λέξεις που αναφέρονται μόνο στα διασωθέντα έργα των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων μας!

Ένα βασικό στοιχείο της Ελληνικής και χαρακτηριστικό κάθε πλούσιας και ανωτέρας γλώσσας είναι η ύπαρξη πολλών συνωνύμων λέξεων, που επεξηγούν ακριβώς τις μικροδιαφορές στις επιμέρους ερμηνείες ή τα συνώνυμα των εννοιών, ανάλογα με την περίπτωση και την περίσταση. Φυσικά τίποτε δεν είναι τυχαίο, ειδικά στην Ελληνική Γλώσσα^ η ύπαρξη πολλών συνωνύμων λέξεων δια την έκφραση κάθε πολυδιάστατης έννοιας, είναι αναμφίβολα κατάδειξη νοητικού πλούτου και όχι αδυναμία έκφρασης, όπως θέλουν πολλοί να πιστεύουν και να τους πιστεύουμε ...


Τα όρια της γλώσσας μας, είναι τα όρια της σκέψης μας. Και τα όρια της σκέψης μας είναι τα όρια του πολιτισμού μας, τα όρια της έκφρασής μας, όπως ορθά παρατηρεί ο Κλεάνθης Γιαλουράκης.


Ο Έλληνας δημιουργεί μια λέξη όταν κατακτά γνωστικά την εννοιολογική της υπόσταση σε όλα τα επίπεδα. Αυτό σημαίνει Γνώση. Το να έχουμε μία μοναδική εμπειρία και να μην δυνάμεθα να την μεταδώσουμε, διότι δεν βρίσκουμε ή ισχυριζόμαστε πως δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις, είναι γνώση ελλιπής. Διότι «κατάλληλες» λέξεις πάντα θα υπάρχουν^ απλά δεν υπάρχει η κατάλληλη Νοητική Δυναμική για να τις συλλάβουμε ή έστω να τις αντιληφθούμε - είναι πέρα από την Ιδεόσφαιρα ή τη Νοόσφαιρά μας. Κι εδώ πρέπει να κάνω μία διευκρίνηση, διότι πιθανόν να υπάρξουν αντιρρήσεις. Είναι φανερό και γενικότερα αποδεκτό πως κάποιες εσωτερικές εμπειρίες και ειδικά αυτές που ονομάζονται «ανώτερες», όντως δεν μπορούν να περιγραφούν με (τις γνωστές τουλάχιστο) λέξεις. Αφ' ενός διότι είμαστε περιορισμένοι από την Ανθρώπινη Λογική μας και τα όρια που έχουμε θέσει στην Δυναμική της Νόησής μας. Δηλαδή ο άνθρωπος πάντα θα αντιλαμβάνεται όσα συμβαίνουν γύρω του, μέσα από το πρίσμα και τα όρια της εκάστοτε Λογικής και Διανόησης.


Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, αν είναι δυνατόν και κατά πόσο, να ξεπεραστούν αυτά τα όρια.
Αφετέρου δε, ως γνωστό, ο Άνθρωπος χρησιμοποιεί το 10-12% μόνο της Δυναμικής του εγκεφάλου του. Ένα ποσοστό της τάξης του 15% θα σήμαινε τρομακτική ευφυία, για τα σημερινά αλλά και τα γνωστά δεδομένα, υποστηρίζουν οι ειδικοί. Το υπόλοιπο 85-90%, αναρωτηθήκαμε σε τι μας χρησιμεύει;...


