…αφιερωμένο στις λιονταρίσιες ψυχές.
Ναι, φτάνει και η στιγμή που ο δρόμος θα σε βγάλει σε έναν γκρεμό. Κάθε δρόμος έχει χαντάκια, που αν δεν σηκώσεις πιο πέρα το βλέμμα για να κάνεις το άλμα, σου φαίνονται γκρεμός. Και αν τελικά είναι γκρεμός, υπάρχουν πάντα μονοπάτια που τον διασχίζουν.
Ναι έρχονται και εκείνες οι μέρες που περονιάζει τρέμοντας η ψυχή, λυγάει η θέληση, τρέμουν τα χέρια και βουρκώνουν τα βλέμματα. Φωνάζει το μέσα, αναζητώντας τη δικαίωσή σου, την απαλλαγή του, τον επαναπροσδιορισμό που ποτέ δεν έγινε, το δικαίωμά του να υπάρχει, να θέλει, να απαιτεί, να νοιάζεται, να επιθυμεί, και να δηλώνει πως πρέπει να εισακουστεί και αυτό, γιατί είναι ζωντανό.
Λιονταρίσια μου ψυχή!
Μείνε άγρυπνη, μείνε πεινασμένη! Μείνε με πίστη και υπομονή. Μείνε με αξία και περηφάνια. Κλουβιά χτίζονται συνεχώς για να σε φυλακίσουν, είτε αυτά στα επιβάλλουν, είτε τα σηκώνεις εσύ. Η ποιότητα και το υλικό τους εξαρτάται από τις αντοχές σου. Τι έχεις φυλακίσει μέσα εκεί; Πόσο μεγάλο είναι ή πόσο μικρό; Αν είναι μεγάλο, είναι το μικρό σου που το μεγάλωσες απότομα. Αν είναι μικρό, του γύρισες πολύ νωρίς την πλάτη και δεν το άφησες να μεγαλώσει.
Λιονταρίσια μου ψυχή. Αν νομίζεις ότι είσαι τόσο τεράστια που σε εγκλωβίζει το κλουβί σου, θυμήσου πως και η γάτα αιλουροειδές είναι, αλλά χωράει να περνάει πολύ ευέλικτα μέσα από τα κάγκελα.
…αφιερωμένο στις λιονταρίσιες ψυχές.
Πηγή από fb: Dimitris Nomikos
Κατηγορίες:
Σχόλια