Η καταγγελία εναντίον των «Θεσμών»
Συνεχίζοντας, με κριτήριο όλες τις ως άνω παρανομίες, μεταξύ των οποίων μεγαλύτερη είναι αυτή της ΕΚΤ που δεν διστάζει να εκβιάζει ψυχρά τους πάντες, με αθέμιτο όπλο το κλείσιμο των τραπεζών, μία από τις πιο σημαντικές λύσεις για την Ελλάδα θα ήταν η υποβολή καταγγελίας εναντίον των «Θεσμών», συμπεριλαμβανομένων των μνημονίων, στο ευρωπαϊκό δικαστήριο – όπου, μεταξύ άλλων, θα μπορούσε να ζητηθεί αποζημίωση από τη χώρα μας, ανάλογη των ζημιών που έχει υποστεί από τα μνημόνια χωρίς δική της ευθύνη (ανάλυση), ύψους άνω του 1 τρις €.Η μη καταγγελία εκ μέρους των ελληνικών κυβερνήσεων αποτελεί αναμφίβολα μία ακόμη προδοσία τους, ίσως τη χειρότερη όλων – ενώ ο οποιοσδήποτε θελήσει να διεκδικήσει την πρωθυπουργία της Ελλάδας στο μέλλον, οφείλει
(α) αφενός μεν να δεσμευθεί ως προς την καταγγελία όλων των παραπάνω στο ευρωπαϊκό δικαστήριο,Περαιτέρω ο υπουργός οικονομικών, φίλος του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας που υπερηφανεύθηκε κάποτε για την αποφυγή του πραξικοπήματος της δραχμής (πηγή) έχει ιστορία, ως «υποτακτικός διαπραγματευτής» απέναντι στους «Θεσμούς» – αφού είναι ασφαλώς υπεύθυνος για όλους τους επώδυνους συμβιβασμούς που ακολούθησαν, μετά την αντικατάσταση του προηγουμένου από τον πρωθυπουργό.
(β) αφετέρου σε σχέση με την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων της χρεοκοπίας, αυτών που με την υπογραφή τους επικύρωσαν τα μνημόνια, καθώς επίσης εκείνων που δεν σεβάσθηκαν τη λαϊκή ετυμηγορία (δημοψήφισμα 2015).
Πόσο μάλλον όταν δεν έχει καταφέρει ποτέ μέχρι σήμερα να πάρει κάποιο αντάλλαγμα για τους μονομερείς συμβιβασμούς του – ενώ είχε και έχει στη διάθεση του πλήθος διαπραγματευτικών δυνατοτήτων, μεταξύ των οποίον την τοποθέτηση του ΔΝΤ στο θέμα της διαγραφής του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης του λανθασμένου πολλαπλασιαστή (ανάλυση).
Υπενθυμίζουμε εδώ ένα άρθρο για το σκοτεινό ρόλο του ΔΝΤ στην ελληνική κρίση (πηγή), ο συγγραφέας του οποίου θεωρεί ότι, επρόκειτο για ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία – όπου, μεταξύ άλλων, αναφέρεται στην εξής τοποθέτηση του επικεφαλής του ΔΝΤ στην Ιρλανδία:
«Όλα όσα έχουμε μάθει τα τελευταία πέντε χρόνια είναι πως αποτελεί μία απίστευτα κακή οικονομική πολιτική η επιβολή προγραμμάτων λιτότητας, σε μία οικονομία που είναι εγκλωβισμένη στο καθοδικό σπιράλ της ύφεσης. Ειλικρινά σοκαρίσθηκα από το γεγονός ότι, συζητάμε για την αύξηση του ΦΠΑ κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις. Πόσο μάλλον όταν μόλις διαπιστώσαμε πως η αύξηση του ΦΠΑ, ακόμη και σε μία χώρα με ισχυρή οικονομία, με υψηλή ανταγωνιστικότητα και με μεγάλες εξαγωγές όπως η Ιαπωνία, καταστρέφει την οικονομία της».Εκτός αυτού, ο ίδιος αναφέρεται στην προφητική διαπίστωση του εκπροσώπου της Ινδίας στο ΔΝΤ, σύμφωνα με τον οποίο, πάντοτε σε ελεύθερη μετάφραση, τα παρακάτω:
«Η τρομακτική έκταση των μέτρων λιτότητας, χωρίς καμία νομισματική αντιστάθμιση, είναι άνευ προηγουμένου παραδείγματος. Ακόμη και αν το πρόγραμμα εφαρμοζόταν με επιτυχία, θα είχε ως αποτέλεσμα ένα καθοδικό σπιράλ του θανάτου από πτωτικές τιμές, αύξηση της ανεργίας και μείωση των εσόδων του δημοσίου – το οποίο στο τέλος θα υπονόμευε το ίδιο το πρόγραμμα».Με κριτήριο λοιπόν τόσο το ίδιο το ΔΝΤ, όσο και τα αποτελέσματα της εφαρμογής του προγράμματος λιτότητας στην Ελλάδα, έτσι όπως τα βιώσαμε για πάνω από έξι χρόνια, είναι αδικαιολόγητη τόσο η στάση της σημερινής κυβέρνησης και του υπουργού οικονομικών της, όσο και αυτή της αξιωματικής αντιπολίτευσης – αφού προαναγγέλλει την ακόμη πιο πιστή εφαρμογή των μνημονίων θεωρώντας ότι, οι Έλληνες δεν έχουν πια καμία άλλη εναλλακτική λύση, εκτός από το να την ψηφίσουν, υπογράφοντας της μία λευκή επιταγή που είναι σίγουρο πως θα διαμαρτυρηθεί.
