Πως πέρασε η Ελλάδα από τον Κολοκοτρώνη στα χέρια των δυτικών διαφωτιστών και στην νέα εποχή.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ – Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΞΕΝΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Το νεοελληνικό πρόβλημα ξεκινά από την επαναστατική ίδρυση του ελληνικού κράτους. Από την αρχή της νεότερης ιστορίας του, το ελληνικό κράτος βρέθηκε να λειτουργεί υπό καθεστώς πλήρους εξάρτησης μεγάλων δυνάμεων της εποχής. Εξάρτηση πολιτειακή, πολιτική, κοινωνική, οικονομική, στρατιωτική, συνολική. Από την έναρξη της επανάστασης, αλλά και πριν από αυτή, οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής φρόντισαν να αποκτήσουν τους ανθρώπους τους, τους ανθρώπους – πολιτικούς που θα υπηρετούσαν τα συμφέροντά τους.

Μια ματιά στα βιβλία – μελέτες του Κυριάκου Σιμόπουλου θα σας ενημερώσει με βάση τις ιστορικές πηγές και τα αρχεία, για την διείσδυση των ξένων δυνάμεων στην ζωή της χώρας και για συγκεκριμένες «διακεκριμένες» πολιτικές προσωπικότητες του τόπου.

Τα «δάνεια της Αγγλίας» από την κυβέρνηση Κουντουριώτη, τα οποία ποτέ δεν έφτασαν στην χώρα, αλλά διασπαθίστηκαν μεταξύ τραπεζιτών, πολιτικών και επιχειρηματιών, είναι όχι μόνο η αρχή της οικονομικής εξάρτησης της χώρας, αλλά και απόδειξη του γεγονότος ότι δεν διδασκόμαστε από την ιστορία μας, καθώς η ίδια ιστορία επαναλήφθηκε πολλές φορές στη νεοελληνική ιστορία και επαναλαμβάνεται και στις μέρες μας.

Τα δάνεια του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. ακολουθούν την ίδια πορεία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, η εκστρατεία του Ιμπραήμ, το Ναυαρίνο, οι συνθήκες του Λονδίνου και η δολοφονία του Καποδίστρια αποτελούν κορυφαία γεγονότα στην πορεία της εξάρτησης και προτεκτορατοποίησης της μικρής χώρας. Βρισκόμενη υπό την ασφυκτική προστασία και σκέπη των «Μεγάλων Δυνάμεων», η «Μικρή Ελλάς» υποχρεώθηκε να ενταχθεί πλήρως στον χώρο των κρατών προτεκτοράτων, να εγκαταλείψει το πατρογονικό πολίτευμα – εφεύρεση της Δημοκρατίας (αυτό που διαμορφώθηκε στον χώρο αυτό αυτόματα, αυτόνομα, εξελικτικά και ταιριάζει απόλυτα στην ταυτότητα του τόπου και του Ελληνα υπεύθυνου και ίσου πολίτη), υποχρεώθηκε να αποδεχθεί την «Βασιλεία» και τους βασιλιάδες που οι δυνάμεις της εποχής τους επέβαλλαν.

Υποχρεώθηκε η Ελλάδα και ο λαός της να αποδεχθούν τις αυλές, τους γαιοκτήμονες τσιφλικάδες, τους λακέδες και ένα ολόκληρο διοικητικό μηχανισμό καταπίεσης και όχι να τον αποτινάξουν κατά το νόημα και το περιεχόμενο της επαναστατικής πρόσκλησης. Οι χορηγοί επέβαλλαν και οι πολιτικοί εκτελούσαν τον μετασχηματισμό της χώρας και των Ελλήνων σε ένα «ευρωπαϊκού τύπου ραγιαδοβασίλειο». Στα αζήτητα έμεινε ο ελληνικός διαφωτισμός, ο Ρήγας, ο Κοραής, ο Γαζής (για να αναφέρω τους πιο γνωστούς) και η συνείδηση ελευθερίας, δημοκρατίας και αυτονομίας του ελληνικού έθνους, καθώς ήταν το ίδιο «επιζήμιος» για το νέο καθεστώς όσο και για την οθωμανική αυτοκρατορία. Πάνω στις ίδιες ξενόφερτες δομές ανισότητας και εκμετάλλευσης οργανώθηκε και η κοινωνία και οικονομία του νέου κράτους. Το καθεστώς εξάρτησης εκφράστηκε στις επόμενες δεκαετίες με αποικιοκρατικές συμβάσεις και όρους ουσιαστικής σκλαβιάς (π.χ. ΠΕΣΙΝΕ) που εμφάνιζαν πάντα ως πρόοδο, εξέλιξη και εκσυγχρονισμό οι κυβερνήσεις των πολιτικών λακέδων. Ακόμα και όταν τα αφεντικά άλλαζαν, οι όροι της δουλείας παρέμεναν. Ενας λαός πάντα σκλάβος, πάντα υποτιμημένος, πάντα προετοιμασμένος για στυγνή εκμετάλλευση. Είναι ευνόητο ότι η χώρα τοποθετήθηκε στο διεθνές πλαίσιο ως συνοδευτικός μηχανισμός των επιλογών του παγκόσμιου διευθυντηρίου.

