Γιατί η επιβολή της τεχνολογίας στη νηπιακή ηλικία είναι επικίνδυνη;

Μετά τα βιντεοπαιχνίδια που πούλησαν σε εκατομμύρια παιδιά σακατεύοντάς τα με ολέθριες συνέπειες, αυτή τη φορά επιμένουν μέσω e-toys (ηλεκτρονικών παιχνιδιών) να μάθουν τα νήπια να γράφουν κώδικες πληροφορικής τους οποίους αν καταφέρουν μεγαλώνοντας να αναπτύξουν επαρκώς, θα υφαρπάξουν πάλι τα ίδια κεφάλαια για ένα κομμάτι ψωμί.

Στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τα επενδυτικά λόμπι στις τεχνολογικές βιομηχανίες είναι πολύ ισχυρά και πιέζουν τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν την ψηφιακή μάθηση, αλλά και να «εξορύξουν» ιδέες που θα μετατραπούν σε χρήμα, «σκάβοντας» ανάμεσα στις πιο μικρές και ευαίσθητες ηλικίες όπως είναι τα νήπια και οι μαθητές δημοτικού!

Η άκριτη εισαγωγή στα σχολεία τεχνολογικών εφαρμογών που δεν έχει αποδειχτεί με συστηματικές έρευνες ότι έχουν παιδαγωγικό χαρακτήρα, έχει μόνο στόχο το κέρδος των εταιρειών που τις δημιουργούν , την ανίχνευση φτηνών μελλοντικών προγραμματιστών, καθώς και τη συλλογή μεγαδεδομένων που θα κατευθυνθούν σε υπερεθνικές δομές.

Το δυτικό τεχνοφεουδαρχικό μοντέλο, μόρφωμα της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού που δολίως επιβλήθηκε και στη δύστυχη χώρα μας, γεννάει τέρατα.

Παρά την παραπλανητική μίσθαρνη δήθεν επιστημονική έρευνα που έχει αναπτυχθεί περί των ευεργετημάτων της τεχνολογίας και των e-toys στα νήπια και στα παιδιά, η πικρή αλήθεια είναι ότι η ψηφιοποίηση της απασχόλησης των μικρών παιδιών, τα εκθέτει σε παρακολούθηση συνθετικών εικόνων σε οθόνες, βλάπτοντας ανεπανόρθωτα την ικανότητα συγκέντρωσης, το σχηματισμό αυθεντικών ειδώλων και την ανάπτυξη φανταστικών αναπαραστάσεων .

Όχι μόνο τα νήπια και οι μαθητές δημοτικού υποχρεώνονται να μάθουν πώς να δημιουργούν σκριπτάκια [3], αλλά και επί της ουσίας να παρέχουν τα προσωπικά τους δεδομένα, μέσω υποτιθέμενων καινοτόμων εκπαιδευτικών διαδικασιών.

Λογισμικά και για το εκκλησίασμα

Στις ΗΠΑ όπου οι business as usual είναι πιο προχωρημένες, το κυνήγι επεκτείνεται ακόμα και στις διάφορες …εκκλησίες.

Οι Αμερικανοί κληρικοί παροτρύνονται όχι μόνο να αγοράσουν λογισμικά μεγαδεδομένων που κάνουν φύλλο-φτερό τα προσωπικά δεδομένα του ποιμνίου, αλλά και να πείσουν τα παιδιά των πιστών τους, μέσω κηρυγμάτων, να μάθουν να γράφουν σκριπτάκια από μικρά.

Για την πληρέστερη προώθηση των Τεχνολογιών Πληροφορίας & Επικοινωνιών (ΤΠΕ) επιστρατεύονται και πολυάριθμα ιστολόγια που καταπιάνονται ακόμα και αποκλειστικά με την υποτιθέμενη …θεολογία της Τεχνητής Νοημοσύνης, σύμφωνα με την οποία η ενασχόληση μ’ αυτήν από την πιο τρυφερή ηλικία είναι πολυ-επιστημονική προσέγγιση εκπαίδευσης στις θετικές επιστήμες.

Στις ΗΠΑ κάνουν θραύση τα λογισμικά για …ποίμνια. Όλα τα προσωπικά δεδομένα, οι δωρεές προς τον τοπικό ναό, οι οικογενειακές σχέσεις, κάθε προσωπική κίνηση των πιστών καταγράφεται από το μεγάλο «αδελφό», τα μεγαδεδομένα

Τα ίδια ιστολόγια που παροτρύνουν για εκπαίδευση νηπίων σε κώδικες, χρηματοδοτούνται από εταιρείες που πουλάνε e-toys, λογισμικά διαχείρισης… εκκλησιάσματος και εφαρμογές (apps) με ημερήσιες προσευχές (!), προωθώντας την ιδέα πώς η εκπαίδευση στην Τεχνητή Νοημοσύνη θα εισάγει τα παιδιά των πιστών σε μια αναδυόμενη τεχνολογία που θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον τους.

Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιείται βασικά σε όλες τις χώρες, οπότε η Ελλάδα δεν εξαιρείται. Στη χώρα μας η Τεχνητή Νοημοσύνη ακόμα αναφέρεται συγκεκαλυμμένα, για τα ορθόδοξα …ποίμνια δεν είδαμε ακόμα ανάλογα λογισμικά!, αλλά γενικότερα η συμμετοχή των νηπίων και παιδιών στις ΤΠΕ προωθείται πονηρά διατυπωμένη ως «ενεργός συμμετοχή, αυτενέργεια και δημιουργικότητα», ώστε οι ανυποψίαστοι γονείς να εντυπωσιάζονται.

Οι δημιουργοί της τεχνολογίας την απαγορεύουν αυστηρά στα παιδιά τους

Παρά τις αντίθετες μελέτες για αποφυγή έκθεσης νηπίων και παιδιών στις ΤΠΕ, το έργο της εκμάθησης σκριπτ διατάσσουν τα Υπουργεία Παιδείας των κρατών, ενώ το υλοποιούν διάφοροι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί οργανισμοί, με το αζημίωτο φυσικά.

Με τέτοιου είδους αφηγήματα το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα αφού πούλησε ό,τι ήταν δυνατόν να πουλήσει, πουλάει τον ίδιο τον σάπιενς, ρίχνοντας το φανταστικό χρήμα του στις τεχνολογικές εταιρείες, πιέζοντας αντίστοιχα τις κυβερνήσεις να το εντάξουν στα σχολικά προγράμματα, ελπίζοντας να το μετατρέψει σε πραγματικές αξίες, πριν σκάσει η φούσκα.

Τα υπερεθνικά τραπεζικά σχήματα και οι τεχνολογικοί κολοσσοί που τείνουν τελικά να κυβερνήσουν την ανθρωπότητα, προσπαθούν επί της ουσίας να πουλήσουν τη ψηφιοποίηση του ανθρώπου ακόμα και στα νηπιαγωγεία, δημιουργώντας στρατιές παιδιών που θα έχουν μάθει να ζουν μέσα στην εικονική πραγματικότητα από την πιο τρυφερή τους ηλικία.

Στο σχολείο Emerson Waldorf που στέλνουν τα παιδιά τους οι ηγέτες της Σίλικον Βάλεϊ απαγορεύονται αυστηρά τα e-toys και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές

Στα καλύτερα όμως σχολεία του κόσμου, στα πιο ελιτίστικα, όπως είναι το Emerson Waldorf της Σίλικον Βάλεϊ, στο οποίο στέλνουν τα παιδιά τους οι ίδιοι οι γκουρού της τεχνολογίας, χρησιμοποιούνται αυστηρά μόνο μαυροπίνακες και μολύβια, ενώ απαγορεύονται ρητώς οι ηλεκτρονικές συσκευές κάθε είδους. Λέτε οι ίδιοι οι ηγέτες των τεχνολογικών κολοσσών να μη ξέρουν πόσο καταστροφικές είναι οι συνέπειες της χρήσης οθονών σε τρυφερές ηλικίες;

Θα πρέπει όσοι είστε γονείς ή παππούδες να σας βάζει σε σκέψη το γεγονός ότι ο ίδιος ο μακαρίτης Στηβ Τζομπς της Apple και ο Μπιλ Γκέιτς της Microsoft, λογισμικό της οποίας διανέμεται για ελεύθερη χρήση και στα ελληνικά σχολεία, απαγόρευανστα παιδιά τους όταν ήταν μικρά να αγγίζουν iPad ή να παίζουν βιντεοπαιχνίδια.

Η τεχνολογία λοιπόν πρέπει να επιβάλλεται στα παιδιά των άλλων, όχι όμως και στα δικά τους…

Μαθαίνοντας τα παιδιά να γράφουν σκριπτάκια


Όσοι δύστυχοι γονείς θέτουν το ερώτημα γιατί το παιδί τους πρέπει να μάθει από το νηπιαγωγείο να γράφει κώδικες, οι απαντήσεις που προτάσσουν οι τεχνολογικές βιομηχανίες ανά τον κόσμο (μέσω των αλωμένων εκπαιδευτικών), είναι πως αυτή η γνώση το εισάγει σε ένα είδος σκέψης που θα τα βοηθήσει πολύ στο μέλλον.

Τα παπαγαλάκια διαχέουν ότι σύντομα προηγμένες διεπαφές (ανθρώπινου εγκεφάλου-υπολογιστή) για την εκμάθηση μηχανών, κατά συνέπειαν για την ενεργοποίηση της Τεχνητής Νοημοσύνης, θα επιτρέψουν μια «drag-and-drop» εμπειρία, εκεί όπου σήμερα η εκμάθηση μηχανών απαιτεί σκριπτ! (στην Ψωροκώσταινα η drag-and-drop εμπειρία μας μάρανε).