Επίσης αδικαιολόγητη είναι η στάση όλων αυτών που θεωρούν πως υπεύθυνοι είναι οι Έλληνες για την αποτυχία των μνημονίων, μεταξύ άλλων επειδή δεν τα εφάρμοσαν σωστά – επικαλούμενοι τη μη υιοθέτηση ορισμένων διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες ασφαλώς δεν θα ισορροπούσαν την καταστροφή που προκλήθηκε στην ελληνική οικονομία. Εδώ υπενθυμίζουμε εν πρώτοις τη χαρακτηριστική αναφορά του πρώην επικεφαλής οικονομολόγου της Παγκόσμιας Τράπεζας, σύμφωνα με την οποία τα εξής:
«Η συμβουλή διενέργειας διαρθρωτικών, δομικών αλλαγών είναι ασφαλής ως πρόταση. Η αιτία είναι το ότι, κανένας δεν γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνει η φράση. Εάν λοιπόν η οικονομία αναπτύσσεται, τότε αυτός που έχει προτείνει τις διαρθρωτικές αλλαγές λέει: όπως σου το είπα. Εάν η οικονομία δεν αναπτύσσεται, τότε λέει: δεν έκανες διαρθρωτικές αλλαγές. Ως εκ τούτου, μονά-ζυγά δικά του» (K. Basu, επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας, με παρεμβάσεις – πηγή).Κατά δεύτερο λόγο υπενθυμίζουμε το γεγονός ότι, τα μέτρα που πραγματικά εφαρμόσθηκαν στην Ελλάδα ήταν τουλάχιστον τρεις φορές αυστηρότερα από ότι στην Πορτογαλία, όπως οι ίδιοι οι δανειστές παραδέχθηκαν – ενώ έχουμε τεκμηριώσει πολλές φορές (ανάλυση) με αριθμούς που δεν ψεύδονται ποτέ ότι, οι κυβερνήσεις των μνημονίων συμπεριφέρθηκαν βασιλικότερα του βασιλιά, υπηρετώντας πιστά το γαλλογερμανικό άξονα, ο μοναδικός στόχος του οποίου ήταν η διάσωση των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, αδιαφορώντας για την καταστροφή που θα προκαλούταν στην πατρίδα μας.
Οι δικές μας ευθύνες
Περαιτέρω ορισμένοι μας «κατηγορούν» ισχυριζόμενοι ότι, δεν αναφέρουμε ποτέ και πουθενά τις δικές μας ευθύνες ως Πολιτών και ως Έθνους – κάτι που εκτός του ότι δεν ισχύει, αφού τις έχουμε τονίσει αρκετές φορές, δεν θα υπήρχε ουσιαστικά λόγος, αφού οι περισσότεροι Έλληνες αυτό ακριβώς κάνουν, σχεδόν σε καθημερινή βάση.Εν τούτοις, οι κυριότερες ευθύνες μας ως Πολίτες αφορούν την εποχή πριν από την υπαγωγή της πατρίδας μας στην Τρόικα και την επιβολή των μνημονίων – όπου πράγματι κάναμε ασυγχώρητα λάθη έχοντας υπερχρεωθεί, κάτι που είναι εγκληματικό για μία χώρα στη δική μας γεωπολιτική θέση, πόσο μάλλον με τόσους χαμηλού πολιτισμικού επιπέδου εχθρούς γύρω μας.
Για τους πολιτικούς βέβαια, ξεκινώντας από τον Εφιάλτη του Καστελόριζου (με το ελαφρυντικό του δημοψηφίσματος, μέσω του οποίου ανετράπη), από αυτούς που υπέγραψαν μνημόνια που δεν καταλάβαιναν καν, από τον ένοχο της επίσημης χρεοκοπίας κοκ., δεν ισχύουν τα παραπάνω – για εκείνους βέβαια που συνεργάσθηκαν με τις δυνάμεις κατοχής, προδίδοντας ως εκ τούτου την πατρίδα τους.