Οι ειδικοί πάλι λένε, ότι σε παλαιότερες εποχές(;) ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε μεγαλύτερο ποσοστό της Δυναμικής του εγκεφάλου του. Μία εξήγηση βέβαια απόλυτα λογική, εφόσον δεν μπορούν ν' αποδώσουν σε άλλους λόγους την ανεπτυγμένη ευφυία ορισμένων ανθρώπων ή και λαών που δημιούργησαν μεγαλουργήματα. Το συμπέρασμα όμως αυτό, ανάγεται από τα έργα που άφησαν πίσω τους αυτοί οι άνθρωποι, κι όχι από κάποιες ανθρωπολογικές ή «εγκεφαλικές» μελέτες. Αυτό με την σειρά του σημαίνει ότι ποτέ δεν θα μπορέσουν να μας πουν οι «ειδικοί» αν κάποτε ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε το 100% της Δυναμικής του Εγκεφάλου του. Δεν χρειάζεται να μας το πουν άλλωστε, διότι η Μητέρα Φύσις δεν θα «γέμιζε» το κρανίο του ανθρώπου με ένα υπερμέγεθες όργανο του οποίου η φυσιολογική και μέγιστη χρήσις θα ανέρχονταν στο 10 ή το πολύ 15% της ισχύος του... Μπορούμε να διανοηθούμε ή έστω να φαντασθούμε, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο άνθρωπος και πόσο περισσότερα θα αντιλαμβάνονταν, αν χρησιμοποιούσε την πλήρη ισχύ της Νόησής του; Μιλάμε για δυνατότητες πέρα από την πιο ανεπτυγμένη φαντασία, οι οποίες θα ήταν απόλυτα φυσιολογικές, ενώ η σκέψη τους και μόνο σήμερα, υπερβαίνει τα όρια του υπερφυσικού. Τότε θα μπορούσε κανείς αναμφίβολα να περιγράψει την οποιαδήποτε εσωτερική εμπειρία, αφού θα κατείχε ίσως την «απόλυτη» Γνώση.
Μια τέτοια Γλώσσα λοιπόν, σαν την Ελληνική, επαναδραστηριοποιεί και αναζωογονεί τις θαμμένες από τον χρόνο και την αχρησία δυνάμεις, του Ανθρωπίνου Διανοητικού. Μια ενέργεια που γίνεται αυτόματα, και που την αντιλαμβάνεται ο κάθε σοβαρά ασχολούμενος με την Ελληνική Γλώσσα.


Στο 13ο τεύχος της ΤΕΤΡΑΚΤΥΟΣ, παρουσιάσθηκε η σχέση του γράμματος «Θ» με το Θείο, και πως Αυτό αποκρυπτογραφείται μέσα από πολλές χαρακτηριστικά αντιπροσωπευτικές λέξεις. Εδώ, μέσα πάντα από τον Πλούτο και την Σοφία της Ελληνικής Γλώσσας, θα προσπαθήσω (υποκειμενικά) να κάνω μια νοητική κυρίως προσέγγιση και να σας οδηγήσω αντιληπτικά, εις την «αποκρυπτογράφηση» μερικών από τις Ενέργειες-Ιδιότητες του Διός. Αποφεύγοντας όσο το δυνατό τις «Θεολογίες», θα χρησιμοποιήσω με αιδώ και φειδώ, μόνο τα απαραίτητα από τα «νομιζόμενα» περί του Διός, και αυτό για τις ανάγκες και μόνο, της συμβατικής συνεννόησής μας.


Το όνομα του Διός το βρίσκουμε αυτούσιο μέσα σε πάρα πολλές λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας. Το συναντούμε κυρίως με την μορφή της πρόθεσης -διά-. Και λέω «αυτούσιο» διότι ακόμη και στην πιο απλή και συνηθέστερη ερμηνεία της, η πρόθεση -διά- σημαίνει το ενδιάμεσο (εν-Δία-μέσον). Ενδιάμεσο όμως είναι αυτό που παρεμβάλλεται, τρόπω τινά, για να ενώσει, να συνδέσει, να γεφυρώσει, να στερεώσει ή διαφορετικά - να ζεύξη^ και καταλήγουμε πάλι στο «Ζεύς» όπου και εννοιολογικά είναι συνώνυμο του «Διός».


Ας δούμε όμως μερικά παραδείγματα^ το ρήμα «βάζω» (και βαβάζω), μόνο του στον Λόγο σημαίνει «λέγω», «ομιλώ», «ηχώ» ή «φλυαρώ». Με την πρόθεση του -διά- η απλή ομιλία, η ηχώ του λόγου, η φλυαρία, γίνεται «Δια-βάζω» δηλαδή αναγιγνώσκω /μελετώ (σαν πρωτεύουσα σημασία).