Μία χώρα λακές προορισμένη για εκμετάλλευση και για τα ξεροκόμματα του παγκόσμιου αποικιοκρατικού πλιάτσικου. Δεν είμαι σκληρός, σκληρή είναι η αλήθεια. Η πολιτική της εξάρτησης επέβαλλε τους δικούς της όρους. Ορους που δεν ήταν στην κουλτούρα μας, όρους και θεωρήσεις που δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία, στην μακραίωνη ιστορία και παράδοση, αλλά ούτε και στις συνθήκες του τόπου μας. Η πορεία που έλαβε ο τόπος μας ήταν αντίθετη και ασύμβατη με την συνολική κοσμοθεωρία, την φύση και την στόχευση της ράτσας μας, της φυλής και της εθνικής μας συγκρότησης.

Στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα πολιτικό σύστημα άμεσο απότοκο και προϊόν του καπιταλισμού. Ένα σύστημα ψευδοδημοκρατίας που βόλευε την παραγωγική εκμετάλλευση και διοίκηση των Ελλήνων από τους πολιτικούς λακέδες και τους χορηγούς – αφεντικά τους. Αφού η «ελέω θεού μοναρχία» απέτυχε να σταθεί σε ένα τόπο με βαθειά και εκ των έσω πηγάζουσα δημοκρατική παράδοση, την οποία μεταξύ άλλων σεβάστηκαν Ρωμαίοι, Βυζάντιο και Οθωμανοί (σημειώνω ότι οι Ελληνες στα «επαναστατικά» συντάγματα είχαν επιλέξει την δημοκρατία με ανακλητούς αντιπροσώπους), αφού η απολυταρχία ήταν ευθέως αντίθετη με την παράδοση του τόπου, επιλέχθηκε ο καπιταλιστικός κοινοβουλευτισμός.

Με την πολιτική εξουσία άμεσα και άκοπα ελεγχόμενη, μπορούσε η Ελλάδα να διαδραματίσει τον ρόλο του ακολούθου των μεγάλων δυνάμεων, τον ρόλο του κομπάρσου που επέλεξαν για αυτή, ώστε να εκμεταλλεύονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τον λαό της στο πλαίσιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, αλλά και να τον χρησιμοποιούν στις εκστρατείες τους και στους εσωτερικούς τους «πολέμους». Είναι βέβαιο ότι με ένα πολιτικό σύστημα που βρίσκεται εκτός και ενάντια στην μακραίωνη πολιτική και κοινωνική κουλτούρα του τόπου, αλλά και με την συνεχή αφαίμαξη της μπανανίας από τα αφεντικά της, η πορεία του λαού μόνο σχιζοειδής και αποπροσανατολισμένη θα μπορούσε να είναι. Σκεφτείτε ότι δεν δημιούργησαν την Ελλάδα και τους Ελληνες οι φιλόσοφοι, αλλά ότι τους φιλόσοφους τους δημιούργησαν η Ελλάδα και οι Ελληνες και θα μπορέσετε ίσως να κατανοήσετε την σημασία των αντιφάσεων και αντιθέσεων που μπολιάστηκαν ως θέσφατα και ξενόφερτοι κανόνες στην χώρα.

Στην ίδια αυτή την χώρα μας, στον τόπο μας η ανάγκη της πολιτικής ισότητας και του μέτρου γέννησαν την Δημοκρατία και το γεγονός αυτό αντανακλά την ίδια την αναγκαιότητα των στοιχείων της φύσης και της διαχείρισής της. Η εισαγωγή μη δημοκρατικών, άνισων και «ά-μετρων» συστημάτων πολιτειακής οργάνωσης, διοίκησης και κοινωνικής συγκρότησης αποτελεί μια τεράστια αντίφαση και αντίθεση στην φύση του Ελληνα και της Ελλάδας.

