Η ΕΒΖ πωλεί στα 400 ευρώ τον τόνο ζάχαρης, αλλά της κοστίζει 700 ευρώ

Το αρχικό ενδιαφέρον δύο ξένων επενδυτών από Ελβετία και Αυστρία που εκδηλώθηκε τις τελευταίες ημέρες, οι οποίοι έχουν λάβει εμπιστευτική πληροφόρηση για τα τελευταία οικονομικά στοιχεία, αποτελεί την έσχατη ελπίδα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ), προκειμένου να αποφύγει το λουκέτο και την είσοδο σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης.
Στην ουσία, εάν δεν πετύχει και αυτή η προσπάθεια, η πολύπαθη επιχείρηση δεν θα μπορέσει να διατηρηθεί σε λειτουργία, καθώς τα ταμεία παραμένουν άδεια, η διοίκηση δεν μπορεί να λάβει κανένα νέο δάνειο, παρότι έχει απευθυνθεί σε όλες τις τράπεζες, οι ταμειακές ροές είναι ανύπαρκτες και τα αρνητικά ίδια κεφάλαια ανέρχονται πλέον σε 110 εκατ. Η πρόταση που υπάρχει προς τους ενδιαφερόμενους επενδυτές είναι να αναλάβουν το συνολικό χρέος της επιχείρησης προς την πιστώτρια τράπεζα, που φθάνει τα 165 εκατ., αλλά και να εξαγοράσουν συνολικά τα πάγια περιουσιακά στοιχεία του ομίλου σε Ελλάδα και Σερβία.

Ταυτόχρονα, μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου 2018 η διοίκηση της ΕΒΖ θα έχει στα χέρια της από την EY μια μελέτη λειτουργικού ανασχεδιασμού της επιχείρησης. Η ΕΒΖ είναι πλέον μη ανταγωνιστική εταιρεία, καθώς για πολλά χρόνια λειτουργούσε ως «μακρύ χέρι» της εκάστοτε κυβέρνησης για την εξυπηρέτηση κομματικής πελατείας. Είναι ενδεικτικό ότι, ενώ το κόστος παραγωγής ζάχαρης ανέρχεται στα 700 ευρώ ανά τόνο, η ΕΒΖ πωλεί στα 400 ευρώ άνα τόνο. Είναι αξιοσημείωτο ότι τα γαλλικά ζαχαρουργεία για την αγορά και μεταφορά των τεύτλων πληρώνουν 22 λεπτά το κιλό, η ΕΒΖ πληρώνει 35 λεπτά το κιλό. Επίσης αρκετές φορές στο παρελθόν πωλήθηκαν ποσότητες ζάχαρης χωρίς εγγυήσεις και χωρίς να εισπραχθούν τα χρήματα, με αποτέλεσμα να παραπέμπονται σε δίκη τρεις πρώην πρόεδροι και τρεις διευθύνοντες σύμβουλοι στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων.
Παράλληλα, η εταιρεία έχει υψηλό μισθολογικό κόστος αφού συντηρεί μεγάλο αριθμό εργαζομένων με υψηλές αμοιβές. Ειδικότερα, ο μέσος ετήσιος μισθός στην επιχείρηση φθάνει τις 48.000 ευρώ. Στην εταιρεία εργάζονται 200 μόνιμοι υπάλληλοι, για πραγματική δουλειά 17 ημερών τον χρόνο, όσο διαρκεί η καμπάνια της ζάχαρης, ενώ προσλαμβάνονται άλλοι 800 εποχιακοί την περίοδο της καμπάνιας, εκ των οποίων οι 40 είναι οι αγγελιοφόροι (καθορίζουν σε πόσες εκτάσεις θα πρέπει να σπείρουν τεύτλα οι παραγωγοί).
Οταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, τα προβλήματα για την ΕΒΖ είχαν διογκωθεί –είχαν κλείσει και τα ζαχαρουργεία σε Ορεστιάδα και Σέρρες– αλλά δεν ελήφθη κανένα μέτρο συγκράτησης του κόστους. Αντιθέτως, με πράξη νομοθετικού περιεχομένου έδωσαν 30 εκατ. από λεφτά των φορολογουμένων για να «καούν» άμεσα και πιστοί στις εξαγγελίες τους «να ανάψουν πάλι τα φουγάρα» λειτούργησαν και το ζαχαρουργείο στην Ορεστιάδα για 8 ημέρες φορτώνοντας με πρόσθετα –αχρείαστα– κόστη 3 εκατ. τον ισολογισμό.
Τα λεφτά τελείωσαν και η Πειραιώς ως βασικός πιστωτής επέβαλε σκληρό μνημόνιο για να αναδιαρθρώσει τα δάνεια και να χρηματοδοτήσει την πτωχευμένη εταιρεία. Η κυβέρνηση χρειάστηκε να αλλάξει μέχρι σήμερα τέσσερις διοικήσεις, γιατί τα κομματικά στελέχη που είχαν διοριστεί δεν μπορούσαν να «υπηρετήσουν» το πρόγραμμα και η εταιρεία, αντί να βγάζει από πάνω της βαρίδια, φορτωνόταν και άλλα. Μάλιστα, τέως πρόεδρος της ΕΒΖ, πριν αποχωρήσει, είχε προλάβει να κάνει και ένα σέρβις στο προσωπικό αυτοκίνητό του καταθέτοντας τα τιμολόγια στο λογιστήριο της εταιρείας.