Για όσους δεν κατάλαβαν, προετοιμάζεται το έδαφος για τον «επαυξημένο»,τσιπαρισμένο άνθρωπο – σάιμποργκ, δηλαδή εν μέρει οργανικό και κυρίως ανόργανο.

Οι θεολόγοι του τεχνομεσσιανισμού χρησιμοποιούν το επιχείρημα ότι επειδή η Γενιά Z μεγάλωσε με υπολογιστές, τάμπλετ και έξυπνα τηλέφωνα, νιώθει πολύ άνετα με τη χρήση και την ενσωμάτωσή τους στον κόσμο της. Ωστόσο, η Γενιά Ζ ως γονέας, απέτυχε να βοηθήσει τα παιδιά του να καταλάβουν ποιος θησαυρός κρύβεται κάτω από την «κουκούλα» των συσκευών που χρησιμοποιούν.

Η εκμάθηση κώδικα λοιπόν στα παιδιά είναι ένας τρόπος να κάνουν ακριβώς αυτό: να σηκώσουν την κουκούλα έτσι ώστε να μπορούν να δουν πώς λειτουργούν όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που πιάνουν στα χέρια τους.

Το ερώτημα όμως είναι γιατί πρέπει τα παιδιά μας να ενεργοποιήσουν την Τεχνητή Νοημοσύνη; Γιατί πρέπει να διδαχθούν την εκμάθησή της; Ποιος θα ωφεληθεί απ’ αυτό; Πάντως όχι τα ίδια τα παιδιά στην πλειοψηφία τους, γι’ αυτό να είστε σίγουροι.

Τα σκριπτάκια συμπληρωματικά των βιντεοπαιχνιδιών

To Κodu είναι ένα ελεύθερο λογισμικό της Microsoft που έχει εισαχθεί στα περισσότερα δημόσια εκπαιδευτικά συστήματα του δυτικού κόσμου. Στη χώρα μας εξελληνίστηκε το 2011 από ομάδα 23 φοιτητών του πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Όπως αναφέρεται στο σχετικό ενημερωτικό εγχειρίδιο, βοηθά τα παιδιά να «γίνουν συν-δημιουργοί του μέλλοντος, αφού θα διαπιστώσουν πως τα ίδια μπορούν να δημιουργούν τεχνολογία… Πολλοί συμμαθητές από διάφορα μέρη του πλανήτη κατάφεραν να κατασκευάσουν καταπληκτικά προγράμματα τα οποία εντυπωσίασαν ακόμα και τους πιο έμπειρους προγραμματιστές.

Φωτεινό παράδειγμα είναι η 12χρονη Sparrow […] που δημιούργησε ένα τόσο συναρπαστικό παιχνίδι το οποίο δεν θαύμασε μόνο το κοινό αλλά και πολλοί καταξιωμένοι προγραμματιστές της Microsoft». […]

Αντί τα παιδιά να παίζουν έξω, στη φύση, αθλώντας το σώμα τους και επικοινωνώντας μεταξύ τους, αναπτύσσοντας τη συναισθηματική τους νοημοσύνη, εφεξής είναι κλεισμένα στο δωμάτιό τους, εγκαταλειμμένα επί της ουσίας από τους γονείς τους, ―την επίσης εγκαταλειμένη Γενιά Ζ― μαθαίνοντας τον υπολογιστή τους να παίζει παιχνίδια, αρχικά προκειμένου να έχουν κάποιον να παίζει μαζί τουςκαι αργότερα για να έχουν καλά αμοιβόμενη εργασία.


Σοβαρές μελέτες στις ΗΠΑ έχουν αποδείξει τις καταστροφικές συνέπειες που έχει η ακινησία κατά μέσον όρο 10,4 ωρών την ημέρα (!) των παιδιών μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή. Μερικές από τις συνέπειες της κατάργησης του ελεύθερου παιχνιδιού με άλλα παιδιά στο ύπαιθρο, είναι η παχυσαρκία, ο διαβήτης, οι προβληματικές διαπροσωπικές σχέσεις, η ελλιπής συναισθηματική ανάπτυξη, η κατάθλιψη και το άγχος. Οι χειρότερες έρχονται αργότερα και συχνά είναι θανατηφόρες, όπως θα δείτε παρακάτω.

Κι ύστερα αναρωτιούνται πολλοί Έλληνες γονείς γιατί τα παιδιά τους έχουν καταντήσει εξαρτημένα από τον υπολογιστή, την ταμπλέτα, το έξυπνο κινητό, και τα videogames. H άλωση έχει ξεκινήσει ΚΑΙ από το σχολείο.

Είμαστε μάρτυρες αναφορών από γονείς όπου σε πάρτι παιδιών δημοτικού κάθονται σε έναν καναπέ τέσερα παιδιά με τα κινητά τους στο χέρι και στέλνουν μηνύματα στο Φέισμπουκ το ένα στο άλλο, κοιτώντας στην οθόνη το avatar (εικονική προσωπικότητα) του διπλανού τους, και όχι το πραγματικό άτομο!

