ΑΛΩΠΗΞ : ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ …

Από μικρή δε ηλικία, ο Μέγας Αλέξανδρος, «μυήθηκε» από τον πατέρα του στην στρατιωτική τέχνη, καθώς και την τέχνη της πολιτικής, λαμβάνοντας μέρος σε πολλές μάχες, όπου επέδειξε μεγάλη στρατηγική σύνεση, θάρρος και επιδεξιότητα. 

Στην συνεχεία, ο ίδιος ανέλαβε την εξουσία σε ηλικία μόλις δεκαεννέα ετών, το έτος 336 π.Χ., με την δολοφονία του πατέρα του, ενώ η ενοποιημένη τότε Ελλάδα, απειλήθηκε με διάσπαση. 

Αυτό συνέβη, εξαιτίας των εισβολών αλλοφύλων στα εδάφη της Μακεδονίας, αλλά και από τις επαναστάσεις που ξεκίνησαν εναντίον του οι Θηβαίοι και οι Αθηναίοι στην κυρίως Ελλάδα, «παρακινούμενοι» από τον «χαφιέ των Περσών», Δημοσθένη (https://www.triklopodia.gr). 

Αφού πρώτα κατανίκησε τους εξωτερικούς του εχθρούς (Ιλλυριούς, Παίονες, Σκύθες), ο Αλέξανδρος στράφηκε στην συνεχεία εναντία στους εσωτερικούς (Θήβα, Αθήνα), τους οποίους και κατανίκησε (http://alophx.blogspot.com,), διασφαλίζοντας την εξουσία του και την ένωση της Ελλάδας υπό την ηγεσία του. 

Χάρις στις πράξεις του αυτές, και αφού πρώτα είχε «διασφαλίσει τα νώτα του» στην κυρίως Ελλάδα, ο Μέγας Αλέξανδρος πραγματοποίησε την γνωστή του εκστρατεία κατά των Περσών, τους οποίους κατάφερε τελικά να νικήσει και να υποτάξει, ενώ τα σύνορα της Αυτοκρατορίας του, έφτασαν μέχρι και την Ινδία. 

Όταν κατέκτησε όλα αυτά τα εδάφη, ο Αλέξανδρος, ο όποιος ίδρυσε την πόλη της Αλεξανδρείας που φέρει μέχρι σήμερα το όνομα του, είχε σκέψεις να καταστήσει αυτή την πόλη ή την Βαβυλώνα, πρωτεύουσα του κράτους του, αλλά δεν κατόρθωσε να υλοποιήσει ποτέ τα σχέδια του αυτά, γιατί τον «πρόλαβε πρώτα» ο θάνατος. 

Ο Μέγας Αλέξανδρος, έκτος από τις εκστρατείες του, πραγματοποίησε επίσης και ένα μεγάλο πολιτιστικό έργο, διαδίδοντας ταυτόχρονα τον Ελληνικό πολιτισμό και γλωσσά στην Ανατολή και προωθώντας την ανεξιθρησκία, ενώ το όνομα του έγινε ξακουστό και θρύλος στους λαούς που κατέκτησε μέχρι τις μέρες μας. 

Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος, υπήρξε ένας αήττητος στρατηγός, ικανός διπλωμάτης, ο οποίος επέλεγε πάντα ικανοτάτους συνεργάτες, ενώ η συνολική διάρκεια της ηγεμονίας του, ως «στρατηγός Αυτοκράτωρ των Ελλήνων», υπήρξε συνολικά 13 έτη (336-323 π.Χ.). 

Μετά τον θάνατο του, στο κράτος του ακολούθησε εμφύλιος, και δυναστικές έριδες, οι όποιες εξαφάνισαν την δυναστεία του, ενώ η Αυτοκρατορία του, η οποία διήρκησε συνολικά 13 έτη, διασπάστηκε τελικά σε τέσσερα κομμάτια (βασίλεια των Πτολεμαίων, Αντιγονίδων, Σελευκιδών και Ατταλίδων), ύστερα από πολλές δεκαετίες πολέμων των διαδοχών του, που ακλούθησαν τον θάνατο του. 

