Ζητείται ένστικτο αυτοσυντήρησης

Το διεθνές δίκαιο, οι διεθνείς θεσμοί, ο ΟΗΕ και κάποιες Συμβάσεις υποχρεωτικών για τους συμβαλλόμενους προνοιών (με την έννοια ότι τις ενσωματώνουν στο εσωτερικό δίκαιο) είναι μεγάλη κατάκτηση του πολιτικού πολιτισμού των ανθρώπων. Πόρρω απέχουν βέβαια από την ισχύ ανάλογων και αντίστοιχων προόδων του πολιτικού πολιτισμού του κλασικού διαπολιτειακού συστήματος.

Κάτι που στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητο, είναι το γεγονός ότι το διεθνές δίκαιο και οι διεθνείς θεσμοί δεν αφορούν κάποια παγκόσμια δικαιοσύνη προάγγελο κάποιας παγκόσμιας εξουσίας ή και παγκόσμιου κράτους. Είναι δίκαιο της διεθνούς τάξης, η οποία επικάθεται πάνω στις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές των θουκυδίδειων αξιωμάτων: Σε ένα κόσμο διαφορετικών εθνοκρατών διαφορετικής ισχύος και διαφορετικής πολιτικής ανθρωπολογίας «δίκαιο έχει όποιος έχει ίση δύναμη (δηλαδή ισορροπία δυνάμεων). Όταν αυτό δεν ισχύει ο δυνατός επιβάλλει ότι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί και προσαρμόζεται» ή και εξαφανίζεται. Τους Μήλιους οι δημοκράτες Αθηναίοι τους εξόντωσαν.
Διόλου τυχαία, όταν επαναπατριστήκαμε στην Ελλάδα κατάπληκτοι από αυτά που ακούγαμε και διαβάζαμε, προτείναμε δημόσια το κράτος αντί να στηρίζει μέσα μαζικής παραπληροφόρησης και να ενθαρρύνει την επιστημονική παρακμή, καλά θα έκανε να διαθέσει ένα σχετικά μικρό κονδύλι και να διανέμει τον «Πελοποννησιακό Πόλεμο» του Θουκυδίδη σε όλους τους Έλληνες.
Εκεί είναι όλα τα αξιώματα. Και επειδή, όπως είπε και ο Περικλής, «περισσότερο φοβούμαι τα ιδικά μας σφάλματα, παρά τα σχέδια των εχθρών μας» (Θουκυδίδου Α144), η παραγνώριση των αξιωμάτων οδήγησε σε φρικτά σφάλματα και στην σημερινή φρικτή κατάσταση των νεοελλήνων. Αναπόδραστα πλέον πολλά έπονται. Εξ ου και η διάγνωση των παθολογιών είναι σημαντική υπόθεση. Οι εξελίξεις στην Συρία αλλά και σε πολλές άλλες δύσμοιρες χώρες της περιφέρειάς μας και στον υπόλοιπο κόσμο καταμαρτυρούν τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές και την καθημερινή επαλήθευση των θουκυδίδειων αξιωμάτων.
Επειδή ισχύει το scripta manent αυτά που καθημερινά επαληθεύονται και που μπορούν να τα δουν και οι πνευματικά τυφλοί, λογικά θα έπρεπε να οδηγήσουν αναρίθμητους φορείς επιστημονικών τίτλων να καταθέσουν τα διπλώματά τους για να κάνουν άλλη δουλειά και αναρίθμητους πολιτικούς να πουν ένα μεγάλο συγγνώμη και να πάνε στα σπίτια τους.
Οι αναλύσεις, εκτιμήσεις και παραδοχές για το κράτος και τη διεθνής πολιτική (ή όπως λέμε της «πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος») είναι πολύ σοβαρό ζήτημα και ο πόλεμος η ασθένεια της διεθνούς πολιτικής. Αντίστοιχα και ανάλογα με την συμβατική ιατρική, λάθος διάγνωση οδηγεί σε λάθος θεραπεία ή κρατικό ύπνο αξύπνητο.
