Κράτος, μίζες και εξοπλισμοί

Γράφει ο Τάσος Καραμήτσος


Κάθε φορά που χάνεται ένας πιλότος της Πολεμικής Αεροπορίας σε ώρα υπηρεσίας θυμόμαστε -εν είδει μνημοσύνου- τα ίδια και τα ίδια. Πρέπει δηλαδή να χάσει κάποιος τη ζωή του για να αντιληφθούμε ότι άνθρωποι με τέτοιου είδους εξειδίκευση και ικανότητα και με τόσο επικίνδυνη και εξοντωτική δουλειά που κάνουν λόγω συνθηκών (ουσιαστικά το Αιγαίο είναι εμπόλεμη ζώνη) δεν γίνεται να παίρνουν λιγότερα από τον κάθε χαβαλέ-κομματόσκυλο που περνάει την ώρα του σε κάποια δημόσια υπηρεσία;



Θα μπορούσε να φέρει κανείς το εύκολο παράδειγμα για το ότι κάθε αγράμματος Καρανίκας λαμβάνει μεγαλύτερο μισθό από έναν συνομήλικό του που είναι αρχηγός Μοίρας σε μια πολύ δύσκολη Μονάδα στην Αεροπορία. Δυστυχώς το φαινόμενο του κομματικού κράτους δεν ξεκίνησε από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από την εποχή της χούντας και μετά. Με κορύφωση βέβαια τις δεκαετίες από το 1980 και έπειτα, όπου με διάφορες φόρμουλες διορίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες κομματικοί υπάλληλοι, οι οποίοι είτε μονιμοποιήθηκαν είτε άλλαζαν (μπαινόβγαιναν στο Δημόσιο) ανάλογα με το κόμμα που ερχόταν στην εξουσία.



Αν υπολογίσει η κυβέρνηση το κονδύλι που δαπανάται σήμερα για άχρηστες θέσεις κομισάριων υπουργών και άλλων παραγόντων και κάτσει και το συγκρίνει με το πόσα λεφτά χρειάζονται για να ξαναγίνουν ευπρεπείς οι μισθοί των πιλότων είμαι σίγουρος ότι θα εκπλαγεί. Αρκούν μερικά εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο για να παίρνουν ακόμα και ένα χιλιάρικο παραπάνω οι άνθρωποι που ζουν στα όρια του θανάτου κάθε μέρα στο Αιγαίο.


Αλλά και στους εξοπλισμούς κάτι παρόμοιο γίνεται με τη σπατάλη και ίσως τις αδιαφανείς συναλλαγές. Τον Φεβρουάριο του 2015 μία από τις πρώτες πράξεις της νέας επαναστατικής κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν να υπογράψουν την ανακατασκευή κάτι σάπιων αεροπλάνων 60 ετών έναντι 500 εκατ. δολαρίων (αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας).


Είμαστε τρία χρόνια μετά και κανένα από αυτά τα σαπάκια δεν πετάει στο Αιγαίο, αλλά τα λεφτά έχουν δοθεί σχεδόν όλα.



Γιατί, λοιπόν, με αυτό το μισό δισεκατομμύριο δεν επισκεύαζαν τα υφιστάμενα μαχητικά ή δεν έκαναν νέες αγορές; Αραγε «κονόμησε» κανείς από αυτήν τη δουλειά ή ήταν μια ακόμη αστοχία η σύμβαση αυτή; Ωστόσο, κανένα κόμμα, μηδέ εξαιρουμένης της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν μιλάει γι’ αυτό το τεράστιο σκάνδαλο που βρίσκεται σε εξέλιξη.



Είμαι σίγουρος ότι ήδη ορισμένοι -δηλαδή οι έμποροι όπλων- τρίβουν τα χέρια τους γιατί κάτω από αυτή την πίεση θα αρχίσει το πάρτυ στους εξοπλισμούς και οι απευθείας αναθέσεις, με τα γνωστά αποτελέσματα της μίζας, της αδιαφάνειας και της έλλειψης αποτελεσματικότητας. Και όπλα θα πάρουμε -έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται διαφορετικά, μια που οι ένοπλες δυνάμεις έχουν διαλυθεί από τα μνημόνια- και κάποιοι θα γίνουν... Τσοχατζόπουλοι.
Πηγή