Το ίδιο σημαντικός Έλληνας με τον Μέγα Αλέξανδρο, θεωρείται (και απολυτά δίκαια) από την συντριπτική πλειοψηφεί των Ελλήνων, ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο γιος του μεγάλου Ρωμαίου  Αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Χλωρού και της Ελληνίδας Αγίας Ελένης.  

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, θεωρείται ο ενοποίησης και ιδρυτής της γνώστης σε όλους μας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας (ή ο ιδρυτής της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας όπως είναι κανονικά το σωστό). 

Από μικρή δε ηλικία, ο Μέγας Κωνσταντίνος, «μυήθηκε» από τον πατέρα του (αλλά και από τους συναυτοκράτορες του, Διοκλητιανό και Γαλέριο στους οποίους ήταν για μεγάλο χρονικό διάστημα «υποχρεωτικός πολιτικός όμηρος», προκειμένου να εξασφαλιστεί σε αυτούς η πίστη του πατέρα του) στην στρατιωτική τέχνη. 

Ο ίδιος, έλαβε μέρος σε πολλές μάχες, στις όποιες επέδειξε πάντα μεγάλη στρατηγική σύνεση, θάρρος και επιδεξιότητα, ενώ, έκτος της στρατηγικής,  διδάχτηκε επίσης και την τέχνη της πολιτικής. 

Στην συνεχεία, ο ίδιος ανέλαβε την εξουσία σε ηλικία τριαντατεσσάρων ετών, το έτος 306 μ.Χ., την χρονιά του θανάτου του πατέρα του (http://alophx.blogspot.com, https://www.triklopodia.gr). 

Το ίδιο έτος, η έως τότε ενοποιημένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (υπό το σχήμα της «Τετραρχίας»), απειλήθηκε με διάσπαση, από τις εισβολές αλλοφύλων στα εδάφη της, αλλά και από τις επαναστάσεις που ξεκίνησαν διάφοροι συναυτοκράτορες, με στόχο να καταλάβουν όλη την ηγεσία της Αυτοκρατορίας για λογαριασμό τους (π.χ. ο Μαξέντιος και ο Μαξιμίνος Διαίας). 

Αφού πρώτα κατανίκησε τους εξωτερικούς του εχθρούς (Φράγκους, Δάκες, Πίκτους), ο Κωνσταντίνος στράφηκε στην συνεχεία εναντία στους εσωτερικούς (Μαξέντιο, Λικίνιο), τους οποίους και κατανίκησε, διασφαλίζοντας την εξουσία του και την ένωση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας υπό την ηγεσία του. 

Χάρις στις πράξεις του αυτές, και αφού πρώτα είχε «διασφαλίσει τα νώτα του» στην Αυτοκρατορία του, ο Μέγας Κωνσταντινος, σχεδίασε να πραγματοποιήσει μια μεγάλη εκστρατεία κατά των Περσών. 

[Την εκστρατεία αυτή, δεν πρόλαβε τελικά να υλοποιήσει ο ίδιος ο Κωνσταντινος, αφού εν τω μεταξύ πέθανε, αλλά ο γιος του, και μετέπειτα Αυτοκράτορας Κωνστάντιος, ακλουθώντας πιστά τα σχέδια εκστρατείας του πατέρα του, κατάφερε τελικά  να τους νικήσει]. 

Όταν νίκησε οριστικά τον εμφύλιο πόλεμο, ο Κωνσταντίνος, ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη, στην οποία έδωσε το όνομα «Νέα Ρώμη» (Κωνσταντινούπολη την μετονόμασαν οι διάδοχοι του), κάτι που τον κάνει και τον ουσιαστικό ιδρυτή της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (αλλιώς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). 

Η δε Κωνσταντινούπολη, φέρει μέχρι τις μέρες μας το όνομα του ιδρυτή της, αφού το τουρκικό Ινσταμπούλ, σημαίνει «εις την Πόλιν-Πόλη» (αφού Πόλη, με Π κεφαλαίο, εννόησαν και εννοούν πάντα όλοι οι Έλληνες μόνο την Κωνσταντινούπολη). 

Ο Μέγας Κωνσταντίνος, έκτος από τις εκστρατείες του, πραγματοποίησε επίσης και ένα μεγάλο πολιτιστικό έργο, διαδίδοντας ταυτόχρονα την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό σε Δύση και Ανατολή. 

