Ὁ πρῴην πρόεδρος τῆς δημοκρατίας Κωστὴς Στεφανόπουλος πέθανε κι ἄρχισαν οἱ ὕμνοι. Εἶναι ἐπιβεβλημένο γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες νὰ σεβόμεθα τὴν μνήμη τῶν νεκρῶν. Ὅταν ἔχουμε νὰ κάνουμε ὅμως μὲ πολιτικὰ πρόσωπα ποὺ ἔπαιξαν ῥόλο στὴν πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου καὶ διεμόρφωσαν, ἔστω καὶ μὲ τὴν ἀνοχή τους, τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς παρακμῆς, ὀφείλουμε πρώτα ἀπὸ ὅλα νὰ σεβόμεθα τὴν ἀλήθεια.
Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἀποθανών, εὑρέθη στὸ ὕπατο ἀξίωμα, λόγῳ πολιτικῶν συναλλαγῶν, ἀφοῦ πρώτα ὁ ἑλληνικὸς λαὸς εἶχε φροντίση νὰ τὸν στείλῃ στὸ σπίτι του.
Στὴν δεκαετία τοῦ 1980 ὡς πρόεδρος τῆς ΔΗΑΝΑ, συνεργάσθηκε στὶς αὐτοδιοικητικὲς ἐκλογὲς μὲ τὴν ΕΠΕΝ καὶ ἀναφέρω χαρακτηριστικὰ τὸ παράδειγμα τῆς Λαμίας. Οἱ Λαμιῶτες ὀπαδοὶ τοῦ Στεφανοπούλου ξέρουν. Ἐκεῖνο ποὺ θὰ πρέπη νᾶ μᾶς ἐξηγήσουν εἶναι τὸ πῶς ἀνέχονταν τότε νὰ συνεργάζονται μὲ «χουντικούς».
Αὐτά, γιὰ τὸ πόσο «δημοκράτης» ἦταν ὁ ἀποθανών.
Ὅσον ἀφορᾷ στὴν θητεία του ὡς ἀνώτερος πολιτειακὸς παράγωτ, τὴν ὥρα ποὺ στὴν Ἑλλάδα τοῦ Σημίτου γίνονταν σημεῖα καὶ τέρατα, σηκώνει ὁλόκληρη διατριβή.
Τζιόπας Νῖκος
Ἐπειδὴ ἐγὼ δὲν συγκινοῦμαι εὔκολα καὶ συνηθίζω νὰ θυμᾶμαι τὶς ἐν ζωῇ πράξεις, ἀπαριθμῶ μερικές, ποὺ δείχνουν τὸ ποιὸν χαρακτῆρος:
- Χάνεις ἐσωκομματικὲς ἐκλογὲς δευτέρα φορὰ καὶ ἐπεὶδὴ εἶσαι τόσο ἐγωϊστής, τὴν κοπανᾶς ἀπὸ τὸ κόμμα σου γιὰ νὰ γίνῃς, ἔστῳ κι ἔτσι, ἀρχηγός.
- Ἐσύ, ὁ …ἔντιμος, ἀποφασίζεις νὰ διασώσῃς τὸ κόμμα τῶν σκανδάλων καὶ τῆς δυσωδίας, σὲ συνεργασία μὲ τὸ ἄλλο κιριζί. (Μὴν ξεχνιόμαστε.)
- Περιβαλλόμενος μὲ ἔναν μανδύα ἐντιμότητος, σωφροσύνης καὶ ἐγκυρότητος παραφράζεις, ἠθελημένα, τὸν Ἰσοκράτη γιὰ νὰ τυφλώσῃς τὸ πόπολο, ποὺ διχασμένο παρακολουθεῖ τὴν ἀρχὴ τῆς βεβηλώσεως τῶν ἐθνικῶν του συμβόλων, δίκην …τροπαίου. Ἐσύ, ὑποτίθεται, ὁ ἐκπρόσωπος τῆς τιμῆς καὶ τῆς ὑπολήψεως τοῦ ἔθνους.
- Στήριξες μέχρι ἀηδίας τὸ σύστημα, ποὺ ἔφερε στὴν Πατρίδα τὰ Ἴμια καὶ τὴν συμφωνία τῆς Μαδρίτης.
- Μετὰ ἀπὸ μακρὰν περίοδον ἀφωνίας, θυμήθηκες νὰ στηρίξῃς τὴ δοτὴ κυβέρνηση (Παπαδήμου), ἀφοῦ ἄλλως τὲ κι ἐσὺ δοτὸς ἢσουν τὸν περισσότερο καιρό. Διότι ὅποτε ἐξετέθης σὲ σοβαρὴ ἐκλογικὴ διαδικασία …μαυρίστηκες!
