Η πλάνη της Ευρώπης και η καταστροφική πολιτική Ομπάμα – Τι επιδιώκει ο Βλαντιμίρ Πούτιν;

Λόγω των ραγδαίων εξελίξεων στη Συρία, το τελευταίο διάστημα γίνεται αρκετός λόγος για το ρόλο, τη δύναμη, και τις επιδιώξεις της Ρωσίας. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, κάνει μια συστηματική προσπάθεια επιστροφής στην παλιά δόξα της Σοβιετικής Ένωσης και έχει καταφέρει πολλά σε αυτή την κατεύθυνση.

Την ίδια στιγμή είναι σαφές ότι ο δρόμος της επιστροφής στην παλιά δόξα δεν είναι στρωμένος με ρόδα και τα συστημικά-εσωτερικά προβλήματα της Ρωσίας είναι σοβαρά.

Μια σοβαρή ανάλυση της πορείας της Ρωσίας μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αποδεικνύει ότι το σοβιετικό σύστημα επιβίωσε και από την επόμενη ημέρα της διάλυσης ετοιμάζει την επιστροφή και σήμερα πλέον είναι παρών με άγριες διαθέσεις.

Εκείνο που πολλοί αποτυγχάνουν να αντιληφθούν είναι ότι η Σοβιετική Ένωση δεν εξαφανίστηκε από τη Δύση. Απλά οδηγήθηκε σε διάλυση από τη σωστή πολιτική του Προέδρου των ΗΠΑ, Ρόναλντ Ρέηγκαν, αλλά κυρίως από τις συστημικές αποτυχίες στο εσωτερικό της.

Η Σοβιετική ελίτ, παρά την διάλυση του Ανατολικού Μπλοκ και την ανεξαρτητοποίηση των Σοβιετικών Δημοκρατιών, παρέμεινε αλώβητη, ειδικά στη Ρωσία. Ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες παρέμειναν ως είχαν, η σοβιετικού τύπου οικονομία πέρασε στην ελεγχόμενη από το κράτος ολιγαρχία, και αυτό που γνωρίζαμε ως κομμουνισμό, μετεξελίχθηκε σε εθνικισμό. Και η ανοικοδόμηση άρχισε την επόμενη ημέρα της διάλυσης.

Στις αρχές του 1990 η κρατική γραφειοκρατία της Ρωσίας εξέδωσε δυο κείμενα βαρύνουσας σημασίας, που λίγοι θυμούνται:



Το πρώτο είναι το “Δόγμα του Εγγύς Εξωτερικού”, βάση του οποίου η Ρωσία διατηρούσε κρίσιμα συμφέροντα στις γειτονικές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Το δεύτερο ήταν, το “Παράλληλο Δόγμα” του “Ρωσικού Κόσμου”, το οποίο προέβλεπε την επανένωση όλων των κοινοτήτων που μιλούν τη ρωσική γλώσσα σε ένα ενιαίο έθνος-κράτος.

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ήταν αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών, έγινε Πρωθυπουργός και μετά, Πρόεδρος της Ρωσίας. Την επομένη της προσάρτησης της Κριμαίας, ο κ. Πούτιν μίλησε για Ρωσικές μειονότητες που έχουν εγκλωβιστεί στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, και για το Ρωσικό έθνος, που έχει γίνει η μεγαλύτερη εθνότητα στον κόσμο που είναι χωρισμένη από σύνορα, στέλνοντας σαφές μήνυμα για την ανατολική Ουκρανία, και τις ρωσικές κοινότητες στις Βαλτικές Δημοκρατίες και τη Κεντρική Ασία.

Αποτελεί στρατηγικό στόχο του Ρώσου Προέδρου και της Μόσχας, να δημιουργήσει ξανά τη Σοβιετική Ένωση, ως μια γεωπολιτική ενότητα ή ακόμη και ένα ενιαίο κράτος. Λίγο πολύ μια Ευρασιατική κοινότητα με τη Ρωσία να έχει την πρωτοκαθεδρία. Θα μπορούσε να επί κανείς ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν το έχει σχεδόν καταφέρει.

