Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΞΕΝΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ

Γράφει ο ΑΛΩΠΗΞ





Ως γνωστόν, η περιοχή της Μακεδονίας μας, διεκδικούταν στο διάβα των αιώνων από πολλούς γειτονικούς και εχθρικούς για την χώρα μας λαούς, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν τα εδάφη της, τον ορυκτό της πλούτο, το γεγονός ότι η περιοχή ήταν καίριος ενδιάμεσος σταθμός εμπορίου καθώς και το ανθρώπινο δυναμικό της.
Συγκεκριμένα, τα εμπορεύματα στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων (αλλά και της ΕΕ), μεταφέρονται μέσω σημαντικών αυτοκινητοδρόμων διακίνησης αγαθών, οι οποίοι διασχίζουν την Μακεδονία (π.χ. η Εγνατία), όσο και μέσω του σπουδαίου λιμανιού της Θεσσαλονίκης, από το οποίο εξάγονται και εισάγονται εμπορικά προϊόντα στην υπόλοιπη Ελλάδα, τα οποία και διακινούνται οδικώς στην Ευρώπη μέσω της Εγνατίας Οδού.
Ταυτόχρονα, με βάση μελέτες που πραγματοποιήθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας, έχει βρεθεί ότι αυτή διαθέτει σε μεγάλες ποσότητες πληθώρα πολυτιμότατων ορυκτών πόρων (π.χ. χρυσάφι).
Ο πρώτος λαός που προσπάθησε να καπηλευτεί την Μακεδονία και την να καταλάβει μόνιμα, με «συστηματικό τρόπο», μέσω πάντα της βίας, ήταν από την εποχή του Μεσαίωνα, ήταν ο λαός των Τουρκογενών Βουλγάρων, ο οποίος με τις συνεχείς σφαγές που πραγματοποιούσε έναντι των αυτόχθονων Ελλήνων της περιοχής.
Μέσω αυτών, προσπαθούσε, είτε να αναγκάσει τον ντόπιο πληθυσμό να υποταχτεί μονιμά σε αυτούς και να «δηλώσει Βούλγαρος υπήκοος», γενόμενος στην πραγματικότητα και σκλάβος τους ή αν αντιστεκόταν να σφαγιαστεί πλήρως και την θέση του στην περιοχή, να πάρουν Βουλγάροι ή Σλάβοι άποικοι.
Οι συνεχείς επιθέσεις των Βουλγάρων στο Βυζάντιο, παρά τις πρόσκαιρες αρχικά επιτυχίες τους κατά διαστήματα, αποκρούστηκαν πάντα στο τέλος από αυτό, με τίμημα όμως χιλιάδες νεκρών Ελλήνων και καταστροφών στις περιοχές που είχαν πρότερα καταλάβει οι Βουλγάροι.
Στην συνέχεια, όταν οι Βούλγαροι αποδυναμώθηκαν (λόγω των νικών των Βυζαντινών εναντίον τους), την θέση τους στην προσπάθεια κατάκτησης της Μακεδονίας, την πήραν οι Σέρβοι, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τον δεύτερο εμφύλιο των Παλαιολόγων (του Ιωάννη του Ε’ με τον Ιωάννη τον Κατακουζηνό), κατόρθωσαν τελικά να καταλάβουν (πρόσκαιρα) μεγάλο μέρος της.
Υπό τον ηγέτη τους, τον Στέφανο Ντουσάν, οι Σέρβοι φιλοδοξούσαν να καταλάβουν όλα τα ευρωπαϊκά (τουλάχιστον) εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αλλά και να σφετεριστούν τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Ρωμαίων και του Καίσαρα για τους ίδιους (όπως ακριβώς έπραξαν και οι Φράγκοι στην Δύση από τον Καρλομάγνο και μετά- https://alophx.blogspot.gr/2016/09/v-behaviorurldefaultvmlo_96.html), έναντι των νόμιμων κληρονόμων τους, που ήταν οι Βυζαντινοί.