Δὲν εἶχα κάποιαν ἐκτίμηση στὸν ἐκλιπόντα, ἀλλὰ ἀπὸ ἐκείνην τὴν στιγμὴ μέσα μου ὅμως ἤξερα ὅτι ἦταν κατώτερος κι ἀπὸ αὐτὸ ποὺ πίστευα. Βλέπεις ἑγὼ ἤθελα πολιτικοὺς νὰ στέκονται στὰ ἴσα καὶ νὰ λὲν στὴν ὑπερδύναμη…: «εἶναι στὸ συμφέρον σου νὰ εἴμαστε φίλοι» κι ἄκουγα ξανὰ τὴν ἀποστροφὴ τῆς νεωτέρας ἱστορίας…: «νὰ μᾶς ἀγαπᾶτε, γιατὶ μᾶς ἀδικήσατε». (Ποῦ; Καί πότε; Καί γιατί; εἶναι μία ἄλλη ἐρώτησις…).
Καμμία ἐκτίμησις γιὰ τὸν ἐκλιπόντα λοιπὸν καὶ καμμία ἐκτίμησις γιὰ τὸν θυματοποιημένο λαὸ τῶν τουρκορωμιῶν, ποὺ σήμερα ἔχασε τὸν «δικό» του πρόεδρο.
Υ.Γ.
Εἴπαμε RIP καὶ ὁ νεκρὸς δεδικαίωται…Ὡς ἐκεῖ, γυρίζω στὸ TL καὶ βλέπω διθυράμβους.Συντηρητικὸς χωρὶς νὰ προωθήσῃ τὴν ὁποιανδήποτε συντηρητικὴ ἀξία.Μαλαμούλης Δημήτρης
Ῥήτωρ χωρὶς καμμία οὐσία στὸν ῥητορικό του λόγο.
Ὁ λόγος στὸν Κλίντον, ἀσεβὴς καὶ χωρὶς κάποιο πολιτικὸ νόημα.
Προϊὸν συναλλαγῆς ἡ ἐκλογή του, γιὰ νὰ βγάλῃ τὸ ΠΑΣΟΚ ἀπὸ τὴν δύσκολη στιγμὴ …τῆς Μιμῆς.
Πειθήνιος στὴν λαίλαπα Σημίτη γιὰ νὰ ἀποπληρώσῃ τὴν εὔνοιά του.
Οὐδὲ ἕνα πολιτικὸ ἀποτύπωμα ἤ, ἐν πάσει περιπτώσει, πολιτικὸ ἀποτύπωμα ἐπιπέδου Καρόλου Παπούλια.
Ἔλεος…. Ἔλεος… ἕνας κουρέας ἀπ τὴν Πάτρα ἦταν, ποὺ χρησιμοποιοῦσε δικολαβικὸ χειμαῤῥώδη λόγο ἐπιπέδου εἰρηνοδικείου Ἀχαΐας.
Ἠρεμῆστε, ἡ μεγαλοσύνη τῶν ἀνδρῶν δὲν ἀποτιμᾶται ἀπὸ τοὺς συμβιβασμοὺς ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ῥήξεις, ὅταν ἦσαν ἐν ζωῇ καὶ ὁ ἐκλιπὼν δὲν ἐπεχείρησε κάποιν ῥήξη, δὲν ἄνοιξε κάποιον δρόμο…
Ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία δὲν εἶναι φτωχοτέρα σήμερα, ἐπειδὴ ἀπεβίωσε ὁ Στεφανόπουλος.
Ἡ ἑλληνικὴ δημοκρατία ὑπῆρξε στὴν καλλιτέρα περίπτωση μετρία τὰ τελευταῖα 42 χρόνια καὶ ὁ ἐκλιπὼν ὑπῆρξε τὸ μετριότατον προϊὸν αὐτῆς τῆς μετριότητος.
(θέλω νὰ ἁγιάσω καὶ νὰ πῶ κανένα RIP καὶ δὲν μὲ ἀφήνετε…!!!)