Πορευόμενη ως καπιταλιστική μπανανία, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερη τύχη από τις άλλες μπανανίες και όταν οι Ελληνες αμφισβητούσαν το σύστημα, τότε είχαν τον λόγο οι δικτάτορες και οι εμφύλιοι, όπως συμβαίνει σε κάθε μπανανία.

Είναι αυτονόητο πως όταν ενεργείς υπό το κράτος εντολών και επιλογών άλλων (και δη των εκμεταλλευτών σου) δεν εξυπηρετείς τον εαυτό σου, αλλά πρώτιστα τους άλλους. Αυτό συμβαίνει και με την σύγχρονη Ελλάδα απόλυτα. Το τι θα είσαι και το πόσα θα έχεις εξαρτάται από την βούληση των αφεντικών καθώς αυτονομία και χειραφέτιση δεν υπάρχει. Σκεφτείτε μόνο, πόσο αντίθετος είναι ο καπιταλισμός, αυτός ο άθλιος επεκτατικός ατομισμός απληστίας στην φυλή μας και τις παραδόσεις μας. Σκεφτείτε, εάν έστω μία φορά στην μακραίωνη ελληνική ιστορία υπήρξε ένα επίτευγμα που ήταν αποτέλεσμα ατομισμού. Οσο και να προσπαθήσετε μόνο επιτεύγματα συλλογικής προσπάθειας και απόφασης, συλλογικού αγώνα και συνταύτισης, θα βρείτε. Σκεφτείτε τώρα και τις καταστροφές, όλες τους είναι αποτελέσματα ατομισμών.

Η αντίφαση αυτή, ο μπολιασμένος καταστροφικός ατομισμός του καπιταλισμού δεν μπορεί παρά να σπέρνει καταστροφές σε ένα τόπο και λαό που μόνο την συλλογική συγκρότηση υπό καθεστώς απόλυτης πολιτικής ισότητας και μέτρου μπορεί να εννοήσει και επιδιώκει.

Πορευόμενη ως βοηθητικό εξάρτημα και κομπάρσος των «δυνάμεων» η Ελλάδα ποτέ δεν θα μπορούσε να λάβει ρόλο πρωταγωνιστή, ούτε κανείς θα της τον έδινε. Ακόμα και όταν προκλήθηκε να δράσει αυτόνομα επέδειξε δειλία κομπάρσου και μαζεύτηκε στον ρόλο που της επέβαλλαν και της δίδαξαν.

Τα νεότερα εγκλήματα (μετά το έγκλημα – προδοσία της Κύπρου) ξεκινούν από την άκριτη και άνευ όρων είσοδο στην τότε Ε.Ο.Κ. . Ηταν έγκλημα καθώς μια χώρα με άλλες δομές και δυνατότητες μπήκε σε ένα κλαμπ ισχυρών που κύριο μέλημά τους ήταν η εκμετάλλευση και ο ανταγωνισμός. Ηταν αυτονόητη η συνέχεια: κομπάρσος, γκαρσόνι και αρκούδα που της χτυπούν το ντέφι και την τραβούν από τον χαλκά για να χορέψει … αυτή είναι η ευρωπαϊκή εικόνα και πορεία της χώρας. Όταν άλλοι πλειοψηφούν και θεσπίζουν τους κανόνες που τους βολεύουν είναι ευνόητο ότι μόνο οι ίδιοι θα είναι ευνοημένοι στην ανταγωνιστική λογική που τους διακατέχει.

Η Ελλάδα εισερχόμενη στην Ε.Ο.Κ. δεν διασφάλισε καν την διατροφική της αυτονομία (βλ. ποσοστώσεις) και παραγωγικής αυτάρκειας και απεμπόλησε κάθε δυνατότητα παραγωγικής συγκρότησης με βάση τα ιδιαίτερα και εξαιρετικά προτερήματα του τόπου. Απεμπόλισε κάθε δυνατότητα να παζαρέψει και να ανταλλάξει δίκαια τις προνομιακές παραγωγικές της δυνατότητες. Ενσωματώθηκε βίαια σε μία ξένη παραγωγική κουλτούρα, έχασε τα παραγωγικά της μοντέλα και προτερήματα και μέσα σε τρεις δεκαετίες έχασε και τον πολύτιμο παραγωγικό πολιτισμό πολλών χιλιάδων χρόνων.

