Η επιστροφή
Σημαντικός μήνας ο Σεπτέμβριος… άλλοι θέλουν να υποθέτουν ότι συνεχίζεται ακόμα το καλοκαίρι, άλλοι «προετοιμάζονται» για το χειμώνα, άλλα παραμένουν χαμένοι και κολλημένοι στους αρχετυπικούς συμβολισμούς που μελετούν με ζήλο και νοητική πειθαρχία, ακούραστα. Μα πάντα η απλότητα, η ταπεινότητα, η αγνότητα, μας οδηγεί συντομότερα στην αλήθεια.
Μετά την περίοδο της δημιουργίας, του ανοίγματος και το άφημα που έχουμε ανάγκη μετά τη συρρίκνωση, το μάζεμα και το κράτημα, έρχεται η στιγμή να αναλογιστούμε τι πετύχαμε, τι δημιουργήσαμε, τι μάθαμε, ποια θεμέλια θέσαμε, τι κατακτήσαμε. Ίσως παραμένει η δυσκολότερη «δουλειά» όλων, που αναβάλλουμε ή αποφεύγουμε να κάνουμε.
Είναι όμως αναγκαία, για αυτούς που θέλουν να ζουν ουσιαστικά, αληθινά, πηγαία, μια ζωή με νόημα που να μην κλονίζεται με κάθε φύσημα του ανέμου, κάθε βροχή και κάθε έκσταση, που απειλούν να εκτροχιάσουν το κέντρο μας. Γι’ αυτούς γράφω…
Η κοινωνία, φτιαγμένη και προγραμματισμένη ανάποδα, θέλει τώρα να οργανωνόμαστε, να τρέχουμε και να προετοιμαζόμαστε, να συζητάμε, να συγκρίνουμε πληροφορίες… όλα για το «δύσκολο» χειμώνα που μας περιμένει… με δουλειά, σχολεία, αλλαγές, εγγραφές, επιλογές και πρακτικές, γραμμικές αποφάσεις. Καθόλου σημασία δεν δίνει στα εσωτερικά, αναγκαία ζητήματα που αποτελούν τη βάση του Είναι μας. Έτσι εκπαιδεύουμε και τα παιδιά μας…
Μα όλ’ αυτά δεν μας οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε μια ακόμα επανάληψη, ενώ το πραγματικό χρέος μας παραμένει ακόμα στ’ αζήτητα, κρυμμένο από τη συνείδησή μας, άγνωστο στον γραμμικό τρόπο σκέψης μας που μας παρέχει την αξία μας, την ασφάλεια της εικόνας μας.
Είναι – θα ήταν φρόνιμο να είναι – μια περίοδος διαλογισμού με τον Εαυτό μας… συλλογής εσωτερικών πληροφοριών, αντικειμενικής παρατήρησης του εαυτού μας κατά τη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου της εξωτερίκευσής μας, με σκοπό να αποκτήσουμε μια σφαιρικότερη θέαση, να εντοπίσουμε την ουσία του Είναι μας, να επαναπροσδιορίσουμε το Σκοπό μας. Τα επίπεδα της αλληλοεπίδρασης και της ανταλλαγής πληροφοριών και εμπειριών είναι πολλά, πάρα πολλά για να μπορεί να τα διαχειριστεί ο επιφανειακός, γραμμικός νους, που εκλογικεύει και έμαθε να αποθηκεύει.
Τολμώντας την εσωτερίκευση, διαπιστώνουμε ότι πολλά άλλαξαν με φυσικότητα, άλλα ισχυροποιήθηκαν, όλα ανάλογα με τη Βούλησή μας. Μα χρειάζεται να κατανοήσουμε, για να στηρίξουμε, για να παραμένουμε ακλόνητοι και ταπεινοί, παραμένοντας στην πορεία μας, ή βρίσκοντας το χαμένο μονοπάτι μας. Η «αντίστροφη πορεία» της εστίασης της προσοχής μας, δημιουργεί έναν μοναδικό εσωτερικό Διάλογο, που είναι αναγκαίος και απόλυτα χρήσιμος για τη συνέχεια.
Λίγοι το επιλέγουν γιατί περιλαμβάνει τη γυμνή φανέρωση του εαυτού μας, μπροστά στον Εαυτό μας, από τον οποίο μάθαμε ή συνηθίσαμε να κρυβόμαστε, από φόβο και ενοχή… προγράμματα που δεχτήκαμε πρόθυμα, μα ξεχάσαμε την ευθύνη μας. Είναι όμως η απελευθέρωση που ψάχνουμε, η λύτρωση που καταργεί τα προγράμματα, η γύμνια που χαρίζει πίσω την αγνότητα. Είναι η μόνη οδός που οδηγεί στη μια και μοναδική αλήθεια, αν και ίσως υπάρχουν διάφοροι «τρόποι» να επιτευχθεί.
Όμως όσο το αναβάλλουμε, όσο αγνοούμε το ένα και μοναδικό, λυτρωτικό χρέος μας, παραμένουμε μισοί, τυφλοί, να ψάχνουμε ψεύτικα είδωλα και ήρωες που φανταζόμαστε αλλά δεν είμαστε εμείς.
Χριστιάνα Σοφία
ΠΗΓΗ
Σχόλια