Wall Street Journal: Το τέλος του ευρώ είναι πιο κοντά από ό,τι πιστεύουμε

Σύμφωνα με τον Τιόμκιν, είναι προφανές ότι στην Ευρώπη με τόσες εθνικές, πολιτιστικές, γλωσσικές, πολιτικές και οικονομικές διαφορές, το ευρώ ήταν καταδικασμένο να αποτύχει από την αρχή. Η μέρα της κρίσης για το ευρώ είχε έρθει από το 2012, όταν η ΕΚΤ δήλωσε ότι «θα καταβάλει κάθε προσπάθεια» για τη διάσωση του κοινού νομίσματος, υιοθετώντας ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης.

Πριν από την κρίση του 2011-12, που δημιουργήθηκε από την ανικανότητα ορισμένων χωρών να αποπληρώσουν τα χρέη τους και να διασώσουν τις τράπεζές τους, κανείς δεν πίστευε ότι η ΕΕ θα θυσίαζε όλες τις αρχές της νομισματικής της πολιτικής, υιοθετώντας δρακόντειες δημοσιονομικές πολιτικές λιτότητας, που προκάλεσαν ανεπανόρθωτες ζημιές σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της περιοχής.

Ωστόσο, τα προβλήματα της Ευρώπης δεν θεραπεύθηκαν, καθώς το 2015 η Ευρωζώνη επανήλθε σε κρίση λόγω της Ελλάδας, της οποίας το τραπεζικό σύστημα βρισκόταν σε κίνδυνο. Υπό αυτές τις συνθήκες, η ΕΚΤ προχώρησε τότε σε ένα πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων, ύψους 80 δισεκατομμυρίων ευρώ μηνιαίως. Σε τρία χρόνια η ΕΚΤ διοχέτευσε στην ευρωπαϊκή οικονομία περί τα 3,5 τρισεκατομμύρια ευρώ και μείωσε τα επιτόκια στο αρνητικό 0.4%. Ο Ντράγκι χαρακτηρίστηκε ο σωτήρας της Ευρώπης, ωστόσο η νομισματική πολιτική και η λιτότητα που εφαρμόστηκε στους περισσότερους Ευρωπαίους, αποδείχθηκαν καταστροφικές οδηγώντας σε κοινωνικοπολιτικές αναταραχές και σοβαρά επίπεδα οικονομικής ανισότητας. Δεν είναι σύμπτωση, ότι στη Γαλλία το ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λεπέν συγκέντρωσε 34% στις προεδρικές εκλογές, ενώ σήμερα προηγείται του προέδρου Μακρόν στις δημοσκοπήσεις για τις ευρωεκλογές.

Αντίστοιχες επιτυχίες σημείωσαν στις περιφερειακές εκλογές στη Γερμανία τόσο το ακροδεξιό AfD, όσο και το αριστερό κόμμα των Πρασίνων. Σήμερα, το βάρος πέφτει στον προϋπολογισμό της Ιταλίας, το μέγεθος της οποίας δεν επιτρέπει να την προσπεράσουμε σαν να πρόκειται για την Ελλάδα.

Ο Ματέο Σαλβίνι, ηγέτης της Λέγκα του Βορρά, χαρακτήρισε τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, «εχθρό της Ευρώπης» και το ευρώ «νόμισμα της Γερμανίας», προσθέτοντας ότι «ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα λάθος».

Πολλοί ελπίζουν ότι το παρόν αδιέξοδο θα επιλυθεί με την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόζεται στο σύνολο της Ευρωζώνης. Ακόμα και αν η Γερμανία και οι δορυφόροι της συμφωνήσουν στην εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής, αν και αμφίβολο, θα είναι σε τέτοια κλίμακα που θα οδηγήσει σε αύξηση του πληθωρισμού, αποσταθεροποίηση του νομίσματος, φυγή κεφαλαίων και δραματική αύξηση των μακροχρόνιων επιτοκίων.

Η πιο εύλογη λύση στο τελευταίο αδιέξοδο θα ήταν η έξοδος της Ιταλίας από την Ευρωζώνη. Με δεδομένο το μέγεθος της ιταλικής οικονομίας, μια τέτοια έξοδος θα οδηγούσε στη διάλυση της Ευρωζώνης. Και όπως δήλωσε πρόσφατα ο Σαλβίνι σχετικά με το ευρώ, «μόνον ο θάνατος είναι μη αναστρέψιμος», καταλήγει ο Τιόμκιν.
Πηγή