28ης Οκτωβρίου 1940

“Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι ετηρήσαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημάς να ζήσωμεν ως ελεύθεροι Έλληνες, μου εζήτησε σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν την παράδοσιν τμημάτων του Εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν και ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν.

Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρεσβευτήν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ’ εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών…”

Ιωάννης Μεταξάς

Η διαμαρτυρία των Ελλήνων διανοουμένων 10 Νοεμβρίου 1940″ Είναι δύο εβδομάδες τώρα, που ένα τελεσίγραφο μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των Αθηνών για το περιεχόμενον, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασεν η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώση τα εδάφη της, να αρνηθή την ελευθερία της και να κατασπιλώση την τιμή της.

Οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωσι της φασιστικής βίας, την απάντησι που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών [σημ. Φ.Μ.: και πλέον] παραδόσεις, χαραγμένες βαθειά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρωπίνης ιστορίας.

Και αυτή τη στιγμή κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να αποθάνουμε μέχρις ενός.

Σ’ αυτό τον άνισο σκληρότατο αλλά πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζη κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίη, να σκοτώνη, να ακρωτηριάζη, να διαμελίζη τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες και άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεσι: Ότι αγωνιζόμεθα για την σωτηρία όλων εκείνων των Υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε να απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας.

Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σε μας τους Έλληνες διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του Κόσμου για να ζητήσουμε όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθειά τους.

Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάστασι των συνειδήσεων, το κήρυγμα, την άμεση επίδρασι, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθησι και την ενέργεια για ένα καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα που θα απαλλάξη τα δυναστευόμενα Έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος.

Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογίαννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης. Εφημερίδα “Νέα Ελλάς”, πηγή:cslab.ntua.gr

Αν υπάρχει κάτι που πρέπει να προβάλλουμε ως δίδαγμα από το ιστορικό ΟΧΙ του 1940 είναι η ψυχική δύναμη αυτών που το εκστόμισαν και στη συνέχεια το υπερασπίστηκαν με κάθε μέσο .

Παρά τη μικρασιατική καταστροφή που προηγήθηκε μόλις 18 χρόνια πριν, παρά τη δικτατορία που βίωνε, τη φτώχεια και την έλλειψη κινήτρων από τους ταγούς του, ο ελληνικός λαός στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων και είπε το μεγάλο ΟΧΙ στους ξένους που επιβουλεύτηκαν τη γη του και την αξιοπρέπειά του .

Σήμερα, ζώντας σε μια εποχή, όπου τα πάντα φαίνεται να αντιμετωπίζονται με ένα μεγάλο ΝΑΙ γίναμε ανάξιοι απόγονοι των Ελλήνων προγόνων μας που όρθωσαν το ανάστημά τους μπροστά στους σιδερόφρακτους του δικτάτορα Μουσολίνι .

Πόσο αξιοπρεπείς είμαστε στην καθημερινή μας πορεία έναντι των άλλων αλλά και έναντι του εαυτού μας και της ίδιας της οικογένειάς μας;Πόσα ΝΑΙ βροντοφωνάζουμε ως άτομα και ως κοινωνία με το σύγχρονο τρόπο ζωής μας;

Ναι στη σήψη και τον υλισμό, ναι στην ασυδοσία λόγων και έργων, ναι στις καθημερινές συγκρούσεις και επιβουλές, ναι στις σειρήνες του εύκολου πλουτισμού, ναι στις πολλές και διαφορετικές εξαρτήσεις, ναι στα τηλεσκουπίδια των ΜΜΕ , ναι στην άρνηση της παράδοσής μας και του πολιτισμού μας, ναι στην αποτίναξη από πάνω μας των ηθικών αρχών και αξιών της φυλής μας .

Είναι για να θλίβεται κανείς πώς καταφέραμε να παρουσιάσουμε τόσες αλλαγές ως άτομα και ως κοινωνία από τους ανθρώπους που μόλις πριν έξι δεκαετίες έκαναν τους ισχυρούς της γης να ομολογούν εκστατικοί το θαυμασμό τους για τη μικρή Ελλάδα και τους Έλληνες .

Αν μένει σήμερα κάτι από εκείνο το ένδοξο ΟΧΙ του 1940, δεν είναι ούτε οι πανηγυρικοί λόγοι των διαφόρων εορτασμών σε σχολεία και συλλόγους, ούτε οι μαθητικές παρελάσεις, ούτε οι χοροί και τα τραγούδια .

Αν είναι κάτι που μας παραδίδει η γενιά του σαράντα αυτό είναι το μεγάλο παιδαγωγικό μήνυμα της μονοσύλλαβης και «άσημης» λέξης, του ΟΧΙ .