Τελικά, όλες οι προσπάθειες αυτών των επίδοξων κατακτητών της Μακεδονίας, απέτυχαν και έπαυσαν οριστικά στην διάρκεια του Μεσαίωνα, όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι νίκησαν τους στρατούς των Σέρβων και των Βουλγάρων.
Στην συνέχεια, ένωσαν με την βία όλα τα Βαλκάνια υπό την ηγεσία τους, ενώ εξόντωσαν (στην συντριπτική τους πλειοψηφία) και τα στρατιωτικά τμήματα των Σερβοβουλγάρων (η και τα μικρά σώματα εποίκων τους σε αυτά), σε όσα Βυζαντινά εδάφη είχαν πριν καταλάβει αυτοί, θεωρώντας τα επικίνδυνα για ενδεχόμενες μελλοντικές (νέες) στρατιωτικές εξεγέρσεις εναντίον τους.
Στην συνέχεια, η περιοχή της Μακεδονίας, παρέμεινε υπό την βάρβαρη Οθωμανική κατοχή για σχεδόν τέσσερις αιώνες, στους οποίους πραγματοποιήθηκαν συνέχεις επαναστάσεις του Ελληνικού πληθυσμού της έναντι των Τούρκων (ανεπιτυχείς όμως), προκειμένου αυτοί να απελευθερωθούν από τον βάρβαρο Οθωμανικό ζυγό και στις οποίες χύθηκε πάρα πολύ Ελληνικό αίμα.
Η απελευθέρωση των Βουλγάρων και των Σέρβων, στην σύγχρονη εποχή, επήλθε υστέρα από τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, έναντι των Οθωμανών, αποτέλεσμα του οποίου ήταν, η υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου στις 3 Μαρτίου του 1878.
Βάσει αυτής, θα σχηματιζόταν μια Μεγάλη Βουλγαρία, της οποίας τα εδάφη θα εκτεινόταν σε όλη την περιοχή της σημερινής Βουλγαρίας, των Σκοπίων και της πάντα Ελληνικής Μακεδονίας μας, μέσω των οποίων η Βουλγαρία (και μαζί με αυτή ο «κηδεμόνας» της η Ρωσία), θα αποκτούσε παράλληλα πρόσβαση στο Αιγαίο.
[Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε, ότι η θεωρία του πανσλαβισμού, όπως και της αιρετικής Βουλγαρικής εξαρχίας στην συνέχεια, διακινούταν από τους Ρώσους, δήθεν «φίλους» μας, οι οποίοι παράλληλα, υποστήριζαν (μόνιμα) τις άδικες διεκδικήσεις των Βουλγάρων και των Σέρβων στην Μακεδονία μας.
Μάλιστα, για τον σκοπό αυτό, οι Ρώσοι (όπως και οι Βούλγαροι και οι Σέρβοι στην συνέχεια) υιοθέτησαν σε μεγάλο βαθμό, τους παντελώς ψευδείς ιστορικά ισχυρισμούς του Φαλμεράγιερ για τον υποτιθέμενο πλήρη εκσλαβισμό της Μακεδονίας, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας (ο οποίος «συνέβη» στην ουσία μονάχα στο μυαλό του και ποτέ στην πραγματικότητα)].





Στην προκλητική και συνάμα άδικη αυτή συνθήκη, αντέδρασαν τα θιγόμενα βαλκανικά κράτη, όπως και οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες σύντομα διεξήγαγαν ένα νέο συνέδριο στο Βερολίνο (1878).
Σε αυτό, αποφάσισαν την αυτονομία (και όχι η ανεξαρτησία της Βουλγαρίας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία), καθώς και τον χωρισμό της σε δυο μέρη, το αυτόνομο Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας (σημερινή Βόρεια Βουλγαρία), καθώς και την αυτόνομη επαρχία της Ανατολικής Ρωμυλίας (σημερινή Νότια Βουλγαρία).
Η Ελληνική Μακεδονία, επεστράφη στους Οθωμανούς, κάτι που ανέτρεψε πλήρως τα ρωσικά σχέδια για μια ανεξάρτητη και ρωσόφιλη «Μεγάλη Βουλγαρία» (και μαζί με αυτά, τα αντίστοιχα σχέδια των Βουλγάρων εθνικιστών).