Μικρά κοριτσάκια χαζεύουν άβαταρ στα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης

Όταν τα παιδιά τους όμως είναι στο σπίτι, αυτοί οι γονείς Ζ πόσες ώρες ασχολήθηκαν μαζί τους σε ουσιαστικές δραστηριότητες; Στην προ κρίσης Ελλάδα δεν παράτησαν τα παιδιά τους επειδή δούλευαν εξοντωτικά, αλλά γιατί ήθελαν να τα ξεφορτωθούν: οι μάνες πίνοντας τους περίφημους φρεντουτσίνο με τις φίλες τους, και οι πατεράδες βλέποντας «μπάλα», χώνοντας στο χέρι των μικρών το παλιό τους κινητό. Η Νέμεσις είναι αναμενόμενη.

Το φαινόμενο των χικικομόρι

Μετά από τέτοια παιδικά χρόνια εγκλεισμού, δεν είναι τυχαίο ότι εκατομμύρια νέοι στο δυτικό κόσμο που έχουν από νήπια εθιστεί στη πολύωρη χρήση βιντεοπαιχνιδιών και Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, έχουν αδρανοποιηθεί, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες στο τέλος αυτοκτονούν από κατάθλιψη εξ αιτίας της ατέρμονης βύθισης στην εικονική πραγματικότητα.

Φανταστείτε τι έχει να γίνει με τα νήπια που θα γράφουν σκριπτάκια με τα e-toys. Κανείς δεν θέλει να ξέρει… Επιβάλλεται λοιπόν οι Έλληνες γονείς να γνωρίζουν τις συνέπειες της ενασχόλησης με την εικονική πραγματικότητα από τη νηπιακή ηλικία.

Πιο συγκεκριμένα, στην Ιαπωνία, χώρα που έχει καταστραφεί από την υπερβολική τεχνολογία, το περιβόητο Χικικομόρι είναι μία μορφή κοινωνικής απόσυρσης, ένα φαινόμενο που το υπουργείο Υγείας της Ιαπωνίας ορίζει ως «άρνηση κάποιων ανθρώπων να βγουν από το σπίτι τους, κοινωνική απομόνωση διαρκείας».

Τα παιδιά αυτά γενόμενα ενήλικες, αρνούνται να ενηλικιωθούν και αναζητούν την εποχή που ήταν ακόμα μωρά και τα πρόσεχαν οι γονείς τους. Αποσύρονται σε ένα δωμάτιο και δεν βγαίνουν για μήνες ή και χρόνια, ενώ πολλοί απ’ αυτούς στο τέλος αυτοκτονούν. Το 2015 οι χικικομόρι υπολογίζονταν στην Ιαπωνία γύρω στο ένα εκατομμύριο (!), εκ των οποίων οι περισσότεροι πλέον είναι ενήλικα άτομα.

Οι κατά καιρούς έρευνες καταδεικνύουν ότι η απόσυρση συνοδεύεται και από απόλυτη αδιαφορία για το σεξ. Η κοινωνική απομόνωση δημιουργήθηκε από την εμμονή των νέων με τα anime και manga καθώς και από τον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια. Οι νέοι φυλακίζονται σε μία φαντασιακή ζωή, χωρίς μεν τα προβλήματα που θέτουν οι διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά και χωρίς τη διέξοδο της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Ποιος επέτρεψε τους υπολογιστές στα παιδιά σε τόσο τρυφερές ηλικίες; Οι γονείς. Ποιος τους επέβαλε στο σχολείο; Τα μεγάλα χρηματιστικά κεφάλαια…

Oι Έλληνες νέοι μετατρέπονται και σε χικικομόρι και σε …neets

Στη χώρα μας προ κρίσης, οι ίδιοι οι γονείς είτε γιατί όντας ψηφιακά αναλφάβητοι πάρκαραν χωρίς αιδώ τα παιδιά τους μπροστά στις οθόνες, είτε γιατί είναι οι ίδιοι χωμένοι στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, είτε λόγω κρίσης χαλάρωσαν το ενδιαφέρον τους γι’ αυτά αναζητώντας απεγνωσμένα τρόπους βιοπορισμού, ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι το παιδί τους έχει αποσυρθεί κοινωνικά, δεν θέλει να πάει σχολείο, ότι πάσχει από κατάθλιψη και χαμηλή αυτοεκτίμηση, ενώ είναι κολλημένο σε μια οθόνη παίζοντας videogames, και ηλεκτρονικό …τζόγο.

Η χρήση λοιπόν ΤΠΕ από τη νηπιακή ηλικία, κρίνεται εκ του αποτελέσματος. Και στην Ελλάδα το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Τα παιδιά που εμφανίζουν χαρακτηριστικά χικικομόρι έχουν αυξηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια, και επειδή η παρακολούθηση από ψυχολόγο δεν είναι πάντα εφικτή, συχνά εφαρμόζεται αναγκαστικά η πιο οικονομική λύση: η λήψη ψυχοτρόπων φαρμάκων.