Παράλληλα,  προώθησε την ανεξιθρησκία (με το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 μ.Χ., αλλά και το αντίστοιχο διάταγμα του 324 μ.Χ.), ενώ το όνομα του έγινε ξακουστό και θρύλος στους λαούς που κατέκτησε μέχρι τις μέρες μας. 

Εδώ, θα πρέπει να τονίσουμε, ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος, υπήρξε ένας αήττητος στρατηγός, ικανός διπλωμάτης, ο όποιος επέλεγε πάντα ικανοτάτους συνεργάτες. Η δε συνολική διάρκεια της ηγεμονίας του, ως «Αυτοκράτωρ της Ενοποιημένης πια Αυτοκρατορίας», υπήρξε και αυτού συνολικά 13 έτη (324-337 μ.Χ.), όση ακριβώς και του Μέγα Αλέξανδρου. 

Μετά τον θάνατο του, στο κράτος του ακλούθησε εμφύλιος, και δυναστικές έριδες, οι όποιες εξαφάνισαν την δυναστεία του, ενώ η Αυτοκρατορία που ο ίδιος δημιούργησε, διήρκησε συνολικά 1.153 έτη μετά τον θάνατο του (330-1453 μ.Χ.), κάτι που την κάνει μια από τις πιο μακρόχρονες Αυτοκρατορίες στην ιστορία της ανθρωπότητας.  

Στα νεότερα χρονιά, τα χνάρια των δυο παραπάνω ηγετών, κατάφερε να ακολουθητέε μέχρι ενός σημείου, ο εξαίρετος Έλληνας διπλωμάτης και πολιτικός (καταγόμενος από τα Επτάνησα), Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας. 

Αυτός, ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογενείας, και κατόρθωσε να γίνει ο πρώτος εκλεγμένος ηγέτης της απελευθερωμένης Ελλάδας, στο κράτος που δημιουργήθηκε μετά από την Επανάσταση της Εθνεγερσίας του 1821. 

Η πολιτική καριέρα του Καποδίστρια αναδείχτηκε, όταν οι Ρώσοι του ανέθεσαν την δημιουργία του κράτους της «Ιόνιας Πολιτείας», (του πρώτου ελευθέρου κράτους πριν από αυτό που δημιουργήθηκε μετά την Επανάσταση του 1821), μια αποστολή που ο Καποδίστριας, πραγματοποίησε με απόλυτη επιτυχία. 

Παράλληλα, όσο ο Καποδίστριας ήταν ηγέτης του κράτους αυτού, κατόρθωσε να αποκρούσει την επίθεση του Αλή Πασά εναντίον της Ιόνιας Πολιτείας (η δε επίθεση αυτή, ήταν παρακινουμένη τόσο από την απληστία του Αλή Πασά, όσο και από τον Ναπολέοντα, ο όποιος ήταν εχθρός των Ρώσων, που ήταν σύμμαχοι του Ελληνικού αυτού κράτους). 

Όταν η Ιόνιος Πολιτεία καταλείφθηκε από τους Γάλλους, ο Καποδίστριας, ύστερα από πρόσκληση του Τσάρου, κατέφθασε στην Ρωσία, όπου και έγινε ένας εκ των δυο Υπουργών Εξωτερικών της Ρωσίας. 

Από την θέση αυτή, ο ίδιος ανέλαβε πάντα πολύ δύσκολες αποστολές (π.χ. προώθηση των ρώσικων συμφερόντων στο συνέδριο της Βιέννης το 1815-http://enaasteri.blogspot.com,  https://www.triklopodia.gr), στις όποιες παρά τους ισχυρούς εχθρούς που είχε να αντιμετωπίσει (π.χ. τον γνωστό ανθέλληνα Αυστριακό καγκελάριο Μέτερνιχ- https://www.triklopodia.gr), τις έφερνε πάντα εις πέρας με επιτυχία. 