Οι Βουλγάροι εξοργίστηκαν και ορκίστηκαν να δημιουργήσουν με τα όπλα την Μεγάλη Βουλγαρία.
Στην συνέχεια, απέστειλαν εγκληματικές βουλγάρικες συμμορίες στα εδάφη της Μακεδονίας, οι οποίες είχαν ως σκοπό να αναγκάσουν με την βία τους Ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής, να δηλώσουν μέλη της Βουλγαρικής εξαρχίας.
Η Βουλγαρική εξαρχία, ήταν μια σχισματική (και συνάμα αιρετική και εθνικιστική) Βουλγαρική Εκκλησία, η οποία αποσχίστηκε (με Εκκλησιαστικά παντελώς παράνομο τρόπο) από την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Κωνσταντινούπολης.
Όλα αυτά, με την «βοήθεια» των Βούλγαρων εθνικιστών, αλλά και των Ρώσων, οι οποίοι απέβλεπαν στην σταδιακή αποδυνάμωση και κατάργηση του, και την αντικατάσταση του με το πάντα φιλικό προς την Ρωσική πολιτική ηγεσία (καθώς και τα συμφέροντα που αυτή εκπροσωπούσε), Πατριαρχείο Μόσχας.
Εκείνη, την εποχή, στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ίσχυε το σύστημα των μιλιέτ, το οποίο ήταν κατά βάση θρησκευτικό, και στο κάθε μιλιέτ, Εθνάρχης (ουσιαστικά πολιτικό αρχηγός και εκπρόσωπος) ήταν ο αντίστοιχος θρησκευτικός αρχηγός του.
Έτσι, για το Ορθόδοξο μιλιέτ και γενικά για όλους τους Ορθοδόξους πληθυσμούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπεύθυνος ήταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης, για τους μουσουλμάνους ο σειχοισλάμης, για τους Ιουδαίους ο Αρχιραββίνος και στους Αρμένιους, ο Αρμένιος Πατριάρχης.
Όπως φαίνεται, το κάθε μιλιέτ, μπορούσε αφού ήταν θρησκευτικός ο διαχωρισμός των υπόδουλων λαών της Αυτοκρατορίας, να περιλαμβάνει και πολλούς εθνολογικά ανόμοιους λαούς σε αυτό.





Ιδιαίτερα, στο Ορθόδοξο μιλιέτ, όλοι οι «υπήκοοι» του, ονομαζόταν Ρωμιοί και υπαγόταν στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Και κάθε Οθωμανός πολίτης, μπορούσε να διαλέξει σε πιο μιλιέτ θα υπαγόταν.
Οι Βουλγάροι (όπως και οι Ρώσοι και οι Σέρβοι), ήξεραν πως οι περισσότεροι Ορθόδοξοι θα προτιμούσαν την καθοδήγηση του Οικουμενικού Πατριάρχη, έναντι των ίδιων, και για τον λόγο αυτό, υποδαύλισαν τον εθνικισμό στους σλάβικους πληθυσμούς του Ορθοδόξου μιλιέτ και συνάμα κατασυκοφάντησαν το Πατριαρχείο ως τον υποτιθέμενο καταπιεστή τους και μονιμά «πράκτορα» των συμφερόντων των Ελλήνων.
Έτσι, αφού τους έπεισαν με όλα αυτά, να αρχίσουν να διατίθενται εχθρικά προς το Πατριαρχείο, πίεσαν και τους Τούρκους να αναγνωρίσουν την δημιουργία ενός νέου Βουλγαρικού ψευδο-Πατριαρχείου, την γνωστή Βουλγαρική εξαρχία.
Σε αυτή, θα μπορούσαν να υπάγονται, οι υποτιθέμενα «καταπιεσμένοι από το Πατριαρχείο», Βουλγαρικοί πληθυσμοί της Αυτοκρατορίας. Υστέρα, το σχέδιο ήταν να αναγκάσουν με την βία, τους Ελληνικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας, να δηλώσουν μέλη της Βουλγαρικής εξαρχίας, αντί του Πατριαρχείου.