Στους 30.000 υπολογίζονται οι αποσυρμένοι στο σπίτι νέοι στη γειτονική Ιταλία

Όποιος αμφιβάλλει, ας ρωτήσει τους δημόσιους φορείς που ασχολούνται με το φαινόμενο της εξάρτησης από το διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως η Μονάδα Εφηβικής Υγείας, Β΄ Παιδιατρικής Κλινικής Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων «Παν. & Αγλ. Κυριακού», και ας δει τις δράσεις του προγράμματος Αριάδνη και του ΚΕΘΕΑ Ιθάκη. Όλες αυτές οι προσπάθειες στήριξης όμως δεν αρκούν, χρειάζεται αλλαγή κοσμοθεωρίας των γονέων, αλλά και πολιτικής.


Η κατάσταση σημαντικής μερίδας νέων ανθρώπων στην Ελλάδα είναι απελπιστική. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat το 24% του πληθυσμού αποτελείται από τους λεγόμενους neets (Νon Εducated, Εmployed, or Τrained) δηλαδή νεαρούς ενήλικες χωρίς μόρφωση, απασχόληση και κατάρτιση.

Η εισαγωγή του «ψηφιακού γραμματισμού» ουδαμώς τους βοήθησε στο να γίνουν πετυχημένοι πληροφορικάριοι που θα γράφουν προγραμματισμό εκπαιδεύοντας τις …τεχνητές νοημοσύνες.

Δωμάτιο αποσυρμένου παιδιού που εθίστηκε στην εικονική πραγματικότητα

Όλα αυτά, οι υπερεθνικοί φορείς που σχεδιάζουν και διατάσσουν τα προγράμματα «ψηφιακού γραμματισμού και παιδείας» τα γνωρίζουν πολύ καλά, αλλά προβάλλουν το επιχείρημα ότι αυτό που κάποτε ήταν η μάστιγα των παιδαγωγών θα αποτελέσει αποτελεσματικό εργαλείο για την εμπλοκή των παιδιών στη «διαδικασία μάθησης».

Με το πολιτειακό σύστημα που επικρατεί στην αποικία, η ψηφιακή εκπαίδευση των νηπίων μέσω e-toys δεν επιβάλλεται για να βιοποριστούν αξιοπρεπώς ως ενήλικες, αλλά για άλλους λόγους.

Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτά τα νήπια μεγαλώνοντας θα γίνουν τα περισσότερα πληροφορικάριοι, σε μια υποθηκευμένη χώρα είναι αδύνατον να ζήσουν αξιοπρεπώς ως μισθωτοί και αργότερα να λάβουν μια ανάλογα αξιοπρεπή σύνταξη. Δεν μπορούν να ζήσουν σε υποτίθεται “κυρίαρχες” χώρες και θα ζήσουν στην Ελλάδα;


Σε μια αποικία με τέτοιο φορολογικό σύστημα, ούτε μία στις εκατό από τις πομπωδώς παρουσιαζόμενες νεοφυείς επιχειρήσεις (start ups) στον τομέα της τεχνολογίας δεν επιβιώνει, άρα η μόνη λύση που νομίζουν οι νέοι ότι τους απομένει είναι να μεταναστεύσουν. Είναι δυνατόν να μεταναστεύουν όλοι οι νέοι μιας χώρας προκειμένου να ζουν αξιοπρεπώς; Όχι βέβαια.


Tι κάνουν λοιπόν; Αυτό που κάνουν ήδη: παίζουν ηλεκτρονικό τζόγο από 7 ετών και γίνονται παραβατικοί από τα 10 για να αποκτήσουν το τελευταίο smartphone και videogame… Όσοι τελικά δεν γίνουν παραβατικοί, αποσύρονται μετατρεπόμενοι σε χικικομόρι neets.


Πόσο ασφαλή είναι τα προσωπικά δεδομένα των μικρών μαθητών;

Στη χώρα μας στο έγγραφο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής με τίτλο «Οδηγίες διδασκαλίας και διδακτέα ύλη Δημοτικού Σχολείου 2016-17 για το διδακτικό μαθησιακό αντικείμενο Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνιών – ΤΠΕ» περιλαμβάνονται κάποιοι τομείς στους οποίους τα μικρά παιδάκια πρέπει να καταθέσουν αφενός μεν τις ιδέες τους, αφετέρου δε ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, ρουφιανεύοντας εν αγνοία τους τα ίδια και τις οικογένειές τους.