«Ανα-γιγνώσκω»...σε ένα κατώτερο νοητικό επίπεδο ίσως να σημαίνει απλά ότι κάνω ανα-γνώριση-σύνθεση γραμμάτων - συλλαβών - λέξεων - φράσεων. Σε ένα ανώτερο νοητικό επίπεδο όμως και με την βοήθεια της επενέργειας του -διά- σημαίνει ότι (ξ)ανά-γνωρίζω, δηλαδή επαναποκτώ την Γνώση (και) δια-μέσω του δια-βάσματος (ούτως ή άλλως μια ανοδική πορεία γνώσης). Σε δευτερεύουσες ερμηνείες η απλή ομιλία (βάζω), με την επενέργεια του -διά- γίνεται «επίπληξη», αλλά και «επίκληση», καθώς και «μαντεία» γι' αυτόν που ξέρει να δια-βάζει τα σημάδια (οιωνοί).
Σε ένα άλλο παράδειγμα, θα δούμε το ρήμα «βάλλω» (και βάζω και βάνω), που έχει βέβαια αρκετές ερμηνείες αλλά κυρίως σημαίνει «χτυπώ», «καταστρέφω», «τραυματίζω», «ρίπτω». Παράγωγά του είναι: η βολή, το βόλι, το βλήμα κ.α. Με την πρόθεση του -διά- το «χτύπημα», η «βολή», γίνεται «Δια-βάλλω» δηλαδή συκοφαντώ /εξαπατώ /κατηγορώ /παραπλανώ κλπ. Όπως είναι φυσικό άλλωστε, αλλάζει όλο το νόημα της λέξης, και εύκολα παρατηρούμε ότι σ' αυτήν την αλλαγή προσδίδεται έντονα η έννοια του ύπουλου χτυπήματος, η έννοια του ψεύδους και της άνανδρης συμπεριφοράς! Παράγωγα δε του δια-βάλλω είναι η διαβολή και φυσικά ο Διάβολος!...


Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο στην Ελληνική Γλώσσα, πέρα από την σημερινή (κατωτέρου νοητικού επιπέδου) ερμηνεία του δια-βάλλω (συκοφαντώ, παραπλανώ κλπ.), στην κυριολεκτική του ερμηνεία (και πιθανότατα ανωτέρου νοητικού επιπέδου) σημαίνει : βάλλω κατά του Διός, δηλαδή βάλλω κατά της Αρχής που αντιπροσωπεύει ο Δίας, κατά της Ύψιστης Φυσικής και Ηθικής Διανοίας του Κόσμου (βλ. Β. Ρασσιάς «ΖΕΥΣ»), και αυτός που βάλλει κατά του Διός είναι ...«διάβολος»(!)


Να διευκρινίσω εδώ ότι, λέγοντας «κατώτερο ή ανώτερο επίπεδο νόησης» δεν υποτιμώ την νόηση κανενός. Απλά πιστεύω ότι η Νόηση «λειτουργεί» σε διάφορα επίπεδα, ξεκινώντας από τα κατώτερα νοητικά επίπεδα (με υπεραπλουστευμένες ή τετριμμένες και μεταφορικές εκλαϊκευμένες ερμηνείες) και αναπτύσσεται, εξελίσσεται και ανελίσσεται στα ανώτερα Δια-νοητικά επίπεδα (με πιο βαθιές και πολυσύνθετες έννοιες, ερμηνείες-αναλύσεις), αποκτώντας έτσι μια Δυναμική. Αυτή ακριβώς είναι η Δυναμική της Νόησης στην οποία αναφέρομαι, και όπως είναι φυσικό, είναι διαφορετική για τον καθένα μας.
Ας δούμε όμως εν συντομία και άλλα παραδείγματα. Το «βεβαιώνω» σημαίνει: πιστοποιώ /καθιστώ βέβαιον /εγγυώμαι /εξασφαλίζω (όπως όλοι γνωρίζουμε). Το «Δια-βεβαιώνω» σημαίνει ακριβώς το ίδιο, με την δια-φορά ότι η διαβεβαίωση έχει ακόμη μεγαλύτερη «αξιοπιστία» και είναι ισχυρότερη της βεβαίωσης...


Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει «βήμα», δρασκελιά (διασκελιά) με την πρόθεση του «διά» όμως έχουμε ενέργεια αποφασιστική και σπουδαία...