Έτσι, σε μια μελλοντική απελευθέρωση της περιοχής, οι Βουλγάροι (και οι σύμμαχοι τους Ρώσοι), να μπορούν να ισχυριστούν, ότι αφού οι κάτοικοι της, υπάγονται στην Βουλγαρική εξαρχία, είναι Βουλγάροι λόγω της δήλωσης τους αυτής, και θα πρέπει να ενωθούν με την Βουλγαρία και όχι με την Ελλάδα, αφού δεν υπάγονται στο Ελληνικό Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Για τον λόγο αυτό, απέστειλαν τις εγκληματικές ομάδες των κομιτατζήδων, προκειμένου να αφελληνίσουν με την βία και τις σφαγές την Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας (όπως έκαναν σε όλη την ιστορία τους έναντι των Ελλήνων) και να αναγκάσουν με την βία τους κάτοικους τους, να «ενταχθούν» στην Βουλγαρική εξαρχία.
Για να μπορούν, στην συνέχεια, να ισχυριστούν, όταν θα μπορούσαν να καταλάβουν την περιοχή αυτή με την βία, ότι απελευθέρωσαν τάχα «Βουλγάρους» και επομένως όλα τα εδάφη της Μακεδονίας, ανήκουν λόγω εθνολογίας και δηλώσεων μονάχα σε αυτούς.
Όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό τον Πατριάρχη, Ιωακείμ τον Γ’ τον Μεγαλοπρεπή, αντέδρασε άμεσα στα σχέδια αυτά και απέστειλε σε αυτά άξιους ιερωμένους, όπως π.χ. τον ηρωικό Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη, και τους μετέπειτα ηρωικούς μητροπολίτες Τραπεζούντας και Σμύρνης, Χρύσανθο και Χρυσόστομο, προκειμένου να βοηθήσουν, να εμψυχώσουν (αλλά και να προστατεύσουν) τους Ορθοδόξους Έλληνες της περιοχής.
Και αυτοί, σε συνεργασία, με στους ικανούς ηγέτες του Μακεδονικού Αγώνα, όπως π.χ. του πασίγνωστου σε όλους μας (και ηρωικότατου) Παύλου Μελά, να καταφέρουν τελικά να αποκρούσουν οριστικά τους Βουλγάρους με αποτέλεσμα την πλήρη νίκη των Ελλήνων, και μαζί με αυτήν, την διάσωση της Ελληνικότητας της Μακεδονίας μας και όλων των κάτοικων της.





Ταυτόχρονα, με όλα αυτά, οι Βουλγάροι, προώθησαν και την θεωρεία του «Μακεδονισμού» (πιο σωστά του Ψευσομακεδονισμού), με βάση την οποία, η περιοχή, δεν ανήκει ούτε στους Έλληνες, ούτε στους Βουλγάρους, ούτε στους Σέρβους, αλλά στους αυτόχθονες κάτοικους της, τους «Μακεδόνες», οι οποίοι δήθεν δεν σχετίζονται με κανέναν από τους παραπάνω λαούς, αλλά αποτελούν τους καθαρούς απογόνους του Μεγάλου Αλέξανδρου.
Στην συνέχεια, ιδρύσαν και κόμμα για τον επίτευξη του σκοπού αυτού, την Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ), το 1893, και οργάνωσαν την αποτυχημένη εξέγερση του Ίλιντεν, με σκοπό την «ανεξαρτησία» τάχα της περιοχής.
Φυσικά, όλα τα μέλη της οργάνωσης αυτής, αποτελούταν από Βουλγάρους, βουλγαρόφιλους ή πρακτορες της Βουλγαριας, οι οποίοι σκόπευαν, μετά την υποτιθέμενη επιτυχία της εξέγερσης αυτής, να την παραδώσουν στην Βουλγαρία.
Απλά, ήθελαν αρχικά να «μαζέψουν» και πιθανούς υποστηρικτές από άλλες εθνότητες για να πέτυχουν τον στόχο τους αυτό (και συνάμα να κρύψουν τα φιλοβουλγαρικά σχέδια τους) και για τον λόγο αυτό, προσπαθούσαν να κρύψουν την βουλγαρική τους προέλευση.
