Ο μύθος του ελεύθερου εμπορίου

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ


Μεταξύ των μύθων που έχουν καλλιεργηθή τελευταίως, όπως λχ. ο πολυπολιτισμός ότι είναι αγαθός ενώ εφαρμόζεται μονοπλεύρως, ή ότι η παγκοσμιοποίηση συμβάλλει στο παγκόσμιο πλούτο (ΣΣ: δηλ. των… πολυεθνικών επιχειρήσεων), ο πλέον διαδεδομένος είναι του «ελευθέρου εμπορίου». Αν και θεωρητικώς η ελευθερία εμπορίου χρησιμοποιείται για να καταδείξει τα πλεονεκτήματα της εξειδικεύσεως, οι εμπορευόμενες χώρες στην πράξη εφαρμόζουν περιορισμούς ακόμη και σε εκείνα τα προϊόντα που δεν έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα.


Ένα παράδειγμα είναι τα κρασιά του Ρήνου που ενώ επιβαρύνονται με ζάχαρη λόγω ελλείψεως επαρκούς ηλιοφανείας των αμπελώνων, προστατεύονται εντόνως από το γερμανικό τελωνείο, χημείο και εθνικισμό. Προς τον σκοπό αυτό δεν χρησιμοποιούνται μόνον απαγορευτικοί δασμοί, αλλά και πρακτικές προστασίας της εγχωρίου παραγωγής όπως πολύπλοκοι κανονισμοί και ενίοτε αυστηρές απαγορεύσεις (πχ. η εισαγωγή λευκών κρασιών στην Ελβετία).
Το εμπόριο όμως για να είναι επωφελές οικονομικώς δεν αρκεί να είναι «ελεύθερο», αλλά πρέπει να είναι δίκαιο και αμοιβαίο. Παρασάγγας απέχει η διεθνής εμπορική κατάσταση από τις αρχές της ελευθερίας. Για παράδειγμα ο Καναδάς επιβάλλει δασμολογικά εμπόδια της τάξεως του 270% επί της τιμής των εισαγομένων γαλακτοκομικών προϊόντων, οι ευρωπαϊκές χώρες εισπράττουν εισαγωγικό τέλος 10% επί των εισαγομένων αυτοκινήτων στην ΕΕ (και η χώρα μας ακολουθεί περίπλοκο σύστημα υπολογισμού της εργοστασιακής αξίας). Οι Ιάπωνες «προστατεύουν» αγροτικά προϊόντα που δεν παράγουν επαρκώς, όπως των εσπεριδοειδών με δασμούς 32%, των γαλλικών τυριών με 40% και του εισαγομένου κρέατος με 50%.
Η πρακτική του ελεγχομένου εμπορίου που εφαρμόζουν μερκαντιλιστικές χώρες έχει ως αποτέλεσμα την εκμετάλλευση των γειτονικών, με το σόφισμα ότι έτσι ενισχύουν την ευημερία του καταναλωτού(!), ενώ είναι φανερό ότι κόστος των δασμών φέρουν οι εξαγωγείς των και το κέρδος οι εγχώριοι παραγωγοί. Πχ. οι Καναδοί εξαγωγείς ξυλείας όταν θα υποχρεωθούν να πληρώνουν εισαγωγικούς δασμούς στις ΗΠA, το όφελος θα έχουν οι ξυλοκόποι του Όρεγκον και της Αλάσκα που σήμερα αντιμετωπίζουν τον απηνή ανταγωνισμό των Καναδών.
Είναι επίσης γνωστόν, ότι η αδασμολόγητη και απεριόριστη εισαγωγή βιομηχανικών προϊόντων «αποδοτικοτέρων» οικονομιών (δηλ. φθηνού εργατικού), ή και από αυτές που συστηματικά κάνουν «ντάμπινγκ» τιμών εξαγωγής (πχ. Κίνα), προκαλούν το κλείσιμο εγχωρίων βιομηχανιών που είναι πολύτιμες για την αντιμετώπιση της ανεργίας ακόμη και για την εθνική ασφάλεια.
Οι μέρες τους είναι μετρημένες
Επ’ αυτού το ζητήματος χειρίστη πείραν απέκτησε η χώρα μας αφ’ης αφέθη ανυπεράσπιστη έναντι της ΕOK των καρτέλ, με καταστρεπτικά αποτελέσματα εις βάρος του εγχωρίου μεταποιητικού προϊόντος που έχει περιορισθή κάτω του 6% του ΑΕΠ σήμερον έναντι 23% επί επαράτου Χούντας. Ολόκληροι κλάδοι της εγχωρίου βιομηχανίας εξεκληρίσθησαν όπως των αμαξωμάτων αυτοκινήτων, μηχανών θαλάσσης, ναυπηγήσεως πλοίων κλπ., αναλώμασι του «δασμολογικού αφοπλισμού» που εφήρμοσε ο φιλόστοργος «εθνάρχης» από την εποχή της «συνδέσεως» του με την ΕΟΚ των καρτέλ (Συμφωνία Συνδέσεως 1962).
Επιπλέον, η αφανής βλάβη των χωρών που υφίστανται εμπορική εκμετάλλευση δεν είναι μόνο όσων παραμένουν άνεργοι, αλλά και όσων κεφαλαίων εξάγονται, που επιπίπτουν επί των φορολογουμένων εν τελευταία αναλύσει. H Αμερική έχει εμπορικό έλλειμμα με την Ιαπωνία 100 δισ. $, 64 δισ. $ ετησίως με την Γερμανία και συνολικώς 500 δισ. $ με τις εισαγωγές βιομηχανικών προϊόντων από το εξωτερικόν.
Hμπορεί μεν να τροφοδοτεί τις χώρες προελεύσεως με απασχόληση εργατικού δυναμικού, αλλά χάνει εγχωρία αγοραστική δύναμη που ασκείται εν συνεχεία από τις εξαγωγικές χώρες με την ανατίμηση των νομισμάτων των και την άνοδο των αμερικανικών επιτοκίων, που ισοδυναμεί με επιπλέον φόρους.
Ήλθε επιτέλους η εποχή που το «ελεύθερο εμπόριο» θα τεθεί επί της σωστής βάσεως, να μην παραβλάπτει την οικονομική ισορροπία των χωρών που συναλλάσσονται διεθνώς. Η επιτυχία της συνόδου των επτά πλουσιοτέρων χωρών στο Κεμπέκ του Καναδά το περασμένο Σαββατοκύριακο, εις αυτό ακριβώς συνίσταται: Οι ημέρες που οι χώρες αυτές εκμεταλλεύονται άλλες είναι μετρημένες.
Πηγή