Κοιλάδα του Ινδού: Λαμπρός πολιτισμός χωρίς ποτάμι

Ο πολιτισμός της Κοιλάδας του Ινδού είναι ένας από τους πιο λαμπρούς που έχει να επιδείξει η προϊστορία μας. Ανθησε στην Εποχή του Χαλκού, πριν από περίπου 5.000 χρόνια, στο βορειοδυτικό τμήμα της Ινδικής Χερσονήσου, στα σημερινά σύνορα της Ινδίας με το Πακιστάν. Κινητήριος δύναμή του ήταν, όπως πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες, ένας ποταμός που, όπως και ο ίδιος ο πολιτισμός, σβήστηκε από τον χάρτη πριν από χιλιετίες. Τελικά όμως το ποτάμι και ο πολιτισμός δεν συνυπήρξαν ποτέ, σύμφωνα με μια νέα μελέτη. Και αυτό είναι κάτι αξιοπερίεργο, σε μια χρονική περίοδο όπου όλα έδειχναν, μέχρι τώρα, ότι τα μεγάλα υδάτινα σώματα αποτελούσαν απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη μεγάλων αστικών κοινωνιών.



Το μυστήριο της Κοιλάδας

Ο χαράπειος πολιτισμός, όπως είναι επίσης γνωστός από τη Χαράπα, την πόλη όπου ανακαλύφθηκαν τα πρώτα ερείπιά του το 1925, άρχισε να αναπτύσσεται γύρω στο 3300 π.Χ. Στην περίοδο της μεγάλης ακμής του, γύρω στο 2300 π.Χ., εκτιμάται ότι ο πληθυσμός του ξεπερνούσε τα 5 εκατομμύρια και θεωρείται ότι ήταν ο μεγαλύτερος στον πλανήτη. Εκτεινόταν σε ένα εκατομμύριο τ.χλμ. στην Κοιλάδα του Ινδού, σε πόλεις με μελετημένη πολεοδομία και πολυώροφα κτίρια από ψημένα τούβλα που υποστηρίζονταν από συστήματα ύδρευσης, αποχέτευσης και άρδευσης. Πέραν της γεωργίας, οι πληθυσμοί τους είχαν αναπτύξει καινοτόμες τεχνικές στη μεταλλουργία και στη χειροτεχνία, ενώ επίσης είχαν προηγμένη αγγειοπλαστική. Στις πόλεις που έχουν ανασκαφεί ως τώρα έχουν βρεθεί πολλά παιδικά παιχνίδια, κοσμήματα και σφραγίδες, αλλά ελάχιστα όπλα, κάτι το οποίο υποδηλώνει ότι οι κάτοικοί τους απολάμβαναν ως επί το πλείστον την ειρήνη και την ευημερία. Από το 1900 π.Χ. και μετά, ωστόσο, αυτός ο ανθηρός πολιτισμός άρχισε να παρακμάζει, ώσπου το 1300 π.Χ. χάθηκε οριστικά, αφήνοντας πίσω του ένα μυστήριο.

Το μεγάλο αίνιγμα για τους επιστήμονες σχετικά με τον χαμένο πολιτισμό είναι η ανάπτυξή του στον συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο. Η κρατούσα θεωρία ήθελε τους μεγάλους αστικούς πολιτισμούς της προϊστορικής περιόδου, όπως της Μεσοποταμίας ή της Αιγύπτου, να ανθούν κοντά σε μεγάλους ποταμούς, οι οποίοι τους πρόσφεραν άφθονο νερό και εύφορα εδάφη. Κανένα μεγάλο υδάτινο σώμα δεν φαίνεται όμως να κυλούσε πλάι στις μεγαλουπόλεις του χαράπειου πολιτισμού. Αντιθέτως, τα ερείπιά τους έχουν βρεθεί ανάμεσα στα ποτάμια συστήματα του Γάγγη και του Ινδού, μακριά από μεγάλους ενεργούς ποταμούς. Πώς αυτοί οι οικισμοί κατόρθωσαν να γνωρίσουν τέτοια ευημερία;