Είναι γνωστό σε όλους τους παρεπιδημούντες στην «Ιερουσαλήμ» των πληροφορικάριων ότι η προστασία προσωπικού απορρήτου ισχύει μόνο κατά δήλωσιν, ότι όλες οι εταιρείες δυνητικά μπορούν να μεταπωλήσουν τα στοιχεία των χρηστών τους σε άλλες εταιρείες ή αν υποχρεωθούν με άνωθεν εντολή να τα διαβιβάσουν σε κρατικές, μυστικές και μη υπηρεσίες ακόμα και άλλων κρατών, αν κάτι τέτοιο απαιτηθεί για λόγους εθνικής ασφαλείας (βλ. Patriot Act των ΗΠΑ).

Το πρόσφατο σκάνδαλο υπεξαίρεσης (;) στοιχείων εκατομμυρίων χρηστών της πλατφόρμας Facebook, από αμφιλεγόμενους οργανισμούς τύπου Cambridge Analytics, δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου.

Πού καταλήγουν τα μεγαδεδομένα που συλλέγονται κάθε χρόνο μέσω των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων ΤΠΕ τόσων πολλών μαθητών; H απλή λογική υπαγορεύει ότι καταλήγουν σ’ αυτούς που τα παραγγέλνουν, δηλαδή στις υπερεθνικές δομές που χρηματοδοτούν τέτοιου είδους «γραμματισμούς». Πού διοχετεύονται εν συνεχεία, αποτελεί τροφή για σκέψη.

Όλα για τις κομβικές δεξιότητες

Το πρόγραμμα ΑΤS 2020 «Αξιολόγηση Κομβικών Δεξιοτήτων» που συγχρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ΕΣΠΑ – Έρασμος 3.2015 -2.2018), και το οποίο «έτρεξε» το ΙΤΥΕ (Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών & Εκδόσεων) «Διόφαντος», [και το οποίο όλως τυχαίως ανέπτυξε και τις εφαρμογές που εμπεριέχονται στο πρόγραμμα ΤΠΕ], «αξιολογεί τις κομβικές δεξιότητες των μαθητών».

Και πράγματι, ως ωφελούμενοι του προγράμματος αναφέρονται (μεταξύ άλλων) με το κομψό όνομα οι Φορείς Χάραξης Πολιτικής, δηλαδή για όποιον καταλαβαίνει την ελληνική γλώσσα, οι κάθε λογής υπερεθνικές βιομηχανίες και οργανισμοί (εφόσον η Ελλάδα ως υποχείριο ξένων δυνάμεων δεν χαράσσει η ίδια την πολιτική της), οι οποίες θα λάβουν και επικυρωμένο ολοκληρωμένο μοντέλο μάθησης και αξιολόγησης κομβικών δεξιοτήτων [των Ελλήνων μαθητών].

Ποιες είναι αυτές οι περίφημες κομβικές δεξιότητες; Μα ένα ευρύ φάσμα βασικών δεξιοτήτων, οι οποίες θεωρούνται εξαιρετικά σημαντικές σε σχέση με τον χώρο εργασίας, βασικά στις τεχνολογίες. Και η επίλυση προβλημάτων είναι η πιο ζητούμενη.


Μ’ άλλα λόγια μόλις οι μαθητές της ελληνικής ΕΟΖ (Ειδικής Οικονομικής Ζώνης) τελειώσουν τις σπουδές τους, και μάθουν λύνουν τα διάφορα τεχνικά προβλήματα θα γίνουν Δικτυακοί Δούλοι (Net Slaves), χρησιμοποιούμενοι ως φόβητρο φθηνά εισαγόμενων ή ανταπεργών στους Ινδούς και άλλους ασιάτες, ευρωπαίους ή λατίνους εργαζόμενους στις τεχνολογίες, όπως πολύ σωστά περιγράφει ο Μπιλ Λέσαρντ (Bill Lessard) στο ομώνυμο βιβλίο του.

Διότι η ωμή αλήθεια είναι ότι πλέον η πλειοψηφία των προγραμματιστών, μηχανικών συστημάτων, σχεδιαστών ιστοσελίδων και τεχνικών κάθε είδους στις ΗΠΑ είναι δικτυακοί σκλάβοι.

Η υπερπροσφορά υπηρεσιών από όλο τον πλανήτη, η εκθετική ανάπτυξη των αυτοματισμών, η κατάλυση της εργατικής νομοθεσίας μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών και η κατάρρευση των συνδικάτων έχει ρίξει τραγικά τις αμοιβές τους.


Μόνο ελάχιστοι είναι οι «βαρώνοι» που καταφέρνουν να αναρριχηθούν σε καλοπληρωμένες θέσεις. Μην έχετε λοιπόν καμμία αυταπάτη ότι τα παιδιά σας όταν πάνε στο εξωτερικό θα κάνουν περιουσίες ή έστω θα ζήσουν αξιοπρεπώς από τη δουλειά τους στις τεχνολογίες.