Επίσης, ο Ιωάννης Καποδίστριας, είναι πολύ γνωστός στις μέρες μας, για την υλοποίηση της ανεξαρτησίας του Ελβετικού κράτους, καθώς και τον καθορισμό του συντάγματος του, μια δουλειά που έκανε τόσο καλά, που από την ίδρυση του, στο κράτος αυτό, όλα «πηγαίνουν ρολόι», ενώ ο  ίδιος θωρείται Εθνικός Ευεργέτης από τους Ελβετούς, οι οποίοι έχουν γεμίσει την χώρα τους με αγάλματα του (https://www.triklopodia.gr). 

Όταν δε ο Καποδίστριας ανέλαβε την ηγεσία της Ελλάδος το 1827, προβεί άμεσα στην καθιέρωση του Ναύπλιου ως πρωτεύουσας της χώρας (την Αθήνα, την επέλεξαν αργότερα οι «Βαυαροί διάδοχοι του»-http://alophx.blogspot.com). 

Αμέσως μετά, και αφού πρώτα καθιέρωσε ισχυρή κεντρική εξουσία, προβεί στην ανόρθωση της διαλυμένης από τον πόλεμο χώρας, στην αναδιοργάνωση του κράτους, της γεωργίας και της οικονομίας. 

Επίσης, ο Καποδίστριας προβεί στην ανάδειξη της Εθνικής παιδείας, στην ίδρυση ισχυρού Εθνικού στρατού, στην μεγάλη άνθηση της Ορθοδοξίας μας, ενώ σημείωσε και μεγάλες επιτυχίες ως διπλωμάτης στην Εξωτερική πολιτική της χώρας, με τελικό αποτέλεσμα την περαιτέρω αύξηση των συνόρων αυτής. 

Παράλληλα, με τις γνώσεις και τις γνωριμίες (κυρίως από Φιλέλληνες) που διέθετε ο ίδιος ως Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, συγκέντρωσε χρήματα για την ανόρθωση της Ελλάδας, ενώ διέθεσε για τον σκοπό αυτό και το μεγαλύτερο μέρος της προσωπικής του περιουσίας, ζώντας πάντα ο ίδιος λιτά και μόνο με τα βασικά.  

Ουσιαστικά, ο Καποδίστριας, ήταν υπέρ της απελευθέρωσης των υπόδουλων Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και την ενσωμάτωση τους στην Ελεύθερη Ελλάδα (ουσιαστικά ήταν υπέρ της υλοποίησης της «Μεγάλης Ιδέας», πριν αυτή διατυπωθεί με τον όρο αυτό από τον Ιωάννη Κωλλέτη), αφού πρώτα αναδιοργανωνόταν το κράτος και υπήρχαν «ευνοϊκές συνθήκες» για την υλοποίηση του στόχου αυτού.  

Επίσης, ο ίδιος ήταν υπέρ ενός ανεξάρτητου και ισχυρού Ελληνικού κράτους, το όποιο δεν θα ήταν φερέφωνο των Μεγάλων δυνάμεων της εποχής, ούτε και της ντόπιας αριστοκρατίας (Κοτζαμπάσηδων και πλοιοκτητών-http://alophx.blogspot.com). 

Η στάση του αυτή, έφερε τελικά τον Καποδίστρια σε άμεση σύγκρουση με αυτές τις παρατάξεις (Μεγάλη Βρετάνια, Γαλλία και ντόπιους ολιγάρχες), οι οποίοι οργάνωσαν την δολοφονία του, πριν προλάβει ο ίδιος να υλοποιήσει τα σχέδια του αυτά. 

Στην εποχή μας, ο ηγέτης που φαίνεται ότι κατάφερε να ακολουθήσει σε μεγάλο βαθμό το παράδειγμα των παραπάνω ηγετών, φαίνεται πως είναι ο σημερινός ηγέτης της Ρωσίας, Βλάντιμιρ Πούτιν. 

Ο Πούτιν, ο όποιος είναι γιος αξιωματικού του ρωσικού ναυτικού, και πρώην μέλος της FSB (διάδοχου της KGB), αφού ανέλαβε το 1999 την ηγεσία της διαλυμένης τότε, οικονομικά, πολιτικά και ηθικά Ρωσίας (http://alophx.blogspot.com), και προβεί σε άμεσες και σαρωτικές αλλαγές στην χώρα αυτή. 