Στην συνέχεια, στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο, οι Βουλγάροι κατέλαβαν μέρος της Μακεδονίας (όπου διέπραξαν πράξεις και πάλι γενοκτονίας έναντι των Ελλήνων, προσπαθώντας παράλληλα να φέρουν Βουλγάρους εποίκους σε αυτή).
Η δε «προσπάθεια» τους στον Β’ Βαλκανικό πόλεμο που ακολουθήσε, να καταλάβουν και την υπόλοιπη Μακεδονία, επιτιθέμενοι ταυτόχρονα αιφνιδιαστικά (και συνάμα προδοτικά) έναντι των συμμάχων τους Ελλήνων και Σέρβων, κατέληξε τελικά στην πλήρη ήττα και καταστροφή τους, καθώς και στην απελευθέρωση του βάναυσα βουλγαροκρατούμενου μέρους της Μακεδονίας από τον ηρωικό Ελληνικό στρατό.
[Οι δε Σέρβοι, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν επίσης την Μακεδονία, κατάφεραν να καταλάβουν κάποια βορειά εδάφη της μονάχα, καθώς και τα σημερινά Σκόπια].
Αλλά οι Βούλγαροι, δεν τα «παράτησαν» ευκολά. Στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμάχησαν με τους Γερμανούς (αλλά και τους Αυστροούγγρους και τους Τούρκους), εναντίον της Αντάντ και της πατρίδας μας.
Από αυτή, εκμεταλλευόμενοι τον Εθνικό διχασμό που κυριαρχούσε τότε σε αυτή (https://alophx.blogspot.gr/2017/01/1914-1917.html), κατάφεραν να καταλάβουν κάποια εδάφη της Μακεδονίας (στα οποία διέπραξαν τις «συνήθεις» σφαγές τους έναντι των Ελλήνων), αλλά όταν αυτή «αναδιοργανώθηκε και επανενώθηκε», αντεπιτέθηκε άμεσα ενάντια στους Βουλγάρους, συντρίβοντας τους στην μάχη του Σκρα και αναγκάζοντας τους να παραδοθούν και να βγουν από τον πόλεμο αυτό.



Ούτε αυτή τους η ήττα, τους έκανε να αλλάξουν μυαλά και στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που ακολουθήσε, συμμάχησαν ξανά με τους Γερμανούς ενάντια στην πατρίδα μας, ενώ στα εδάφη της Μακεδονίας που τους «αποδοθήκαν» από τους συμμάχους τους, διενήργησαν και πάλι συνέχεις σφαγές τους έναντι των Ελλήνων κάτοικων τους.
Στον Ψυχρό Πόλεμο, κάθισαν σχετικά «ήσυχοι» και δεν ξαναπροσπάθησαν να καταλάβουν την Ελληνική Μακεδονία, υποστηρίζοντας τον Ψευτομακεδονισμό τον οποίο πρέσβευαν ως τότε (πως τάχα δηλαδή οι κάτοικοι της σημερινής Μακεδονίας είναι όλοι Σλάβοι Βούλγαροι και επομένως τα εδάφη αυτά, θα πρέπει να «αποκοπούν από την Ελλάδα» και να ενωθούν με την Βουλγαρία).
Τον ρολό του υποστηρικτή του Ψευτομακεδονισμού, τον υιοθέτησαν στην συνέχεια, με μια μικρή παραλλαγή της ιδεολογίας του, οι Γιουγκοσλάβοι υπό την ηγεσία του Τίτο.
Και αυτοί, όπως ακριβώς και οι Βουλγάροι πριν από αυτούς, υποστήριζαν την τάχα μη Ελληνική καταγωγή των κάτοικων της Ελληνικής μας Μακεδονίας και ως εκ τούτου, θα έπρεπε τα εδάφη της Μακεδονίας να αποσχίσουν από την Ελλάδα και να ενωθούν με την «πραγματική για αυτούς Μακεδονία», δηλαδή τα Σκόπια, τα οποία ήταν «όλος τυχαία» μέλη της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο.