«Βουλεύω» σημαίνει αποφασίζω μετά σκέψιν /επινοώ /σχεδιάζω. Ενώ «Δια-βουλεύομαι» σημαίνει : εξετάζω πλήρως και με κάθε λεπτομέρεια. Είναι φανερή και εδώ η δια-φορά, καθώς η παραγόμενη σύνθετη λέξη έχει γίνει ισχυρότερη.
Αξίζει να παρατηρήσουμε και να διαλογισθούμε στην εννοιολογική και «ενεργειακή» ερμηνεία των παρακάτω λέξεων : αγωγή - διαγωγή, αγωνίζομαι - διαγωνίζομαι, αίσθηση - διαίσθηση, ασφαλίζω - διασφαλίζω, βιώνω - διαβιώνω / διαβίωσις, βλέπω - διαβλέπω, βρέχω - διαβρέχω # αδιάβροχο, βρώσις - διάβρωσις, γνώσις - διάγνωσις, γράφω - διαγράφω, καίω - διακαίω, κηρύττω - διακηρύττω, κινδυνεύω - διακινδυνεύω, κρίνω - διακρίνω, λογισμός - διαλογισμός, νόηση - διανόηση, περνώ - διαπερνώ, στρέφω - διαστρέφω / διαστροφή / διαστέβλωσις, τάξις - διάταξις, τηρώ - διατηρώ, τροφή - διατροφή, φθείρω - διαφθείρω, φωτίζω - διαφωτίζω, χέω - διαχέω, καθώς επίσης και οι χαρακτηριστικότατες και πολυχρησιμοποιούμενες λέξεις : ενδιαφέρω (εν-Δία-φέρω), ενδιάμεσο (εν-Δία-μέσο), και φέρω - διαφέρω (Δία-φέρω).


Αντιλαμβάνεσθε λοιπόν, ότι όλες οι παραπάνω λέξεις (και όχι μόνο) έχουν παρόμοια «σχεδόν» σημασία, όχι ακριβώς ταυτόσημη (δηλαδή πριν και μετά την πρόθεση του -διά-), αλλά υπάρχει όντως δια-φορά^ διακρίνεται μία «έμφαση» -θα έλεγα- μία διαφορετική «βαρύτητα», σ' αυτές που σχετίζονται με το πρόθεμα -διά- και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την διαφορά...
Είναι αυτή η πολύμορφη, η πολυδιάστατη και πάνω απ' όλα Άρρητη Ενέργεια-Ιδιότητα του Διός(!)... που άλλοτε είναι θετική και άλλοτε αρνητική^ ενωτική ή διασπαστική^ ταξική (τακτική) ή χαοτική^ πνευματική ή υλική κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «ενδιαφέρον»^ δεν νομίζω ότι χρειάζεται ιδιαίτερες επεξηγήσεις, καθότι χρησιμοποιείται κατά κόρον απ' όλους μας. Μεταξύ των άλλων, λέμε ότι υπάρχουν «ενδιαφέροντα» πρόσωπα, πράγματα, καταστάσεις κλπ. Το κοινό σε όλα αυτά είναι πως ό,τι έχει σημασία για ‘μάς, ό,τι θεωρούμε αξιόλογο ή σπουδαίο, ό,τι τυγχάνει την φροντίδα ή την προσοχή μας, αυτό είναι ενδιαφέρον (εν-Δία-φέρον). Αυτή όμως δεν είναι η πολυδιάστατη Ενέργεια-Ιδιότητα του Διός, που πολύ απλά μας φανερώνει η Ελληνική Γλώσσα; Οτιδήποτε στερείται αυτής της Ενέργειας, είναι α-Διά-φορο! Και βέβαια, ας μην λησμονούμε ότι αναφερόμενοι σε γυναίκα, λέμε «βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα»... εννοώντας ότι είναι έγκυος!...


Φυσικά δεν φέρει μέσα της τον Δία!, αλλά συμβολίζεται η Αρχή της Ζωής. Μετά την εξέγερσή του Διός κατά του πατέρα του Κρόνου - που έτρωγε κάθε τι που γεννούσε - καταργεί το Χάος και επικρατεί πλέον η Αρμονία και η Ισορροπία, την οποία επιβάλει ο Δίας, σαν Μέγας Ταξιθέτης του Σύμπαντος, σαν την Ύψιστη Δημιουργική Αρχή... «ΠΑΤΗΡ ΑΝΔΡΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΘΕΩΝ ΤΕ»... ο «Παγγενέτης» Ζεύς...


