Ελευθερία! Ένας λόγος…
Αποστατεί ο άνθρωπος. Πορεύεται το δρόμο του «αφίστασθαι». Αποστατεί. Από τι; Από πού; Από ποιον; Δεν έχει και πολλή σημασία. Πες από το κατά φύση. Πες από τα καθιερωμένα. Πες από το κοινώς και επί αιώνες λεγόμενο «λογικό». Πάντως «αφίσταται» και κρατάει όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις από «το δικό του όντως είναι». Από αυτό για το οποίο δημιουργήθηκε. Διότι δεν είναι αυτός ο άνθρωπος, δεν είναι γι` αυτά πλασμένος. Γι` αυτά που βλέπουμε και ζούμε στην εποχή αυτή. Δεν του αξίζουν. Δεν του πρέπουν. Τον αδικούν κατάφορα. Αυτοαδικείται. Αλλά, συνεχίζει. Έχει το δικαίωμα;;;
Στην ανθρώπινη ιστορία, πάντα η αποστασία ακολουθείται από τον πόνο. Δεν πρόκειται για προφητεία ή μαγική πρόβλεψη ή επιστημονικό πόρισμα. Είναι γεγονός. Μόνο ο χρόνος τα χωρίζει.
Για να βρει την ελευθερία, λέει. Έχει ανάγκη, ο άνθρωπος από ελευθερία. Έχει ανάγκη την ελευθερία. Είναι πλασμένος για την ελευθερία. Ποια ελευθερία όμως;
Στρέφουμε το λόγο, για να κλείσει «ελεύθερα»:
1. Να, αίφνης, μίλησε το αεροπλάνο. Μίλησε και έβγαλε το άχτι τόσων χρόνων. Εξέφρασε το μεγάλο του παράπονο:
«Εσείς, μηχανικοί και επιστήμονες της αεροπλοΐας. Κοιμάστε όρθιοι! Έπρεπε να έρθει η ώρα να μιλήσω, για να σας ανοίξω τα μάτια; Δε βλέπετε που με φτιάξατε μ` αυτό το τεράστιο βάρος και από πάνω με φορτώνετε συνεχώς τέτοια μεγάλα φορτία; Τόσους ανθρώπους, τόσες αποσκευές. Και καλά, αυτό πάει κι έρχεται. Πρέπει να εξυπηρετηθούν οι άνθρωποι και να βοηθήσω κι εγώ, να τους διευκολύνω στη ζωή τους.
Είναι ανάγκη, όμως, να μου γεμίζετε κι από πάνω αυτές τις μεγάλες αποθήκες, τα ρεζερβουάρ, με τόσους τόνους υγρό και το βάρος μου να γίνεται ακόμη περισσότερο; Να δυσκολεύομαι στην απογείωση και να κινδυνεύω στην προσγείωση; Ενώ, αν έλειπαν αυτές, θα ήμουν ελαφρύτερο και θα μπορούσε να μείνει επιπλέον χώρος για περισσότερους επιβάτες; Σας παρακαλώ πολύ, να μην μου ξαναβάλετε υγρά, για να μπορώ να πετάω ψηλότερα, «ελεύθερα», με ασφάλεια και με περισσότερη ευκολία».
2.Δεν έμεινε πίσω και το τρένο. Αυτό έχει περισσότερα απωθημένα, διότι τραβάει το δικό του βάσανο για πολύ περισσότερα χρόνια από το αεροπλάνο. Ξύπνησε ένα πρωί και ζήτησε κι αυτό τα «δικαιώματά του»:
«Είστε στα καλά σας, βρε άνθρωποι; Με βάζετε και κάνω του κόσμου τις αγγαρείες. Να τρέχω νύχτα μέρα από δω κι από κει. Να κουβαλώ, εκτός από σας, χίλια μύρια πράγματα. Ωραία, δεν διαφωνώ. Αφού με κατασκευάσατε εσείς, θα τα κάνω, θα δουλέψω για σας.
Αλλά, γιατί με κρατάτε φυλακισμένο μέσα σε δυο σιδερένιες ράγες; Γιατί να ακολουθώ την πορεία τους και να με πηγαίνουν όπου θέλουν αυτές; Εγώ θέλω την ελευθερία μου. Θέλω να βγω από τις ράγες και να ακολουθήσω όποια διαδρομή μου αρέσει. Ξέρω κι άλλα μονοπάτια που έχουν άπειρες και ποικίλες ομορφιές. Θέλω να τα περπατήσω. Ζητώ να μου δώσετε την ελευθερία που δικαιούμαι. Αν είχα τη δυνατότητα, θα σας έκανα από καιρό καταγγελία για «καταπάτηση δικαιωμάτων». Αλλά, έστω και τώρα! Βγάλτε με επιτέλους από αυτήν τη φυλακή, γιατί θα σκάσω!».
3. Ιδού και ένας από το δικό μας «είδος». Ένα αγοράκι δύο τριών χρονών. Αυτό βγήκε «ιδιοφυία» και μπορεί να μιλάει, να κάνει διάλογο, να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και να απαιτεί τα δικαιώματά του.
Λοιπόν, αυτό το παιδί μένει με την οικογένειά του σε διαμέρισμα μιας πολυκατοικίας στον έβδομο όροφο. Τον τελευταίο καιρό το βλέπουμε να βγαίνει συνεχώς στο μπαλκόνι, να πιάνει τα κάγκελα και να τα βροντάει, φωνάζοντας δυνατά και κλαίγοντας ασταμάτητα. Το βλέπαμε και στενοχωριόμασταν. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε περί τίνος επρόκειτο. Μια μέρα ρωτήσαμε το γείτονά τους και μας είπε το λόγο, που δημιουργούσε αυτήν την αναστάτωση:
«Ήθελε, λέει, να βγάλουν οι γονείς του τα κάγκελα από τη βεράντα, διότι αισθανόταν φυλακισμένο. Τους κατηγορούσε ότι το είχαν καταδικασμένο σε απάνθρωπο περιορισμό. Του στερούσαν την ελευθερία του και, αν δεν έκαναν αυτό που ζητούσε, θα τους πήγαινε στον εισαγγελέα».
Ο νοών νοείτω. Περισσός ο λόγος.
Στην αγκαλιά της Εκκλησίας του Χριστού, πάντως, κατά πώς μας διδάσκουν οι άγιοι, η ελευθερία είναι απόλυτη και με τα καύσιμα και με τις ράγες και με τα σιδερένια κάγκελα.
Και για όποιον αμφιβάλλει και κοντοστέκεται, η μόνη απάντηση: «Ἔρχου καὶ ἴδε» (Ιωάν. 1,46).
«Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε». (Γαλ. 5,1).
Ηλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 8-10-2016
Εικόνα gif από:tumblr
Κείμενα του δασκάλου Σάββα Ηλιάδη ΕΔΩ
το «σπιτάκι της Μέλιας»
Σχόλια