Η μεγαλύτερη και λιγότερη γνωστή επιτυχία του Ισραήλ.

Πέρασαν 70 χρόνια από τότε που το νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ με πληθυσμό 600.000, χωρίς φυσικές πηγές ενέργειας, πρώτες ύλες, μεταλλεύματα και νερό, έπρεπε από την μία να απορροφήσει 1.000.000 Εβραίους πρόσφυγες και από την άλλη να αμυνθεί εναντίον των εχθρών της και να ξεπεράσει το οικονομικό εμπάργκο των αραβικών χωρών.
Θυμάμαι που όταν έφτασα στο Ισραήλ 1959 μόλις είχε τελειώσει η περίοδος της διανομής τροφίμων με το δελτίο, και οι πατέρες του έθνους πιστοί στις αρχές και καταβολές τους, άρχισαν να εφαρμόζουν το σοσιαλιστικό σύστημα οικονομίας.
Το αποτέλεσμα ήταν να χτίζονται καινούργιες πόλεις, οικοδομές, δρόμοι και γέφυρες φέρνοντας τις υποδομές του Ισραήλ σε αρκετά καλά επίπεδα, με κλασσικό παράδειγμα τον αγωγό νερού που πότισε όλη την έρημο. Τα κρατικά εργοστάσια απασχολούσαν κόσμο, το κράτος έφτιαχνε τα δικά του προϊόντα με ποιότητα μάλλον χαμηλή, οι προστατευτικοί τελωνιακοί δασμοί ήταν τόσο μεγάλοι που οι εισαγωγές ήταν απαγορευτικές, προς μεγάλη ευχαρίστηση των Ισραηλινών βιομηχάνων, ενώ οι ιδιωτικές εταιρίες ήταν υπερφορολογημένες.
Μέχρι τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ τα πράγματα κουτσοπηγαίνανε ενώ τα πρώτα σημάδια της σοσιαλιστικής οικονομίας άρχισαν να φαίνονται αρχής γενομένης με τις ιδιωτικές εταιρίες χαμηλής τεχνολογίας, που είχαν μεγάλο εργατικό κόστος και άρχισαν φεύγουν για την Ασία. Ο πόλεμος έφερε πληθωρισμό αλλά σε ελεγχόμενα πλαίσια και αυτό μέχρι το πόλεμο του 1982, με το Λίβανο, όταν ο πληθωρισμός ξεπέρασε τα 400%, το δημόσιο χρέος ήταν 270% και τα συναλλαγματικά αποθεματικά του κράτους ήταν μόλις για ένα εξάμηνο. Με λίγα λόγια το κράτος οικονομικά ήταν τελειωμένο και κατευθύνονταν ολοταχώς προς την κατηγορία των αποτυχημένων κρατών (failed state).

cohen.gr