Πόση δύναμη, αλήθεια, κρύβεται ακόμη και σήμερα στη λέξη αυτή; Οι γονείς και οι δάσκαλοι το καταλαβαίνουν ίσως περισσότερο . Είναι μεγάλη υπόθεση σήμερα να έχουμε τη δύναμη, και να τη μεταδώσουμε και στα παιδιά μας, για να λέμε ΟΧΙ . Πόσα τέτοια ΟΧΙ χρειάζεται να λέμε καθημερινά για να είμαστε σωστοί άνθρωποι;

Πόσα τέτοια ΟΧΙ θα πρέπει να έχουν τη δύναμη τα παιδιά μας να λένε ανά πάσα στιγμή για να πορευτούν άξια στη ζωή τους; ΄

Οχι στη δύναμη της παρέας, όχι στο κάπνισμα και στα ναρκωτικά, όχι στα μικρά καθημερινά ατοπήματα μέσα και έξω απ’ το σχολείο, όχι στο χουλιγκανισμό και στην κάθε μορφή παραβατικότητας, όχι στις σειρήνες της τηλεόρασης και του άκρατου υλισμού .

Μικρά και μεγάλα όχι που θα κάνουν τα παιδιά μας σωστούς χαρακτήρες και ολοκληρωμένες προσωπικότητες . Ποιος όμως θα δώσει τη δύναμη στα παιδιά να λένε αυτά τα ΟΧΙ;

Ποιος θα τα ατσαλώσει και θα τους δώσει εκείνη την αυτοπεποίθηση, ώστε να μπορούν να υπερνικήσουν ακόμη και τη δύναμη της παρέας, τη δύναμη της ειρωνείας και ίσως της περιφρόνησης από τους άλλους; Ποιος θα μάθει στα παιδιά πως μαγκιά είναι να λένε πιο πολλά όχι, παρά ναι στη ζωή τους;

Εδώ ακριβώς είναι ο ρόλος ο δικός μας . Γονιών και εκπαιδευτικών . Οικογένειας και παιδείας αλλά και Εκκλησίας . Αν εμείς, ως γονείς και ως εκπαιδευτικοί καταφέρουμε να ενισχύσουμε την αυτοεικόνα και αυτοεκτίμηση των παιδιών μας θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα .

Οφείλουμε να δώσουμε όλοι, δάσκαλοι και γονείς, σημασία στην ύπαρξη ευτυχισμένων παιδιών . Δε θα ωφελήσει ούτε τα παιδιά μας ούτε την ίδια την κοινωνία αν ενισχύουμε συνεχώς τον ανταγωνισμό και τη μηχανιστική μάθηση .

Τα παιδιά μας χρειάζεται να πάρουν από το σχολείο μαθήματα ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας . Να μάθουν τι μπορούν να κάνουν και να ενισχύσουν τις ικανότητές τους, ώστε αυτά που μπορούν να τα κάνουν και να τα απολαμβάνουν με όλη τους την καρδιά και την ψυχή .

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως κάθε παιδί είναι μια μοναδική προσωπικότητα . Κανένας δεν είναι ολόιδιος μ’ έναν άλλο . Είναι πολύ σπουδαίο για τα παιδιά να κατανοήσουν αυτή την πραγματικότητα και να νιώσουν περήφανα γι’ αυτό που είναι, γι’ αυτό που κάνουν και για όσα μπορούν να κάνουν .

Οφείλουμε να βοηθήσουμε τα παιδιά να κατανοήσουν τη μοναδικότητά τους στην οικογένεια, στο σχολείο, στον κόσμο . Να κατανοήσουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και ικανότητές τους και να τις αναπτύξουν .

Να μάθουν να χαίρονται γι’ αυτό που είναι και γι’ αυτό που κάνουν .

Αν καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας αυτά τα συναισθήματα τότε θα έχουμε πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο . Θα έχουμε κάνει παιδιά με αυτοπεποίθηση, που θα μπορούν να λένε τα ναι και τα όχι εκεί που πρέπει, που θα στέκονται γερά στα δικά τους πόδια και δε θα είναι έρμαιο στις προτροπές κακών παρεών .

Έχουμε χρέος να βοηθήσουμε τα παιδιά να εκφράσουν τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους, τις γνώμες τους για τον εαυτό τους και τους άλλους, να βρουν τι τους αρέσει κι τι τους ενοχλεί, να κατανοήσουν τα δικαιώματά τους και τις υποχρεώσεις τους, να μάθουν να ζητούν χωρίς να απαιτούν, να μάθουν να διδάσκονται από τα λάθη τους, να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να αγωνιστούν για την ανάπτυξη και βελτίωσή του .

Η επέτειος του ΟΧΙ του 1940 πέρα από την ευκαιρία που δίνει για εθνικό προβληματισμό και αναβάπτιση στα ιδεώδη του Έθνους δίνει και το παιδαγωγικό του μήνυμα που καλούμαστε πρώτοι εμείς, οι δάσκαλοι και οι γονείς, να το πάρουμε και να το αξιοποιήσουμε