Να παίζουν τα τρανζίστορ...
Αποκλείεται σας είπα, αποκλείεται σας λέω. Κακό λόγο από το στόμα μου για την Αμερική δεν θ' ακούσετε. Ενεκα που θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη σαν κυρία, όχι να με ψάχνουν πατόκορφα (σωματικά και...
ιδεολογικά) γιατί κάπου, κάπως, κάποτε έγραψα αρνητικά για τη χώρα. Ε, εσείς εκεί πάνω, που μας έχετε μαντρωμένους σε αρχεία, φωτογραφίες, κασέτες, που ξέρετε κάθε μας βήμα και κουβέντα, ακούστε με καλά: Εγκό Αμερική αγκαπώ! Οk;
Κακό λόγο μπορεί να μην πω, ένα τραγούδι πάντως θα το πω. Ετσι, για τη χαρά της γνωριμίας του δικού μας παιδιού με τον δικό τους Τραμπ. Ενα τραγούδι που ταιριάζει στην περίσταση, πολιτικά και κλιματολογικά: «Να παίζει το τρανζίστορ τ' αμερικανικά, και συ γυρνάς στους δρόμους, με το μπουφάν στους ώμους και τα πουκαμισάκια τα κοντομανικά»...
Αυτό σιγοψιθύριζα στο κεφάλι μου ξανά και ξανά, μετά την κοινή συνέντευξη Τύπου του δικού μας παιδιού με τον δικό τους Τραμπ. Οτι με ευχαρίστησε ώς τα κατάβαθα της ψυχής μου, να το πω, δεν. Οτι αυτό το παραδέχομαι με ευκολία, πάλι δεν. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως χωρίς αυτά τα «δεν», θα βιώναμε ένα ακόμα μεγαλύτερο «δεν», που θα μας το φόραγαν κολάρο, όπως παλαιότερα την ταμπέλα «είμαι τεντιμπόης». Οπότε, ανάμεσα σ' αυτά τα δύο, το ισοζύγιο γέρνει υπέρ μας. Με κάποιες συναισθηματικές απώλειες βέβαια.
Ελα, όμως, που μαθημένοι στα δύσκολα, κι εμείς δεν. Εξάλλου, έτσι είναι η Αριστερά (μην παρεξηγηθώ, τα δύσκολα της Αριστεράς μόνο από μαρτυρίες τα έχω βιώσει, καθώς η γενιά μου ανήκει στους καλομαθημένους): πορεύεται με τα λάθη και τα πάθη της. Η Δεξιά μόνο πορεύεται χωρίς λάθη -ξέρει πώς λειτουργεί το σύστημα και πώς να το εκμεταλλευτεί, γιατί αυτή το έστησε.
Η αλήθεια πάντως παραμένει. Η Αριστερά αντέχει, ακριβώς γιατί ενέχει μέσα της το συναίσθημα και, ως εκ τούτου, και το πάθος και το λάθος. Θα μου πεις, πλέον μιλάμε με όρους εξουσίας. Ακριβώς! Και η εξουσία μιλά με όρους σύγκρισης: τέσσερις μόνο πρωθυπουργοί επισκέφθηκαν τις ΗΠΑ από τη μεταπολίτευση και δώθε.
Ολόκληρη τη δεκαετία του '80, μήτε που πάτησε το πόδι του στο Αμέρικα ο Ανδρέας, όσο κι αν προσπαθούσε, καθώς ο Ρίγκαν (και η Θάτσερ και όλο το συμπούρμπουλο) τον είχαν για ακραίο αριστερό, τρομοκράτη κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Οτι το δικό μας παιδί το δέχτηκε ο δικός τους Τραμπ πριν καλά καλά κλείσει χρόνο στην εξουσία, δεν το λες και λίγο.
Αλλά το σημαντικό δεν είναι αυτό. Το σημαντικό είναι ο συσχετισμός δυνάμεων. Οσο και αν μας δυσαρέστησαν τα λόγια, όσο κι αν θέλαμε να του χώσει πέντε φάσκελα και κάνα δυο σφαλιάρες ηπειρώτικες, αντί να τον κανακεύει (έστω και έμμεσα), δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως οι ρόλοι έχουν αλλάξει.
Δεν μιλάμε πια για συνάντηση του πλανητάρχη με τον ηγέτη μιας μικρής χώρας, αλλά για τη συνάντηση του Τραμπ -ενός γελοίου, επικίνδυνου και πανίσχυρου επιχειρηματία αλλά όχι πλανητάρχη (η αρχική μου προσπάθεια να μπω στις ΗΠΑ κυρία, μόλις ακυρώθηκε)- με τον πρωθυπουργό μιας χώρας που λόγω της γεωπολιτικής της θέσης παίζει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις.
Αμ, το άλλο! Πού το πας το άλλο! Βρε λες να έκανε αντιπερισπασμό ο Τσίπρας στον Τραμπ και έτσι ο σύντροφος Μαδούρο να κέρδισε στις περιφερειακές εκλογές; Ετσι μάλιστα, να το δεχτώ...
Τι να δεχτώ και τι να απορρίψω... Να 'μουν ποιητής, να έγραφα σαν τον Μαγιακόφσκι. Να 'μουν ζωγράφος, να ζωγράφιζα σαν τον Ακριθάκη. Να 'μουν λογοτέχνης, να εκφραζόμουν όπως ο Μπρεχτ.
Από το λιγοστό μου πόστο, και έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως το να συνομιλείς δεν σημαίνει πως παραιτείσαι και πως το να συμβιβάζεσαι δεν σημαίνει πως προδίδεις (διαφορετικά δεν θα στέριωνε σχέση για σχέση, γκόμενος για γκόμενο), προς το παρόν, προσπαθώ να καλύψω, αναζητώντας, τον χαμένο χρόνο. Ακόμα κι αν φορές, αφήνω, πού και πού, να μου ξεφύγει και ένα: βρε Προυστ από δω!
Νόρα Ράλλη
Σχόλια