Aνθόσπαρτη παγκοσμιοποιημένη ζωή
Έτσι παρά το γεγονός πως ίαση δεν βλέπουμε να επέρχεται στο εγγύς μέλλον, καλά κάνουμε να αναφέρουμε μερικές πασίδηλες πλέον παθολογίες μαζί και να διατυπώσουμε κάποιες κατά τα άλλα αυτονόητα ορθολογιστικές θέσεις: Κυριάρχησαν φαντασιόπληκτα θεωρήματα και ιδεολογήματα περί μιας ανθόσπαρτης παγκοσμιοποιημένης μεταψυχροπολεμικής ζωής η οποία «θα καθιστούσε το κράτος περιττό», καθότι αυξάνεται ο αριθμός των αλτρουιστικών ΜΚΟ, των χορευτών-πολιτικών, των πολιτικών-κουμπάρων, των κοινωνικών συναντήσεων «επιστημόνων», των διεθνικών δρώντων τύπου Σόρος και ασφαλώς της διπλωματίας του ζεϊμπέκικου και των συναισθηματικών φορτίσεων.
Αντίστροφα, η ορθολογιστική πολιτική σκέψη διώχθηκε. Όσοι έλεγαν τα αυτονόητα έγιναν στόχος βάναυσων επιθέσεων. Πυροβολούσαν όσους προειδοποιούσαν για τις αναπόδραστες αρνητικές συνέπειες όταν σε ένα κράτος οι ηγέτες νεφελοβατούν και οι αναλυτές λένε ότι εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα. Ένας μικρός αριθμός αναλυτών κόντρα στο ρέμα απελπισμένα προειδοποιούσαν ότι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και οι γιγαντιαίες ανακατανομές ισχύος και συμφερόντων θα ενεργοποιούσαν τις στρατηγικές σεισμικές πλάκες με αποτέλεσμα σεισμούς στις περιφέρειες, αλλά και στην Ευρώπη, καθότι οι αποφάσεις της ΕΕ του 1992 ήταν «άλμα στο κενό».
Επέρχονται, γραφόταν: «Κατεδαφίσεις κρατών, αλλαγές συνόρων, εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, προσφυγικά κύματα, στρατηγικές μεταφοράς βαρών και κατατριβής φίλων και εχθρών των ηγεμονικών δυνάμεων, αναθεωρητισμούς κάθε είδους και στρατιωτικές απειλές, η δε “απροετοίμαστη και βασικά άσκοπη ένταξη στην ΟΝΕ αναπόδραστα θα εξελιχθεί σε φυλακή χωρίς απόδραση”» (τα εντός εισαγωγικών 1990, 1991, 1992, 1993 και εντεύθεν το τελευταίο για την ΟΝΕ το 1999 και 2000).
Τα προβλήματα των νεοελλήνων
Τα προβλήματα των νεοελλήνων, βέβαια, έχουν βαθιές ρίζες, δύο αιώνες πίσω, όταν δολοφονήθηκε ο Καποδίστριας και όταν έτσι, παρά τις προσδοκίες μετά το 1821, ματαιώθηκε η αξίωση να αποκτήσουμε ένα αληθινά εθνικά ανεξάρτητο δημοκρατικό κράτος. Μετά το 1945 όμως ο κατήφορος επιταχύνθηκε και ο εμφύλιος ήταν η χαριστική βολή που βασικά οδήγησε στα σημερινά. Αυταρχισμός, δεσποτεία, άκριτη αστικοποίηση, εγκατάλειψη των περιφερειών και έλλειμμα υποδομών.
Μετά το «νέο 1922 του κυπριακού 1974» είχαμε το ανάλγητο δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά και οι εκατοντάδες χιλιάδες Κύπριοι αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν και η Αθήνα … συμπαραστέκεται». Ακόμη, είχαμε τα «νέα τζάκια» και την απόλυτη παρακμή του τέλους της δεκαετίας του 1980. Ακολούθησε το φούσκωμα της οικονομίας ταυτόχρονα και η προαναφερθείσα άκριτη απροετοίμαστη ένταξη στην ΟΝΕ, τα συνθήματα «λεφτά υπάρχουν» και η πρόθυμη αριστεροδεξιά προσχώρηση στις λογικές των μνημονίων για να υπάρξει πειθαρχία και συμμόρφωση του «νεοελληνικού ετερόκλητου όχλου».
Γιατί όχλο θεωρούν τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας όσοι αριστεροδεξιοί καρεκλοκένταυροι πραιτοριανοί ξένων συμφερόντων κυβερνούν τους δύο τελευταίους αιώνες. Χειρότεροι όχλου και από τους δουλοπάροικους μιας και οι τελευταίοι έκαναν «επανάσταση» ενώ οι Μακρυγιάννηδες και οι Κολοκοτρωναίοι ήταν αλήτες, αγράμματοι και αχάριστοι, επειδή «εξεγέρθηκαν» κατά της μεγαλόψυχης οθωμανικής δεσποτείας. Κάκιστοι και ακατανόμαστοι ήταν για πολλούς φορείς επιστημονικών τίτλων οι επαναστάτες της Ελευθερίας του 1821.
