Μοναξιά μου όλα...
γιαγιάδες λίγα δευτερόλεπτα πριν γίνει η σκανταλιά. «Μέχρι να παντρευτείς, θα γιάνει» (υψίστη παραπληροφόρηση), «η τελευταία μπουκιά είναι η δύναμή σου» (δεκάδες δίαιτες από τότε, για να χάσουμε αυτή τη «δύναμη» που έχει κατσικωθεί στα γοφιά και δεν λέει να φύγει), «κάτσε να το μάθει ο πατέρας σου» (άσχετο) και «μάθε τέχνη κι άσ' τηνε». Αυτό το τελευταίο, κάπως φτούρησε, ειδικά σε καιρούς κρίσης όλοι λίγο-πολύ το ανασύραμε από τα χρονομπάουλά μας.
Τέχνη είναι και αυτή του λόγου. Του «μπούρου μπούρου», του «ψου ψου ψου» και του «μου μου μου». Του «τόσα δίνω, πόσα λες;». Τρανοί μαστόροι του είδους οι λομπίστες. Τρανό παράδειγμα το προχθεσινό. Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Κατ' αρχήν και για να μην πολυπαίρνουμε αέρα, να ξεκαθαρίσω πως οι όποιες αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου δεν είναι και κάτι δα το πολύ σοβαρό. Δεν τις λες και αποφάσεις - αποφάσεις. Τι κι αν είναι οι μόνοι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των πολιτών της Ε.Ε.; Οσο και να θέλουν (που δεν θέλουν και πολλοί) να κάνουν κάτι υπέρ των λαών, δεν μπορούν. Γιατί δεν έχουν τη δύναμη. Αλλού είναι τα κέντρα εξουσίας και σίγουρα αυτά δεν ανήκουν στην εκλεγμένη αντιπροσώπευση.
Πάμε, τώρα, στο προχθές. Εγινε ψηφοφορία στην Ευρωβουλή για το αν θα επιβληθεί ή όχι εμπάργκο πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία, λόγω της ανθρωπιστικής κρίσης στην Υεμένη. Οχι πως ό,τι θα ψηφιζόταν θα γινόταν κιόλας. Περί «ευχής» επρόκειτο περισσότερο παρά περί «τελεσίδικης απόφασης». Αυτή, είπαμε, ανήκει αλλού (βλέπε ευρωπαϊκή ηγεσία, που δεν τη λες και «απαύγασμα δημοκρατίας»). Ακόμα, όμως, και γι' αυτή την απόφαση-βιτρίνα, πέσαν πάνω οι λομπίστες, οι νέοι «γνωστοί άγνωστοι», και άρχισαν τις «διασυνδέσεις».
Χρήζει, πράγματι, ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης το πώς διαστρεβλώνεται το νόημα των λέξεων όταν βρισκόμαστε σε εδάφη-ουδέτερες ζώνες εκατομμυρίων. Λέγοντας «διασυνδέσεις» εννοούμε «στενό μαρκάρισμα». Τόσες (λέξεις) για τόσα (χιλιάρικα). Το «ναι» ή το «όχι» φέρουν πλέον το βάρος τους σε χρυσό. Και μη νομίσεις ότι όλες αυτές οι «διαβουλεύσεις» μεταξύ λομπίστα - ευρωβουλευτή ή όποιου άλλου «είναι στα πράγματα» γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες. Με το πάσο τους, κυριολεκτικά, μπαίνουν οι εν λόγω των λόμπι στα κτίρια της Ευρωβουλής. Τι κι αν ψηφίστηκαν αυστηροί κανόνες τελευταία; Οι διαπιστεύσεις αυτές τα τελευταία χρόνια αναπαράγονται σαν τα κουνέλια: από δύο αυξήθηκαν στις εφτά χιλιάδες. Τρελό σεξ, όχι αστεία!
«Δάσκαλε που δίδασκες». Αλλο ρητό βγαλμένο από τα σωθικά της μικροαστικής μας κουλτούρας. Διότι, σου λέει, πέσαν πάνω τους οι τύποι κι άντε να βγάλεις άκρη με τα συμφέροντα μεγάλων εξοπλιστικών κολοσσών. Και μπορεί οι περισσότεροι ευρωβουλευτές (συμπεριλαμβανομένων και αυτών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού) να είπαν «ναι» στο εμπάργκο όπλων, ωστόσο οι αντίστοιχοι της Ν.Δ. (τι κι αν οι ΝΔήτες εσωτερικού σήκωσαν παντιέρα το θέμα στην ελληνική Βουλή), ω ναι, ψήφισαν «όχι». Είπαν, δηλαδή, πως θέλουν (θέλουν!) να μπορεί η Ευρώπη (δηλαδή και η Ελλάδα - ακούς, Κυριάκο;) να στέλνει όπλα στη Σαουδική Αραβία. Οπλα κανονικά. Που κάνουν «μπουμ» και πεθαίνει κόσμος και ντουνιάς, παιδιά, μωρά και μωρομάνες. Οχι τζούφια βλήματα.
Αχ, τα παλιόπαιδα τ' ατίθασα. Που μου κάνουν προσυνέδριο στη Θεσσαλονίκη (σήμερα ξεκίνησε, τρέξτε να προλάβετε) με τίτλο «Για ένα νέο πατριωτισμό» και πρώτη θεματική «Για μια στιβαρή εξωτερική πολιτική ανοιχτών οριζόντων»... Δεν το συζητώ! Μιλάμε για το αποκορύφωμα της στιβαρότητας. Γροθιά ατσάλι, θέληση σίδερο! Οσο για τους «ανοιχτούς ορίζοντες», έχουν κάποιο δίκιο. Πώς αλλιώς θα στείλεις όπλα; Με κλειστούς;
Τι να πω κι εγώ; Τα λέω στη νύφη, να τ' ακούει η πεθερά. Κρατάω γερά στον κόρφο μου αυτό το ρητό, γιατί όσα και να πούμε, όσα και να γράφουμε, αν δεν θέλει ο λαός, τίποτα δεν γίνεται. Μεταξύ, όμως, της απογοητευμένης Αριστεράς και της λομπιστοκρουσμένης Δεξιάς, όσο να το πεις, μια μοναξιά τη νιώθω...
Νόρα Ράλλη
Σχόλια