Κεντροαριστεροειδείς διενεξούλες...
Είπε, και σωστά, ο Σταύρος Θεοδωράκης για τον δήμαρχο Αθηναίων, ο οποίος είναι...
εκ των υποψηφίων για την προεδρία του κεντροαριστερού σχηματισμού και παρ’ όλα αυτά δήλωσε ότι δεν θα παραιτηθεί από τη θέση του δημάρχου: «Το να δημιουργείς ένα κόμμα δεν μπορεί να είναι απογευματινή εργασία». Εχει δίκιο ο άνθρωπος· απαιτείται μελέτη, αγρύπνια, εργασία, χτίσιμο -δεν είναι παίξε-γέλασε η αρχηγία ενός ευρέος κόμματος.
Τι του απάντησε, και αυτός σωστά, ο νυν δήμαρχος; Ιδού: «Δεν ηγείσαι εδώ πέρα (σ.σ.: sic) με κύριο προσόν το life style και την εικόνα, πρέπει να έχεις ένα βαθύ περιεχόμενο από κάτω, πρέπει να υπάρχει ένα υπόστρωμα όπου (σ.σ.: sic) να μιλάμε για την ουσία των πραγμάτων». Εξυπνακισμοί με υποτονικό χιούμορ (και γλώσσα), ένθεν κακείθεν. Ελα, όμως, που και οι δύο λένε αλήθεια -έτσι ακριβώς είναι και ο μεν και ο δε, αυτό εντούτοις δεν τους πτοεί· οι εντυπώσεις μετράνε και οι λεκτικές τάχα καινοτομίες.
Και οι δύο ομνύουν στο καινούργιο, στο νέο: νέο κόμμα, νέα ηγεσία, νέα όργανα, νέες αρχές, ανάθεμα στο παρελθόν -νέες, εντελώς, φρέσκιες ιδέες, που θα αφήσουν άφωνη τη νέα ελληνική κοινωνία της κρίσης και της οιονεί παραίτησής της από την πολιτική ζωή του τόπου. Νέα πολιτική. Μα, γίνεται να υπάρξει νέα πολιτική; Ιδια δεν είναι η πολιτική εδώ και αιώνες; Από τη μια η εξουσία και από την άλλη ο λαός (και στη μέση οι δημοσιογράφοι... λέμε...). Ο Θεοδωράκης λοιπόν είναι εικόνα, σύμφωνα με τον κ. Καμίνη, και ο Καμίνης είναι ένας που απαξιοί να χάσει τη βόλεψή του, ένας βολεψάκιας δηλαδή, ένας άπληστος των αξιωμάτων.
Λοιπόν, έχουν δίκιο και οι δύο, αλλά στη «νέα πολιτική» αυτά ξεπερνιούνται στην πορεία των πραγμάτων και στη διαμόρφωση της Ιστορίας· μένουν βεβαίως οι διαπιστώσεις. Εκσυγχρονιστές από τα πάνω. Ο ένας από την τηλεόραση και ο άλλος από τον αριστερό φιλελευθερισμό του, όπως αρέσκεται να τοποθετεί εαυτόν. Μια «εικόνα» και μια «δήλωση» (το φαίνεσθαι και το ρητορεύειν) διεκδικούν την ηγεσία ενός χώρου, που δεν ξέρει ο ίδιος πού βρίσκεται -είναι, πρώτα απ’ όλα, χώρος; Και οι δύο, ώστε, κατασκευάσματα μιντιακά, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, πάντως κατασκευάσματα. Ουδείς ξεπήδησε από τη λαϊκή οργή, εκμεταλλεύτηκαν απλώς το έλλειμμα πολιτικών υποκειμένων ικανών να εμφυσήσουν ελπίδα και πίστη στην κοινωνία για μια ριζική ανατροπή του σαθρού καθεστώτος, που τυραννούσε δεκαετίες τη χώρα.
Αυτή είναι η κατάσταση λοιπόν; Μ’ αυτούς τους δήθεν προσπαθεί να συγκροτηθεί ο κεντροαριστερός (και κεντροδεξιός να πεις δεν διαφέρει σε τίποτα, παρά στο ιδεολογικό, ταυτολογικό κενό) χώρος; Ε, ναι, θέλουμε δεν θέλουμε, αφού οι πολλοί αδιαφορούμε για τα παιxνίδια που παίζονται στην πλάτη μας. Ακούμε πολλά βέβαια περί δημοκρατίας και δικαιωμάτων, νέου ρεύματος στις ιδέες και αντιλήψεις, αλλά τώρα οι πολλοί αντιλαμβανόμαστε ότι όλα αυτά είναι φούμαρα -πολιτικάντικες, κεκοσμημένες ανοησίες, που όμως καθορίζουν την τύχη μας. Λοιπόν; Τι γίνεται τότε; Τι γίνεται μετά; Αλλά, κυρίως, τι γίνεται τώρα;
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Σχόλια