Το ευρώ αγαπάει την Ελλάδα

Το ευρώ είναι ένα νόμισμα όπως όλα τα άλλα. Δηλαδή όχι ακριβώς όπως όλα τα άλλα. Το ευρώ είναι το πρώτο reality νόμισμα. Είναι το πρώτο νόμισμα που χρησιμοποιεί τόσο πολύ τα μέσα ενημέρωσης για να επιβιώσει. Για την ακρίβεια, αν είχα δικό μου νόμισμα, θα κατήγγειλα το ευρώ για αθέμιτο ανταγωνισμό.

Από την άλλη, δεν έχει και κάθε το στέλεχος εκ των διοικούντων το δολάριο, το γουάν, το Ελβετικό φράγκο ή το Νγκούλντρουμ του Μπουτάν, από μία κάμερα στην πλάτη του.

Εδώ, μιλάει ο Ντράγκι, ο Σόιμπλε, ο Γιούνκερ, ο Σούλτζ, ο Ντάισεμπλουμ, η Λαγκάρντ. Μιλάει μέχρι κι ο Βαρουφάκης. Νυχτώνει και στενάζουν...
οι ασιατικές αγορές.


Όποιος ρίξει μια ματιά στην ισοτιμία του ευρώ με το δολάριο θα διαπιστώσει πως τον περσινό Μάιο, με 100 ευρώ μπορούσε κάποιος να αγοράσει 138 δολάρια. Σήμερα αγοράζει μόλις 106. Και τι σημαίνει αυτό;


Μήπως σημαίνει πως, μεταξύ άλλων, ευνοούνται Γερμανία, Ολλανδία, Ιταλία, Βέλγιο και συγκεκριμένες ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν έντονη εξαγωγική δραστηριότητα εκτός ευρωζώνης όπως υποστηρίζει η Moody’s στην έκθεσή της;


Συγκεκριμένα, αυτοκινητοβιομηχανίες, ο τομέας των χημικών και η τουριστική βιομηχανία της ευρωζώνης. Α, και τα είδη πολυτελείας αλλά για τους ξένους αγοραστές.


Η υποτίμηση του ευρώ μοιάζει για το ίδιο το «ευρώ» τόσο επιθυμητή, που ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ εμφανίστηκε λέει ικανοποιημένος.


Συνεπώς, η περίπτωση της Ελλάδας δίνει στο ευρώ την δυνατότητα να φλερτάρει ακόμα περισσότερο με το δολάριο, με το οποίο η Deutsche Bank προβλέπει πως η σχέση θα διαμορφωθεί στο 1:1 μέχρι το τέλος του 2015. Ενώ για τα επόμενα χρόνια λέει να πέσει ακόμα πιο χαμηλά.


Ωστόσο, το γεγονός πως προβλέπεται δεν το κάνει και χαρούμενο γεγονός. Ουάου, η ευρωζώνη θα γίνει πιο ανταγωνιστική, αλλά ποιοι λαοί θα δεχτούν τους όρους που θα διαμορφώσει ένα ευρώ που σε λίγους μήνες αναμένουν οι οικονομολόγοι να έχει την μισή αγοραστική αξία σε σχέση με πέρυσι, ενώ το δολάριο θα γίνει πιο ακριβό.


Το ευρώ σχοινοβατεί γιατί ενώ ήρθε ως αντικείμενο εκπλήρωσης της πολιτικής ενοποίησης, κατάφερε να απειλεί την νομισματική ενοποίηση που ποτέ δεν άφησε την πολιτική να ολοκληρωθεί.


Κι όλα αυτά, επειδή αυτό εξυπηρετεί τα σχέδια των Γερμανών για μία Ευρώπη της λιτότητας που τροφοδοτεί τα πλεονάσματά της. Και αυτά των ΗΠΑ, που όμως βρίσκουν τον τρόπο να κερδίζουν πάντα στην οικονομία.


Κάπως έτσι, η στάση της Ελλάδας αμφισβητεί μόνο την ηγετική φυσιογνωμία της Γερμανίας και τίποτε άλλο. Ουσιαστικά, ίσως βάζει ένα λιθαράκι στην ουσιαστικότερη «εξίσωση» των λαών της Ευρώπης, στην οποία πάντα ήταν πρόβλημα το «ύψος» της Γερμανίας.


Είναι ξεκάθαρο πλέον πως η συμπεριφορά της ευρωζώνης (της Γερμανίας) στους λαούς που συμμετέχουν στο ευρώ δεν βασίζεται στην αρχή της ισότητας που αρμόζει σε έναν λαό της Ευρώπης. Αντιθέτως, μάλλον αποκαλύπτει πως το ευρώ δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την πολιτική ενοποίηση.


Και με τις παρούσες συνθήκες, ούτε πρόκειται να αποκτήσει. Τουλάχιστον για την Ελλάδα.


Από Ρεμπελίσκος