Γιατί δεν υπάρχει εκπροσώπηση του τεράστιου ποσοστού που υποστηρίζει τη δραχμή ;

Σύμφωνα με όλες τις συστημικές δημοσκοπήσεις και κυρίως αυτή του τελευταίου Ευρωβαρόμετρου ( Φθιν. 2017), η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού σε επίπεδα της τάξης του 70% και περισσότερο είναι αρνητική για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η πλειοψηφία, θεωρεί λάθος την ένταξη της χώρας μας στο ευρώ. Υπενθυμίζουμε ότι, στο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, το 62% του ελληνικού λαού ψήφισε “όχι πάση θυσία στο ευρώ”.

Όσον αφορά ειδικότερα την ευρωζώνη, φαίνεται πως παραμένει ακόμα ένα μέρος των πολιτών που είναι επηρεασμένοι από την ασύδοτη, την ανεκδιήγητη τρομοκρατία από τα συστημικά ΜΜΕ που επιμένουν ότι, αν γυρίσουμε στη δραχμή θα πέσουμε στα βράχια.

Πρόκειται για μια εντέχνως διαδεδομένη φοβία που δεν έχει λογική αλλά στηρίζεται στη συνεχή επανάληψη με την οποία χτίζεται μια εξωπραγματική πραγματικότητα στο μυαλό πολλών ατόμων που βομβαρδίζονται καθημερινά από τα ψέματα και τις στρεβλώσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ και των δοσίλογων ψευτοαναλυτών του συστήματος. Είναι η μεταμοντέρνα αναπαραγωγή του κλασσικού ιστορικού Γκεμπελικού δόγματος “πες, πες ψέματα, όλο και κάτι μένει στο τέλος”
Στο τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, αναφέρεται ότι το 91% των Ελλήνων πολιτών αναπολούν με νοσταλγία την εποχή του παρελθόντος της δραχμής. Από την ίδια δημοσκόπηση καταγράφεται ότι, το 66% τάσσεται υπέρ του ευρώ!
Ανεξάρτητα από την μεγάλη αντίφαση στα σχετικά ευρήματα της ίδιας δημοσκόπησης, ακόμα και αν δεχτούμε ότι, μόνο το 33% του ελληνικού λαού υποστηρίζει τη δραχμή,τίθεται εύλογα το ερώτημα : γιατί δεν υπάρχει πολιτικός φορέας που να εκπροσωπεί αυτό το τεράστιο εκλογικά ποσοστό στο υποτίθεται δημοκρατικό ελληνικό κοινοβούλιο;

Πόσο δημοκρατικό είναι να μην υπάρχει καμιά πολιτική εκπροσώπηση αυτού του συμπαγούς ποσοστού που υποστηρίζει τη μετάβαση στη δραχμή, το οποίο είναι πολύ-πολύ μεγαλύτερο από αυτό που εκπροσωπούν τα περισσότερα ευρω-μνημονιακά κόμματα που υπάρχουν σήμερα στη Βουλή;

Γεγονός είναι ότι, σήμερα οι σοβαροί «δραχμηστές» είναι αποβλητέοι, θεωρούνται περίπου παράνομοι, όπως παλαιότερα οι κουμουνιστές! Και αυτό γιατί είναι οι μόνοι που αποτελούν πραγματικό κίνδυνο για το κατοχικό καθεστώς. Έτσι η άποψη που εκφέρουν είναι παντελώς απαγορευμένη από τα κεντρικά συστημικά ΜΜΕ.
Οι σοβαροί “δραχμηστές” επιτρέπεται να εκφέρουν την άποψή τους μόνο σε μικρά ή περιφερειακά κανάλια και συνήθως με την παρουσία πολλών άλλων εκπροσώπων της άλλης πλευράς, οι οποίοι κόπτονται να κάνουν δημόσια τον “καλό μαθητή” του συστήματος.

Παράλληλα, κάποιοι που σηκώνουν τη σημαία του εθνικού νομίσματος λειτουργούν ως αιθεροβάμονες, εγωκεντρικοί επαναστάτες της κατσαρόλας ή πάσχουν από εθνομηδενιστικά σύνδρομα. Οι κανονικοί πατριώτες και δημοκράτες «δραχμηστές» απλώς δεν διαθέτουν τα μέσα και την οικονομική υποστήριξη για να βγουν μπροστά. Έτσι ο χορός των κατοχικών ευρω-μνημονίων και της καταστροφής της χώρας καλά κρατεί.

Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι, «η ελπίδα πεθαίνει τελευταία». Και ότι, «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ». Και υπομονή.