Αν Εξαφανίζοντας όλους τους Κέβιν Σπέισι από προσώπου γης
«Μπορείς να μείνεις στην καλλιτεχνική αξία του Σπέισι και του Τζάκσον παραβλέποντας όσα αρρωστημένα τους χρεώνουν; Προσωπικά, όχι»
Όταν βλέπεις πλέον τον Κέβιν Σπέισι στην τηλεόραση, τι σκέφτεσαι; α) ένας εκπληκτικός, Οσκαρικός ηθοποιός, αυτός που απογείωσε με την ερμηνεία του τους «Συνήθεις Ύποπτους» και έδωσε άλλη διάσταση στο ρόλο του Φρανκ Άντεργουντ στο «Ηouse of Cards», ή β) ένας άνθρωπος που κατηγορείται για σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλικές επιθέσεις κάθε είδους και ασέλγεια σε αγόρια 14 ετών;
Αντίστοιχα, όταν ακούς ένα τραγούδι του Μάικλ Τζάκσον, τι σκέφτεσαι; α) ένας άνθρωπος που με τα τραγούδια του, τα χορευτικά του και τα βίντεο - κλιπ του άλλαξε για πάντα τη μουσική βιομηχανία προς το καλύτερο; Κι ένας τύπος που τα τραγούδια του τα έχεις χορέψει κι αν τύχει να τα ακούσεις ακόμα και σήμερα, ασυναίσθητα αρχίζεις να κουνάς τον πισινό σου; Ή β) ένας τύπος με πολύ σκοτεινή ιστορία και πολύ βαριές κατηγορίες, όπως ότι πασπάτευε μικρά παιδάκια στα ειδικά διαμορφωμένα δωμάτια της αχανούς βίλας του;
Μην βιαστείς να απαντήσεις
Και σε καμία περίπτωση, μην αφήσεις να σε παρασύρει και να σε αποπροσανατολίσει η σεξουαλική ταυτότητα του κάθε ανθρώπου. Πιστεύω ότι πλέον σαν κοινωνία, είμαστε ανοιχτοί καi δεκτικοί στις σεξουαλικές επιλογές του κάθε ανθρώπου. Μόνο που υπάρχουν - και πρέπει να υπάρχουν - όρια και κόκκινες γραμμές, τις οποίες δεν γίνεται ούτε να ξεπερνάμε, ούτε να σφυρίζουμε αδιάφορα: όταν έχει να κάνει με μικρά παιδιά, αγόρια ή κορίτσια, συναινετικά ή όχι, όταν διάσημοι και ισχυροί άνθρωποι εκμεταλλεύονται τη δημοφιλία και την αναγνωρισιμότητά τους, «πουλάνε» υποσχέσεις για καριέρα ή εξαγοράζουν τη σιωπή των παιδιών ή/ και των γονιών τους, τότε οφείλουμε ως άνθρωποι, ως γονείς, ως πολιτισμένα πλάσματα και ως κοινωνία με κανόνες και στεγανά να σκεφτούμε διαφορετικά.
Φάκελος «Σεξουαλική παρενόχληση»: Διάβασε εδώ για το τσουνάμι της οργής που ξεχείλισε
Έχει ξαναγίνει αυτού του είδους η συζήτηση όταν ήρθαν στο φως της δημοσιότητας εικόνες από το δωμάτιο και τα «σύνεργα» του Μάικλ Τζάκσον, αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του - φυσικά και όταν ήταν εν ζωή, οι ψίθυροι ακούγονταν πιο δυνατά από κραυγές, αλλά οι μάνατζέρ του και πολλά εκατομμύρια δολάρια, δεν άφησαν καμία υπόθεση να καταλήξει στις δικαστικές αίθουσες.
Και τώρα, με τα όσα έχουν ήδη αποκαλυφθεί για τον βίο και την πολιτεία του Κέβιν Σπέισι, η κουβέντα ξαναγίνεται επίκαιρη: μπορεί να υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στην καλλιτεχνική αξία ενός ανθρώπου και τα άρρωστα γούστα του; Μπορείς να τον βλέπεις ή να τον ακούς και το μυαλό σου να μένει μόνο στην τέχνη; Ή πάντα θα σκέφτεσαι πόσο αποτρόπαια πράγματα έκανε και μια αναγούλα θα ανεβαίνει από το στομάχι στο λαιμό σου;
Κόκκινες γραμμές
Προσωπικά δεν μπορώ να κάνω αυτόν τον διαχωρισμό. Ευθύνεται το ότι είμαι πατέρας και έχω μια τρομερή ευαισθησία με ό,τι έχει να κάνει με παιδιά; Πολύ πιθανόν, αλλά και πριν γίνω πατέρας, πάλι είχα μια τεράστια αποστροφή κι ένιωθα μια απερίγραπτη οργή για οποιονδήποτε πείραζε με οποιονδήποτε τρόπο μικρά παιδιά. Μπορώ να «δικαιολογήσω», να «κατανοήσω», να «συγχωρήσω» ή να «ξεχάσω» πολλά και διάφορα πράγματα. Ο τάδε ηθοποιός που μπορεί να πλακώνει στο ξύλο τη γυναίκα του είναι ένα σκουπίδι της κοινωνίας αλλά η γυναίκα του είναι ενήλικη και μπορεί να αντιδράσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ο δείνα τραγουδιστής που σκότωσε κάποιον μπορεί να είχε πάρει ναρκωτικά, να τον έπιασε με τη γυναίκα του ή να χρώσταγε εκατομμύρια λόγω τζόγου - αν είναι ένοχος, ας το αποφασίσει η δικαιοσύνη και ας τον τιμωρήσει όπως προβλέπει ο Νόμος.
Αλλά σε ό,τι έχει να κάνει με παιδιά, η δική μου προσωπική ηθική, η δική μου κόκκινη γραμμή είναι πολύ λεπτή και πολύ συγκεκριμένη: αν αύριο το πρωί εξαφανιζόταν από τον κόσμο (μου) κάθε ταινία ή σειρά στην οποία έχει παίξει ο Κέβιν Σπέισι (εφόσον φυσικά ισχύουν όλα αυτά που του προσάπτουν), δεν θα έχω κανένα πρόβλημα. Αν αύριο το πρωί εξαφανιστούν από τον κόσμο (μου) όλα τα τραγούδια και τα βίντεο - κλιπ του Μάικλ Τζάκσον (εφόσον φυσικά ισχύουν όλα αυτά που έχουν αποκαλυφθεί τα τελευταία χρόνια) δεν έχω κανένα πρόβλημα. Μπορώ να ζήσω και χωρίς τις ταινίες του Σπέισι, μπορώ να ζήσω και χωρίς τα τραγούδια του Μάικλ Τζάκσον. Αντιθέτως, δεν μπορώ να «ζήσω», αν αυτοί οι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μου καλλιτεχνικά, σαν να μην τρέχει τίποτα.
Φωτογραφία εξωφύλλου: Tim P. Whitby | Getty Images for Sony Pictures
ratpack.gr
Σχόλια