Οι δυο Έλληνες στρατιωτικοί παραδίδονται στο έλεος της Τουρκίας με απόφαση της Βουλής.

Με τροπολογία δίδεται επίδομα αλλοδαπής στους δύο Έλληνες στρατιωτικούς που κρατούνται στις τουρκικές φυλακές. Με τον τρόπο αυτό θεωρείται ότι οι δύο στρατιωτικοί υπηρετούν στο εξωτερικό, οπότε έχουν και μόνιμη κατοικία σε αυτό.



Η τροπολογία κατατέθηκε από τον βουλευτή των ΑΝΕΛ, Κώστα Κατσίκη, και έγινε δεκτή από τον υπουργό Άμυνας Πάνο Καμμένο, ενώ την υπερψήφισαν όλα τα κόμματα.
Στη ρύθμιση ορίζεται ότι σε στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, τα οποία εν καιρώ ειρήνης τελούν σε καθεστώς κράτησης σε χώρα της αλλοδαπής θα τους καταβάλλεται ειδική αποζημίωση εξωτερικού.
Όπως ανέφερε ο κ. Καμμένος, η ρύθμιση αυτή θα δώσει το επιχείρημα της μόνιμης κατοικίας στους δύο Έλληνες που κρατούνται στην Τουρκία, προκειμένου το δικαστήριο να μην έχει ερείσματα για την περαιτέρω κράτησή τους.
«Την Παρασκευή υπάρχει δικαστήριο. Δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι» είπε ο κ. Καμμένος.
Μπούρδες. Πρόκειται για καθαρή απάτη. Διότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στις αιτιάσεις του δικαστηρίου, αλλά στην ίδια την αρμοδιότητα της τουρκικής δικαιοσύνης. Δηλαδή με την ίδια την παραπομπή των δυο Ελλήνων στρατιωτικών στην τουρκική δικαιοσύνη, η οποία δεν έχει καμιά δικαιοδοσία πάνω τους.
Δεν νοείται πουθενά στον κόσμο να δικάζονται από την δικαιοσύνη άλλου κράτους εν ενεργεία στρατιωτικοί εν ώρα υπηρεσίας. Ακόμη κι αν οι στρατιωτικοί αυτοί σκόπιμα επιχείρησαν εισβολή ή παραβίαση του εθνικού χώρου του άλλου κράτους. Πουθενά στον κόσμο!
Από εδώ και μπρος λοιπόν η Τουρκία και όποια άλλη χώρα επιθυμεί μπορεί ελεύθερα να απαγάγει Έλληνες στρατιωτικούς και να τους κρατά ως ομήρους εκβιάζοντας την Ελλάδα. Ακόμη και με στρατιωτικές επιχειρήσεις εντός του ελληνικού εδάφους. Αυτό είναι το νόημα της (ν)τροπολογίας.
Κι όλα μέλι, γάλα. Μιας και αναγνωρίζεται πλέον στους στρατιωτικούς που κρατούνται παράνομα σε ξένο κράτος, επίδομα ομηρίας. Επίδομα ομερτά, θα ήταν πιο σωστά να το πούμε.
Μ’ αυτή την (ν)τροπολογία η Ελλάδα παραιτείται επίσημα από το καθεστώς ετεροδικίας που διέπει σε ξένο έδαφος το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Κάτι που ισχύει σ’ όλο τον κόσμο, για όλες τις χώρες του κόσμου.
Μοναδική εξαίρεση η Ελλάδα.
Πέστε μου τώρα ποια χώρα – πρώτα και κύρια η Τουρκία – θα πάρει στα σοβαρά τις ένοπλες δυνάμεις της Ελλάδας; Ποια χώρα θα πάρει στα σοβαρά την επιχειρησιακή δράση των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας; Όταν ξέρουν πλέον πολύ καλά ότι στην πρώτη στραβή, ή προβοκάτσια – σαν αυτή της Τουρκίας με την απαγωγή και ομηρία των δυο Ελλήνων στρατιωτικών – η επίσημη Ελλάδα θα εγκαταλείψει άπαντες στην τύχη τους.