Έτσι, για την πλειοψηφία της ελληνικής διανόησης το χείριστο αυτό είδος ιστορικού ανθρώπου κατέληξε σε συνωστισμό και καταποντισμό στο λιμάνι της Σμύρνης. Συνηγορώντας με τους εγχώριους εθνομηδενιστές η μεγάλη αυτή προσωπικότητα και αρχικά πολύ συμπαθής σε πολλούς διανοούμενους και «ευαγή ιδρύματα», ο Ερντογάν, εκτίμησε πρόσφατα ότι έτσι την γλυτώσανε με ένα ωραίο θαλασσινό πνιγμό γιατί οι μεγαλόψυχοι νεότουρκοι θα έκαναν τους Έλληνες της Ανατολής παστούς, όπως κάνουν στα ψάρια. Αυτό έχει φαίνεται κατά νου να κάνει στους σημερινούς Έλληνες.
Έτσι στην ύστερη φάση της συμφοράς μας και αφού τα αριστεροδεξιά κακέκτυπα αστών και αστικοφιλελεύθερων κάνουν πολλές μνημονιακές κωλοτούμπες (και στην συνέχεια οι αριστεροδεξιοί εξ Εξαρχείων ορμώμενοι σχίσουν τα μνημόνια τα ΕΝΦΙΑ και όλα τα άλλα), αναμενόμενα ο νεοελληνικός «ετερόκλητος όχλος» παρά το ότι ψήφισε όχι στα μνημόνια, εισήλθε σε κατηφορικό μονόδρομο προς την άβυσσο.
Χειρότεροι από τον Δαρβίνο
Εδώ είμαστε σήμερα: Κατηφορίζοντας ένα σύστημα τεχνοκρατών, τοκογλύφων, κερδοσκόπων και εγχώριων καρεκλοκένταυρων πραιτοριανών μαστιγώνουν και εξοντώνουν τους πολίτες. Ούτε ο Δαρβίνος δεν θα έφτανε σε αυτό το σημείο. Με άλλα λόγια αργός θάνατος μετά βασανιστηρίων. Πολύ περισσότερο από «αποικία χρέους», για να θυμηθούμε τίτλο βιβλίου συναδέλφου. Ανίσχυρα θύματα διεθνικών και ανεξέλεγκτων τοκογλυφικών βρυκολάκων κατάντησαν οι κληρονόμοι των πολιτικών παραδόσεων της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας. Σόροι, σοράκια και κοράκια επέπεσαν στα νεοελληνικά πεδία, τα οποία εξοντώνει ο μεταμοντέρνος πόλεμος.
Κάποια ελπίδα ίσως υπάρχει όταν βλέπουμε ότι ένα εκπληκτικό εκατομμύριο πολιτών χωρίς βασικά πολιτική ηγεσία παρά μόνο τον μεγάλο Μίκη να εκφωνεί ένα εκπληκτικό λόγο, διαμαρτυρήθηκε στο Σύνταγμα. Και πάλι, όμως, δεν άργησαν οι ύβρεις: Είναι «ετερόκλητος όχλος» και «μάζα» (δουλοπαροίκων;) που πρέπει να καθοδηγείται από πεφωτισμένους εθνομηδενιστές/διαφωτιστές. Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν ακόμη. Συνοψίζουμε όμως με διάγνωση πασίδηλων ασθενειών, των οποίων μόνο μια σωστή θεραπεία θα φέρει ίαση.
Στο πνευματικό πεδίο: Επειδή οι ποικιλόχρωμες εθνομηδενιστικές συσπειρώσεις θόλωσαν την αλήθεια για τον άνθρωπο, το κράτος και την διεθνή πολιτική στα πεδία της σχολικής και πανεπιστημιακής μάθησης (αλλά και μέσω των μέσων μαζικής παραπληροφόρησης ευρύτερα), το αποτέλεσμα ήταν να κυριαρχήσει η αμάθεια και οι ασυνάρτητες γνώμες της εθνομηδενιστικής σπουδαιοφάνειας. Επιπλέον εδώ και δεκαετίες όταν πεις το αυτονόητο γίνεσαι στόχος δολοφονιών χαρακτήρων από «αλήτες» (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου) που κατέχουν πέννες και όταν πεις αντικειμενικό επιχείρημα επισκιάζεται από κύμα ηλίθιων και γι’ αυτό αήττητων συνθημάτων. Αντίσταση λοιπόν, πνευματική.
