Το διαδικτυακό φλερτ είναι κατάντια! Πόσο πιο απλά να το πούμε;


Ένα απ’ τα τραγικά αποτελέσματα της ταχύτατης τεχνολογικής ανάπτυξης είναι η αντικατάσταση της άμεσης ανθρώπινης επαφής από μια οθόνη. Πλέον, οι άνθρωποι επικοινωνούμε σχεδόν αποκλειστικά μέσω μιας οθόνης, με ένα πληκτρολόγιο προσπαθούμε να αποδώσουμε όσο πιο ρεαλιστικά μπορούμε έναν οποιοδήποτε διάλογο. Υπάρχουν περιπτώσεις για τις οποίες η συγκεκριμένη μορφή επικοινωνίας κρίνεται απαραίτητη, όπως η μεγάλη απόσταση μεταξύ δυο ανθρώπων ή η γρήγορη ειδοποίηση. Σε αυτές δεν ανήκει το φλερτ, αυτό είναι -με μια λέξη- ξεφτίλα.

Ίσως, το χειρότερο σκηνικό που έχω ζήσει είναι όταν είδα ένα φίλο να κοιτάει μια κοπέλα που του αρέσει, να γυρίζει το κεφάλι, να βγάζει το κινητό και να την ψάχνει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να την προσθέσει στους «φίλους» του. Αν τον δεχόταν, θα έστελνε ένα μήνυμα για να ξεκινήσει μια συζήτηση με σκοπό να καταλήξει σε μια γνωριμία, σε έναν καφέ οι δυο τους για να τα πουν πρόσωπο με πρόσωπο. Αν όχι, θα έψαχνε την επόμενη. Αυτή η κατάντια, εμένα με προσβάλλει ως νοήμων άνθρωπο.

Μπορώ να καταλάβω τους λόγους που οδήγησαν κάποιον σε αυτήν την κίνηση, αλλά δεν τους δέχομαι. Αρχικά, αποφεύγεις την έκθεσή σου μπροστά σε τόσους ανθρώπους. Την ώρα που διασχίζεις το χώρο μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου, νιώθεις όλα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω σου. Αγχώνεσαι για το τι θα πεις, πώς θα το πεις και πώς πρέπει να αντιδράσεις σε κάθε απάντηση. Πότε να ζητήσεις τον αριθμό του; Πρέπει να μιλήσεις και στην υπόλοιπη παρέα; Να πεις την αλήθεια για σένα ή να προσποιηθείς έναν καλύτερο εαυτό; Και το κυριότερο, πώς να φερθείς σε μια σκληρή χυλόπιτα; Για όλα αυτά, η απρόσωπη επικοινωνία προσφέρει τη λύση, όμως δεν είναι αποδεκτή.

Το φλερτ είναι το ωραιότερο παιχνίδι που μπορούν να παίξουν οι άνθρωποι ντυμένοι. Είναι ένα παιχνίδι εντυπώσεων, θάρρους και γοητείας. Δεν έχει κανόνες κι οδηγίες χρήσεως, δεν υπάρχουν φαβορί και outsider. Και όπως σ’ όλα τα παιχνίδια, δε θα μάθεις ποτέ αν είσαι ικανός να κερδίσεις, αν δεν παίξεις. Δες το βήμα-βήμα, για να καταλάβεις το πρόβλημα.

Αντί να σηκωθείς και να πας μέχρι εκεί, θα στείλεις ένα μήνυμα. Το πρώτο μήνυμα θα είναι σχεδόν πάντα τρομακτικό. Δεν υπάρχει καμία άνεση μεταξύ σας, καμία οπτική επαφή και στέλνεις κάτι ξεκάρφωτο. Το απλούστατο «Τι κάνεις;» από κοντά θα απαντηθεί, ενώ από μήνυμα θα μείνει στο «Διαβάστηκε». Το θάρρος για να τον αντιμετωπίσεις στα ίσια, υπολογίζεται υπέρ σου, ενώ το «Σκούντημα» κι ο «Χαιρετισμός» σε δείχνουν χέστη. Όταν κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια, αναπτύσσεις μια οικειότητα, η οποία λείπει απ’ την οθόνη σου. Οι απαντήσεις είναι γρήγορες, δίχως αργοπορημένες σκέψεις κι υπεκφυγές.

Και φτάνουμε στο, κατά πολλούς, σημαντικότερο στοιχείο του φλερτ, το χιούμορ. Το «χαχαχα», συνοδευόμενο από μια πληθώρα χαμογελαστών εικονιδίων, στην πραγματική ζωή αποτελεί ένα παγωμένο χαμόγελο, κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση. Απλά δεν είχε τι να πει και γέλασε. Το αληθινό χιούμορ είναι άμεσο, αιφνίδιο, αναζωογονητικό. Χαλαρώνει το συνομιλητή, σε φέρνει ακόμη πιο κοντά του, ένα βήμα μακριά απ’ την καρδιά του. Απ’ την άνεση του καναπέ, όλοι μπορούμε να πούμε δυο αστείες ατάκες από σειρές, χωρίς να χρειαστεί να τις υποστηρίξουμε ανάλογα. Αν δεν ακούσεις το γέλιο με τα αυτιά σου, αν δε δεις όλες τις υπέροχες εκφράσεις να διαγράφονται στο πρόσωπό του, δεν έχεις καταφέρει τίποτα.

Όσο για τον τρομερό φόβο της απόρριψης, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Πονάει περισσότερο όταν τη γεύεσαι κατάμουτρα. Είσαι αναγκασμένος να μαζέψεις, σε κοινή θέα, τα κομμάτια σου και να αποχωρήσεις, όμως τελειώνει εκεί. Πήρες μια ξεκάθαρη απάντηση και συνεχίζεις τη ζωή σου. Το υποτιθέμενο μαρτύριο κράτησε ελάχιστα. Στον ψηφιακό κόσμο, η έννοια της «ήττας» είναι αρκετά μπερδεμένη. Μπορεί να φας άκυρο σε δυο λεπτά ή δέκα μέρες. Περιμένεις με το κινητό στο χέρι ένα λυτρωτικό μήνυμα αισιοδοξίας που δεν ξέρεις αν θα έρθει και πότε. Η αγωνία κορυφώνεται όσο η αναμονή μεγαλώνει. Στο τέλος, μπορεί να καταλήξεις και στο friendzone, δίχως να το πάρεις χαμπάρι.

Ο κόσμος του διαδικτύου παρέχει μια ασφάλεια στο κομμάτι του φλερτ. Το πρόβλημα είναι πως η ασφάλεια είναι δεδομένη και για τις δύο πλευρές. Ο αποδέκτης μπορεί να περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να σε διώξει, έχει όλο τον χρόνο που χρειάζεται. Κατά πάσα πιθανότητα, θα παίξει μαζί σου μέχρι να βαρεθεί κι έπειτα θα συνεχίσει τη ζωή σου. Η απόσταση γεννάει την ασφάλεια κι αυτή με τη σειρά της φέρνει στον κόσμο τις υπεκφυγές, το ψέμα.

Αν δεν κοιτάζεις τον άλλο στα μάτια την ώρα που του ανοίγεσαι, τότε δε φλερτάρεις. Απλώς, ρίχνεις δίχτυα.


Συντάκτης: Θάνος Αραμπατζής - pillowfights

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη


Κατηγορίες:
Σχόλια