Ακολουθώντας τα πρότυπα και τις επιδιώξεις άλλων καταστράφηκε κάθε ιδιαίτερη παραγωγική δομή στην αγροτική, μεταποιητική και βιομηχανική παραγωγή της χώρας. Ακολουθώντας τα καπιταλιστικά μοντέλα και «αξίες», ήταν βέβαιο εκ των προτέρων ότι και ανίσχυροι κομπάρσοι θα παραμέναμε και εξαρτημένοι από την κυρίαρχη κεφαλαιουχική βούληση άλλων και ότι τα σχαστικά φαινόμενα του ατομισμού θα έφερναν τις καταστροφές τους. Οι πολιτικοί της χώρας απέτυχαν να συλλάβουν την έννοια της Ελλάδας, να αντιληφθούν ο,τιδήποτε από τα ανωτέρω, αλλά λειτούργησαν υπό τις εντολές των χορηγών τους (ξένων και ντόπιων) προκειμένου σε μεγάλο βαθμό να προστατευτούν κάποιοι ντόπιοι ισχυροί μονοπωλιακοί ή ολιγοπωλιακοί καπιταλιστές.

Μερικά μόνο μπορώ να εξαιρέσω από τις λογικές αυτές τον Αντρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (για κάποιες συγκεκριμένες επιλογές του κοινωνικοποίησης παραγωγικών δομών), όμως στο τέλος και οι δύο έδειξαν αδυναμία αντίστασης και σύλληψης της έννοιας «Ελλάδα», της δύναμης της ζυμωμένης με την ουσία παράδοσης, της καινοτομίας και των δυνατοτήτων του τόπου, αλλά και τον δυνατοτήτων που μπορούν να γεννήσουν η απελευθέρωση, η συλλογικότητα και οι δυνατότητες αυτού του λαού. Όλα αυτά απαγορεύεται από τα ξενόφερτα συστήματα να τα συλλάβει και να τα εκμεταλλευτεί ο Ελληνικός λαός.

Στην πορεία και ενώ κάποιοι επίχαιραν και επιχαίρουν για την εισροή ευρωπαϊκών κεφαλαίων στην χώρα, λίγοι ήταν αυτοί που συνέλαβαν τους κινδύνους των μονοκαλλιεργειών (βλ. επιδοτήσεις), της εγκατάλειψης του στόχου της ποιότητας, της εισαγωγικής εμπορικής μανίας, του αφανισμού της όποιας παραγωγικής διάστασης και της μετατροπής της κοινωνίας σε μία κοινωνία ευδαιμονισμού και παροχής «υπηρεσιών».

Φυσικά, ευνοημένοι πάντα ήταν όσοι έλεγχαν την εξουσία : οι πολιτικοί και οι χορηγοί τους, ντόπιοι και ξένοι. Εγκληματική ήταν και η είσοδος στο Ευρώ, η απεμπόληση της δυνατότητας έκδοσης νομίσματος, η χρεία επαχθούς κρατικού δανεισμού (και όχι έκδοσης νομίσματος), οι σφικτοί όροι που επιβλήθηκαν σε μία κοινωνία και οικονομία που παρέμενε καπιταλιστικά παιδική και παραγωγικά εξαρθρωμένη και αποψιλωμένη από κάθε πολύτιμο συστατικό. Ασυδοσία, έλλειψη κοινωνικών επιλογών και κοινωνικού ελέγχου, θεοποίηση της «αγοράς», ξεπούλημα στρατηγικών μονάδων, τραπεζική επικυριαρχία επί των πάντων, ήταν μερικά μόνο από τα φαινόμενα που προκάλεσε ο επιταχυνόμενος παγκόσμιος αποικιοκρατικός καπιταλισμός.

Οι πολιτικοί ουδέποτε συνέλαβαν τα ανωτέρω, ούτε μπόρεσαν να επινοήσουν και να προσφέρουν στην Ελλάδα ένα σύστημα οργάνωσης και κοινωνικής λειτουργίας που να συμβαδίζει με την χώρα και τους Ελληνες. Αποδείχθηκαν άχρηστοι, μέτριοι, ατομιστές και πολλές φορές «πλιατσικολόγοι».