Επανίδρυσε το κράτος, εκσυγχρόνισε τον ρώσικο στρατό και την οικονομία (μέσω της αύξησης των τιμών του πετρελαίου και του φυσικού αέριου και της πώλησης οπλών), εφάρμοσε ικανή διπλωματία, ενώ σημείωσε συνεχείς στρατιωτικές νίκες σε εξωτερικό και εσωτερικό (σε Τσετσενία, Γεωργία, Ουκρανία και Συρία-htps://www.triklopodia.gr ,  http://www.triklopodia.gr). 

Επιπλέον, συνέστησε συμμαχίες (με Κίνα, Ινδία, Ιράν και Συρία), «υπέταξε» την Τουρκία του Ερντογάν (τουλάχιστον προς το παρόν-https://www.protothema.gr), ίδρυσε νέες οικονομικο-πολιτικο-στρατιωτικές συμμαχίες προς όφελος της χώρας του (π.χ. BRICS και Ευρασιατική Ένωση). 

Έκτος αυτών, ο Πούτιν προώθησε στον υπόλοιπο κόσμο την ιδεολογία του Ευρασιανισμού (http://kokkinignosi.blogspot.com,  https://www.triklopodia.gr), τόσο στις ΗΠΑ (με την εμφάνιση του «μιμητή του Πούτιν» του Τραμπ), όσο και στην Ευρώπη (μέσω της ανόδου της ιδεολογίας του Ευρωσκεπτικισμού-http://www.triklopodia.gr, http://alophx.blogspot.com). 

[Επίσης, ο ίδιος ο Πούτιν, ήταν κατά τα λεγόμενα του κρυπτοχριστιανός, αφού έχει πει δημόσια, ότι η μητέρα του τον βάπτισε κρυφά, εν μέσω των αντιχριστιανικών διωγμών του κομμουνιστικού καθεστώτος, ενώ ο ίδιος στην συνεχεία υποστήριξε με θέρμη την Ορθοδοξία. 

Αυτή, η προσωπική ιστορία του Πούτιν, θυμίζει εν μέρει αυτή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο όποιος δεν μπορούσε να υποστηρίξει τον Χριστιανισμό, εν μέσω των αντιχριστιανικών διωγμών του ειδωλολατρικού ρωμαϊκού καθεστώτος, ενώ ο ίδιος στην συνεχεία υποστήριξε με θέρμη την Ορθοδοξία]. 

Μένει να φανεί, εάν ο Πούτιν, θα κατορθώσει να υλοποιήσει τελικά όλα τα σχέδια του και να γίνει ένας «νέος Καίσαρ του 20ου αιώνα» (http://alophx.blogspot.com), και να καταστήσει την χώρα του υπερδύναμη, ή θα εξοντωθεί πολιτικά, στρατιωτικά (https://www.triklopodia.gr  ,  https://www.triklopodia.gr), ή μέσω δολοφονίας σαν τον Καποδίστρια πριν τα καταφέρει. 

Φυσικά, και οποιοδήποτε άλλος ηγέτης κράτους, ακολουθήσει την πολιτική (και όχι μόνο) πορεία όλων των παραπάνω ικανότατων ηγετών, είτε αυτός είναι Ορθόδοξος (Έλληνας ή μη), είτε Ευρωπαίος (https://www.triklopodia.gr), είτε αρχηγός οποιοσδήποτε άλλου κράτους στον κόσμο, θα μπορέσει να επιτύχει παρόμοια κατορθώματα. 

Ουσιαστικά, βλέπουμε, ότι η βούληση των λαών, αλλά και των ικανών ηγετών που εμφανίζονται σε αυτούς κατά περιόδους, αποτελούν έναν «μόνιμο μοχλό κίνησης της ιστορίας». 

Όμως, για να επιτευχθεί αυτό, είναι πάντα απαραίτητη η σύσσωμη συμμέτοχη των κρατών αυτών και των λαών τους, κάτι που αποδεικνύει απολυτά σωστά τα ρητά που έλεγαν στην Αρχαιότητα και στον Μεσαίωνα: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» αλλά και το «-Αη Γιώργη βοήθα με. –Βαλε και εσύ το χέρι σου». 

Πηγή

[Πηγή]https://ethnegersis.blogspot.com/2018/08/blog-post_19.html