Αξίζει ακόμη να παρατηρήσουμε, ότι το «διαζεύγνυμι» έχει διαχωριστική/ διασπαστική/ διαλυτική έννοια, όταν επενεργούν δύο «όμοιες» ενέργειες (Δίας και Ζευς) ή ακόμη όταν η μία αυτή Ενέργεια ξεπερνά τα όρια του μέτρου (Δίας και Ζευς είναι το ίδιο, υποδηλώνοντας πλεονασμό αυτής της Ενέργειας) που καταλήγει τελικά σε διάσπαση^ έτσι έχουμε παράγωγα όπως διαζύγιον, διάζευξις, διάζευγμα, διαζευκτικό κλπ.


Στο βιβλίο του «ΖΕΥΣ» ο Βλάσης Ρασσιάς αναφέρει: «...[Οι Έλληνες Θεοί ήταν, είναι, και θα συνεχίσουν στην αιωνιότητα να είναι, πανταχού παρούσες και παντοδύναμες ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ και ΖΩΣΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ και ΙΔΕΕΣ που αποκαλύπτονται σε όλο τους το Μεγαλείο στους θρησκευτές τους, σε κάθε στιγμή της καθημερινής ζωής, αρκεί βέβαια εκείνοι να δια-θέτουν την πρέπουσα Αρετή και διαύγεια ψυχής.»


--«Εκτός από τις φυσικές δυνάμεις και ενέργειες που σχεδόν όλες οι εθνικές (παγανιστικές) λατρείες αναγνωρίζουν και τιμούν, εκείνοι (οι Έλληνες) τίμησαν πολύ σωστά ως θεότητες και αυτές τις Ιδέες, οντότητες που κατά κανόνα θεωρούντο από αυτούς αυθύπαρκτες και αιώνιες οι οποίες απλώς προσλαμβάνονταν από τον ανθρώπινο νου. (Ιδεόσφαιρα)»


--«Ενεργειακά λοιπόν, ο Θεάναξ Δίας-Ζεύς, αντιπροσωπεύει την ελληνική έκφραση του πανάρχαιου και παγκόσμιου Μεγίστου των Θεών, ενός Θεού του γήινου και συμπαντικού Ουρανού, που αποτελεί το Όριο των Πραγμάτων.» --«ΖΕΥΣ ΗΝ, ΖΕΥΣ ΕΣΤΙ, ΖΕΥΣ ΕΣΕΤΑΙ. Ω, ΜΕΓΑΛΕ ΖΕΥ !»
--«Δεν είναι - ο εκ του μηδενός Δημιουργός - του Σύμπαντος, αλλά αντιθέτως, πατέρας / γεννήτωρ μερικών μόνον εκδηλώσεων και μορφών του.»


--«Ο Ζευς έδωσε ζωή στους Θεούς με το να εξεγερθεί κατά του πατέρα του Κρόνου-Χρόνου που «έτρωγε κάθε τι που γεννούσε». Ξαναπεριέστεψε σε σπείρα τον Χρόνο και τον επανέφερε στο Αέναον, στην ατελείωτη πορεία του προς την αιωνιότητα κι έδωσε ζωή στους χωμογενείς ανθρώπους και αργότερα στους «σπαρτούς» ανθρώπους του Δευκαλίωνα μετά τον Κατακλυσμό - γιατί Άνθρωπος υπήρχε και πριν ο Ζευς ανατρέψει τον Κρόνο.»


--«Από ‘δω και πέρα εκδηλώνεται η ΑΛΛΗ πλευρά του Διός, εκείνη που άπτεται του ασύλληπτου κόσμου των Ιδεών. Εκτός από Θεός του Φωτεινού Ουρανού, αναγνωρίζεται και τιμάται ΚΑΙ ως Θεός Υπέρτατος Ταξιθέτης. Ως τέτοιος ο Ζευς αντιπροσωπεύει στην Ολύμπια ιδιότητά του, την Ύψιστη ηθική και φυσική Διάνοια του Κόσμου. Είναι αυτός που καταργεί την Αταξία και επιβάλλει στον κόσμο την Αρμονία και την Ισορροπία, κατανικώντας κάθε δύναμη που -αναπτυσσόμενη τυχών μονόπλευρα- τις απειλεί.] ...»