Ὁ Θεὸς νὰ συγχωρήσῃ τὸν Στεφανόπουλο ποὺ ἔβλαψε τὴν Ἑλλάδα
Ὅταν ἀνακοινώνονται θάνατοι σημαντικῶν προσωπικοτήτων ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας καὶ τῆς Τέχνης ὑπάρχει ἕνας ἄγραφος νόμος: νὰ ἐκφράζεται παντοιοτρόπως καί ἀπό ὅλα τά ΜΜΕ ἡ θλίψις ἀνθρώπων ποὺ τὸν γνώρισαν ἀλλὰ καὶ ἀγνώστων πρὸς αὐτόν. Τηρεῖται ἐπίσης ἡ συνήθεια νὰ καλλιεργεῖται ἕνα κλίμα συντριβῆς γιὰ τὸν πρόωρο ἤ ἀναμενόμενο χαμὸ τοῦ διασήμου τεθνεῶτος. Τὸ ἴδιο ἔγινε καὶ στὴν περίπτωση τοῦ πρώην προέδρου τῆς δημοκρατίας Κωστὴ Στεφανοπούλου.Ὁ νεκρὸς παρουσιάζεται ὡς ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ὑπηρέτησε τὸ ἔθνος καὶ τὴν πατρίδα μέ τρόπο ἐπωφελὴ γιὰ τὸν λαό. Αὐτὸ εἶναι ἀνακριβές. Μπορεῖ ὁ ἐκδημήσας νὰ ἦταν συμπαθὴς -τουλάχιστον στὸν ὕστερο καιρὸ τῆς πολιτικῆς του σταδιοδρομίας, ὅταν λειτούργησε σὰν ὑπάλληλος τῆς κυβερνήσεως Σημίτη- μιὰ καὶ ἡ συμπάθεια ἐξαρτᾶται πάρα πολὺ ἀπὸ τὴν ἄποψη ποὺ ἐκφράζει ἡ κατεστημένη ἐνημέρωσις καὶ ὅλοι οἱ μηχανισμοὶ παραγωγῆς ἰδεολογίας. Αὐτὰ καὶ ἐπὶ Στεφανοπούλου καὶ τώρα ἀνῆκαν καί ἀνήκουν στὸν χῶρο ποὺ ἐξέφραζε καὶ ἐκφράζει τήν κυβέρνησις Σημίτη, Παπανδρέου καὶ τὴν εὐρυτέρα Ἀριστερά – κομμουνιστικὴ καὶ «εὐρωπαϊκή».
Ὁ Κωστὴς Στεφανόπουλος ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δὲν μποροῦσε νὰ ἀνεχθῇ καὶ νὰ ξεπεράσῃ τὴν πίκρα τῆς ἥττας. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἀδυναμίας τοῦ χαρακτῆρος του ἦταν ἡ ἀποχώρησίς του ἀπὸ τὴν Νέα Δημοκρατία ὅταν ἔχασε γιὰ δευτέρα φορὰ τὶς ἐσωκομματικὲς ἐκλογές, γιὰ τὴν ἀρχηγία τοῦ κόμματος (1984, ἡττήθη ἀπὸ Κώστα Μητσοτάκη). Ἡ διαφορά του μὲ τὴν ΝΔ, δηλαδή, στὴν πρώτη φάση τοῦ σχηματισμοῦ τοῦ κόμματός του, τῆς ΔΗΑΝΑ, δὲν ἦταν πολιτικὴ ἀλλὰ προσωπική.
Ὁ Κωστὴς Στεφανόπουλος θεωροῦσε πολιτικὸ θέμα τὸ πρόσωπό του! Τίποτα περισσότερο. Στὴν συνέχεια, ὅταν ναυάγησε ἡ ἀπόπειρά του νά ὑπάρξει πολιτικά μακριά ἀπό τούς κόλπους τῆς Νέας Δημοκρατίας ἀπεδέχθη ἀσμένως τὴν πρόταση τοῦ παπανδρεϊκοῦ ΠΑΣΟΚ νὰ γίνῃ πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας. Ἐκείνη τὴν περίοδο, τὸ 1995, οἱ ἐξελίξεις διεγράφοντο ἐξαιρετικά ἀρνητικὲς γιὰ τὸ συνδικάτο ποὺ διέλυσε τὴν Ἑλλάδα καί ὁ Στεφανόπουλος ἀπεδείχθη ἕνα χρησιμότατο καὶ σωτήριο πιόνι καὶ σωσίβιο γιὰ τὸ ΠΑΣΟΚ.
Αὐτὸ τὸ κόμμα, ποὺ κατέστρεψε τὸ παρὸν καίὶ ὑποθήκευσε τὸ μέλλον πολλῶν γενεῶν Ἑλλήνων, μπόρεσε νὰ παραμείνῃ στὴν ἐξουσία μέσῳ Στεφανοπούλου, ἀφοῦ βέβαια ἔλαβε καὶ τὶς θετικὲς ψήφους τῆς ἄλλης ἀποσχίσεως τῆς Νέας Δημοκρατίας, τῆς ΠΟΛΑΝ, τὴν ὁποία εἶχε ἱδρύση ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς. ΠΑΣΟΚ καὶ ΠΟΛΑΝ συνεργάστηκαν γιὰ νὰ ἐκλέξουν τὸν κ. Στεφανόπουλο καὶ ἐκεῖνος οὐδέποτε διέψευσε τὶς προσδοκίες τους. Ὁ κ. Στεφανόπουλος καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς προεδρίας του ἀπεδείχθη ὅτι ἦταν ἀπόλυτα προσηλωμένος στὴν ἐξυπηρέτηση τῶν πολιτικῶν τοῦ Κώστα Σημίτη. (Ἀν ζοῦσε ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ὁ κ. Στεφανόπουλος θὰ δικαίωνε τὴν ἐπιλογή του).