Κυνήγι ιδεών, προπαγάνδα των ΜΚΟ και της αυτορουφιανιάς


Παρατηρώντας πιο προσεκτικά την ύλη του προγράμματος ΤΠΕ, στην ενότητα «Υλοποιώ σχέδια εργασίας/έρευνας με τις ΤΠΕ», διαπιστώνουμε ότι ανάμεσα στις προτεινόμενες δράσεις, ζητείται από τα παιδάκια να παρουσιάσουν πώς είναι σήμερα ένα μέσο μεταφοράς, και πώς θα είναι στο μέλλον, ζωγραφίζοντας και περιγράφοντάς το. Όσο πιο μικρή είναι η ηλικία του παιδιού, τόσο πιο κερδοφόρες είναι οι ιδέες του, γιατί το μυαλό του δεν έχει ακόμα αλλοτριωθεί.

Σε άλλη ενότητα ζητείται να εντοπίσουν το σημείο της γειτονιάς τους (π.χ. οικόπεδο με σκουπίδια, επικίνδυνη παιδική χαρά, επικίνδυνη διασταύρωση, ερειπωμένο σπίτι) που χρειάζεται παρέμβαση και να καταθέσουν τις προτάσεις τους στο δήμαρχο ή στον αρμόδιο φορέα. Ιδού ένας ωραίος τρόπος να επωφεληθούν ανέξοδα πρωτίστως οι δημαρχαίοι των χωρών των δανειστών μας, και τελευταίοι και καταϊδρωμένοι οι ιθαγενείς τοποτηρητές.

Στη Β΄ δημοτικού ζητείται να στείλουν μήνυμα σε ΜΚΟ ή στη …WWF (World Wildlife Fund) με ιδέα για την προστασία ζώων που απειλούνται με εξαφάνιση ―εμπεδώνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στο μικρό παιδάκι την ιδέα ότι μόνο οι εν λόγω οντότητες είναι οι καθ’ ύλην αρμόδιοι! Προσέξτε το υποσυνείδητο μήνυμα: όχι στο ελληνικό, εθνικό αρμόδιο Υπουργείο περιβάλλοντος, αλλά στις υπερεθνικές ΜΚΟ.

Στις ίδιες τάξεις, μεταξύ προτεινόμενων «πολυμεσικών» θεμάτων όπως «Οι άθλοι του Ηρακλή», «Οι τέσσερις εποχές» και «Η μινωική εποχή», να’σου και μια φαινομενικά άσχετη σφήνα: «Το γενεαλογικό μου δέντρο»! Ποια προσωπικά δεδομένα και μέχρι ποιας γενεάς καλούνται να δώσουν οι μικροί μαθητές;

Πώς το άβιο γίνεται έμβιο

Και φτάνουμε στα διανθρωπιστικά κόλπα: μαθητές της ίδιας ηλικίας, σε άλλο πρότζεκτ πρέπει να καταστρώσουν εννοιολογική χαρτογράφηση, επαναπροσδιορίζοντας μεταξύ άλλων τα έμβια και τα άβια όντα.

Στο βιβλίο μαθητή «Φυσικά» ΣΤ΄Δημοτικού, κεφάλαιο 3, «Έμβια και άβια», στοιχεία του οποίου εμπεδώνονται μέσω ΤΠΕ, αναφέρονται μεταξύ άλλων τα εξής:

[…] Τα σύγχρονα ρομπότ περπατούν, τρέχουν και ανεβαίνουν σκάλες, αντιδρούν σε ερεθίσματα και «αποφασίζουν» για τις κινήσεις τους, επιτελούν δηλαδή πολλές από τις λειτουργίες που χαρακτηρίζουν τη ζωή […] Οι βασικότερες από αυτές είναι η αναπαραγωγή και ο μεταβολισμός […].

Σε λίγα χρόνια, όταν οι ίδιοι οι τραπεζικοί όμιλοι (που επενδύουν στην τεχνητή νοημοσύνη), επαναπροσδιορίσουν ότι οι τεχνητές νοημοσύνες αναπαράγονται και μεταβολίζουν, θα ενταχθούν εν μια νυκτί σε «ειδική κατηγορία» των εμβίων όντων, αποκτώντας de jure και ανάλογα δικαιώματα, χωρίς να χρειάζεται αναφορά στην έννοια της συνείδησης ή του ανθρώπου.

Αυτό ακριβώς συνέβη ήδη στη Σαουδική Αραβία η οποία ετσιθελικά απέδωσε την ιδιότητα του πολίτη στο ανθρωποειδές ρομπότ Σοφία, χωρίς όμως αυτό να έχει συνείδηση και να είναι άνθρωπος. Πραγματοποιήθηκε δηλαδή «εννοιολογικός επαναπροσδιορισμός».

Οι μικροί μαθητές υποχρεώνονται να μοντελοποιήσουν και να επαναπροσδιορίσουν στη συνείδησή τους τα άβια όντα, μετατρέποντάς τελικά τα ρομπότ σε έμβια.