Με εξαίρεση τις βαλτικές χώρες, που είναι μέλη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και τη Ουκρανία, οι υπόλοιπες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, είναι πλέον στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας, με την Κίνα, να είναι η μόνη δύναμη, στην Κεντρική Ασία, που αμφισβητεί τη πρωτοκαθεδρία της.

Ο Πούτιν έχει, επίσης, ως στρατηγικούς στόχους, την αποδυνάμωση-εξαφάνιση οποιασδήποτε δύναμης αμφισβήτησης στην Ευρώπη, δηλαδή τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ ή την ΕΕ και την επαναφορά σε ρόλο παγκόσμιας δύναμης μέσω υποστήριξης καθεστώτων τύπου Άσαντ στη Συρία και στρατηγικών συμμαχιών με περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν και η Τουρκία (του δίνει τη δυνατότητα να πλήξει το ΝΑΤΟ εκ των έσω).

Δυστυχώς, οι Ευρωπαϊκές ηγεσίες εδώ και πάρα πολλά χρόνια κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, έναντι αυτών των επιδιώξεων και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις όχι μόνο δεν καταλάβαιναν, αλλά ήταν και εθελοντές συμπαραστάτες στο παιχνίδι της Μόσχας.

Το σχέδιο του Προέδρου της Γαλλίας, Ζάκ Σιράκ και του Καγκελάριου της Γερμανίας, Γκέρχαρντ Σρέντερ (υπαλλήλου του Πούτιν), για τη δημιουργία της “Ευρωπαϊκής Ένωσης Ασφάλειας και Άμυνας”, μιας στρατιωτικής συμμαχίας με τη Ρωσία, που θα παράκαμπτε τις ΗΠΑ και λειτουργούσε παράλληλα ή θα αντικαθιστούσε το ΝΑΤΟ, αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα της εγκληματικής πολιτικής των ευρωπαϊκών ηγεσιών.

Την ίδια στιγμή, που στην Ευρώπη μειώνονταν οι αμυντικές δαπάνες, ο Πούτιν και η Ρωσία, προχωρούσαν σε μαζική ενίσχυση οπλικών συστημάτων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη ανισορροπία στη ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Εξίσου καταστροφική ήταν και η πολιτική των κυβερνήσεων του Μπαράκ Ομπάμα, στις ΗΠΑ. Δεν αντέδρασε καθόλου στις επεκτατικές πολιτικές του Πούτιν στην Ουκρανία και τον Καύκασο, και ακολούθησε παθητική στάση στη Μέση Ανατολή από το 2015, εφαρμόζοντας μάλιστα μια δραστήρια συνεργασία με το Ιράν, βάζοντας απέναντι τον παραδοσιακό σύμμαχο της Δύσης, το Ισραήλ.

Ο Πούτιν, τα κατάφερε όλα αυτά, με εξαίρεση την Κριμαία, χωρίς χρήση στρατιωτικής δύναμης. Εφάρμοσε μέσα και στρατηγικές που γνωρίζει καλά από την πολύχρονη καριέρα του στις μυστικές υπηρεσίες. Δημιουργία δικτύων για κατασκοπία και επιρροή σε ξένες χώρες, κομμουνιστικά και ακροδεξιά κόμματα, επιχειρηματίες και εταιρίες που επιδιώκουν το κέρδος μέσα από το εμπόριο Ανατολής και Δύσης.

Δεν είναι όμως όλα ρόδινα, για τον πρώην επικεφαλής της KGB και τη Ρωσία. Τα εσωτερικά προβλήματα στη Ρωσία είναι μεγάλα. Δημογραφικά είναι μια βαθιά γερασμένη χώρα. Η οικονομία της βασίζεται σε πήλινα πόδια, ειδικά με τη μείωση του πλεονεκτήματος στον ενεργειακό τομέα. Και βέβαια, η έλευση της κυβέρνησης Τράμπ, στην Ουάσιγκτον, και η έμφαση του Αμερικανού Προέδρου στο εθνικό συμφέρον, περιπλέκουν και δυσκολεύουν ακόμη πιο πολύ τα πράγματα για τον Πούτιν και τη Μόσχα.

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Πηγή: hellasjournal.com