Δολοφονίες χαρακτήρα
Στο θεσμικό και πολιτικο-οικονομικό επίπεδο: Εάν υπήρχε κάτι μείζον και ουσιώδες από την ένταξη και την συμμετοχή στους δυτικούς οργανισμούς και ιδιαίτερα στην ΕΕ θα ήταν η ενδυνάμωση του κράτους και των θεσμών του: Βελτίωση των κρατικών δομών και υποδομών, δημιουργία αποτελεσματικών θεσμών, βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, συγκρότηση συμμαχιών και η συνδιαμόρφωση αποφάσεων που αφορούν την χώρα.
Το απίστευτο δόγμα «ανήκουμε στην Δύση» αντί «συμμετέχουμε ισότιμα και αγωνιζόμαστε για ισόρροπες σχέσεις», είχε ως αποτέλεσμα να ακυρωθεί κάθε πιθανό πλεονέκτημα. Επιπλέον, μεταξύ πολλών άλλων, η θέση πως απαιτείται προσδιορισμός και ιεράρχηση των εθνικών συμφερόντων προκάλεσε ύβρεις του είδους: «κάποιοι μιλούν για το εθνικό συμφέρον της Μαριορής» ή «στον σύγχρονο κόσμο του Χοσπμπάουμ αναφορά στην Ελληνικότητα είναι κατιτί αναχρονιστικό».
Στρατηγική; Όχι βέβαια!, γιατί «η αποτρεπτική στρατηγική είναι πολεμοκάπηλη και εθνικιστική προσέγγιση». Που να εξηγήσεις ότι η αποτροπή ενός αμυνόμενου κράτους είναι αυτό που λέει και ορίζει η έννοια «αποτροπή» ή να ορίσεις την τουρκική απειλή με όρους αξιωμάτων της στρατηγικής θεωρίας! Δολοφονίες χαρακτήρα κάθε ορθολογιστικής πολιτικής σκέψης, ζεϊμπέκικα, μυστικές διαπραγματεύσεις κατευνασμού και πολλά άλλα. Χωρίς ισχυρό και θεσμικά οργανωμένο κράτος (από Έλληνες όχι από ξένους που το υποτάσσουν για να το ληστεύουν) διέξοδος δεν υπάρχει.
Απώλεια κυριαρχίας
Απώλεια κυριαρχίας: «Βιώσιμο κράτος είναι αυτό που μπορεί να εφαρμόσει αυτό που προνοεί το διεθνές δίκαιο για την Επικράτειά του», έγραψε ένας από τους μεγαλύτερους στοχαστές των διεθνών σχέσεων, ο Hans Morgenthau. Εμείς παρά τις αρχικές αποφάσεις όσον αφορά τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου όσον αφορά τα χωρικά ύδατα, υποχωρήσαμε. Συντομογραφικά υπενθυμίζουμε ότι πέραν της απώλειας κυριαρχίας στο Αιγαίο δεν εκμεταλλευτήκαμε τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας ο οποίος μαζί με αυτό της Κύπρου είναι από τους μεγαλύτερους του πλανήτη.
Χωρικά ύδατα, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ μπήκαν στο ράφι, ενώ ο συνδυασμός εθιμικών πλέον πρακτικών, του ολοένα και πιο έντονου τουρκικού αναθεωρητισμού και των στρατηγικών παιγνίων των ηγεμονικών δυνάμεων, οδηγούν στην οριστική απώλεια πλουτοπαραγωγικών πόρων και γεωπολιτικού ρόλου και θέσης η οποία θα καθιστούσε το κράτος ισχυρό και θα διασφάλιζε τις μελλοντικές γενιές Ελλήνων.
Εφαρμογή λοιπόν του διεθνούς δικαίου, κάτι που απαιτεί, επιτέλους, εθνική στρατηγική. Στρατηγική παγίδα με μεγάλη αχίλλειο πτέρνα στην Ανατολική Μεσόγειο: Τα προαναφερθέντα σχετίζονται και με τα γεγονότα της Ανατολικής Μεσογείου στην Μεγαλόνησο Κύπρο, η οποία υπήρξε θύμα της παρηκμασμένης Αθηναϊκής «μητρόπολης».
Εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων και μιας πιθανής μελλοντικής Τουρκίας με άλλο καθεστώς και πολύ πιθανό ξανά συμμάχου των ΗΠΑ, η Κυπριακή Δημοκρατία (που βρίσκεται όπως όλοι ξέρουν στο σημαντικότερο γεωοπολιτικό σημείο του πλανήτη και πλέον όλοι γνωρίζουμε ότι κάθεται πάνω σε μεγάλους πλουτοπαραγωγικούς πόρους) διολισθαίνει προς την Άγκυρα. Με την δολοφονική Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία οδηγείται μονίμως στα πεδία της Τουρκικής επικυριαρχίας. Δεν είναι μόνο ότι πολλά χάνονται συμπεριλαμβανομένων «νόμιμων» πλέον προεκτάσεων των Τουρκικών διεκδικήσεων σε όλο το Αιγαίο (ο ενδιαφερόμενος να δει τουρκικούς χάρτες των θαλάσσιων συνόρων της «Νέας Κύπρου» της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας).
Κυρίως παγιδεύεται στρατηγικά η Ελλάδα. Οι δε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες της Μεγαλονήσου καταδικάζονται σε αργό θάνατο. Κάτι τέτοιο ακυρώνει προγραμματικά κάθε αξίωση Ελληνικής εθνικής στρατηγικής. Τα αίτια μιας τόσο μεγάλης συμφοράς απαιτείται να αντιμετωπιστούν: «Η Κύπρος δεν είναι μακριά». «Οι κύπριοι δεν αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν με συνομοσπονδία με την Τουρκία και εμείς συμπαραστεκόμαστε αλλά εμείς το αποτρέπουμε ρητά και ξεκάθαρα».
Δυνατότητα ανοδικού αναπροσανατολισμού
Τέλος, όταν πρόσφατα κάτι μουρμούρισε η Αθήνα για τα στρατεύματα και τις εγγυήσεις μείναμε στην μια όψη του νομίσματος καθότι στην άλλη διαιωνίστηκε η θέση «για το είδος της λύσης αποφασίζουν μόνοι τους οι Κύπριοι και όχι η Αθήνα». Μια από τα ίδια δηλαδή. Απώλειες σε όλα τα μέτωπα, εκμηδένιση συμφερόντων, απουσία στρατηγικής και ραγδαία μετεξέλιξη των νεοελλήνων σε αναλώσιμο είδος. Άμεση υιοθέτηση αποφάσεων λοιπόν που αποτρέπουν μετατροπή της Κύπρου σε μεγάλη Ελληνική Αχίλλειο πτέρνα και σε ανεπίστροφη στρατηγική παγίδευση των νεοελλήνων.
Υπάρχει δυνατότητα ανοδικού αναπροσανατολισμού; Δύσκολο να απαντηθεί αλλά σίγουρο είναι ότι η απόφαση ανήκει στα εγκαταλειμμένα μέλη της Ελληνικής και Κυπριακής κοινωνίας. Μια ειρηνική μη εμφύλια Επανάσταση για αναπροσανατολισμό και ανασύνταξη δεν είναι απλή ή εύκολη υπόθεση. Αναπροσανατολισμό δημοκρατικό και ανεξαρτήτως θυσιών επανάκτηση σε πρώτη φάση της συλλογικής μας ελευθερίας, δηλαδή της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Ορθολογιστικά μιλώντας, πάντως, οι πολίτες απαιτείται να ξέρουν πως ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας, δηλαδή σε μια κατάσταση όπου το (όποιο) κράτος βρίσκεται υπό καταστολή και έξωθεν εξάρτηση, μόνο αν υπάρχει συλλογικό ένστικτο επιβίωσης μπορούν να σταθούν όρθιοι και να αυτό-οργανωθούν.
Τέλος, ποιος είμαι εγώ που τα λέω αυτά; Ποιος είσαι εσύ που θα μας πεις τι θα κάνουμε, θα διερωτηθεί εύλογα κάποιος. Μα μόνο ένας ταπεινός πολίτης. Ξεχάστε όλα τα άλλα. Κυρίως όχι πολύ εμπιστοσύνη σε επιστημονικούς τίτλους. Λογική και ένστικτο αυτοσυντήρησης χρειάζεται και λογικά τα έχουν όλοι οι πολίτες. Ως πολίτες πρέπει λοιπόν να λειτουργούμε και με όρους ενστίκτου επιβίωσης. «114» λέγαμε παλιά.
Πηγή