Αν λοιπόν δεν υπάρχει σκοπός εξοικείωσης των παιδιών με την τεχνητή νοημοσύνη, τότε ποια η χρεία μνείας των ρομπότ στα σχολικά προγράμματα;

Τέλος, να επισημάνουμε ότι όλα τα σχέδια και τα αποτελέσματα του προγράμματος εργασίας με τις ΤΠΕ απαγορεύεται να υλοποιηθούν με χαρτί και μολύβι, πρέπει να είναι μόνο ψηφιακά και να αποθηκεύονται σε πλατφόρμα (στην οποία φυσικά όλοι οι εντολοδόχοι έχουν πρόσβαση).

Πρέπει λοιπόν να εμπεδωθεί στη συνείδηση των γονέων και των παππούδων ότι έχουμε τεχνοδικτατορία και ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου προς όφελος των παιδιών όπως τα παρουσιάζουν πάντα στα διάφορα «φεστιβάλ επιστήμης και καινοτομίας» ανά τον κόσμο.

Αυτό είναι το όφελος των χωμένων στη ψηφιακή πραγματικότητα παιδιών όταν μεγαλώσουν: η επαφή με την υλική πραγματικότητα έχει καταστεί πλέον τόσο αδύνατη που ως νεαροί ενήλικες χρειάζονται ειδική υφασμάτινη κατασκευή ώστε να μην αποσπώνται από το εξωτερικό περιβάλλον. Ούτε κουβέντα φυσικά για πολιτική δράση και κριτική στους κυβερνώντες…

Ο υποχρεωτικός ψηφιακός γραμματισμός από το νηπιαγωγείο και το δημοτικό, συνιστά προπαγάνδα που στοχεύει στους αλωμένους γονείς οι οποίοι φοβούμενοι την ανεργία, είναι πρόθυμοι να χώσουν τα παιδιά τους στην εικονική πραγματικότητα.


Ξυπνήστε Έλληνες γονείς! Ελάχιστα παιδιά θα βρουν ως ενήλικες καλά αμοιβόμενη δουλειά στις τεχνολογίες. Η συντριπτική πλειοψηφία τους θα είναι φτωχοί δικτυακοί δούλοι, είτε εδώ, είτε στο εξωτερικό. Μόνο η στροφή προς τη διατροφική και ενεργειακή αυτάρκεια χωρίς τεχνολογική εξάρτηση μπορεί να τα εξασφαλίσει.

ΠΗΓΕΣ:


Κοdu First Game
Δημιουργώ παιχνίδια στο MS KoduDangerous MindsΤhe Irish TimesΚΕΘΕΑ ΠΛΕΥΣΗ | Μονάδα Έγκαιρης Παρέμβασης για την Προβληματική Χρήση του ΔιαδικτύουΜονάδα Εφηβική Υγείας (Μ.Ε.Υ.), Β΄ Παιδιατρική Κλινική Πανεπιστημίου Αθηνών, Νοσοκομείο Παίδων «Παν. & Αγλ. Κυριακού»
Γραμμή Στήριξης της Μονάδας Εφηβικής Υγείας (Μ.Ε.Υ.) «ΜΕ. Υποστηρίζω» 80011 80015
FreeSunday


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Έκθεση οργανισμού Alliance for Childhood, 2004. «Tech Tonic: Towards a New Literacy of Technology», Retrieved Nov 14, 2007, http://www.allianceforchildhood.net

[2] Ενδεικτικά, μελέτη της εκπαιδευτικής ψυχολόγου Τζέιν Χίλι (Jane Healey) «Failure to Connect: How Computers Affect Our Children’s Minds for Better and Worse», Νέα Υόρκη 1998, εκδ. Simon & Schuster

[3] Σκριπτάκια (παράφραση της αγγλικής λέξης script): πρόκειται επί της ουσίας για μικρούς κώδικες ή: μικρή σειρά οδηγιών σύμφωνα με τις οποίες θα τρέξει ένα μποτ (bot), δηλαδή ένα πρόγραμμα που κάνει μαζικές αλλαγές σε μια βάση δεδομένων

[4] Drag-and-drop: όρος της πληροφορικής που αποδίδεται ως «σύρε και άφησε»

[5] Γενιά Ζ: όρος που περιγράφει το ποσοστό του πληθυσμού που γεννήθηκε από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ως τις αρχές, ή το αργότερο τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Ο όρος καθορίζει τα άτομα που είναι εξοικειωμένα με το διαδίκτυο, την τεχνολογία και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Στις ΗΠΑ η Γενιά Ζ αντιπροσωπεύει ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 25% του πληθυσμού, ενώ σύμφωνα με εμπεριστατωμένες έρευνες οι επιδιώξεις των εκπροσώπων της, επειδή είδαν τους γονείς τους να τσακίζουν από τη μισθωτή εργασία, είναι να γίνουν επιχειρηματίες στον τομέα των νέων τεχνολογιών.

Επομένως, εύλογα αντιλαμβάνεται κανείς, ότι η εξάπλωση της εκμάθησης τεχνητής νοημοσύνης θα βρει πολύ πρόσφορο έδαφος στα παιδιά της Γενιάς Ζ.