Δίχως μνῆμες…
Ἔτσι κι ἐμεῖς.Ὁ πατέρας μου μεγάλωσε μέσα στὴν ὀρφάνια…Μάννα, πατέρας χάθηκαν στὴν λαίλαπα τοῦ ἐμφυλίου. Μικρὸ παιδὶ ἐκεῖνος, μὲ κάτι συγγενεῖς… Ἀποπαίδι…Δίχως ῥίζες καὶ ταὐτότητα.
Κι αὐτὸς ὁ θάνατος, ὁ θάνατος τῆς μνήμης, εἶναι ὁ χειρότερος.Ξέρεις τί εἶναι νά μαζεύῃς κομμάτι κομμάτι τά στοιχεῖα σου;Ξέρεις τί εἶναι νά μήν ἔχῃς κουβάρι νά ξεμπερδέψῃς;Ξέρεις πῶς εἶναι νά ἀναζητᾷς ἀπό τούς ψιθύρους τῶν ἄλλων κάτι ἀπό τήν κληρονομιά σου;
Ἔτσι μεγαλώσαμε κι ἐμεῖς.Ἀπεκομμένοι ἀπὸ τὴν ἀλήθεια μας, τὸ αἷμα, τὸν πόνο…Ἴσως, ἀπὸ μίαν ὀπτική, νὰ ἦταν καλλίτερα. Ἴσως κάποιους νὰ τοὺς λύτρωσε αὐτὴ ἡ νέα πραγματικότης τῆς ὀρφάνιας.Εἶναι μεγάλη ὑπόθεσις νὰ μὴν κουβαλᾶς κληρονομιὲς τοῦ παρελθόντος.Μὰ κι ἀπό τὴν ἄλλην…Πῶς μπορεῖ νά πορευθῇ ὁ ἄνθρωπος δίχως μνῆμες καί δίχως δεσμούς; Πῶς μπορεῖ νά ὀνειροδομήσῃ καί νά κάνῃ τίς ὑπερβάσεις του;Μήπως ἀκριβῶς ἐκεῖ τελειώνει καί ἡ ἔννοια τῆς λέξεως Ἄνθρωπος;Μήπως τελικῶς ὅταν χάνεται ἡ μνήμη καί ἡ ἱστορία τοῦ Ἀνθρώπου, χάνεται κι ὁ σκοπός;
Φιλονόη
φωτογραφία
arxisame.gr
Σχόλια