Οι χήνες του Καπιτωλίου, φύλακες της αρχαίας Ρώμης

Αν θέλουμε να καυχιόμαστε για τους προγόνους μας, πρέπει και να είμαστε αντάξιοι των!


Στη Ρώμη έχουν να το λένε για τις χήνες του Καπιτωλίου, οι οποίες όταν οι Γαλάτες επιτέθηκαν εναντίον της αιφνιδιαστικά μια νύχτα, το 400 περίπου π.Χ., κι ενώ οι φρουροί της πόλης είχαν αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου και θα χάνονταν όλοι στα σίγουρα, δεν υπολόγισαν όμως τις χήνες του ναού της Ήρας που με τις τσιριχτές κραυγές τους ξύπνησαν τους στρατιώτες που κατόρθωσαν έτσι να αποκρούσουν τους εχθρούς.




Έκτοτε οι χήνες αναφέρονται σαν σωτήρες της πόλης κι η φράση απέμεινε να συμβολίζει οτιδήποτε κι οποιονδήποτε προειδοποιεί για τυχόν επερχόμενες συμφορές.



Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ καθώς μεν εκείνες οι χήνες τιμήθηκαν από τους Ρωμαίους και τις θεωρούσαν ιερές, αλλά όταν χρόνια αργότερα οι απόγονοι των χηνών εκείνων δεν έκαναν τίποτα παρά μόνο καυχιόντουσαν και επαίρονταν για το ένδοξο παρελθόν τους και επειδή έγιναν άπληστες και νωθρές μια μέρα οι Ρωμαίοι τις έσφαξαν και τις έφαγαν.



Έχοντας μεγαλώσει στην πόλη, νόμιζα πως η ιστορία με τις χήνες του Καπιτωλίου, που ξεσήκωσαν τον κόσμο όταν οι Γαλάτες προσπάθησαν να επιτεθούν στη Ρώμη, ήταν μια ιστορία σαν αυτές που διηγούνταν οι αρχαίοι για να εξηγήσουν διάφορα συμβάντα.

Όμως, η φήμη που συνοδεύει τις χήνες του Καπιτωλίου δεν είναι ούτε αβάσιμη ούτε οφείλεται σε μύθο ή σε σύμπτωση. Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το ότι οι χήνες της Γουινέας, αυτά τα όμορφα και σπάνια στην Ευρώπη νεροπούλια, θεωρούνται οι καλύτεροι φύλακες, ανώτεροι ακόμα κι από τους σκύλους.



Η εκπληκτική τους ακοή και οι δυνατές κραυγές τους τις καθιστούν αναντικατάστατες σε κτήματα και σπίτια με αυλή. Αντιλαμβάνονται ακόμα και νυχτερινούς επισκέπτες, λες και δεν κοιμούνται ούτε με το πιο βαθύ σκοτάδι.



Οι χήνες



"Ένας χωριάτης κάποτε τις χήνες του είχε πάρει για να τις πάει για πούλημα στης πόλης το παζάρι.
Κι έτσι, καθώς βιαζότανε να πάει στον προορισμό του δεν ήταν και πολύ - πολύ λεπτός στο φέρσιμό του.


Συχνά-πυκνά βαρώντας τες με ένα μακρύ καλάμι τους θύμιζε τι θα έπρεπε η καθεμιά να κάνει.
Μα εκείνες, που σε ζόρισμα δεν ήταν μαθημένες αδιάκοπα ξεφώνιζαν και σκούζανε οι καημένες.


Γι΄αυτό και σαν απάντησαν στο δρόμο έναν διαβάτη Τέτοια παράπονα άρχισαν να λένε για τον χωριάτη:


- Για κοίτα πώς μας φέρνεται και πώς μας βασανίζει τούτος ο αγροίκος! , που σκληρά τη μοίρα μας ορίζει! Ποιος τό έλπιζε, ποιος το έλεγε να καταντήσουμε έτσι εμείς, που καταγόμαστε από τρανό κοτέτσι, εμείς, που ενδόξους έχουμε προγόνους μας, εκείνες τις θρυλικές και ασύγκριτες του Καπιτώλιου χήνες που κάποια νύχτα σώσανε την αιωνία Ρώμη και τις τιμήσαν με γιορτές και τις τιμούν ακόμη. . .


- Μας εσείς γιατί γυρεύετε να σας τιμούνε τώρα; Ρωτά ο διαβάτης. Τι καλό εκάνατε στη χώρα;


- Οι πρόγονοί μας. . .


- Ε, καλά. Αυτά τα έχω διαβάσει, στην ιστορία της χώρας μας για πάντα έχουν περάσει. Μα πέστε μου, εσείς ποιο κάνατε κατoρθωμα μεγάλο;


- Οι πρόγονοί μας έσωσαν τη Ρώμη. Θέλει κι άλλο;


- Μα εσείς, εσείς τι κάνατε, τιμές για να ζητήστε;


- Εμείς. . . Προς ώρας τίποτα.


- Τότε λοιπόν αφήστε ήσυχους τους προγόνους σας στους τάφους τους να μένουν.


Εκείνοι αυτό που πράξανε, αυτό κι απολαμβάνουν. Μα εσείς, κυράδες μου, θαρρώ πως θα ΄στε τιμημένες σαν είστε παραγεμιστές ή και ξεροψημένες ! . . .


Ivan Krilov ".


[Πηγή] https://efisoul63.wordpress.com

«Τριβέλι Πᾶνος»