Deja vu...
προειδοποίηση για το ότι ολόκληρη η διαπραγμάτευση θυμίζει αυτήν του πρώτου επταμήνου εκείνης της χρονιάς. Οι εκκρεμότητες πολλές και, κυρίως, δεν είχε μιλήσει το πραγματικό αφεντικό της ευρωζώνης, ο βαρύς και ασήκωτος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
ΠΡΩΤΟΣ βγήκε στο κουρμπέτι ο άλλος «σκληρός», ο Πολ Τόμσεν, ο οποίος ξεδίπλωσε ολόκληρη την ατζέντα του για νέα μέτρα εν όψει των πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% του ΑΕΠ – για λόγους «αξιοπιστίας» του προγράμματος – αλλά και όλη τη δική του «μεταρρυθμιστική» ατζέντα. Η κυβέρνηση πήρε την πάσα και άνοιξε μέτωπο μαζί του, ενώ ο Τσίπρας έβαλε στην ατζέντα του, εν όψει της συνάντησης με τη Μέρκελ, το αίτημα είτε για αποπομπή του ΔΝΤ από το ελληνικό μνημόνιο είτε για παραμονή του σε ρόλο τεχνικού συμβούλου.
ΤΟΤΕ ήρθε η ώρα του Σόιμπλε, ο οποίος, όπως όλοι οι ισχυροί παίκτες, επέλεξε με μεγάλη προσοχή τον χρόνο της δικής του παρέμβασης και την έκανε όσο πιο κοντά γινόταν στη συνάντηση Μέρκελ - Τσίπρα για να αμφισβητήσει τις παροχές προς χαμηλοσυνταξιούχους και νησιά του Αιγαίου ως μη συνάδουσες με τις μνημονιακές υποχρεώσεις της Ελλάδας. Μαζί έθεσε και το θέμα της (μη) εφαρμογής των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.
ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ των Ευρωπαίων δανειστών ανταποκρίθηκαν αμέσως κι έτσι η διαδικασία των μέτρων για το χρέος μπήκε στον πάγο μαζί με την αξιολόγηση και τις κυβερνητικές ελπίδες για ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ.
Η ΠΑΓΙΔΑ προφανής και το μήνυμα επίσης: «Ή κάνετε τη δουλειά με τους όρους μας ή κόψτε τον λαιμό σας». Ο Σόιμπλε θέτει υπό πίεση τον Τσίπρα πριν δοθεί η εντύπωση ότι πιέζεται ο ίδιος. Η δε απειλή επανάληψης του 2015 είναι επίσης σαφής: Η γερμανική κυβέρνηση δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναβάλει επ’ αόριστον την αξιολόγηση και την εφαρμογή των μέτρων για το χρέος. Αντιθέτως οι Χριστιανοδημοκράτες μια χαρά βολεύονται με μια ακόμη κρίση, από την οποία όσο περισσότερο δείχνουν την πυγμή τους τόσο περισσότερο περιμένουν να ωφεληθούν εκλογικά.
ΑΥΤΗ που κινδυνεύει να εξαντληθεί πολιτικά και διαπραγματευτικά, κατά την ανάλυσή τους, είναι η ελληνική κυβέρνηση, η οποία τώρα θα πρέπει να αναζητήσει είτε έναν ακόμη επώδυνο συμβιβασμό είτε να καταφύγει σε εκλογές, παρότι επ’ ουδενί θα τις επιθυμούσε. Ο συμβιβασμός είναι πάντα πάνω στο τραπέζι και το ερώτημα δεν είναι μόνο αν θα επιτευχθεί, αλλά και αν θα μάθουμε – τουλάχιστον τώρα – τους όρους του...
topontiki.gr
Σχόλια