«Να μη σβήσουν τα φώτα». Η Ελλάδα το 1960 έστειλε 50 χιλιάδες μετανάστες στο εξωτερικό για δουλειά, αλλά η εορταστική Αθήνα έλαμπε γιατί ήλπιζε
Εικόνες που ξαφνιάζουν από τη εορταστική Αθήνα του 1960. Είναι στολισμένη, φανταχτερή και πολύβουη.Καμία σχέση με τη σημερινή εικόνα της κατάθλιψης με την κιτς φάτνη στην Ομόνοια.
Ίσως δεν την είχαμε φανταστεί έτσι, αλλά το ιστορικό κέντρο της πόλης δεν υπήρξε ποτέ ασπρόμαυρο, παρά την εικόνα που έχουμε αποτυπώσει από τα κινηματογραφικά φιλμ της εποχής.
Μπορεί στην οθόνη να έλειπε το χρώμα, αλλά οι άνθρωποι, παρά τα προβλήματα τους, είχαν προσδοκίες και χαμογελούσαν.
Σταδίου, Δεκέμβριος 1960
Και τότε η κοινωνία ζούσε μέσα σε κραυγαλέες αντιφάσεις, αλλά τα φώτα πλημμύριζαν τους δρόμους, τα λαμπιόνια σημάδευαν τα παιδιά και το χαμόγελο κρεμόταν από τις βιτρίνες.
Και τότε η πολιτική διαμάχη δίχαζε τον λαό και οδηγούσε σε διώξεις με βάση το «φρόνημα», αλλά τα τρόλεϊ γέμιζαν ασφυκτικά από ανθρώπους όλων των πεποιθήσεων που κρατούσαν σακούλες με δώρα και γλυκά.
Σταδίου, Δεκέμβριος 1960
Είχε πληθωρισμό κοντά στο 2%, δηλαδή όσο η Βρετανία, η Γαλλία και η Αμερική. Είχε νομισματική σταθερότητα και τα επιτόκιά της ήταν στο 4,5 % όσο και της Γερμανίας.
Τα βασικά αγαθά ήταν φθηνά, καθώς το ψωμί κόστιζε 5 δραχμές το κιλό, το μοσχαρίσιο κρέας 29 δρχ, το λάδι 17 και οι πατάτες μόλις 2 δρχ. το κιλό.Η μεγάλη πληγή ήταν η ανεργία και γι΄ αυτόν το λόγο περίπου 50 χιλιάδες Έλληνες αναζήτησαν εκείνη την χρονιά δουλειά στο εξωτερικό, κυρίως στη Γερμανία. Τα φώτα των Χριστουγέννων όμως δεν έσβησαν. Έμειναν αναμμένα και τους περίμεναν.
Αυτό ζητά και σήμερα ο πολίτης. Να μη σβήσουν τα φώτα. Να του δώσουν ένα φωτεινό σημάδι για να μπορέσει να επιστρέψει σε ότι έχτισε στην ζωή. Και επειδή δεν θέλει να χάσει το δρόμο, θέλει όλα τα στολίδια στη θέση τους.
Να του θυμίζουν ότι η δοκιμασία είναι προσωρινή. Ακόμα και όταν δεν το πιστεύει, τουλάχιστον να το ελπίζει.
Χρόνια πολλά
Χρίστος Βασιλόπουλος
Πηγές φωτογραφιών: Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη
mixanitouxronou.gr
Σχόλια