Το εργατικό κόστος στον εξορυκτικό κλάδο

Το ποσοστό επιβάρυνσης του εργατικού κόστους, του ελληνικού εξορυκτικού κλάδου, δεν περιορίζεται μόνο στις εισφορές προς τα ταμεία, αλλά επιβαρύνεται με έμμεσα κόστη τα οποία πολλές φορές είναι αδύνατον να υπολογιστούν.

Στην Ελλάδα το εργατικό κόστος ανά μονάδα παραγωγής προϊόντος είναι αυξημένο σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες για πολλούς λόγους, όπως παραγωγικότητα και αυξημένες εισφορές για τα ταμεία.

Οι περισσότεροι βέβαια μη όντας εξοικειωμένοι με την έννοια της παραγωγικότητας η μη έχοντας γνώση αριθμητικών αποτελεσμάτων άλλων χωρών, συγκρίνουν μόνο τα ποσοστά των εισφορών προς τα ασφαλιστικά ταμεία που καταβάλλονται ανά χώρα και έτσι καταλήγουν στο ότι το εργατικό κόστος είναι αυξημένο σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη κατά ένα ποσοστό.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν το ποσοστό αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

Για τον εξορυκτικό κλάδο η απάντηση είναι άμεση και αρνητική.

Το ποσοστό επιβάρυνσης του εργατικού κόστους, του Ελληνικού εξορυκτικού κλάδου, σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ένωσης δεν περιορίζεται μόνο στους συντελεστές με τους οποίους καταβάλλονται οι εισφορές προς τα ταμεία, επί πλέον επιβαρύνεται με έμμεσα κόστητα οποία πολλές φορές είναι αδύνατον να υπολογιστούν.

Ένα από αυτά τα κόστη είναι το εμμέσως επιβαλλόμενο με το "ακατανόμαστο" Π.Δ. 113/2012 (θα επανέλθω με άλλο άρθρο για τα παράλογα του ΠΔ αυτού) με το οποίο για να μπορεί ένας εργαζόμενος να αποκτήσει άδεια χειρισμού οποιουδήποτε μηχανήματος έργου, απαιτείται να έχει πραγματοποιήσει κατ’ ελάχιστον 300 ημερομίσθια ως βοηθός χειριστού δηλαδή να αμείβεται από τον εργοδότη του, ως επί πλέον εργαζόμενος επί ένα έτος.

Ένα δεύτερο έμμεσο κόστος προκαλείται από τους αργούς ρυθμούς αδειοδότησης των έργων. Πολλές φορές υπάρχει ανάγκη επέκτασης των έργων (ιδίως των υπογείων έργων) πέραν των εγκεκριμένων ορίων της ισχύουσας ΑΕΠΟ (τροποποίηση αυτής), με αποτέλεσμα ο εκμεταλλευτής να αναστέλλει τις εργασίες σε κάποιο εργοτάξιο, φυσικά διακρατώντας και αμείβοντας κανονικότατα το προσωπικό του. Το κόστος αυτό δεν είναι ποτέ δυνατόν να υπολογιστεί διότι ο χρόνος της αδειοδότησης, σε αντίθεση απ’ ότι προβλέπεται στην νομοθεσία μπορεί να καθυστερήσει ακόμα και πέντε χρόνια.

Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης για το ποια λύση μπορεί να δοθεί στα πάρα πάνω αναφερόμενα και εμμέσως δημιουργούμενα κόστη.

Η μείωση του κόστους αδειοδότησης των χειριστών μπορεί να επιτευχθεί μέσω ΟΑΕΔ, ο οποίος δημιουργώντας ταχύρυθμα εκπαιδευτικά προγράμματα και μάλιστα επιδοτούμενα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, εντός τριμήνου να απονέμει το δίπλωμα χειρισμού μηχανήματος έργου στον εκπαιδευόμενο και στην συνέχεια ο εργοδότης αφού τον χρησιμοποιήσει ως βοηθό χειριστού για δύο μήνες, στις συνθήκες του έργου του, αυτός να ονομάζεται αυτόματα χειριστής του μηχανήματος έργου επί του οποίου έχει εκπαιδευτεί.

Για τις Άδειες Χειριστών Μηχανημάτων Έργου δείτε κι εδώ

Για το δεύτερο έμμεσο κόστος την λύση την έχει δώσει ήδη ο νομοθέτης, αλλά δυστυχώς δεν εφαρμόζεται, μάλλον επειδή δεν το θέλει η Δημόσια Διοίκηση, η λύση είναι οι μελέτες να εγκρίνονται από πιστοποιημένους αξιολογητές όπως προβλέπεται στο άρθρο 16 του Νόμου 4014/2011.

Με όσα έχουν αναφερθεί πάρα πάνω, νομίζω ότι γίνεται κατανοητό και από τον πλέον άσχετο με τα εργασιακά, γιατί το εργατικό κόστος, ιδιαίτερα του εξορυκτικού κλάδου είναι αυξημένο σε βαθμό που δεν μπορεί να υπολογιστεί και φυσικά δεν είναι ανταγωνιστικό με το εργατικό κόστος των υπολοίπων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Του Ματθαίου Κωνσταντινίδη, Γεν Γραμματέα του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων

oryktosploutos.net