Η Ελληνική Γλώσσα στηρίζει έως και σήμερα την ανθρώπινη σκέψη. Η γλώσσα ενός λαού, φανερώνει όπως είπαμε τα όρια της σκέψης του, τα όρια του πολιτισμού του. Η Ελληνική Γλώσσα είναι προϊόν ενός ανώτερου πολιτισμού - του Ελληνικού, ή το αντίθετο - ο Ελληνικός πολιτισμός ήταν προϊόν της ανωτερότητας της Ελληνικής Γλώσσας...


Πολλοί ερευνητές συμφωνούν στο ότι η Ελληνική, είναι πολυδιάστατη Γλώσσα. Τι σημαίνει όμως να είναι πολυδιάστατη μια γλώσσα; Σημαίνει ότι οι λέξεις της είναι με τέτοιον τρόπο δομημένες, ώστε η έννοιά τους και η επενέργειά τους να επεκτείνεται πέραν του Φυσικού επιπέδου, όπως λόγου χάρη, οι δονήσεις που προκαλούνται από ορισμένες λέξεις, άλλοτε είναι έντονα θετικές ή έντονα αρνητικές. Επηρεάζουν τον ψυχισμό μας, αλλά και τον εγκέφαλό μας, που ως γνωστό παράγει ηλεκτρικούς παλμούς. Πολλές φορές οι δονήσεις αυτές, μας προκαλούν αδικαιολόγητα συναισθήματα επιδρώντας πάνω μας καταπτωτικά ή διεγερτικά. Κάτι που νομίζω πως όλοι μας το έχουμε αντιληφθεί σε κάποιες στιγμές της ζωής μας. Κάθε λέξη παράγει δονήσεις, όπως και κάθε ηχητικό ερέθισμα που «μεταφράζεται» από τ' αυτιά μας είναι αποτέλεσμα δονήσεων. Κάθε γράμμα της Ελληνικής Γλώσσας έχει την δική του Φυσική, Κοσμική και Συμπαντική Αξία. Η Αξία δε των λέξεων είναι διαφορετική σε κάθε νοητικό επίπεδο αλλά και διάσταση. Για τον λόγο αυτόν, υπάρχει άφθονο και πλούσιο υλικό, γι' αυτόν που θα θελήσει να προσεγγίσει τον πολύπλευρο και πολυδιάστατο χαρακτήρα της Γλώσσας μας, με την κατάλληλη φυσικά σοβαρότητα και τον απαιτούμενο σεβασμό.


Η Γλώσσα μας είναι η μόνη κληρονομιά των προγόνων μας που παρέμεινε ζωντανή, παρ' όλα τα δεινά των Ελλήνων στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή η Γλώσσα που «δάνεισε» τις λέξεις της για την δημιουργία και τον εμπλουτισμό όλων των άλλων γλωσσών, κράτησε άσβεστη την φλόγα του Ελληνικού Πνεύματος. Είναι χρέος μας να την δια-τηρήσουμε ζωντανή και να την αναπτύξουμε, να την καλλιεργήσουμε (=παράγωντας καλό έργο), όπως ακριβώς της αξίζει και όπως μας αρμόζει σαν Έλληνες. Η συνεχιζόμενη εκούσια ή ακούσια ανοχή ή συμμετοχή μας εις την κακοποίησή της, σύνηθες φαινόμενο των καιρών (από «έλληνες» κι ανθέλληνες), θα επισπεύσει την ολοκληρωτική εξαθλίωσή μας, σαν Λαός, σαν Έθνος. Χωρίς την Ελληνική Γλώσσα καταρρέει η Διανόηση, η Σκέψη, ο Πολιτισμός... Ας αναλογισθούμε λοιπόν την ευθύνη μας και τις τραγικές συνέπειες της α-δια-φορίας μας, πριν να είναι πολύ αργά...


Σέρρας Στέλιος




Πηγή