Δεν γνωρίζω ποιος διεστραμμένος εγκέφαλος σκέφτηκε την (ν)τροπολογία, αλλά είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν ήταν πρωτοβουλία Κατσικοκαμμένου. Μάλλον συγγραφείς της ήταν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, οι οποίοι στην τελευταία σύνοδο κορυφής αναγνώρισαν εμμέσως πλην σαφώς ότι η Τουρκία μπορεί να μεταχειριστεί τους στρατιωτικούς που παράνομα κρατά όχι με το καθεστώς ετεροδικίας που προβλέπεται διεθνώς, αλλά ως κοινούς παραβάτες. Αρκεί να τηρεί τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των κατηγορουμένων.
Ειδικά το τελευταίο θα πρέπει να προκάλεσε πολύ γέλιο στο σουλτανάτο. Ανθρώπινα δικαιώματα στην ΕΕ και την Τουρκία; Όπως λέμε δημοκρατία υπό καθεστώς χούντας.
Πρόκειται στην ουσία για ένα ακόμη δωράκι στον Σουλτάνο της Τουρκίας στα πλαίσια της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Σε βάρος φυσικά της Ελλάδας.
Οι στρατιωτικοί ιδίως όταν φέρουν στολή και τελούν εν υπηρεσία συνιστούν όργανα άσκησης κρατικής πολιτικής με αποστολή την κατοχύρωση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας έναντι εξωτερικών επιβουλών. Συνεπώς οι στρατιωτικοί δεν μπορούν να συλληφθούν και να κρατηθούν σε άλλη χώρα.
Οι στρατιωτικοί δεν μπορούν να βρίσκονται νόμιμα σε άλλη χώρα για λόγους υπηρεσίας παρά μόνο αν συντρέχουν δύο λόγοι: (α) Βρίσκονται στην υπηρεσία διπλωματικής αποστολής, οπότε διαθέτουν καθεστώς ετεροδικίας. (β) Τελούν υπό καθεστώς SOFA (Status of Forces Agreement) που έχει υπογραφεί και έχει κυρωθεί ανάμεσα στις δυο χώρες. Την χώρα προέλευσης του στρατιωτικού προσωπικού και την χώρα όπου σταθμεύουν εκτελώντας αποστολή εκ μέρους του κράτους τους.
Η SOFA προβλέπει επακριβώς το νομικό καθεστώς του στρατιωτικού προσωπικού, που βρίσκεται στο έδαφος ξένης χώρας. Προβλέπει επίσης και το καθεστώς δικαιοδοσίας σε περίπτωση παραβατικής συμπεριφοράς του στρατιωτικού προσωπικού στην ξένη χώρα.
Υπάρχει τέτοια συμφωνία SOFA με την Τουρκία; Απ’ όσο γνωρίζουμε όχι. Μήπως υφίσταται λόγω ΝΑΤΟ; Και πάλι όχι. Οι δυο χώρες, ακόμη και στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, είναι υποχρεωμένες να έχουν συνομολογήσει συμφωνία SOFIA, που καθορίζει το νομικό καθεστώς των στρατιωτικών στο έδαφος άλλης χώρας.
Τέτοια SOFA υφίσταται ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Η συμφωνία αυτή καθορίζει το νομικό καθεστώς του στρατιωτικού προσωπικού των ΗΠΑ, που υπηρετεί σε ελληνικό έδαφος. Κι όχι μόνο.
Καθορίζει μάλιστα καθεστώς ετεροδικίας ακόμη και για αστικής φύσης παραπτώματα. Δηλαδή ορίζει ότι οι στρατιωτικοί των ΗΠΑ, που σταθμεύουν στην Ελλάδα δεν υπόκεινται στη δικαιοδοσία των ελληνικών δικαστηρίων, δεν θα δικάζονται από αυτά, ακόμη και για παραβιάσεις του Αστικού Κώδικα.
