Υποβόσκων εμφύλιος πόλεμος

Του Αριστερού Ψάλτη

To τι είναι ο Μπουτάρης, τι έχει πει, τι έκανε κι αν προκάλεσε για να του επιτεθούν, το έχουμε εξαντλήσει. Δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε με αυτό καθ’ αυτό το γεγονός όσο με το άλλο, το μείζον που αναδείχθηκε ή το ξαναθυμηθήκαμε με αφορμή τον ξυλοδαρμό του δημάρχου.

Είναι ο υποβόσκων εμφύλιος πόλεμος που είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει και να τινάξει τη χώρα στον αέρα. Είτε γιατί η οικονομική κρίση εξάπτει τα πάθη, είτε γιατί η απαιδευσιά, η έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς έφτασε στο απροχώρητο. Είτε πάλι επειδή απλά έτσι είμαστε ως λαός και το είχαμε λησμονήσει. Είτε τέλος γιατί δεν υπάρχει πλέον αστική τάξη για να συγκρατήσει το χάος.

Όλα μαζί δίνουν την εικόνα της χώρας που βλέπουμε καθημερινά. Από τον «άντρα», τον Ελληναρά που δέρνει τη γυναίκα του και τα παιδιά του, μέχρι τον κάφρο στο δρόμο που απειλεί να σε σκοτώσει γιατί μιλάει στο κινητό τηλέφωνο ενώ οδηγεί. Και μόλις του κάνεις παρατήρηση σε βρίζει ή απειλεί να σε πλακώσει στις γροθιές.

Άραγε εκείνος ο «πατριώτης» με το 5-6 ετώνπαιδί στην αγκαλιά του τι σκεφτόταν; Ότι ο γηραιός Μπουτάρης τον προσέβαλε; Κι αν είναι έτσι πώς πάει με το παιδί στην αγκαλιά και τον βρίζει; Μαθήματα συμπεριφοράς στην κόρη του; Ή μήπως δεν είναι μόνον αυτός; Μήπως καθημερινά τέτοιοι γονείς γίνονται όρνεα, βρίζουν μέσα στο σπίτι, δέρνουν, συμπεριφέρονται σαν αγρίμια;

Ο 17χρονος που συνελήφθη τι ιστορία γνώριζε; Ποια παιδεία είχε προλάβει να πάρει ώστε να έχει και άποψη; Ο δε άλλος που πήγε αμέσως μετά κι έκανε και μια κλοπή για να βγάλει τα προς το ζην τι ήταν; Κοινός ποινικός που πήρε εντολή για να δείρει;

Και καλά οι φυσικοί αυτουργοί, έχουν και το άλλοθι της συναισθηματικής φόρτισης ως παρόντες στα επεισόδια. Όλοι οι άλλοι Ελληναράδες που κάνουν κριτική από του καναπέως και μέσα στα social media; Όλοι αυτοί που από την ασφάλεια του υπολογιστή τους αποθεώνουν τη βία, κάνουν αναλύσεις εκ του προχείρου και δικάζουν και καταδικάζουν κατά το δοκούν; Αλλά είναι έτοιμοι να φάνε το σανό που θα τους ρίξει ο Αλέξης και ο Κυριάκος;

Ζούμε το θέατρο του παραλόγου. Η άποψη στην Ελλάδα έχει ποινικοποιηθεί. Λες, σκέφτεσαι, πιστεύεις ή πράττεις κάτι που δεν αρέσει σε άλλους, κινδυνεύεις να λιντσαριστείς. Είτε είσαι ακροδεξιός, είτε δεξιός, είτε κεντρώος, είτε αριστερός. Όλοι τον ίδιο κίνδυνο έχουμε σε έναν γενικευμένο εμφύλιο πόλεμο όπου μάθαμε να αγαπάμε το μίσος.

Μπορεί η χώρα αυτή να κάνειdelete; Να ξεκινήσει από την αρχή; Μπορεί να σταματήσει να αποκαλεί τον έναν προδότη, τον άλλον γερμανοτσολιά, τον τρίτο ακροδεξιό και τον τέταρτο μπαχαλάκια; Μπορεί να βάλει τάξη στα του οίκου της, να γίνει μια κανονική χώρα όπου οι πολίτες θα σέβονται τους θεσμούς, θα υπηρετούν τις αξίες και κυρίως θα υποκλίνονται στην πατρίδα; Μπορούμε όλοι μας να είμαστε πάνω απ’ όλα Έλληνες ώστε να αγαπήσουμε και την Ελλάδα;



Αν δεν μπορούμε απλά θα γίνουμε θεατές μιας σαπίλας που θα συνεχίσει να καταστρέφει και τίποτε δεν θα μπορεί να την σταματήσει. Κάποιοι πιστεύουν πως όλα αυτά είναι υπερβολικά. Δεν είναι. Κάποια στιγμή η πατρίδα μας θα είναι ένα κουφάρι, χωρίς μέλλον κι εμείς θα κλαίμε για την κατάντια της.