ΜΕ ΕΥΧΟΛΟΓΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ Η ΤΟΥΡΚΙΑ
Τις τελευταίες δεκαετίες αλλά και από παλαιοτέρα, έχει αναπτυχτεί μια φιλολογία «πόθου» που συχνά επικαλείται και κάποιες προφητικές δηλώσεις γερόντων, (αν έχουν γίνει γιατί και εδώ γίνεται συχνά καπηλεία), περί επικείμενης διάλυσης της Τουρκίας. Το άκρως επικίνδυνο σε αυτή την φιλολογία, είναι ότι προκαλεί ένα εφησυχασμό και ότι όλα θα εξελιχτούν όπως μας συμφέρει χωρίς εμείς να καταπονηθούμε.
Ανεξάρτητα από τις προφητείες που μόνο όσοι τις άκουσαν αυτοπροσώπως μπορούν να τις επικαλούνται, το θέμα είναι τεράστιο και θα πρέπει να το δούμε με αντικειμενικά κριτήρια. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα, καθώς επικρέμεται πάνω μας η μεγάλη απειλή από ανατολάς.
Η Τουρκία τις τελευταίες δεκαετίες έχει αναπτύξει μια τεράστια πολεμική βιομηχανία, εφάμιλλη των μεγάλων υπερδυνάμεων με αποτέλεσμα να έχει αφενός μεγάλη αυτάρκεια σε σύγχρονα οπλικά συστήματα, αφ ετέρου να εμπνέει τον σεβασμό των άλλων μεγάλων πολεμικών μηχανών.
Η Τουρκία δαπανά τεράστια ποσά για μια ξέφρενη εξοπλιστική κούρσα που έχει δημιουργήσει ένα κυριολεκτικά στρατοκρατικό τέρας, που το υπολογίζουν όλοι και συχνά κάνουν τα στραβά μάτια στις καταφορές παραβιώσεις της, της διεθνούς νομιμότητας.
Η Τουρκία επικαλείται συχνά τον μεγάλο πληθυσμό της που μεταφράζεται σε μια τεράστια αγορά, κάτι που υπολογίζεται από όλες τις χώρες που επιδιώκουν να την έχουν πελάτη τους.
Η Τουρκία ακολουθούσε πάντα και ακολουθεί και σήμερα με ορισμένες παραλλαγές, μια βυζαντινή αυτοκρατορική εξωτερική πολιτική, εκμεταλευομένη στο έπακρο την στρατηγική της θέση, με συνέπεια ο λόγος της να ακούγεται πολύ περισσότερο από τον δικό μας που στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι… μίζερα δουλικός ακόμα και τελείως απών.
Η Τουρκιά ποντάρει συχνά στην τακτική του προκαλώ, («μάστορες» ψυχολογικού πολέμου), για να δω τις αντιδράσεις του αντιπάλου και ρίχνω στο τραπέζι πολύ περισσότερα από όσα δικαιούμαι, για να πάρω τον δυνατόν πιο πολλά.
Η Τουρκία έχει ένα ηγέτη που τον λατρεύει το 50% του πληθυσμού της, ο οποίος όμως έχει ξεπεράσει κάθε όριο με συνέπεια να δημιουργεί συνεχώς εχθρούς στο παγκόσμιο στερέωμα.
Έχει ένα μεγάλο μόνιμο «αγκάθι» που πολλοί το θεωρούν σαν το καταλυτικό σημείο της διάσπασης της. Αυτό είναι οι Κούρδοι, που το μίσος τους για τουρκικό καθεστώς κάθε χρόνο μεγαλώνει όλο και περισσότερο.
Ένα μεγάλο μέρος του λαού της ακόμα και σήμερα ζει υπό άθλιες συνθήκες, ενώ οι αντιθέσεις μεταξύ ανατολικού και δυτικού τμήματος είναι τεράστιες και εκρηκτικές.
Το εσωτερικό τη μέτωπο είναι πολωμένο και ειδικά μετά το αποτυχών πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016, η κατάσταση έχει πολωθεί σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό.
Οι συνεχείς διώξεις και φυλακίσεις στο εσωτερικό έχουν δημιουργήσει μια απέραντη φυλακή στην οποία κυριαρχούν φυγόκεντρες τάσεις.
Οι συνεχείς διώξεις και φυλακίσεις στρατιωτικών, που δεν σταμάτησαν σχεδόν ούτε μια μέρα μετά το αποτυχων πραξικόπημα, έχει αποδυναμώσει το στελεχιακό δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων της.
Έχει μπροστά της μια πολύ κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση, τις προεδρικές εκλογές του 2019, για τις οποίες πολλοί αναλυτές προλέγουν «καυτές» εξέλιξες.
Σε όλα αυτά εμείς σαν Ελλάδα τι έχουμε να αντιπαραθέσουμε στην εξ ανατολών απειλή ;
Καλά είναι τα ευχολόγια, αλλά αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός μας είναι ο εσωτερικός δικός μας, τότε αντί να δούμε να διαλύεται η Τουρκία, θα δούμε την δική μας διάλυση.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
nikosxeiladakis.gr
Κατηγορίες:
Σχόλια