[Φυσικά, οι Γιουγκοσλάβοι, ήθελαν αυτά τα εδάφη για τους ορυκτούς τους πόρους, την καίρια εμπορική και γεωπολιτική τους θέση, αλλά και για να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη και να βγουν στο Αιγαίο.
Αλώστε, όπως παραδέχθηκε και ο πρώην πρόεδρος των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόρωφ, οι Σκοπιανοί, δεν έχουν καμμιά εθνολογική και ιστορική σχέση με τον Μεγάλο Αλέξανδρο, αλλά αποτελούν απογόνους Σλάβων, οι οποίοι έφτασαν στην Βαλκανική τον 6ο αιώνα μ.Χ.
Όμως, τις αθλείς και παντελώς ανιστόρητες φιλοσκοπιανές «θέσεις», υποστηρίζει προδοτικά στις μέρες μας στην χώρα μας, το τάχα Ελληνικό κόμμα του «Ουράνιου Τόξου», το οποίο πιθανόν χρηματοδοτείται από το εξωτερικό, κυρίως για τον «σκοπό» αυτό].
Μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, οι Σκοπιανοί στις μέρες μας, συνεχίζουν να υποστηρίζουν το παλαιό παραμύθι του Τίτο, με τους ιδίους ακριβώς σκοπούς με αυτόν, αλλά και για να βρουν μια ψεύτικη εθνολογική ταυτότητα, γιατί το κρατίδιο αυτό, αποτελεί ένα στην πραγματικότητα ένα συνονθύλευμα εθνοτήτων (π.χ. Σλάβων, Βουλγαρικής ή Σέρβικης καταγωγής, Αλβανών, αλλά ακόμα και Ελλήνων).
Με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου και την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην χώρα αυτή, τα Σκόπια προστέθηκαν στο Αμερικανικό άρμα (από το ρωσικό-σοβιετικό άρμα που ήταν πριν), ενώ σε αυτά, κυριαρχούσε η φτώχεια, η πορνεία, η μαφία και γενικότερα ο υπόκοσμος.




Ο πρώην πρωθυπουργός τους, ο Γκρουέφσκι, υποστήριζε ένα έντονο εθνικιστικό πολιτικό πρόγραμμα για την χώρα, και φιλοδοξούσε να ενσωματώσει εδάφη της Ελληνικής Μακεδονίας στο κράτος του, μέσω της θεωρίας του Ψευδομακεδονισμού.
Για να πέτυχει δε τον στόχο του αυτό, προσπάθησε για ένα διάστημα να συμμαχήσει με τους Τούρκους έναντι της χωράς μας, αλλά όταν είδε ότι αυτοί αντίθετα υποστηρίζουν την ανεξαρτησία των Αλβανών των Σκοπίων, άλλαξε γνώμη.
Όμως, έχασε τελικά τις βουλευτικές εκλογές στα Σκόπια το 2017, και ένας συνασπισμός σοσιαλιστών μαζί με Αλβανούς, εθνικιστές, ανέλαβε την ηγεσία της χωράς αυτής, που για πολλούς πάει προς διάλυση.
Γιατί, αν δεν υπάρχει κάποια ισχυρή ενοποιητική «εθνολογική ταυτότητα», το κράτος αυτό, θα σπάσει στα εξ΄ων συνετέθη. Μόνο ο σχεδιασμός να περάσουν αγωγοί από αυτό (https://alophx.blogspot.gr/2017/09/blog-post_4.html, http://www.triklopodia.gr/pgdm-vaftizetai-ksana-stis-arxes-dekemvriou-8211-poio-einai-onoma-protasi-mnimits/#), το «σώζει» για την ώρα από την πλήρη καταστροφή.
Αν αυτοί δεν υλοποιηθούν, σύντομα το κράτος αυτό, το οποίο δεν θα έχει πια, καμμιά απολύτως χρησιμότητα για καμμιά Μεγάλη Δύναμη, θα διαλυθεί και διαμοιραστεί μεταξύ όλων των γειτονικών με αυτό κρατών.