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ Στεφανοπούλου ἔγιναν τὰ Ἴμια. Παρῃτήθη; ΟΧΙ.
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του ἔγινε ἡ παράδοσις τοῦ Ὀτσαλᾶν στοὺς Τούρκους. Δὲν παρῃτήθη.
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του κατεληστεύθησαν οἱ Ἕλληνες μὲ τὸ σκάνδαλο τοῦ χρηματιστηρίου. Δὲν παρῃτήθη.
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν του προελειάνθη καὶ τὸ ἔδαφος γιὰ τὸν ἐποικισμὸ τῆς χώρας ἀπὸ μουσουλμανικοὺς πληθυσμούς. Δὲν ἀντέδρασε. Ἀντιθέτως, στὴν περίπτωση Τσενάι, παραχαράσσοντας τὸ νόημα μίας φράσεως τοῦ Ἰσοκράτους καὶ προβαίνοντας σὲ μίαν ἑρμηνεία, ποὺ φανερώνει ἤ ἄγνοια ἤ δόλο, ἐξίσωσε τὴν ἑλληνικότητα μὲ τὴν …ἑλληνοφάνεια, τὴν ὁποίαν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχῃ κάθε ξένος, ἐὰν μετεῖχε σὲ μίαν παιδεία ποὺ ὁ Στεφανόπουλος ἐχαρακτήρισε «ἡμετέρα», δίχως βέβαια νὰ ὁρίζῃ ποιὰ χαρακτηριστικὰ ἐτούτης τῆς «παιδείας» τήν καθιστοῦν ἑλληνική.
Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ὅτι ὁ Κωστὴς Στεφανόπουλος ἦταν ἐκεῖνος ὁ θεσμικὸς παράγων ποὺ μὲ ἰταμὸ τρόπο πέταξε στὸ πρόσωπο τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου τὶς ὑπογραφὲς ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων ποὺ δὲν ἤθελαν νὰ ἀποχρωματισθῇ ἐθνικὰ καὶ θρησκευτικὰ τό κράτος μὲ τὴν κατάργηση τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος στὶς ἀστυνομικὲς ταυτότητες.
Ἡ παραβίασις τῆς πλειοψηφίας τῆς βουλήσεως τῶν Ἑλλήνων προβλέπεται ἀπό τό σύνταγμα; Σίγουρα ὄχι.
Ὁμοίως δὲν προβλέπεται καὶ ἀπὸ τὸ σύνταγμα ἡ ἀνοχὴ στὴν ἐξόφθαλμη καὶ ἀπροκάλυπτη νοθεία ποὺ ἔγινε στὶς ἐκλογὲς τοῦ 2000 ἀπὸ τὴν κυβέρνηση Σημίτη.
Ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας δέν ἔπρεπε νά ἀντιδράσῃ; Δέν ἔπρεπε νά μιλήσῃ; Στίς ἁρμοδιίτητές του δέν εἶναι νά ἐπιβλέπῃ καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον τηρεῖται ὁ ἐκλογικός νόμος καί ἐφαρμόζεται ἡ ἐκλογική διαδικασία;
Κακὰ τὰ ψέμματα. Ὁ Κωστὴς Στεφανόπουλος ἦταν εὐγνώμων στὸ ΠΑΣΟΚ ποὺ τὸν ἀνέσυρε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἀφάνεια καὶ τοῦ χάρισε ἐπὶ 10 ἔτη τὸ δικαίωμα καὶ τὸ προνόμιο νὰ εἶναι πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας καὶ νὰ ἀπολαμβάνῃ ὅλες τὶς τιμὲς καὶ τὶς ὑλικὲς ἀμοιβὲς ποὺ συνεπάγεται τὸ ἀξίωμα.
Ὁ Θεὸς νὰ τὸν συγχωρήσῃ γιατὶ ἡ ἱστορία δὲν μπορεῖ νὰ συγχωρῇ. Κάθε χριστιανὸς καὶ ἄνθρωπος μὲ εὐαισθησία λυπᾶται γιὰ τὸν θάνατο ὁποιουδήποτε συνανθρώπου του. Ὅμως, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι παραγράφονται τὰ πολιτικὰ ἀτοπήματα ἐγκλήματα ποὺ ἔχει διαπράξει.
Οἱ ἀδιάβροχοι