Η ίδια συστημική ατομικιστική αντίληψη ήταν αυτή που επέβαλλε και επιβάλλει την κλοπή, την διαφθορά, την μίζα και την ρεμούλα. Μία ακόμα μάστιγα της χώρας. Στην απαλοιφή κάθε έννοιας συλλογικότητας, δράσης και σκέψης, ο ατομισμός της αυτοσυντήρησης και ο υλιστικός ευδαιμονισμός του καπιταλισμού, ήλθαν να επιβάλλουν ως επίπλαστη βιοτική ανάγκη την διέξοδο της ατομικής διαφθοράς και συνδιαλλαγής.

Θεωρητικά, η εξέλιξη της των «Ελλήνων Πολιτείας» θα μπορούσε να είναι διαφορετική. «Νομοτελειακά» με βάση τα ανωτέρω δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Ενδόμυχα και σιωπηρά, βαθειά μέσα μας, όλοι μας καταλαβαίναμε ότι κάτι πάει λάθος στην χώρα. Δύσκολα όμως μπορούσαμε να συλλάβουμε τις πιο πάνω τεράστιες αντιφάσεις και που μας οδηγούν, ιδίως όταν βιώσαμε μόνο το λάθος και το θεωρήσαμε ως ορθό. Πάντα όλοι καταλαβαίναμε πως όσα επέβαλλαν οι ταγοί του καπιταλισμού ήταν στην ουσία τους εσφαλμένα.

Σήμερα, μετά από μια μακρά πορεία αντιφατικών διεργασιών και πολιτικών ανικανοτήτων (σκόπιμων ή μη) η χώρα βρίσκεται εγκλωβισμένη, ολοκληρωτικά υποτελής και πλήρως απαξιωμένη. Η συντεχνία που αποκαλείται πολιτικός κόσμος είναι ολοκληρωτικά ανίκανη να προσφέρει λύσεις και έχει στραφεί στην πλήρη υποταγή για να διασώσει τον διαχειριστικό της ρόλο.

Προδοσία, υποκρισία, γελοιότητα και στην καλύτερη περίπτωση ανικανότητα είναι τα ουσιαστικά που συνοδεύουν και χαρακτηρίζουν τον «πολιτικό κόσμο» της χώρας. Αυτός και οι χορηγοί του είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας και την απελπισία και απαισιοδοξία του λαού. Σήμερα όχι μόνο δεν έχουν κατανοήσει την έννοια Ελλάδα, αλλά ενισχύουν τις καταστροφικές αντιθέσεις και αντιφάσεις: περισσότερος καπιταλισμός, περισσότερος ατομισμός, λιγότερη δημοκρατία, λιγότερη συλλογικότητα, πλήρης και συνολική εξάρτηση και υποτέλεια, είναι το έργο τους. Οσο παραμένουν στην εξουσία καταστρέφουν και εξαντλούν την Ελλάδα.

Η πρώτη απάντηση στην τεράστια και καταστροφική αντίφαση είναι η συνειδητοποίησή της. Είναι η συνειδητοποίηση του ότι ο τόπος αυτός είναι «ταγμένος» στην ισότητα και πως μόνο από λογικές και πολιτικές ουσιαστικής δημοκρατίας και συλλογικότητας μπορεί να προχωρήσει και να μην αφανιστεί στο παγκοσμιοποιημένο χωνευτήρι λαών και ανθρώπων. Η δεύτερη και καίρια απάντηση έχει να κάνει με την κάστα των πολιτικών, η απομάκρυνσή τους αποτελεί ύψιστο καθήκον για κάθε Ελληνα και κάθε Ελληνίδα. Μας οδήγησαν στον όλεθρο, κοινωνικό και ατομικό και συνεχίζουν να έχουν την ίδια κατεύθυνση την οποία και επιταχύνουν.

Ηλθε η ώρα της ανάγκης που δεν μπορεί να αναβληθεί, ήλθε η ώρα να πάρει ο ελληνικός λαός τις τύχες της πατρίδας στα χέρια μας. Κάθε αναβολή, κάθε αναστολή, κάθε φόβος, δυσπιστία και δισταγμός μπορεί να είναι μοιραία.

Ηλθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ήλθε η ώρα να αποδείξουμε, αυτό που τόσα χρόνια γνωρίζουμε μέσα μας, αλλά το κατασιγάζουμε, ήλθε η ώρα να αποδείξουμε πως μπορούμε να φτιάξουμε μια νέα χώρα, μια πραγματική Ελλάδα των ανθρώπων και των κοινωνιών τους, μια Ελλάδα συνολικής συλλογικής προόδου, μια Ελλάδα της ζωής και του ήλιου της, μια Ελλάδα των Ελλήνων.