Οι Πολίτες όμως δεν ευθύνονται καθόλου για όλα όσα ακολούθησαν μετά το 2010, ενώ είναι παράλογο να θεωρεί κανείς τα θύματα ως θύτες, φορτώνοντας τα με ευθύνες που σε καμία περίπτωση δεν τους αναλογούν – εκτός από αυτές της συμπεριφοράς τους, της μη αντίδρασης τους δηλαδή, η οποία δημιουργεί την εντύπωση της συλλογικής αποχαύνωσης.
Ακόμη όμως και τότε υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά, αφού έχουν δεχθεί μία κατά μέτωπο επίθεση «σοκ και δέους», χωρίς να προστατεύονται από το κομματικό τους σύστημα – το οποίο ήταν το χειρότερο των τελευταίων δεκαετιών.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, δικαιολογημένα ή μη, η Ελλάδα δεν είναι απλά στην άκρη του γκρεμού, αλλά καταρρέει – ευρισκόμενη σε ελεύθερη πτώση. Έχει όμως ακόμη λύσεις στη διάθεση της, όπως η νομική οδός που αναφέραμε παραπάνω – με την ταυτόχρονη δήλωση της αναβολής πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, έως ότου αποφασίσει το ευρωπαϊκό δικαστήριο για το καθεστώς της «αποικίας χρέους» που της έχει επιβληθεί.
Για να δρομολογηθεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξυπνήσουν επιτέλους οι ιθαγενείς. Να αναλάβουν όλες εκείνες τις ευθύνες που τους αναλογούν και καμία παραπάνω, συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι θύτες – αλλά θύματα μίας δεύτερης αποικιοκρατικής εποχής που ενορχήστρωσαν οι ίδιοι βάρβαροι του παρελθόντος.
Τέλος, να υποχρεώσουν τα κόμματα να συνεργασθούν μεταξύ τους διώχνοντας και τιμωρώντας παραδειγματικά (α) τους βασικούς υπευθύνους της υπερχρέωσης, της υποταγής στην Τρόικα και στα μνημόνια, καθώς επίσης (β) της επίσημης χρεοκοπίας και του μη σεβασμού του δημοψηφίσματος – έτσι ώστε να καθαρίσει επιτέλους η Ελλάδα από το βούρκο και να μεγαλουργήσει, όπως άλλωστε της αξίζει, έχοντας ήδη πληρώσει το τίμημα των λαθών της πάρα πολύ ακριβά.
Υστερόγραφο: Σύμφωνα με τη διεθνή νομική αρχή, όλοι οι λαοί έχουν το αναφαίρετο δικαίωμα να αυτοκυβερνώνται, καθώς επίσης να επιλέγουν το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τους καθεστώς, χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις – κάτι που ασφαλώς δεν συμβαίνει στην Ελλάδα, στην οποία έχει καταλυθεί παράνομα ακόμη και το σύνταγμα, ενώ στην πραγματικότητα κυβερνάται από εξωθεσμικούς, μη εκλεγμένους και μη θεσμοθετημένους οργανισμούς, όπως είναι οι τετραμερής «επιτροπεία».
Το θέμα δεν είναι βέβαια μόνο νομικό αλλά, κυρίως, πολιτικό – ενώ, εάν κανένα κόμμα δεν αναλάβει τη δέσμευση να απαιτήσει την αποκατάσταση της νομιμότητας, καθώς επίσης να αιτηθεί την αποζημίωση που μας οφείλεται από την καταστροφή που προκάλεσαν τα μνημόνια, τότε θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα κίνημα Πολιτών, ιδίως από την πλευρά της Δικαιοσύνης, το οποίο να αναλάβει τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία.
Όσον αφορά τους υπεύθυνους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, του ESM, κυρίως όμως τον κ. Σόιμπλε, μεταξύ άλλων επειδή έχει δυσφημίσει άπειρες φορές με τις δημόσιες δηλώσεις του την Ελλάδα, προκαλώντας της μεγάλες ζημίες (spreads κλπ.), ασφαλώς πρόκειται για εγκληματίες πολέμου – οικονομικού φυσικά, ο οποίος δεν είναι λιγότερο επώδυνος από το στρατιωτικό. Ως εκ τούτου θα έπρεπε να δικαστούν ως τέτοιοι από το αρμόδιο ευρωπαϊκό ή διεθνές δικαστήριο – εάν βέβαια είχε πάψει να ισχύει στην «πολιτισμένη» Ευρώπη το δίκαιο του ισχυρότερου, κάτι που δυστυχώς δεν ισχύει.
Βασίλης Βιλιάρδος
analyst.gr μέσω triklopodia