Ένα πιάτο ρύζι με φασόλια κοστίζει 1.20 δολ. στη Νέα Υόρκη αλλά 73 δολ. στην Αϊτή

Θα ήταν πιο εύκολο να τραφούν οι υποσιτισμένοι άνθρωποι του πλανήτη αν έκαναν ένα καθημερινό ταξιδάκι στην Αμερική και ειδικά στη Νέα Υόρκη. Φυσικά είναι ανέφικτο για πολλούς λόγους αλλά ειδικά για λόγους εισοδήματος. Είναι καταδικασμένοι λοιπόν, αφού η παγκόσμια κυριαρχία και στα τρόφιμα εξαρτάται από το χρήμα, αφαιρώντας τους το δικαίωμα να καλλιεργούν ή να παράγουν ακόμη και το καθημερινό πιάτο της τροφής τους.
Το United Nations World Food Programme (Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα Ηνωμένων Εθνών) δημοσίευσε πρόσφατα μια έκθεση σχετικά με το κόστος, σε σχέση με το μέσο εισόδημα, ενός βασικού γεύματος όπως το ρύζι με φασόλια σε 33 χώρες.

Κάποιος που ζει στη Νέα Υόρκη μπορεί να ξοδέψει λιγότερο από το 1% του ημερήσιου εισοδήματός του για το συγκεκριμένο πιάτο. Κάποιος που ζει στην Υεμένη θα χρειαστεί να ξοδέψει 22% του ημερήσιου εισοδήματός τους, ενώ το κόστος ανεβαίνει στο 30% στη Μοζαμβίκη και 35% στην Αϊτή.

Σε σύγκριση με το εισόδημα ενός κατοίκου της Νέας Υόρκης, το πραγματικό κόστος του γεύματος θα ήταν 1,20 δολάρια στη Νέα Υόρκη, περίπου 46 δολάρια στην Υεμένη, 62 δολάρια στη Μοζαμβίκη και 73 δολάρια στην Αϊτή.
Η American Farm Bureau Federation (Ομοσπονδία Αμερικανικών Γεωργικών Ενώσεων) και άλλα μεγάλα συμφέροντα της Big Ag (Ένωση μεγαλοκαλλιεργητών) υποστηρίζουν ότι η αμερικανική γεωργία έχει το βάρος να τροφοδοτεί όλον κόσμο κανονικά. Ωστόσο, η ανάλυση του Feeding the World από την EWG δείχνει ότι οι περισσότερες από τις γεωργικές εξαγωγές της Αμερικής πηγαίνουν σε πλούσιες, ανεπτυγμένες χώρες που μπορούν να τους πληρώσουν.

Το 2015, λιγότερο από το 1% των γεωργικών εξαγωγών πήγαν σε υποσιτισμένες, όπως η Αϊτή.

Εν τω μεταξύ, μετά από δεκαετίες που η πείνα άρχισε να μειώνεται σε μεγάλο μέρος του κόσμου, τα ποσοστά πείνας δείχνουν να επιστρέφουν σε περιοχές όπως η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική.

Έκθεση του Ηνωμένου Βασιλείου είναι τρανταχτή απόδειξη ότι η εξάπλωση της καλλιέργειας και της κτηνοτροφίας, με οποιοδήποτε κόστος για τη δημόσια υγεία και το περιβάλλον, δεν είναι η λύση. Η ρητορική για τη διατροφή του κόσμου δεν βάζει φαγητό στα τραπέζια των υποσιτισμένων. Φαγητό υπάρχει για όλον τον κόσμο, αρκεί να του επιτρέπουν να το αγοράσει ή να το παράγει μόνος του.