Η αλήθεια και το ψέμα... Κείμενο της Ρούλας Δημάκη

Η αλήθεια και το ψέμα


Οι πρώτες λέξεις στο μυαλό μόλις ακούω τη λέξη αλήθεια… Πραγματικότητα, πίκρα, συγκατάβαση. Και για το ψέμα… Ομορφιά, μαεστρία, ευτυχία.


Η αλήθεια είναι η καταγραφή της πραγματικότητας, σαν μια γυναίκα που αλλάζει πρόσωπα αλλά περισσότερο μου κάνει κάτι σαν ακριβοδίκαιη και καυστική. Όλοι θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια και κυνηγάμε τους άλλους να μας την πουν με τη διαφορά πως δε δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή στις συνέπειες της αλήθειας. Το να ακούσουμε κάτι αληθινό σημαίνει πως και θα πρέπει να το αποδεχτούμε ως είναι. Υποστηρίζουμε πως είμαστε οπαδοί της με τη διαφορά πως τελικά… δεν είμαστε και τόσο…


Δεν είμαστε σε θέση ούτε να σεβαστούμε αλλά ούτε και να την καταλάβουμε εφόσον υπάρχει κίνδυνος να μας εξουθενώσει ψυχολογικά, να μας πληγώσει… Η αλήθεια μας δείχνει ακριβώς όπως είναι τα πράγματα και μας βοηθάει να διαλύσουμε κάθε υπόνοια δική μας αλλά… Τελικά… Θέλουμε όντως να την ακούμε;


Και με το ψέμα; Τι γίνεται; Μια άνευ μέτρου ομορφιά μιας κάνει να νιώθουμε πολύ ωραία ψυχολογικά. «Όμορφα ψέματα» λέει. Ο εαυτός μας μπαίνει σε μια κατάσταση ψευδαίσθησης σε σχέση με την αλήθεια που μας προσγειώνει ανώμαλα τις περισσότερες φορές στην πραγματικότητα…


Κατά την ταπεινή μου γνώμη θεωρώ πως το ψέμα χρειάζεται μαεστρία και δυνατή μνήμη. Το να ξεκινήσει κάποιος να λέει ψέματα πρέπει καταρχήν να ξέρει να τα πει. Οι κινήσεις του σώματος για κάποιον που δε ξέρει να λέει ψέματα, τον προδίδουν. Γυρνάμε το κεφάλι μας από την άλλη μεριά, ή κατεβάζουμε το κεφάλι ή δε κοιτάμε τον άλλο στα μάτια, είναι κάποιες πολύ γνωστές κινήσεις που πολλοί πιστεύω από μας γνωρίζουμε…


Και αυτό είναι η αρχή. Εφόσον ξεκινήσαμε να πούμε ψέματα πιθανόν θα χρειαστεί να πούμε κι άλλο. Και μετά κι άλλο… Και πάει λέγοντας. Θα πρέπει να θυμόμαστε τι έχουμε σε αυτόν που τον έχουμε «φουσκώσει» με ψέματα γιατί υπάρχει κίνδυνος να εκτεθούμε και να μας περάσει και για μυθομανείς. Φτάνω στο σημείο να πω «μυθομανής» γιατί θέλω να φτάσω στο άλλο άκρο.


Ο κακομοιρούλης λοιπόν που ακούει τα ψέματα πιθανόν να τα πιστέψει, μπαίνει σε μια ψεύτικη και λαβυρινθώδη κατάσταση και φυσικά αυτός που τα λέει είναι πολύ πιθανόν να χαθεί μέσα στα ίδια του τα ψέματα.


Θα με ρωτήσετε… «Έχεις πει ψέματα;» Ναι, έχω πει…


Έχω αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις και είδα πως αν πω την αλήθεια υπάρχει κίνδυνος η κατάσταση να χειροτερέψει, είπα ψέματα. Αλλά οχι ψέματα που να έχουν διάρκεια και να χαθώ μέσα τους. Κάτι απλό. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου για να πω πως έκανα καλό. Απλά λέω τι έχω κάνει. Και ας μη ξεχνάμε… Τα ψέματα θέλουν μαεστρία. Εγώ δεν είμαι καθόλου καλή σε αυτό…


Και όσο και αν επιλέγω την αλήθεια σαν οδηγό στη ζωή μου, έχω να πω κάτι τελευταίο… Τη φοβάμαι πολλές φορές γιατί δε ξέρω ούτε τι θα μου δείξει αλλά ούτε και ξέρω πόσο δυνατή είμαι να την αντιμετωπίσω και να την αποδεχτώ…










Ρούλα