Το χαμένο νερό

Μέχρι τώρα οι ειδικοί θεωρούσαν ότι η ανάπτυξη του χαράπειου πολιτισμού είχε καταστεί εφικτή χάρη σε έναν ποταμό ο οποίος σήμερα δεν υπάρχει πια. Ενα «παλαιοκανάλι», τα κατάλοιπα δηλαδή της κοίτης ενός αρχαίου ποταμού ο οποίος κάποτε κατέβαινε από τα Ιμαλάια και περνούσε ανάμεσα από τρεις μεγάλους οικισμούς του, αποτελούσε το βασικό επιχείρημα αυτής της θεωρίας. Ερευνητές από το Ινδικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στην Κανπούρ και το Imperial College του Λονδίνου έρχονται, ωστόσο, να καταρρίψουν την ιδέα. Χρονολογώντας τα ιζήματα του αρχαίου καναλιού, ανακάλυψαν ότι ο ποταμός είχε ήδη αλλάξει πορεία, εγκαταλείποντας τη συγκεκριμένη κοίτη, πριν από 8.000 χρόνια - πολύ νωρίτερα από την έλευση των αστικών κέντρων.


Τα νέα χρονολογικά ευρήματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Nature Communications», υποδηλώνουν ότι οι πόλεις δεν αναπτύχθηκαν δίπλα σε έναν ενεργό ποταμό. Στο σχετικό άρθρο τους οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξή τους δεν ήρθε από το νερό του ποταμού, αλλά από τη σχεδόν άδεια κοίτη του. Η αλλαγή της πορείας τού ποταμού, αναφέρουν, προκάλεσε μια μικρού βαθμού πλημμύρα στη γύρω περιοχή, ενώ οι βροχές των μουσώνων πρόσφεραν ανά τακτά χρονικά διαστήματα μια επιπλέον πηγή νερού. Οι δυο αυτοί παράγοντες, υπογραμμίζουν, έδρασαν συνδυαστικά προσφέροντας στον πολιτισμό της Κοιλάδας του Ινδού τους απαραίτητους υδάτινους πόρους για την ευημερία του. 


Ευεργετικοί μουσώνες

Στην ουσία, οι ερευνητές δεν αμφισβητούν την άποψη ότι η παροχή ικανών ποσοτήτων νερού αποτελεί βασική προϋπόθεση για την άνθηση ενός πολιτισμού. Απλώς υποστηρίζουν ότι αυτές οι ικανές ποσότητες, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορούσαν να εξασφαλιστούν όχι από τον ίδιο τον ποταμό, αλλά από μια άλλη πηγή, τις εποχικές βροχοπτώσεις, των οποίων τα νερά μαζεύονταν στην ακόμη ελαφρώς πλημμυρισμένη κοίτη, δίνοντας ζωή στην Κοιλάδα.«Η μελέτη μας καταρρίπτει ξεκάθαρα την παλιά θεωρία που υποστήριζε ότι η εξαφάνιση του ποταμού οδήγησε στην κατάρρευση του χαράπειου πολιτισμού» δήλωσε στο BBC ο καθηγητής Ρατζίβ Σίνα, μέλος της ερευνητικής ομάδας. 



«Αντ' αυτού υποστηρίζουμε πως, παρά το γεγονός ότι οι μεγάλοι ποταμοί έχουν σημαντική σύνδεση με τις αρχαίες κοινωνίες, η αποχώρησή τους και όχι απαραίτητα η έλευσή τους μπορεί να ελέγξει τη σταθεροποίηση αυτών των κοινωνιών» τόνισε ο καθηγητής. «Αυτό αποδεικνύεται σαφώς από τις μεγάλες χρονολογικές διαφορές που παρατηρούνται ανάμεσα στην εξαφάνιση του ποταμού, πριν από 8.000-12.000 χρόνια, και την κορύφωση του ώριμου πολιτισμού, πριν από 3.000-4.000 χρόνια». Αξίζει να σημειωθεί ότι, πριν από πέντε χρόνια, μια μεγάλη μελέτη που είχε γίνει από διεθνή ομάδα επιστημόνων είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η αιτία της κατάρρευσης του χαράπειου πολιτισμού ήταν μια αλλαγή του κλίματος, η οποία είχε οδηγήσει στην εξασθένηση των μουσώνων.



HeliosPlus
tovima