Μικρό σχόλιο για τους αναμεταδότες μαζικών ενοχικών συνδρόμων




“So full of artless jealousy is guilt,
It spills itself in fearing to be spilt”.
«Τόσο γεμάτη από άτεχνη ζηλοτυπία είναι η ενοχή,
χύνεται από τον φόβο της ότι θα χυθεί«.
William Shakespeare – Άμλετ
.
Δεν νομίζω πως υπήρξε άλλη χώρα στον «Δυτικό κόσμο», όπου οι συνεργάτες των ναζί αναγορεύτηκαν μεταπολεμικά σε κράτος από κάποιο πολιτικό κέντρο (εν προκειμένω βενιζελικό και δοτό από τους «συμμάχους»), οι ιδεολογικά (αντίστοιχοι) μισέλληνες κομμουνιστές ονομάστηκαν «αντίσταση» και όλοι τους μαζί εξελίχθηκαν σε ένα εσμό καταστολής των Εθνικών μας πνευματικών δυνάμεων, παριστάνοντας μάλιστα τους… αντιπάλους.
Αμφιβάλλω εάν υπήρξε ποτέ στην ιστορία τέτοιας εκτάσεως «πολιτιστική» επίθεση εναντίον της συνοχής ενός «δυτικού» λαού, όπως αυτή που έχουμε υποστεί οι Έλληνες τα τελευταία 40+ χρόνια.
Που στο διάτανο διαρκεί ένας ιδεοληπτικός εμφύλιος χαμηλής εντάσεως εδώ και ~70 χρόνια;
Κι άλλα πολλά… διχαστικά ερωτήματα, έτσι για να υπενθυμίσω σε φίλους (και μη) πως η διασπορά ενοχικών συνδρόμων, οι εκκλήσεις για «μετάνοια» (πολιτική ή αχταρμά πολιτικής και Χριστιανικής) και οι πανηλίθιες αναφορές σε κάποιο 15% «αγνό» ή «πατριωτικό» ή δεξερωγω τι άλλο τμήμα του λαού είναι «μουσική στ’ αυτιά» του κάθε τσιπροκαμμένου, του κάθε κούλη, του κάθε μιχαλολιακοκουτσούμπα και δε συμμαζεύεται.
Και πάνω απ’ όλα, είναι «μουσική στ’ αυτιά» του κάθε επικυρίαρχου που εννοεί να μας μετατρέψει σε «πολυπολιτισμικό» σούπερ μάρκετ λαθρομεταναστών.


Πετροβούβαλος/Αβέρωφ
.
Eικόνα: «Ενοχή», έργο του  Ralle από τη Wiki
Κατηγορίες:
Σχόλια