Όπως λοιπόν κανένα επίσημο όργανο του κράτους δεν μπορεί να βρεθεί υπό τη δικαιοδοσία των δικαστηρίων άλλης χώρας, έτσι και οι στρατιωτικοί εν ώρα υπηρεσίας. Πουθενά στον κόσμο δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πρόκειται για το καθεστώς ετεροδικίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας.
Κι αυτό ακριβώς το καθεστώς της ετεροδικίας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας απεμπόλησε η ελληνική Βουλή. Και μάλιστα με την ψήφο όλων των κομμάτων της. Πρωτοφανές, πρωτάκουστο, αλλά αληθινό.
Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να συμβεί. Κι έτσι δικαιώνεται πλήρως η στάση της Τουρκίας, η οποία δεν αναγνωρίζει επίσημη ιδιότητα οργάνου του ελληνικού κράτους στους δυο Έλληνες στρατιωτικούς. Ούτε ότι βρίσκονταν εν ώρα υπηρεσίας όταν συνελήφθησαν κι επομένως οι τουρκικές αρχές και η τουρκική δικαιοσύνη δεν έχει καμιά δικαιοδοσία πάνω τους.
Θυμίζουμε ότι ακόμη και σε εμπόλεμη κατάσταση με βάση τη Συνθήκη της Γενεύης του 1949, ούτε καν οι αιχμάλωτοι στρατιωτικοί δεν μπορούν να τεθούν υπό την δικαιοδοσία των δικαστηρίων της χώρας όπου κρατούνται. Και οι δυο Έλληνες στρατιωτικοί δεν ήταν και δεν είναι αιχμάλωτοι. Διότι για να είναι αιχμάλωτοι θα πρέπει να υφίσταται εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Η κράτηση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών είναι παράνομη από κάθε άποψη. Θα έπρεπε να είχαν απελευθερωθεί αμέσως μετά το περιστατικό. Οι Τούρκοι δεν το έκαναν και τους έστειλαν στη δική τους δικαιοσύνη γιατί αρνούνται να αναγνωρίσουν στους Έλληνες στρατιωτικούς ότι υπηρετούν την πατρίδα τους, τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.
Σε κάθε άλλο μέρος του κόσμου μια τέτοια ενέργεια σαν αυτή της Τουρκίας θα είχε χαρακτηριστεί επίσημα επιθετική ενέργεια και θα είχαν ληφθεί όλα τα προβλεπόμενα στρατιωτικά, πολιτικά και διπλωματικά μέτρα. Προκειμένου να εξαναγκάσουν το αντίπαλο κράτος, αφενός, να απελευθερώσει τους κρατούμενους ομήρους και, αφετέρου, να αναγνωρίσει εμπράκτως και διακηρυκτικά τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα του κράτους που θίχτηκε.
Αντ’ αυτού τι έκανε η Ελλάδα; Με την (ν)τροπολογία κι έναντι επιδόματος εξαγοράς, απεμπόλησε το καθεστώς ετεροδικίας των ενόπλων δυνάμεων της χώρας λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Όσο κι αν το ψάξετε δεν θα βρείτε ανάλογη ενέργεια σε καμιά χώρα του κόσμου. Όσο μικρή, όσο ανήμπορη κι αν είναι. Διότι κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με κατάλυση των ενόπλων δυνάμεων, ή αλλιώς με εθνική προδοσία.
Ελπίζω προσωπικά η συμφωνία που ολοφάνερα έχει κλειστεί στο παρασκήνιο με τον Σουλτάνο, τουλάχιστον να οδηγήσει στην αποφυλάκιση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών. Αλλά να ξέρετε ότι με την (ν)τροπολογία αυτή παραδίδονται οι δυο Έλληνες στρατιωτικοί και οι οικογένειές τους στο έλεος της τουρκικής δικαιοσύνης.
Ενώ δημιουργεί προηγούμενο υπέρ της Τουρκίας να επαναλάβει ανάλογες επιχειρήσεις ομηρίας εναντίον των ενόπλων δυνάμεων της Ελλάδας.
*Ο Δημήτρης Καζάκης είναι Πρόεδρος του Ε.ΠΑ.Μ.
Πηγή