Πως η Ελλάδα κερδίζει από ανταγωνισμό υπερδυνάμεων και πότε αυτός γίνεται μετωπική σύρραξη

Εάν τεθεί σε ένα Στρατιωτικό ή σε ένα Διπλωμάτη το βασικό ερώτημα ποιο είναι το συμφέρον που εξυπηρετείται από την εμπλοκή της Δύσης στις κρίσεις των δυτικών Βαλκανίων και της Ουκρανίας, η απάντηση είναι σχετικά εύκολη και καθόλου πρωτότυπη, όπως παρακάτω: Το υπέρτερο συμφέρον των Δυτικών, δηλαδή των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, είναι να διατηρήσουν την ειρήνη και την ελευθερία στην Ευρώπη. Για να εξασφαλιστούν αυτά, έχουμε δημιουργήσει το σύστημα στρατιωτικών-πολιτικών εγγυήσεων που ρυθμίζονται από τα καταστατικά των δύο πολυμερών οργανισμών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που βασίζονται σε συμφωνημένους κανόνες.

Μπορεί ή ΕΕ ή το ΝΑΤΟ να εγγυηθεί σύνορα;

Το ΝΑΤΟ είναι ο κύριος πολιτικο-αμυντικός μηχανισμός, μέσω του οποίου επιτυγχάνεται η εγγύηση της ασφάλειας των ΗΠΑ και της Ευρώπης, αφού η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει εισέτι φροντίσει να διαθέτει αντίστοιχο αξιόπιστο μηχανισμό ανάληψης αμυντικών επιχειρήσεων για την πρόληψη και την επίλυση συγκρούσεων.
Καθώς η ΕΕ είναι ανίκανη και απρόθυμη να εγγυηθεί τη στρατιωτική ασφάλεια ανεξάρτητα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ θα παραμένει η πιο σημαντική συμμαχία για τη διατήρηση της ειρήνης και της ελευθερίας κατά της οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής. Ουσιαστικά, το ΝΑΤΟ είναι ο Πολιτικο-στρατιωτικός μοχλός άσκησης πολιτικής υπέρ των ΗΠΑ στην περιοχή της Ευρασίας.

Κρίσεις, παρέμβαση, και ζώνες επιρροής

Ο πιο καλόπιστος παρατηρητής που μπορεί να μην έχει σχέση με στρατιωτικές αναλύσεις, αντιλαμβάνεται ότι αυτές οι κρίσεις δεν αποτελούν μόνο μια απειλή για την ειρήνη και την τάξη στην Ευρώπη αλλά πρωτίστως είναι μια σύγκρουση που υπονομεύει την επιρροή των Ηνωμένων Πολιτειών στον Ευρασιατικό χώρο. Όμως αντιλαμβάνεται επίσης ότι είναι επικίνδυνο να μείνουμε αδρανείς, καθώς η αδράνεια θα επιφέρει περαιτέρω κλιμάκωση από τα αντίπαλα στρατόπεδα.

Η σύγκρουση δύσης και Ρωσίας

Μέχρι στιγμής οι επίσημες πολιτικές της Δύσης μπορούν να αποτυπωθούν ως το ενδιαφέρον για να διατηρηθεί η Ευρώπη ασφαλής και ελεύθερη, κατηγορώντας τη Ρωσική επιθετικότητα στην Ουκρανία και επιρροή στα Δυτικά Βαλκάνια ως μια παραβίαση της ευρωπαϊκής ειρήνης. Όλοι επικρίνουν την προσάρτηση της Κριμαίας και τις παρεμβάσεις στα Βαλκάνια, αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει για να το ανατρέψει. Η Δύση είχε επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία, αλλά στην πραγματικότητα, αυτό δεν κοστίζει πολύ, ούτε στην ΕΕ, ούτε στο ΝΑΤΟ.

Πότε η αντίθεση συμφερόντων μετασχηματίζεται σε σύγκρουση;

Η εκτίμηση είναι ότι η πρόκληση από τις προαναφερόμενες κρίσεις θα παραμείνουν σε χαμηλή προτεραιότητα για τους δυτικούς ηγέτες και δεν πρόκειται να αναλάβουν μεγαλύτερους κινδύνους πέραν των κυρώσεων και πιέσεων στα Βαλκανικά κράτη. Αυτό θα μπορούσε πιθανότατα να αλλάξει μόνο αν ήταν ορατός ο κίνδυνος διακύβευσης κυριαρχίας ευρωπαϊκών εδαφών από τη Ρωσία. Όσο ο Βλαντίμιρ Πούτιν μένει μακριά από τέτοιες ενέργειες, πιθανότατα θα κερδίσει ακόμη περισσότερα από ότι έχει ωφεληθεί μέχρι στιγμής.

Δημήτριος Ν. Τσαϊλάς
Υποναύαρχος (εα) ΠΝ


new-economy.gr